Robin Hood (12 mei)

De eerste samenwerking tussen Ridley Scott en Russell Crowe leverde de moderne klassieker Gladiator op. Geen wonder dus dat de verwachtingen voor Robin Hood torenhoog waren. Verwachtingen die niet helemaal waargemaakt worden. Daarvoor mist de film de frivoliteit en het jongensboekachtige gevoel dat altijd zo karakteristiek is geweest voor de inwoner van Sherwood Forrest.

Robin Hood: De man die beter pijl en boog schoot dan ieder ander. De legende die samen met zijn vrienden Little John (Kleine Jan), Will Scarlett en Friar Tuck (Broeder Tuck) de bossen van Sherwood onveilig maakte. Maar bovenal de man die ongekend populair werd bij het volk omdat hij stal van de rijken en gaf aan de armen. Dat is vermoedelijk zoals het overgrote deel van de wereldbevolking Robin Hood kent en het is tegelijkertijd ook het eerste dat je moet loslaten voordat je de bioscoopzaal binnenloopt.

Ridley Scott heeft namelijk gekozen voor een radicaal andere insteek. Hij vertelt met Robin Hood, hoe Robin Longstride verandert in Robin Hood. Het verhaal achter de legende dus, en niet de legende zelf. Een invalshoek die vooral een stuk serieuzer van toon is en dat pakt heel behoorlijk uit. Want Russell Crowe mag dan een enigszins vlakke en saaie Robin Hood neerzetten, dit wordt volledig gecompenseerd door de bijrollen. Max von Sydow imponeert bijvoorbeeld als de edelman Sir Walter Loxley. De echte attractie van de film is echter zonder twijfel Mark Strong als de in en in slechte Godfrey. Deze ultieme bad guy steelt in werkelijk iedere scène de show doet Alan Rickman (Sheriff of Nottingham) uit de vorige Robin Hood (1991) verfilming bijkans vergeten.

Daarnaast is Robin Hood ook visueel weer een plaatje. De veldslagen worden spectaculair weergegeven en de slow motions zien er bij vlagen prachtig uit. Dat Robin Hood toch een film is geworden die niet beklijft, komt vooral door de grimmige sfeer. De film mist het luchtige en komische van vorige Robin Hood verfilmingen en is verworden van een schaamteloos en jongensboekachtig avonturenverhaal tot een grimmige en serieuze film. Het sfeertje van de zorgeloos levende bandieten in de bossen van Sherwood wordt dan ook node gemist. Dat ook de pijl en boog een minder prominente rol speelt in het leven van onze hoofdrolspeler, is helemaal jammer.

Door al deze aanpassingen is Robin Hood dan ook nauwelijks meer als zodanig herkenbaar. Oké, zijn grote vrienden Friar Tuck en Little John zijn van de partij, en het is dat de hoofdrolspeler Robin Longstride of later Robin of Loxley heet. Maar het avonturenepos of beter gezegd veldslagenspektakel Robin Hood, had eigenlijk over ieder ander kunnen gaan. Tel daarbij op dat  de love interest tussen Robin Hood en zijn geliefde Marion (Cate Blanchett) behoorlijk cliché is en daarnaast haar rol in de climax van de film zelfs volkomen overbodig, en ook dit klassieke element uit de Robin Hood legende bezorgt de film weinig meerwaarde. Het zijn dan ook slechts de allerlaatste minuten van de film waarin het aloude Robin Hood gevoel weer even om de hoek komt kijken.

Na het zien van de film wekt het dan ook weinig verbazing dat Ridley Scott al een vervolg heeft aangekondigd. Deze nieuwe versie van het legendarische verhaal voelt namelijk vooral aan als een inleiding. Een nieuwe kennismaking met een oude held. Nooit breekt de film echt open en je hebt dan ook sterk het gevoel dat Scott en Crowe het echte werk opsparen voor een volgende keer. Het maakt van Robin Hood een vakkundig gemaakte en prima film, die echter door de mensen die een typische Robin Hood verfilming verwachten, met gemengde gevoelens ontvangen zal worden. Gelukkig is er ook voor hen dus goede hoop voor de toekomst.

7.1/10