Recensie: The Hobbit: An Unexpected Journey (12 december)

De erfenis die Lord of the Rings naliet was immens. The Hobbit: An Unexpected Journey bezwijkt daar in het eerste deel onder. Gelukkig krabbelt The Hobbit uiteindelijk toch op.

Een literair meesterwerk tegenover een kinderboek. Het is in een notendop het verschil tussen The Lord of the Rings en The Hobbit. Althans als het op de boeken aankomt. Maar het is een verschil dat ook duidelijk terug is te zien in de films. Want waar in The Lord of the Rings het gevaar constant op de loer lag en de film serieus van toon bleek, is The Hobbit –over een groep dwergen die samen met de oude bekende Bilbo Baggins de strijd aangaan met een draak- een vele luchtigere en meer op humor gerichte film.

Het is in de ook meteen het grootste probleem van The Hobbit. De films is te grappig en te lollig. Vooral de dertien hoofdrolspelers vallen genadeloos door de mand. De scene waarin de dertien dwergen worden geïntroduceerd is zelfs zo infantiel en lollig dat de eindeloos durende scene alleen, al een vol punt aftrek zou rechtvaardigen.

Nu zijn de dertien dwergen sowieso het zwakste punt van The Hobbit. Meeleven met de dwergen is zelfs praktisch onmogelijk. Daarvoor zijn de personages te slecht en eendimensionaal uitgewerkt. Enkel de grote leider Thorin Oakenshield weet iets van empathie op te roepen, wat er met de rest gebeurt kan je als kijker weinig schelen. Daarnaast zorgen de dertien er met hun grappen en grollen voor dat iedere vorm van spanning en gevaar ontbreekt. Het maakt van The Hobbit een film die in de beginfase meer weg heeft van een padvinderstocht dan van een levensgevaarlijke reis waarbij het gevaar in vorm van trollen, orcs en zelfs een draak op de loer ligt.

Tot zover de niet malse kritiek op de beginfase en het dwergengilde. Toch weet The Hobbit de kijker na het teleurstellende begin voor zich te winnen en keert bij momenten zelfs de magie van weleer terug. Omslagpunt daarbij is de samenkomst tussen de oudgedienden Saruman, Gandalf, Galadriel en Elrond in Rivendel. De toon van de film wordt serieuzer, de dreiging reëler en de dwergen krijgen minder tijd op grappig te doen. Als dan ook Gollum nog terugkeert en in één van de beste scènes uit The Hobbit de confrontatie aangaat met Bilbo Baggins begint de herinnering aan het eerste deel zelfs enigszins te vervagen.

Grote complimenten daarbij voor Martin Freeman. De acteur die tot dusverre vooral bekend was van de serie The Office en als hulpje van Sherlock Holmes in de briljante BBC-serie Sherlock, is absoluut het hoogtepunt van de film. Freeman vertolkt de tegen wil en dank tot avonturier uitgroeiende Bilbo op weergaloze wijze en zorgt met zijn hoofdrol voor het enige punt waarop The Hobbit zijn illustere voorganger echt overklast.

Toch is het niet alleen Bilbo die ervoor zorgt dat in het tweede deel het oude Lord of the Rings gevoel weer bij vlagen terugkeert. De film ziet er adembenemend mooi uit, de bekende muziek zorgt een aantal keer voor kippenvel en ook Ian McKellen als Gandalf is weer volledig in zijn element. Tot slot verdient ook Peter Jackson lof. In de spectaculaire actiescènes onder de grond toont hij zijn ware vakmanschap maar ook in de al eerder genoemde ontmoeting tussen Bilbo en Gollum laat hij zijn kwaliteiten zien. Op prachtige wijze neemt hij daar de tijd om zijn personages uit te diepen en echt tot leven te wekken.

Het moge duidelijk zijn. De lat lag hoog, heel hoog na The Lord of the Rings trilogie. Peter Jackson zette met die reeks de standaard voor het fantasygenre en niemand had het hem kwalijk genomen als hij met de elf Oscars op zak de deur naar Midden-Aarde had dichtgetrokken. Toch durfde Peter Jackson het aan om terug te keren naar de plek die hem wereldfaam bezorgde. Alleen dat lef verdient al een compliment. Het levert niet de gedroomde opvolger op, maar toch biedt het tweede deel hoop. Hoop op een groots vervolg. Tenzij die kleine dwergen wederom roet in het eten gooien.

7.2/10

Recensie: The Killing 3 (Forbrydelsen III)

Sarah Lund is terug. Na de moord op Nanna Birk Larsen en de nasleep van een onfrisse militaire missie in Afghanistan, komt de Deense speurneus ditmaal midden in de wereld van de Deense multinationals terecht. Overbodig om te zeggen dat ook dit keer het wachten op een volgende aflevering een ware marteling is.

Een man die de gangen van een verlaten boorschip doorrent om te ontsnappen aan zijn mysterieuze belager. De camera die steeds weer een hoek omgaat, de kijker in spanning achterlatend wat er in de volgende gang te zijn. Het is de openingsscène van The Killing 3 en blijft de grote charme van de serie. Die ondraaglijke spanning die alsmaar verder wordt opgevoerd. Eindigend in een cliffhanger die -begeleid door het inmiddels bekende deuntje- alweer doet verlangen naar de volgende aflevering. De makers van The Killing beheersen het als de beste en The Killing 3 overklast op dat vlak zelfs het eerste seizoen.

Allereerst dankzij het scenario en de sfeerschepping. De schrijvers van The Killing laten wederom op imponerende wijze meerdere verhaallijnen in elkaar overlopen. De kijker altijd gissend achterlatend hoe een ontvoering, meerdere moorden en de politieke strijd om het premierschap nu exact in elkaar zullen vallen. Het is die overlap en de daarbij horende twijfel in combinatie met het gure en onheilspellende Denemarken en de Scandinavische somberheid die The Killing 3 haar ongekende spanning en sfeer meegeeft.

In The Killing 3 draait het om de ontvoering van Emilie Zeuthen. De dochter van de Deense CEO Robert Zeuthen. Zij wordt gekidnapt net nadat de kranten vol staan met het nieuws dat het miljardenbedrijf van Zeuthen vanwege de financiële crisis wil verhuizen naar Azië. Een nieuwtje dat ook de zittende premier in een lastig parket brengt, omdat hij zijn lot heeft verbonden aan het behoud van de werkgelegenheid. Als dan ook nog drie mannen op een bijna verlaten boorschip het leven laten en een oude moordzaak opduikt, kan Sarah Lund aan haar puzzel beginnen.

Het moge duidelijk zijn, veel is vertrouwd in The Killing 3. Moord, doodslag, Sarah Lund en een familie onder emotionele hoogspanning, het zijn elementen die wel al kennen uit eerdere seizoenen. Ook de politieke strijd speelt weer een nadrukkelijke rol in deze derde Killing en met Lennart Brix heeft Sarah Lund nog steeds dezelfde baas. Het is ook het enige puntje van kritiek dat je op dit laatste seizoen van The Killing kunt hebben. De makers vallen –vooral in de slotfase- teveel terug op in het verleden bewandelde paden. Toch zou je The Killing 3 tekort doen door het een goed gelukte herhalingsoefening te noemen.

Neem alleen al de verandering die Sarah Lund zelf doormaakt. De detective in haar bekende wollen trui, die door haar obsessieve manier van werken haar familie en sociale leven zwaar verwaarloost. Een iconisch personage -gespeeld door de wederom sublieme Sofie Gråbøl- dat behoort tot de beste vrouwelijke hoofdrollen ooit. In dit derde seizoen is het niet de kijker die zich stoort aan haar asociale gedrag, maar het is Lund zelf die doorheeft dat er iets moet veranderen. Zelfs als dat betekent dat ze het door haar geliefde speurwerk vaarwel moet zeggen. Een switch die je als kijker begrijpt en de hoofdrolspeelster zelfs gunt, totdat duidelijk wordt welke invloed de verandering op haar werk heeft.

Want Lund is nog steeds de koppig einzelgänger die zich niets aantrekt van collega’s of meerderen. Gecombineerd met haar sores thuis blijkt dat al snel een levensgevaarlijke combinatie. Lund mag dan ook blij zijn dat ze tijdens het onderzoek hulp krijgt van twee mannen. Allereerst het talentvolle broekie Asbjørn Juncker die vanuit de provincie eindelijk aan het echte werk mag beginnen en Mathias Borch (Nikolaj Lie Kaas) een ervaren agent van het DSIS (Department of Homeland Security) met wie Sarah Lund al een geschiedenis heeft.

Vooral die laatste is een absolute aanwinst voor de serie. De in eigen land veelgeprezen Lie Kaas imponeerde in het verleden al in meesterwerkjes als Open Hearts en Reconstruction en overtuigt –ondanks dat zijn personage het minst uitgediept wordt- ook in The Killing 3. Vooral zijn scenes samen met Sofie Gråbøl zijn regelmatig ijzersterk. Maar daar houdt het uitstekende acteerwerk niet op. Ook Olaf Johannessen als premierskandidaat Kristian Kamper en Anders W. Berthelsen en Helle Fagralid als de ouders van het ontvoerde meisje, leveren niets minder dan topprestaties waardoor de subplots altijd blijven boeien.

Kortom, niets dan lof voor dit derde seizoen van The Killing. Daar komt nog bij dat het hier om het laatste seizoen gaat. Het geeft de serie een extra dimensie die de spanning nog eens verder opvoert. Al is het maar omdat je, je als kijker toch vanaf de allereerste seconde de vraag stelt of Sarah Lund een lang-en-gelukkig leven tegemoet gaat, of dat de makers een ander, meer naargeestig einde, voor haar in petto hebben. Het antwoord daarop zult u zelf moeten achterhalen.

Op het slot in zijn algemeenheid valt wel het een en ander aan te merken. Het is slordig, ongeloofwaardig en bepaalde wendingen zijn simpelweg te abrupt. Daarmee doet The Killing 3 zichzelf tekort. Het is ook de reden dat het slotseizoen ondanks de talloze pluspunten als geheel het niveau van het eerste seizoen uiteindelijk niet haalt. Wel mogen we gerust concluderen dat The Killing reeks met The Killing 3 stopt op een hoogtepunt. Een voornemen dat vele filmreeksen en series zich in het verleden maakten, maar waar er maar weinig in slaagden. The Killing wel en dat is een prestatie op zich. Het is het waardige en grootse slot dat een serie die qua spanning op eenzame hoogte staat verdient. En één ding is zeker, je nagels hoef je na The Killing 3 niet meer te knippen.

8.2/10

Recensie: The Bridge

Recensie: Borgen

Recensie: Borgen 2

Recensie: Boardwalk Empire (Seizoen 3)

Nucky Thompson die het vuile werk dit keer niet liet opknappen maar zelf de trekker overhaalde. De dood van Jimmy Darmody was het klapstuk van het tweede Boardwalk Empire-seizoen. Grote vraag in seizoen drie: Wie wordt de nieuwe aartsvijand van Nucky Thompson?

Het is altijd een risico om één van je hoofdrolspelers voortijdig uit de serie te schrijven. Zeker als dat personage één van de weinigen is die niet in een hokje te plaatsen valt. Moeiteloos wist Michael Pitt met Jimmy Darmody een personage te creëren dat zich op het schemergebied van de sympathie bevond. Onervaren en laverend tussen een kille moordenaar en onbegrepen oorlogsveteraan. Zijn dood is derhalve een groot gemis al opent het einde van Darmody de deur voor een nieuwe groep maffioso van stand.

Belangrijkste nieuwe uitdager is zonder twijfel Gyp Rosetti. Een flamboyante, lichtgeraakte man die er vreemde hobby’s op nahoudt en bovenal hecht aan respect. En dat is nu net wat hij naar zijn zin te weinig krijgt. Want in het derde seizoen van Boardwalk Empire zit Nucky Thompson (Steve Buscemi) weer vast op zijn troon. Hij is de man die alles bepaalt en dat -door schade en schande wijs geworden- met beduidend minder compassie en respect doet dan voorheen.

Het is ook meteen de meest interessante wending in dit derde seizoen. Nucky Thompson was altijd al een keiharde crimineel, maar te zien kregen we dat niet. Wat dat betreft was het slot van het tweede seizoen een voorbode. Gedurende het derde seizoen ruilt Thompsen met regelmaat het masker van sympathieke crimineel in voor dat van de meedogenloze. Een broodnodige verandering bovendien, want op andere vlakken stagneert het leven op de Boardwalk.

Met name een aantal voorheen interessante bijpersonages begint te verpieteren. Zo is de kruistocht van Nucky Thompson’s vrouw Margaret om het zelfbewustzijn bij vrouwen te vergroten een uiterst moeizaam subplot dat niets toevoegt aan de serie. Ook de aanwezigheid van Nelson Van Alden begint dankzij een gebrek aan ontwikkeling steeds meer irritatie op te roepen. En omdat ook de verliefdheid van Nucky Thompson voor theaterdame Miss Kent en Gillian Darmody’s zoektocht naar een dubbelganger voor haar zoon, Boardwalk Empire weinig goeds brengen, veranderen veel bijpersonages gedurende het derde seizoen in hinderlijke onderbrekingen.

Dit alles moet goedgemaakt worden door de nieuwe ster aan het misdaadfirmament Gyp Rosetti. Hij slaagt daar behoorlijk in al lijkt het er lange tijd op dat de impulsieve Rosetti nauwelijks een bedreiging vormt voor de meer berekenende Thompson. Toch is het wel de tweestrijd om de macht en de drank tussen Rosetti en Thompson die Boardwalk Empire gedurende het derde seizoen interessant houdt. Dat en Richard Harrow. Éen van de weinigen bijrollen die wel blijft boeien. Jack Huston weet met zijn weinig uitbundige spel van de verminkte oud-leger man een steeds mysterieuzer en kleurrijker personage te maken. Bovendien blinkt de serie visueel nog steeds uit. De aankleding, setting en decors blijven een lust voor het oog en ook het acteerwerk van de hoofdrolspelers -Steve Buscemi voorop- is wederom meer dan voortreffelijk.

Deze positieve punten kunnen echter niet verbloemen dat het derde Boardwalk Empire seizoen voelt als een tussendoortje. De serie mist lange tijd de urgentie die de eerste twee seizoenen wel hadden. Pas in de laatste vier afleveringen van het derde seizoen, weet de serie de kijker dankzij een vernietigende knal weer helemaal voor zich te winnen. Dat Boardwalk Empire met het slot nog veel van de geleden schade herstelt, neemt niet weg dat het niveau veel te laat wordt opgeschroefd om van een memorabel seizoen te spreken. Laten we echter hopen dat het slechts de stilte voor de spreekwoordelijke storm blijkt. De voortekenen zijn alvast goed nu Al Capone En Arnold Rothstein zich eindelijk in de strijd om Atlantic City mengen.

7.5/10