Recensie: The Hobbit: An Unexpected Journey (12 december)

De erfenis die Lord of the Rings naliet was immens. The Hobbit: An Unexpected Journey bezwijkt daar in het eerste deel onder. Gelukkig krabbelt The Hobbit uiteindelijk toch op.

Een literair meesterwerk tegenover een kinderboek. Het is in een notendop het verschil tussen The Lord of the Rings en The Hobbit. Althans als het op de boeken aankomt. Maar het is een verschil dat ook duidelijk terug is te zien in de films. Want waar in The Lord of the Rings het gevaar constant op de loer lag en de film serieus van toon bleek, is The Hobbit –over een groep dwergen die samen met de oude bekende Bilbo Baggins de strijd aangaan met een draak- een vele luchtigere en meer op humor gerichte film.

Het is in de ook meteen het grootste probleem van The Hobbit. De films is te grappig en te lollig. Vooral de dertien hoofdrolspelers vallen genadeloos door de mand. De scene waarin de dertien dwergen worden geïntroduceerd is zelfs zo infantiel en lollig dat de eindeloos durende scene alleen, al een vol punt aftrek zou rechtvaardigen.

Nu zijn de dertien dwergen sowieso het zwakste punt van The Hobbit. Meeleven met de dwergen is zelfs praktisch onmogelijk. Daarvoor zijn de personages te slecht en eendimensionaal uitgewerkt. Enkel de grote leider Thorin Oakenshield weet iets van empathie op te roepen, wat er met de rest gebeurt kan je als kijker weinig schelen. Daarnaast zorgen de dertien er met hun grappen en grollen voor dat iedere vorm van spanning en gevaar ontbreekt. Het maakt van The Hobbit een film die in de beginfase meer weg heeft van een padvinderstocht dan van een levensgevaarlijke reis waarbij het gevaar in vorm van trollen, orcs en zelfs een draak op de loer ligt.

Tot zover de niet malse kritiek op de beginfase en het dwergengilde. Toch weet The Hobbit de kijker na het teleurstellende begin voor zich te winnen en keert bij momenten zelfs de magie van weleer terug. Omslagpunt daarbij is de samenkomst tussen de oudgedienden Saruman, Gandalf, Galadriel en Elrond in Rivendel. De toon van de film wordt serieuzer, de dreiging reëler en de dwergen krijgen minder tijd op grappig te doen. Als dan ook Gollum nog terugkeert en in één van de beste scènes uit The Hobbit de confrontatie aangaat met Bilbo Baggins begint de herinnering aan het eerste deel zelfs enigszins te vervagen.

Grote complimenten daarbij voor Martin Freeman. De acteur die tot dusverre vooral bekend was van de serie The Office en als hulpje van Sherlock Holmes in de briljante BBC-serie Sherlock, is absoluut het hoogtepunt van de film. Freeman vertolkt de tegen wil en dank tot avonturier uitgroeiende Bilbo op weergaloze wijze en zorgt met zijn hoofdrol voor het enige punt waarop The Hobbit zijn illustere voorganger echt overklast.

Toch is het niet alleen Bilbo die ervoor zorgt dat in het tweede deel het oude Lord of the Rings gevoel weer bij vlagen terugkeert. De film ziet er adembenemend mooi uit, de bekende muziek zorgt een aantal keer voor kippenvel en ook Ian McKellen als Gandalf is weer volledig in zijn element. Tot slot verdient ook Peter Jackson lof. In de spectaculaire actiescènes onder de grond toont hij zijn ware vakmanschap maar ook in de al eerder genoemde ontmoeting tussen Bilbo en Gollum laat hij zijn kwaliteiten zien. Op prachtige wijze neemt hij daar de tijd om zijn personages uit te diepen en echt tot leven te wekken.

Het moge duidelijk zijn. De lat lag hoog, heel hoog na The Lord of the Rings trilogie. Peter Jackson zette met die reeks de standaard voor het fantasygenre en niemand had het hem kwalijk genomen als hij met de elf Oscars op zak de deur naar Midden-Aarde had dichtgetrokken. Toch durfde Peter Jackson het aan om terug te keren naar de plek die hem wereldfaam bezorgde. Alleen dat lef verdient al een compliment. Het levert niet de gedroomde opvolger op, maar toch biedt het tweede deel hoop. Hoop op een groots vervolg. Tenzij die kleine dwergen wederom roet in het eten gooien.

7.2/10

Recensie: The Adventures of Tintin: Secret of the Unicorn

In 1983 meende Steven Spielberg dat de techniek nog niet klaar was voor een verfilming van de avonturen van Hergé’s  titelheld Tintin. Achttien jaar later laat Spielberg met The Adventures of Tintin: Secret of the Unicorn zien dat wachten soms beloond wordt. Dat maakt het alleen maar extra jammer dat de film vooral visueel overdondert en op aantal andere vlakken, vooral in het eerste deel, minder overtuigt.

Spielberg wilde wachten totdat de techniek het verfilmen van Tintin toeliet. In The Adventures of Tintin: Secret of the Unicorn (of Kuifje zoals wij hem kennen) laat de regisseur zien dat die tijd inderdaad is aangebroken. Want als Tintin op één vlak overtuigt, dan is het wel cinematografisch. De motion-capture techniek (waarbij de bewegingen van echte acteurs worden omgezet naar animatie) komt fantastisch tot zijn recht en zorgt in 3D helemaal voor een bijzondere ervaring. De achtervolging van Kuifje’s trouwe viervoeter Bobbie, de motorrit door Marokko en de weergaloze overgang van woestijn naar zee, zijn voorbeelden van scènes die ook na afloop bijblijven.

Wie Secret of the Unicorn heeft gezien, kan zich echter niet aan de indruk onttrekken dat het grootste deel van de aandacht ook is uitgegaan naar deze visuele pracht en praal. Daardoor komen andere aspecten er bekaaid vanaf. Grootste probleem daarbij is dat meeleven met de hoofdrolspeler praktisch onmogelijk is. Kuifje is natuurlijk een stripfiguur maar voor een film ontkom je er niet aan om iemand te introduceren of in ieder geval iets van achtergrond en karaktereigenschappen mee te geven. In deze Kuifje verfilming is onze geliefde journalist echter totaal karakterloos. Hij is er en doet wat hij doet, maar het kader van het hoe en waarom ontbreekt volledig. Vooral het eerste deel van de film lijdt hier flink onder.

Pas na ruim een half uur komt daar verandering in dankzij de introductie van Kapitein ‘duizend bommen en granaten’ Haddock. Hij heeft wel de karaktereigenschappen die het verhaal nodig heeft, waardoor de film aan spanning wint en het ineens wel belangrijk wordt of de avonturen van de drie-eenheid, Kuifje, Haddock en Bobbie, slagen. Als je daar dan de prachtige vormgeving en de uitmuntende actiescènes nog eens bijvoegt, heb je een uitstekend tweede deel te pakken dat er bijna voor zorgt dat je het eerste deel van de film vergeet. Jammer genoeg, lukt dat net niet helemaal. Wat niet wegneemt dat The Adventures of Tintin: Secret of the Unicorn een prachtig eerbetoon aan Hergé is geworden dat smaakt naar meer.

7.5/10

Filmmad’s najaar: De vijf films die je niet mag missen!

Na de matige zomer waarin het zoeken was naar de goede films, belooft het najaar wel een aantal films met heel veel potentie te brengen. Hieronder de vijf absolute aanraders die je in oktober en november absoluut niet mag overslaan.

1. The Three Musketeers: 13 oktober

De ultieme film over het wereldberoemde boek van Alexandre Dumas is nog steeds niet gemaakt. Hopelijk slaagt Paul W.S. Anderson daar wel in. De voortekenen zijn alvast goed. De cast mag er zijn en de trailer ziet er goed uit.

2. The Ides of March: 20 oktober

Net als voor rechtbankdrama’s heb ik een groot zwak voor politieke drama’s/thrillers. Als daar dan ook nog acteurs als Philip Seymour Hoffman, George Clooney en Ryan Gosling in meespelen kan het eigenlijk al nauwelijks meer misgaan.

3. The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn: 26 oktober

Kuifje op het witte doek, gemaakt  in 3D door niemand minder dan Steven Spielberg. De verwachtingen zijn torenhoog. Bovendien heeft de film met Andy Serkis (LOTR, King Kong en Rise of the Planet of the Apes) de absolute koning van de stop-motion film aan boord. Laat het avontuur maar beginnen.

4. De Heineken Ontvoering: 27 oktober

Na interviews met Reinout Scholten van Aschat (hoofdrolspeler) en Sallie Harmsen ben ik natuurlijk een beetje bevoordeeld maar ik kijk enorm uit naar deze film over de beroemde ontvoering van Freddy Heineken. De jaren tachtig sfeer in de trailer zag er alvast bijzonder treffend uit en ook de cast met buiten Scholten van Aschat en Harmsen, Rutger Hauer stemt mij tevreden.

5. Drive: 3 november

Daar is hij dan. De film die ik vooraf tip als de beste film van 2011. Nicolas Winding Refn mag dan tot nu toe de ultieme film nog niet gemaakt hebben, toch heb ik bij iedere film van de Deen het gevoel dat het niet lang meer kan duren voordat hij een meesterwerk maakt. En daar waar bij menig regisseur de overstap naar Amerika alleen maar ellende brengt kon het in het geval van Refn wel eens precies datgene zijn wat nodig is. De cast met Ryan Gosling en Carey Mulligan geeft mij vervolgens het ultieme zetjee om te denken dat Drive de verrassing van 2011 wordt.

Kuifje teaser

Het duurt nog vijf maanden voordat The Adventures of Tintin in de bioscoop verschijnt maar vandaag was het dan eindelijk tijd voor de eerste bewegende beelden. De teaser van ruim een minuut stelt in ieder geval niet teleur.