Recensie: This Must Be the Place (26 april)

De nieuwe Paolo Sorrentino. Het is voor mij zoiets als de nieuwe Aronofsky of de nieuwe Nolan. Films van regisseurs die ik adoreer en bewonder en belangrijker nog, die me nooit teleurstellen. En gelukkig geldt dat – zij het in iets mindere mate – ook weer voor This Must Be the Place.

Le Conseguenze dell’Amore was mijn eerste kennismaking met Paolo Sorrentino en meteen was ik verkocht. Sindsdien is de film nooit meer uit mijn top 10 aller tijden verdwenen en dat zal ook in de toekomst niet gebeuren. Met Il Divo liet Sorrentino nog een tweede keer zien wat een briljant cineast hij is. Het levensverhaal van Andreotti was voor leken niet te volgen, maar dat werd meer dan goedgemaakt door het weergaloze samenspel van beeldenpracht en een fenomenale soundtrack. Nu is er dus This Must Be the Place, het eerste uitstapje van de Italiaan naar Amerika.

This Must Be the Place vertelt het verhaal van de excentrieke Cheyenne (Sean Penn). Een voormalige rockster die weinig plezier beleeft aan het leven en teert op zijn oude roem en het daarmee verdiende geld. Sociale contacten heeft de Robert Smith lookalike nauwelijks en zijn vader (een Auschwitz overlevende) heeft hij al dertig jaar niet meer gezien. Als hij echter net te laat bij diens sterfbed arriveert, besluit de oude rocker op zoek te gaan naar zijn vaders verleden en meer specifiek zijn kampbewaarder.

Wat volgt is een roadmovie die Cheyenne leidt langs een keurkorps aan zonderlinge figuren. This Must Be the Place springt daarbij van de hak op de tak en een rode draad ontdekken in de film is lastig. De rake en humoristische dialogen maken dat echter voor een groot goed, vooral ook door het imposante acteerwerk. Sean Penn is meer dan degelijk maar wordt regelmatig overklast door zijn tegenspelers. Vooral Judd Hirsch, Eve Hewson, Heinz Lieven en Harry Dean Stanton maken grote indruk.

Sorrentino zou Sorrentino echter niet zijn, als ook hij de film niet nog iets extra’s meegeeft. De Italiaan doet dat onder meer door zijn ongeëvenaarde camerawerk en gevoel voor belichting. Sorrentino bezit de gave om het alledaagse bijzonder te maken. Cheyenne die over straat loopt, een potje sjoelen in de kroeg, Sorrentino weet er een schoonheid aan mee te geven waar andere regisseurs alleen maar van kunnen dromen. Tel daar nog zijn talent voor het kiezen van de juiste soundtrack (ook deze is weer fantastisch) bij op en je hebt wederom een echte Sorrentino te pakken. This Must Be the Place is niet perfect en zeker niet voor iedereen weggelegd, maar iedereen die buiten de gebaande paden durft te treden zou Sorrentino een kans moeten geven. Zoveel is na vijf films van zijn hand wel duidelijk.

7.3/10