Recensie: Get the Gringo (How I Spent My Summer Vacation) (12 juli)

Mel Gibson die vloekt, tiert en rookt tot hij er bij neervalt, ondertussen de ene rake oneliner na de andere afvurend op een ieder die hem dwarszit. Get the Gringo is een absolute jaren 90 B-actiefilm waarin Mel Gibson alle ruimte krijgt om zijn acteercarrière nog één keer op de rails te krijgen. En dat doet hij met verve.

Mel Gibson is bepaald niet bezig aan de beste filmperiode uit zijn leven. Het matige Edge of Darkness en het ronduit belachelijk The Beaver suggereerde zelfs dat het nooit meer goed zou komen met de man die furore maakte met films als Braveheart en de Lethal Weapon reeks. Met het schaamteloze Get the Gringo (dat in Amerika niet in de bioscoop maar meteen op betaal-tv komt) neemt de acteur echter zowaar revanche.

Get the Gringo begint met twee als clowns gemaskerde criminelen die vluchten – aan de grens tussen Mexico en de VS – voor de politie. Een achtervolging die een hardhandig einde krijgt, als de criminelen, samen met twee miljoen aan contanten, de grens tussen de VS en Mexico op wel heel ludieke wijze oversteken. Het gevolg: de corrupte Mexicaanse agenten besluiten dat Mel Gibson zijn tijd in een Mexicaanse gevangenis mag uitzitten.

In die gevangenis – die nog het meest wegheeft van een sloppenwijk – lopen vrouwen, kinderen en keiharde criminelen dwars door elkaar heen. De handel in drugs, drank, sigaretten en vrouwen weelt er tierig en de hele show wordt geleid door Javi, de rijkste crimineel van allemaal. In die gevangenis moet onze naamloze hoofdrolspeler zich staande houden en dat doet hij met behulp van een vroegwijze eveneens naamloze negenjarige jongen (Kevin Hernandez).

De wisselwerking tussen Hernandez een Gibson werkt uitstekend en de één-tweetjes tussen het duo zijn geslaagd. Toch is het vooral het meedogenloze dat de film echt leuk maakt. Get the Gringo is dan ook alles behalve een politiek correcte film. Mensen worden om het minste of geringste afgeschoten en vrouwen en kinderen hoeven niet op medelijden te rekenen als het gaat om het krijgen van klappen of erger. Dat de film ook qua dialogen geen blad voor de mond neemt, is helemaal een verademing en laat zien dat het direct op betaal-tv verschijnen van films ook zijn voordelen heeft.

Het zorgt er voor dat Get the Gringo van de eerste tot de laatste minuut heerlijk wegkijkt waarbij lef en sentiment moeiteloos in elkaar overlopen. Het zorgt er mede voor dat je verschillende ongeloofwaardige verhaallijnen – vooral de levertransplantatie scoort hoog op dit vlak – voor lief neemt. Maar de allerbelangrijkste conclusie na het zien van Get the Gringo is toch wel: Mel is (voorlopig) back.

7.7/10