Koelbloedige moordenaars, Serge Gainsbourg en Brigitte Bardot

Zo, het IFFR 2010 is alweer ten einde. En terugblikkend mag ik toch wel zeggen dat deze editie voor mij tot de beste ooit behoorde. Want ook mijn vierde en laatste dag met Down Terrace en de surprisefilm bleek de moeite absoluut waard. 

De filmdag begon met het Britse Down Terrace. Of althans dat dacht ik. Voor de hoofdfilm bleek namelijk nog een shortfilm te zitten. Dat ik de naam niet meer weet en ook de moeite niet heb genomen om hem te achterhalen zegt eigenlijk wel genoeg over de kwaliteit van dit filmpje. Gelukkig was Down Terrace van een hoger niveau. Deze zwarte komedie over een vader en zoon die vrij komen uit de gevangenis en weinig subtiel op zoek gaan naar de mensen die hun verraden hebben, bleek namelijk bijzonder vermakelijk. De grappen zijn uitstekend en ook de moorden zorgen steevast voor een lach op je gezicht. Bovendien zijn Robin Hill en Robert Hill (in het echt ook vader en zoon) uitstekend op dreef. Vooral de laatste is bij vlagen hilarisch met zijn lange afzeikmonologen.

Toch is Down Terrace ondanks de vele positieve punten absoluut geen meesterwerk. Daarvoor rommelt de film tussen de leuke scénes door teveel maar wat aan, en is ook het verhaaltje simpelweg te mager. Bovendien is de nieuwigheid er na een dik uur wel een beetje vanaf en valt de film ietwat in herhaling. Het maakt van Down Terrace uiteindelijk een lekker tussendoortje maar niet meer dan dat.

Iets wat van de surprisefilm van het IFFR 2010 niet gezegd kan worden. Serge Gainsbourg, Vie Heroïque is namelijk zware kost. In het begin lijkt dat overigens nog wel mee te vallen. Als de focus op de jonge en onuitstaanbaar bijdehante Joods-Russische Gainsbourg ligt, die zich bluffend een weg door de oorlog baant. Bovendien laat de striktekenaar en debuterend regisseur Joann Sfar zijn afkomst in deze fase duidelijk laat blijken. De toon van de film slaat echter al snel om als we de Franse zanger en dichter als volwassene volgen. Het is ook meteen het sterkste stuk uit de film. De womanizer en provocateur weet ondanks zijn tekortkomingen onherroepelijk de sympathie van de kijker te winnen en dat ligt voor een groot deel aan het briljante acteerwerk van Eric Elmosnino.

Een ander sterk punt van de film is de hoeveelheid vrouwelijk schoon dat Vie Heroïque herbergt. Laetitia Casta is indrukwekkend als Brigitte Bardot en de scéne waarin je als kijker eindelijk de eerste tonen van Je t’aime… mon non plus hoort is prachtig. De vrouwelijke hoofdrol is echter niet weggelegd voor Bardot maar voor die andere vriendin van de hoofdrolspeler, Jane Birkin. Lucy Gordon, de 29-jarige actrice die vlak na de opnames op 29-jarige leeftijd zelfmoord pleegde, vertolkt haar fantastisch. Je gelooft meteen dat dit deze vrouw met het Amerikaanse accent de vrouw is die Gainsbourgs demonen eronder krijgt. 

Kortom heel veel lof voor Serge Gainsbourg Vie Heroïque. Maar toch ook hier wat puntjes van kritiek. Allereerst had het wat korter gemogen. Met twee uur en tien minuten is de ‘biopic’ eigenlijk een half uur te lang. Bovendien is het laatste half uur ondanks de meesterlijke Le Marseillaise scéne het minste deel uit de film. Het afglijden van Gainsbourg is een noodzakelijk kwaad maar maakt toch minder indruk dan de periodes waarin hij sprankelt. Uiteindelijk wegen deze punten van kritiek echter niet op tegen de talrijke memorabele momenten die de day after nog zeer regelmatig naar boven komen.

Down Terrace 7.1/10

Serge Gainsbourg 7.2/10