Recensie: De rouille et d’os (14 juni)

Jacques Audiard imponeerde met het rauwe gevangenisdrama Un Prophète, Marion Cotillard deed datzelfde al meermaals en Matthias Schoenaerts brak definitief door met zijn glansrol in het Belgische Rundskop. Een film waarin de talenten van Audiard, Cotillard en Schoenaerts samenkomen, moet dan ook wel bijzonder worden. Het onconventionele De rouille et d’os is die film en het resultaat is mooi en meedogenloos.

Het verhaal dat De rouille et d’os vertelt is op zijn zachtst gezegd ongewoon. Een vrouwelijke orkatrainster die door een zwaar ongeluk zonder benen achterblijft, dat kan nog net. Dat diezelfde vrouw vervolgens besluit om de manager te worden van een man die ze nauwelijks kent bij illegale gevechten, is beduidend minder gebruikelijk. Toch neem je dit onconventionele uitgangspunt in De rouille et d’os als snel voor kennisgeving aan. Want het is niet dit verhaal waar het in de film om draait, maar om de twee hoofdrolspelers Ali (Schoenaerts) en Stéphanie (Cotillard).

Zij zijn met hun oprechte acteerwerk gespeend van iedere vorm van franje de drijvende krachten in De rouille et d’os. Cotillard als de prachtige en zelfbewuste Stéphanie die overspoeld wordt met mannelijke aandacht, maar na een ongeluk moet leren omgaan met de onzekerheid dat een leven als invalide me zich meebrengt. En misschien nog wel belangrijker, een leven zonder de aandacht waar ze zo naar hunkert.

En Schoenaerts als Ali. Een krachtpatser en imponerende verschijning. Een alleenstaande – in de basis – goede man, die echter niet nadenkt over de consequenties van zijn daden en daardoor vooral in de opvoeding van zijn zoontje Sam zwaar tekortschiet. Een man die zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel door het leven gaat, maar ook de enige die Stéphanie na haar ongeluk niet anders of met medelijden benadert. Het is vooral deze ontluikende vriendschap tussen Ali en Stéphanie die De rouille et d’os tot een mooi en meedogenloos drama maakt.

Dat het tweetal daarbij de hulp krijgt van regisseur Audiard maakt de film af. Met zijn prachtige onderwatershots en goed geschoten gevechten maakt Audiard indruk. Het is daarom zonde dat De rouille et d’os een ietwat teleurstellend einde kent. Gelukkig is het echter vooral het indrukwekkende pad naar dat einde toe, dat er in dit Franse drama toe doet. En als je als regisseur er ook nog in slaagt om een grijsgedraaid nummer als Fireworks van Katy Perry zo binnen te laten komen, dan ben je op weg om een hele grote te worden.

8.3/10