Filmmad’s zomer: de vijf films die je niet mag missen!

Het weer geeft nog een weinig zomerse indruk. Maar de lage temperaturen en aanhoudende regen zijn natuurlijk uitstekende excuses om deze zomer eens een aantal keer de bioscoop in te duiken. Hieronder de vijf bioscoopfilms in volgorde van uitkomen die je niet mag missen in juli en augustus.

1. Brave: 18 juli

Pixar, de studio die nooit een slechte film maakte. De studio die bekendstaat om zijn originaliteit en passie voor films. Zou het kunnen dat zelfs Pixar haar magie verliest? Met Cars 2 stelde Pixar voor het eerst teleur en ook de verhalen over Brave zijn weinig hoopgevend. Ik zie de film dan ook met angst en beven tegemoet maar geef de mannen en vrouwen van Pixar echter nog het voordeel van de twijfel. Daarvoor hebben ze te veel moois gemaakt.

2. The Dark Knight Rises: 20 juli

Eindelijk! Na de de Lord of the Rings trilogie nooit meer zo lang naar een film uitgekeken als naar The Dark Knight Rises. En dat terwijl hij eigenlijk alleen maar tegen kan vallen. Want wie kan in hemelsnaam Heath Ledger als The Joker overtreffen? Maar toch. De trailer ziet er geweldig uit, Tom Hardy is de meest veelbelovende acteur van het moment en ook voor Anne Hathaway heb ik een zwak. En dan vergeet ik nog het belangrijkste. Christoper Nolan staat wederom aan het roer. Dit kan en mag niet misgaan!

3. Holy Motors: 9 augustus

Geen idee wat ik aanmoet met deze film. Het bizarre plot is volledig abracadabra en de cast is ook een vreemde mengelmoes van acteurs en actrices die niet bij elkaar lijken te passen. Toch maakt de sfeervolle en experimentele trailer indruk. In ieder geval voldoende indruk om mee te mogen op dit lijstje.

4. The Expendables 2: 16 augustus

Het zal zeker niet de beste film van deze zomer worden maar who cares. Was The Expendables nog enigszins een gemankeerde film vanwege het ontbreken van Jean-Claude van Damme en vooral Arnold Schwarzenegger. Nu dit tweetal ‘back’ is kan de ode aan de oude actiehelden eindelijk echt beginnen.

5. To Rome with Love: 23 augustus

Woody Allen, Woody Allen en nog eens Woody Allen. Een overdaad aan Woody Allen ligt op de loer. Want Allen is niet alleen de regisseur van To Rome with Love, ook verschijnt hij na lange tijd weer eens als acteur in zijn eigen film. Met naast hem actrices als Ellen Page en Penelope Cruz en acteurs als Jesse  Eisenberg en Alec Baldwin belooft dat weer veel goeds. Bovendien heeft Allen met Midnight in Paris wel weer wat krediet verdient.

Bonustip:

Woody Allen: A Documentary: 26 juli

Niet de beste maar wel één van de meest fascinerende regisseurs op deze planeet. Woody Allen is een regisseur van meesterwerken en missers en beide maakt hij in grote getale. Het maakt van Allen de meest wisselvallige regisseur die ik ken maar ook een regisseur waarmee acteurs van over de hele wereld willen werken. Meer dan genoeg uitgangspunten voor een fascinerende documentaire over de regisseur die nu al decennia lang ieder jaar minimaal één film maakt.

 

Recensie: The Raid: Redemption (Serbuan Maut) (5 juli)

Krakende botten, acrobatische hoogstandjes, vuistgevechten op leven en dood en open kogelwonden. The Raid: Redemption is van begin tot eind actie, actie en nog eens actie.

Amerika ken een traditie van actiefilms die wereldberoemde actiehelden als Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger, Steven Seagal en Jean-Claude van Damme  voortbrachten. Toch moet je voor het betere knokwerk niet in Amerika zijn. Azië en in dit geval Indonesië is the place to be. Serbuan Maut of The Raid zoals hij hier gaat heten bewijst dat maar weer eens. Want vergeleken bij The Raid is al het werk van Schwarzenegger en Stallone toch meer iets voor kleuters.

The Raid speelt zich af in een achterstandswijk in Jakarta. Een plek waar alle criminelen uit de buurt zich verzameld hebben in één wolkenkrabber. Gerund vanaf de bovenste verdieping door de grote baas Tama Riyadi. Een man die we in de eerste tien minuten al een groep mannen zien afslachten. Eerst met behulp van een geweer, maar als de kogels eenmaal op zijn, gaat hij vrolijk verder met een hamer. Tegelijkertijd zien we het plaatselijke SWAT-team plannen maken om voor eens en altijd af te rekenen met dit gespuis. Wat volgt is een anderhalf uur durend actiespektakel waarin het SWAT-team, met daarin hoofdrolspeler Rama, de confrontatie aangaat met het boevengilde van Riyadi.

Tijdens dit bloederige treffen wordt werkelijk alles uit de kast getrokken. Good en badguys maken elkaar op de meest originele manieren af, waarbij er bepaald niet gekeken wordt op een druppeltje bloed meer of minder. Daarmee hebben we ook meteen het grootste kritiekpunt op The Raid te pakken. Het extreme geweld blijft nog best een tijdje vermakelijk, maar na een half uurtje begint de verveling toch langzaam toe te slaan. De explosies kunnen nauwelijks meer boeien en het zoveelste man tegen man gevecht maakt weinig indruk meer. The Raid is simpelweg te veel van het goede en duurt zeker een half uur te lang.

Dat lijken de makers zelf ook te beseffen, want er wordt nogal geforceerd een persoonlijk verhaal in de film verweven. Het heeft niet het gewenste effect. De portie drama komt vooral ongeloofwaardig en gemaakt over en maakt van The Raid een mislukt mengsel van een zoetsappig drama en een keiharde actiefilm. Uiteindelijk is The Raid een onevenwichtige film die in de beginfase nog wel kan boeien, maar in het vervolg veel teveel in herhaling valt (wat het ergste doet vrezen voor het al aangekondigde vervolg Berandal).  Daar kan zelfs het spectaculaire eindgevecht niets meer aan veranderen.

5.6/10

Recensie: De rouille et d’os (14 juni)

Jacques Audiard imponeerde met het rauwe gevangenisdrama Un Prophète, Marion Cotillard deed datzelfde al meermaals en Matthias Schoenaerts brak definitief door met zijn glansrol in het Belgische Rundskop. Een film waarin de talenten van Audiard, Cotillard en Schoenaerts samenkomen, moet dan ook wel bijzonder worden. Het onconventionele De rouille et d’os is die film en het resultaat is mooi en meedogenloos.

Het verhaal dat De rouille et d’os vertelt is op zijn zachtst gezegd ongewoon. Een vrouwelijke orkatrainster die door een zwaar ongeluk zonder benen achterblijft, dat kan nog net. Dat diezelfde vrouw vervolgens besluit om de manager te worden van een man die ze nauwelijks kent bij illegale gevechten, is beduidend minder gebruikelijk. Toch neem je dit onconventionele uitgangspunt in De rouille et d’os als snel voor kennisgeving aan. Want het is niet dit verhaal waar het in de film om draait, maar om de twee hoofdrolspelers Ali (Schoenaerts) en Stéphanie (Cotillard).

Zij zijn met hun oprechte acteerwerk gespeend van iedere vorm van franje de drijvende krachten in De rouille et d’os. Cotillard als de prachtige en zelfbewuste Stéphanie die overspoeld wordt met mannelijke aandacht, maar na een ongeluk moet leren omgaan met de onzekerheid dat een leven als invalide me zich meebrengt. En misschien nog wel belangrijker, een leven zonder de aandacht waar ze zo naar hunkert.

En Schoenaerts als Ali. Een krachtpatser en imponerende verschijning. Een alleenstaande – in de basis – goede man, die echter niet nadenkt over de consequenties van zijn daden en daardoor vooral in de opvoeding van zijn zoontje Sam zwaar tekortschiet. Een man die zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel door het leven gaat, maar ook de enige die Stéphanie na haar ongeluk niet anders of met medelijden benadert. Het is vooral deze ontluikende vriendschap tussen Ali en Stéphanie die De rouille et d’os tot een mooi en meedogenloos drama maakt.

Dat het tweetal daarbij de hulp krijgt van regisseur Audiard maakt de film af. Met zijn prachtige onderwatershots en goed geschoten gevechten maakt Audiard indruk. Het is daarom zonde dat De rouille et d’os een ietwat teleurstellend einde kent. Gelukkig is het echter vooral het indrukwekkende pad naar dat einde toe, dat er in dit Franse drama toe doet. En als je als regisseur er ook nog in slaagt om een grijsgedraaid nummer als Fireworks van Katy Perry zo binnen te laten komen, dan ben je op weg om een hele grote te worden.

8.3/10

Recensie: Prometheus

Ridley Scott leverde met Alien een sciencefiction klassieker af die ook vandaag de dag nog met gemak overeind blijft. Hoge verwachtingen en een lichte knagende twijfel streden dan ook om voorrang de afgelopen maanden, toen de bioscooprelease van Alien voorganger Prometheus naderde. Twijfel waarvan echter na vijf minuten al niets meer over was.

Je moet het maar durven als Ridley Scott zijnde. Dertig jaar na Blade Runner en Alien terugkeren naar het genre dat je groot heeft gemaakt. Het getuigt van heel veel lef, maar filmische zelfmoord ligt voortdurend op de loer. Gelukkig besefte ook Scott zelf dat want de regisseur keert met Prometheus indrukwekkend en vooral onbeschrijfelijk mooi terug naar zijn roots.

Vooral visueel imponeert Prometheus namelijk vanaf de allereerste seconde. Ridley Scott laat zien dat goede 3D wel degelijk een meerwaarde heeft. De weidse landschappen in de beginfase zijn een lust voor de oog maar ook de prachtige sets en de donkere futuristische beelden maken grote indruk. Zelfs de gruwelijke scenes die goed gedoceerd zijn in Prometheus zien er adembenemend mooi uit.

Maar ook qua verhaal weet Prometheus te overtuigen. De ontdekkingsreis naar de oorsprong van de mens, is meer dan boeiend waardoor vooral het eerste uur zenuwslopend en fascinerend tegelijk is. Het is jammer dat Scott richting einde kiest voor meer actie en geweld en minder voor de intelligente aanpak, maar niet zo vervelend dat het de film veel tekort doet. Bovendien zorgt Scott er daardoor wel vakkundig voor dat de overgang naar Alien langzaam wordt ingezet.

Naast alle lof voor Scott ook een compliment voor de cast die over de gehele linie ontzettend goed is en in Michael Fassbender een absolute uitblinker kent. Heel veel valt er dan ook niet aan te merken op Prometheus. Enkel de manier waarop Scott toewerkt na een Prometheus vervolg stelt teleur. Het is onnodig en vooral te geforceerd. Dat neemt echter niet weg dat Prometheus bijblijft als een visueel spektakel met talloze scènes die nog lang blijven rondspoken. En dat is stiekem meer dan ik vooraf had durven hopen.

8.0/10