Black Swan
Op het eerste oog lijken worstelen en ballet niet veel gemeen te hebben. Maar de overeenkomsten tussen Darren Aronofsky’s laatste twee films The Wrestler en Black Swan zijn wel degelijk groot. De belangrijkste gelijkenis: Het zijn beide moderne meesterwerken.
Maar ook qua verhaal lijken de films meer op elkaar dan je op het eerste oog zou verwachten. Net als bij Mickey Rourke destijds in The Wrestler draait het in Black Swan om een personage (Nina Sayers) dat volledig opgaat in haar passie. De drang bij Nina (Natalie Portman) om zowel de witte als de zwarte zwaan te spelen in het beroemde stuk het Zwanenmeer, is zo groot dat niets of niemand haar kan stoppen.
Aranofsky gaat in Black Swan echter nog verder. De overgave waarmee het personage -vertolkt door Portman- zich stort op de rol, is niets minder dan angstaanjagend. Vooral in het middenstuk is de film daardoor enger en spannender dan bijna iedere horrorfilm die ik ooit zag. Daarnaast veel lof voor het acteerwerk in de film. Vincent Cassel is fantastisch, Mila Kunis en Barbara Hershey schitteren maar wat Portman laat zien is zo goed, dat er bijna gaan woorden voor te vinden zijn. De manier waarop zij zich langzamerhand losmaakt van haar prinsessenbestaan –vertroeteld door haar enge moeder en levend in een roze kamer vol knuffels- is subliem en verdient niets minder dan een Oscar.
En net toen het leek alsof het allemaal nauwelijks beter kon, bleek dat toch nog mogelijk. Het laatste half uur waarin realiteit en werkelijkheid door elkaar heen lopen is geniaal. De fantastische muziek van de vaste componist van Aronofsky, Clint Manssel, komt op sublieme wijze samen in de slotuitvoering en samen zijn ze verantwoordelijk voor minutenlang durend kippenvel en het beste half uur film dat ik ooit heb gezien. Of om met de allerlaatste woorden van Nina te spreken. ,,It was Perfect.”
9.5/10
februari 10, 2011 - Posted by timbo14 | recensie | 3 februari, ballet, Barbara Hershey, Beste Vrouwelijke Hoofdrol, bioscoop, Black Swan, Clint Mansell, Darren Aronofsky, Horror, Mickey Rourke, Mila Kunis, Natalie Portman, Oscar, recensie, The Wrestler, Vincent Cassel, Zwanenmeer
Nog geen reacties.
Laatst gezien
13 december: The Cabin in the Woods
5.1/10
12 december: The Hobbit: An Unexpected Journey
The Hobbit: An Unexpected Journey: 7.2/10
8 december: Amour
Uit het leven gegrepen. Iets teveel wat mij betreft. Michael Haneke en ik zijn nooit goed samengegaan en ook Amour is weer geen voltreffer. Daarvoor is Amour te afstandelijk en traag. Net als bij andere films van Haneke valt er op Amour weinig aan te merken en is het acteerwerk zelfs voortreffelijk. Probleem, echt beklijven of raken doet het me nooit. Daarmee is Amour toch weer uitgelopen op een kleine teleurstelling en één ding lijkt nu wel zeker: Haneke en ik zijn niet voor elkaar gemaakt.
6.6/10
29 november: Cloud Atlas
Cloud Atlas: 5.8/10
26 november: Jagten
Wat gebeurt er met een kleine en hechte gemeenschap op het moment dat één van haar inwoners door een vijfjarig kind onterecht beschuldigd wordt van seksueel misbruik? Jagten geeft daarop een subliem antwoord. Regisseur Thomas Vinterberg neemt de tijd om de kleine gemeenschap in Jagten te introduceren en laat daarna op grandioze wijze zien hoe een groep fatsoenlijke mensen beetje bij beetje toegeeft aan het onderbuikgevoel. Het meest tragische aan Jagten is dan ook het besef dat een deel van de gemeenschap diep van binnen ook wel weet dat Lucas onterecht beschuldigd wordt. Dat Vinterberg desondanks op geloofwaardige wijze toont hoe de gemeenschap meegaat in de hetze, verraadt zijn grote klasse. Vinterberg krijgt daarbij hulp van een stel rasacteurs. Thomas Bo Larsen is meesterlijk als de vader van het ‘slachtoffer’ en ook de kleine Annika Wedderkopp is ronduit imponerend. En dan hebben we het nog niet gehad over hoofdrolspeler en verdachte Mads Mikkelsen. Moeiteloos weet hij een man neer te zetten wiens leven door een leugen plotsklaps instort en vooral de momenten waarop hij de confrontatie met zijn oude vrienden aangaat, bezorgen de kijker kippenvel. Dat geldt ook voor de meesterlijke slotscène waardoor er maar één conclusie mogelijk is. Jagten is een hedendaags meesterwerk.
9.3/10
25 november: Looper
Looper: 7.3/10
17 november: Savages
Stijlvolle nieuwe Oliver Stone die terugkeert naar zijn Natural Born Killers tijd. De plot rond een drugsoorlogje is voor Stone vooral het sein om te spelen met mooie kleurfilters en snelle montage. Dat het verhaal weinig voorstelt wordt enigszins goedgemaakt door de harde actie en de bijrollen van John Travolta en Benicio del Toro. Toch is dat niet voldoende om van het vermakelijke Savages een bijzondere film te maken. Daarvoor is het ondanks de visuele vondsten teveel een dertien in een dozijn film geworden. Om over het goedkope einde nog maar niet te spreken.
6.9/10
14 november: The Amazing Spider-Man
Volkomen overbodige maar vermakelijke herstart van de Spider-Man reeks. The Amazing Spider-Man biedt werkelijk niets nieuws en de spinnenbeet, dood van uncle Ben met bijbehorende levensles en het bekende liefdesverhaaltje zitten nog te vers is het geheugen om indruk te maken. Dat neemt niet weg dat de film zelf prima in elkaar zit en geen seconde verveelt. Daarom toch een ruime voldoende.
7.3/10
9 november: Argo
Argo: 8.3/10
31 oktober: Skyfall
Skyfall: 8.0/10
27 oktober: Afblijven
5.5/10
25 oktober: Pirates of the Caribbean: On Stranger Tides
Veel beter dan het aan bombast ten onder gaande derde deel At World’s End. On Stranger Tides houdt het allemaal wat kleiner, overzichtelijk en doet het vooral zonder uit de computer getoverde megamonsters. Een verademing die echter niet verbloemt dat de hele Pirates of the Caribbean reeks na deel één al in verval raakte.
6.1/10
22 oktober: Beasts of the Southern Wild
Typisch Sundance Festival pareltje waar de film dan ook won. En terecht. Beasts of the Southern Wild is een kleine film met een beperkt budget die dankzij de rauwe en pure aanpak, echter meer indruk maakte dan praktisch alle dure Hollywoodproducties bij elkaar. Dat begint al met hoofdrolspeelster Quvenzhané Wallis. Op werkelijk grandioze wijze zet de onervaren (net als de rest van de puike cast) actrice het meisje Hushpuppy neer dat samen met een kleine groep mensen leeft in een afgesloten wereldje ergens onder de rook van vermoedelijk New Orleans. Veel meer zeggen over Beastst of the Southern Wild zou zonde zijn. Daarvoor is deze film simpelweg te bijzonder. Ik kan alleen maar zeggen: ga dit experimentele, dromerige, fantasievolle, intense maar toch toegankelijke pareltje gewoon zien.
8.2/10
20 oktober: Life as We Know It
5.7/10
19 oktober: Kauwboy
Hartverscheurend Nederlands drama dat namens Nederland meedingt naar de Oscar voor beste buitenlandse film. Rick Lens is indrukwekkend in de rol van de 10-jarige Jojo die probeert het leven weer op te pakken na de dood van zijn moeder. De jongen doet dat door -zonder dat zijn vader het weet- de zorg over een gewonde kauw op zich te nemen. Mooier nog dan de scenes waarin de kauw en Jojo naar elkaar toegroeien of de vriendschap tussen Jojo en Yenthe (het naturelle spel van de jonge Susan Radder mag niet onvermeld blijven) is het samenspel tussen Rick Lens en zijn filmvader (Loek Peters). De onuitgesproken en daadwerkelijke confrontaties tussen de twee zorgen menigmaal voor diepe ontroering. Vooral het moment waarop de stoeiende vader en zoon bijna achteloos overgaan naar een emotioneel gevecht, zal me nog wel even bijblijven. Kauwboy werd schandelijk genegeerd tijdens de uitreiking van de Gouden Kalveren, gelukkig dat de film in februari een herkansing krijgt.
8.0/10
14 oktober: Ice Age: Continental Drift
Weinig verrassend vierde deel uit de Ice Age reeks, maar dat hoeft ook niet. De belevenissen van Manny, Diego en Sid zijn ook deze vierde keer namelijk leuk genoeg om bijna anderhalf uur te boeien. Dat ook Scrat weer meermaals op zoek gaat naar zijn beukennoot zorgt bovendien weer regelmatig voor een lacht waardoor er maar weinig te klagen overblijft.
7.2/10
10 oktober: Sucker Punch
Zeer aangename verrassing. Zoals verwacht maakt Zack Snyder van Sucker Punch een visueel spektakel. Wat wel verbaast is de plot. Weliswaar weinig subtiel, maar in de beperkte tijd die Snyder reserveert voor het verhaal weet hij er toch voor te zorgen dat je meeleeft met hoofdrolspeelster Emily Browning en haar eveneens beeldschone wraakengelen. Dat ook de soundtrack nog dik in orde is, maakt dat de 110 minuten helemaal voorbij vliegen. Topvermaak, het is enkel door het mindere einde dat Sucker Punch van een echte topscore afblijft.
7.8/10
9 oktober: Hemel
Dankzij het gouden kalf voor Hannah Hoekstra begonnen aan het op filmfestivals geëerde Hemel. Wat Hannah Hoekstra betreft kan ik me daar alleen maar bij aansluiten. Hoekstra is een schot in de roos als de jonge vrouw die met haar cynische commentaar en bijdehante gedrag verbloemt dat ze eigenlijk gigantisch met zichzelf worstelt na de dood van haar moeder. Helaas weet de film dat verlies en die worsteling niet altijd even goed over te brengen waardoor Hemel slechts bij vlagen overtuigt.
6.2/10
8 oktober: American Reunion
2.7/10
5 oktober: The Lorax
6.4/10
4 oktober: Pollock
Zo mooi als de schilderijen van Jackson Pollock zijn, zo saai is deze film over zijn leven. Ed Harris doet het op zich prima als de schilder die vecht met zijn innerlijke demonen, maar daarmee is al het positieve wel gezegd. Pollock is vooral traag en niet boeiend. Met name het ritueel van de zuiplap die bij iedere tegenslag naar de fles grijpt, wordt al snel een herhaling van zetten. Een herhaling die weinig indruk maakt en eigenlijk vooral verveelt.
4.4/10
29 september: The Last House on the Left (2009)
6.3/10
28 september: The Tourist
Massaal afgekraakt deze actiefilm met Angelina Jolie en Johnny Depp in de hoofdrol. En oké The Tourist is zeker geen meesterwerk, maar waar alle zure reacties vandaan komen, ontgaat me. The Tourist is namelijk een bijzonder vermakelijk filmpje dat geen seconde verveelt en met Venetië als decor een extra pluspunt heeft.
7.0/10
22 september: John Gollings: Eye for Architecture
Heerlijk begin van het weekend deze documentaire over John Gollings die wordt gezien als één van de beste architectuurfotografen ter wereld. Zelfs iemand die weinig heeft met architectuur, blijft niet onberoerd bij de adembenemende foto’s die Gollings van gebouwen over de hele wereld maakt. Dat Gollings zelf ook nog eens een sympathiek persoon blijkt en hartstochtelijk spreekt over zijn inspiratie en twijfels maakt John Gollings: Eye for Architecture helemaal af.
7.9/10
21 september: The Other Guys
Geen idee wat mensen in Will Ferrel zien, maar eerlijk gezegd ken ik maar weinig acteurs die zo vaak in misbaksels spelen als Ferrell. Ook The Other Guys heeft weer weinig te bieden. Qua humor schiet de film tekort en ook de plot over twee mislukte agenten die een duister zaakje op het spoor komen is weinig origineel.
4.2/10
21 september: Waiting for Forever
5.8/10
20 september: Arrietty
Als het op animatie aankomt blijft de Japanse Studio Ghibli op eenzame hoogte staan. Met Arrietty bewijst de Ghibli dat wederom. Het verhaal over de mini-mensjes die ongezien leven in de krochten van de huizen van de grote mensen, laat weer een onbeschrijfelijk gevoel voor detail zien. Neem als voorbeeld alleen al de meesterlijke eerste verkenningstocht door het huis, waarbij de kleine Arrietty en haar vader zich optrekkend aan haakjes en lopend over uitstekende spijkers door de kieren en spleten van het huis voortbewegen. Een meesterwerkje op zich. Dat de film ook door het hartverwarmende verhaal weet te imponeren is een welkome bonus en zorgt ervoor dat Arrietty zich moeiteloos handhaaft tussen de echte Ghibli klassiekers als Laputa: Castle in the Sky, Nausicaä of the Valley of Wind en natuurlijk My Neighbour Totoro.
8.5/10
19 september: Letter Never Sent (1959)
Soy Cuba was mijn overdonderende kennismaking met regisseur Mikhail Kalatozov waarna The Cranes Are Flying -nog steeds één van de mooiste films die ik ken- me definitief overtuigde van het meesterschap van de cineast. En hoewel ik dus wel wat gewend ben weet Kalatozov in Letter Never Sent toch weer verbazen. De adembenemend mooie shots waarbij het briljante camerawerk niet onvermeld mag blijven, zijn dan ook een reden op zich om deze film te gaan zien. Helaas is Letter Never Sent op vrijwel alle andere vlakken een heel stuk minder dan Soy Cuba en de vliegende kraanvogels. Dat zit hem vooral in het traagheid. De langgerekte shots beklijven nauwelijks en meeleven met de personages blijkt lastig.
5.7/10
15 september: Everything Will Be Fine (Alting Bliver Godt Igen)
Met Reconstruction maakte Christoffer Boe een film die nu al jarenlang in mijn top 10 staat. En om maar meteen met de deur in huis te vallen in die top 10 zal Everything Will Be Fine niet belanden. Daarvoor verliest de film na een ijzersterk begin te zeer aan kracht. Dat zit hem vooral in het hoofdpersonage. Waar je in Reconstruction volledig meeleefde met het centrale personage, daar slaat de achterdocht en waanzin bij Jacob Falk in Everything Will Be Fine veel te bruusk en daardoor volkomen ongeloofwaardig toe. Dat de film uiteindelijk met een volkomen plausibele verklaring komt, maakt het enigszins goed, maar doet niets af aan de irritatie die het personage Jacob Falk in het middenstuk opriep. Dat is doodzonde, want visueel weet Christoffer Boe in Everything Will Be Fine weer meer dan te overtuigen met enkele pareltjes van scenes.
6.7/10
12 september: Les Lyonnais (A Gang Story)
Olivier Marchal laat zien wat het verschil is tussen een middelmatige Franse misdaadfilm en een goede. De ongekroonde koning van de Franse misdaad die al imponeerde met Department 36 en het meesterlijke MR73, flikt het weer dit keer met het levensverhaal van crimineel Edmond ‘Momon’ Vidal. Gérard Lanvin is perfect in de rol van deze keiharde maar sympathieke crimineel op leeftijd, die door omstandigheden wordt gedwongen zijn oude leefwijze weer op te pakken. Ook de prima bijrollen het zich langzaam ontvouwende plot en de recht-toe-recht-aan actie scenes zijn voortreffelijk. Helaas valt de film iets te vaak terug op zijn flashbackstructuur maar de liefhebber van de betere misdaadfilm mag Les Lyonnais niet missen.
7.9/10
11 september: À l’Aveugle (Blind Man)
Aardige Franse thriller die niet boven de middelmaat uitstijgt door een paar gebreken. Allereerst is het doodzonde dat het kat-en-muis-spel tussen de blinde dader en rechercheur Lassalle niet beter wordt uitgewerkt. Want het zijn de scenes waarin de twee elkaar verbaal de maat nemen die tot de besten uit À l’Aveugle nemen. Dat de film daarnaast richting einde van de ongeloofwaardige momenten aan elkaar hangt, helpt ook niet. Gelukkig is er nog het sfeervolle eerste uur waardoor À l’Aveugle toch op een voldoende uitkomt.
5.8/10
10 september: Detachment
Detachment: 7.8/10
10 september: 21 Jump Street
5.2/10
7 september: Men in Black III
Meer van hetzelfde maar wel opvallend geslaagd waarbij vooral de wisselwerking tussen Will Smith, Josh Brolin en Tommy Lee Jones aanstekelijk werkt.
7.0/10
4 september: Snow White and the Huntsman
Het uitstekende eerste half uur deed het beste vermoeden voor deze moderne en donkere bewerking van het aloude sprookje. Het sfeervolle begin krijgt echter geen gevolg. Snow White and the Huntsman verzandt al snel in een standaard filmpje dat zich bij vlagen verliest in de fantasy elementen en waarin de beperkingen van actrice Kristen Stewart (sowieso onbegrijpelijk dat de de spiegel haar verkiest boven de veel mooiere boze heks Charlize Theron) in het tweede deel pijnlijk zichtbaar worden.
6.1/10
2 september: Drive
Bijna een jaar gewacht met deze herziening. Met name omdat ik de magie van destijds niet wilde verpesten. Achteraf bleek dat nergens voor nodig. Drive is nog steeds het meesterwerk dat ik er de eerste keer in zag. De film is ongekend sfeervol, kent een aantal werkelijk sublieme scenes, acteerwerk om van te smullen (het blijft een regelrechte schande dat Ryan Gosling en Albert Brooks door de Academy genegeerd werden) en de soundtrack is ongeëvenaard. Sterker nog, Drive is als geheel ongeëvenaard en daarmee de beste film die ik ooit zag. Dat durf ik na deze herziening wel eindelijk te zeggen.
9.6/10
31 augustus: The Dictator
2.9/10
30 augustus: The Lord of the Rings: The Return of the King
Toch wel de meest onevenwichtige film uit de trilogie. Het blijft een meesterwerkje maar de prachtige momenten en scenes worden afgewisseld met steeds gekker wordende creaturen, een matig uitgewerkt (on)dood leger en een wel heel erg lange tocht van Sam en Frodo. De 251 minuten die de extra lange versie duurt, is daardoor simpelweg té lang. Pluspuntje is dan weer dat het langgerekte einde me dit keer totaal niet stoorde. Als trilogie blijft The Lord of the Rings een pareltje, maar de belangrijkste conclusie is wat mij betreft toch wel dat deel twee en drie bij herziening beter bevallen in de bioscoopversie.
8.3/10
29 augustus: Cowboys and Aliens
Meest ongeïnspireerde film die ik in lange tijd gezien heb. Het absurde uitgangspunt van cowboys en aliens die het met elkaar aan de stok krijgen, wordt veel te serieus genomen en hoofdrolspelers Daniel Craig en Harrison Ford acteren volledig op de automatische piloot. Doordat de film ook nog eens bulkt van de genreclichés en de actie ook te wensen overlaat, blijft er bijzonder weinig over dat Cowboys and Aliens de moeite waard maakt.
3.5/10
28 augustus: The Lord of the Rings: The Two Towers
Tussenstuk dat een aantal jaar geleden bij een herziening toch duidelijk minder bleek dan het eerste en derde deel. Vooral de stukken tussen Gollem, Frodo en Sam en het passages met de pratende bomen sleepten destijds enigszins. Had van dat alles vandaag echter totaal geen last. De dik drie uur vlogen voorbij en de slag bij Helm’s Deep blijft een pareltje op zich. Op naar The Return of the King.
8.8/10
27 augustus: The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring
Het was alweer zeker twee jaar geleden dat ik dit eerste deel uit de Lord of the Rings trilogie voor het eerst zag, maar was ook nu weer vanaf het eerste moment verkocht. De perfecte intro en het heerlijke hobbitleventje zetten meteen de toon en de film verliest je in de 200 minuten daarna geen moment meer. Nog steeds één van de allerbeste films ooit gemaakt en voor mij ook nog steeds de beste film uit de trilogie.
9.3/10
27 augustus: Safe
Jason Statham doet zijn jaarlijkse kunstje. Dit keer gaat het de vechtmachine genadeloos confrontatie aan met zowel de Chinesen, Russen als de politie. Zoals bijna altijd bij Statham levert dat gewelddadige en vermakelijke taferelen op, al moet gezegd dat de films van Statham inmiddels wel een heel hoog herhalingsgehalte beginnen te krijgen. Kijkers die de Transporters en Cranks van deze wereld inmiddels moe zijn, kunnen Safe dan ook met een gerust hart overslaan.
6.3/10
25 augustus: De Sterkste Man van Nederland
6.0/10
21 augustus: The Hot Chick
100 vergooide minuten die ik ook nooit meer terug zal krijgen. Doodzonde!
0.5/10
16 augustus: The Expendables 2
The Expendables 2: 7.9/10
15 augustus: Man on a Ledge
7.1/10
15 augustus: Transformers: Dark of the Moon
Beste Transformers film tot nu toe. Dat maakt van Dark of the Moon nog geen hoogvlieger want de groot, groter, grootst mentaliteit doet ook Transformers -samen met de te lange speelduur- geen goed. Toch een kleine voldoende.
6.0/10
11 augustus: John Carter
Één van de absolute flops van 2012. Het torenhoge budget zie je niet aan de film af en John Carter oogt dan ook als een ongeïnspireerd zootje dat fanatiek leent bij talloze voorgangers. Het levert een redelijk vermakelijke film op die echter geen seconde beklijft.
5.8/10
21 juli: The Dark Knight Rises
The Dark Knight Rises: 8.5/10
21 juli: Slap Shot 3: The Junior League
4.3/10
16 juli: The Shop on Main Street (Obchod na korze (1965)
De jodenvervolging door de ogen van de gewone man. Het idee is uitstekend alleen de uitwerking laat hier en daar te wensen over. Eigenlijk werd ik door The Shop on Main Street alleen in het middenstuk echt geraakt. De momenten waarop de nieuwe winkeleigenaar en de Joodse vrouw die hij moet vervangen elkaar leren kennen, zijn met afstand de mooiste scenes. Het zijn ook de momenten waarom hoofdrolspeler Brtko het best tot zijn recht. Helaas haalt de film dat niveau in het begin en aan het einde niet. Dan is het vooral Jozef Kroner die als die dommige Brtko flink doorslaat in zijn acteerwerk. Vooral de momenten waarop hij zichzelf totaal verliest, waren ronduit matig geacteerd. Het is doodzonde voor The Shop on Main Street, zeker als je terugdenkt aan dat mooie middenstuk, die vreemde maar geslaagde soundtrack, het prima camerawerk en natuurlijk die prachtige allerlaatste scene.
6.7/10
15 juli: The Descendants
Ook bij herziening blijven het ontroerende verhaal, de heerlijke soundtrack en het verbluffende acteerwerk van met name nieuwkomer Shailene Woodley een geslaagde mix.
8.3/10
14 juli: Legacy of Fear
6.1/10
8 juli: Get the Gringo
Get the Gringo: 7.7/10
7 juli: Serenity
6.2/10
4 juli: Project X
Een complete film over een extreem uit de hand lopend feest. Ik had vooraf al mijn twijfels of dat me 90 minuten kon boeien en dat bleek inderdaad tegen te vallen. Project X heeft zeker zijn momenten maar vervalt uiteindelijk toch vooral in het proberen te overtreffen van de voorgaande scene. Een opzet die een aantal keren werkt, maar al snel vooral een steeds groter opgezette herhaling van zetten wordt.
5.7/10
3 juli: Achtste-groepers Huilen Niet
Behoor bepaald niet tot de doelgroep van Achtste-groepers Huilen Niet, maar doordat ik in aanloop naar defilm zowel Jacques Vriens als Hanna Obbeek interviewde over de film, toch benieuwd naar het eindresultaat. En dat mag er zijn. Achtste-groepers Huilen Niet is een meer dan prima jeugdfilm die ook volwassenen niet onberoerd zal laten. Het universele gegeven van een kind dat lijdt aan kanker en de invloed die deze ziekte heeft op haar en de omgeving wordt prima uitgewerkt en invoelbaar gemaakt. Het acteerwerk van de kinderen is ook meer dan behoorlijk – al steekt Obbeek er duidelijk bovenuit – waardoor er maar weinig op- of aan te merken valt op Achtste-groepers Huilen Niet.
7.3/10
2 juli: Woody Allen: A Documentary
Fascinerend inkijkje in het leven van de filmmaker, en in mindere mate acteur, Woody Allen. Het zijn vooral de details die dit filmoverzicht de moeite waard maken. De typemachine die Allen al zijn hele leven gebruikt, zijn talloze papiertjes met mogelijke filmideeën en vooral de persoonlijke opmerkingen die hij zijn acteurs en actrices toestuurt bij overhandiging van het script. Het zijn momenten waarop de filmliefde van Woody Allen tot vol wasdom komt. Toch is Woody Allen: A Documentary zeker geen topdocumentaire. Daarvoor is de film te onevenwichtig. Bijvoorbeeld op de momenten dat het over Woody Allens controversiële relatie gaat, maar zeker ook doordat de documentaire de laatste dertig jaar afraffelt vergeleken bij Allens beginperiode. Woody Allen: A Documentary is een lange zit die bij vlagen fascineert maar toch net niet het gehoopte brengt.
7.1/10
30 juni: Safe House
Lang geleden dat ik me zo vermaakt heb met een echte actiefilm. Denzel Washington laat nog maar eens zien dat hij in de rol van (sympathieke) bad guy of actieheld het best tot zijn recht komt. Als de manipulatieve ex-CIA agent Tobin Frost- die strandt in safe House uit de titel – domineert hij met zijn persoonlijkheid en uitstraling praktisch iedere scene. Ryan Reynolds geeft hem bovendien prima tegenspel en tel daar de flitsende montage, het mooie Kaapstad en geslaagde actiescènes bij op en Safe House is twee uur topentertainment.
7.8/10
28 juni: The Raid: Redemption
The Raid: Redemption: 5.6/10
27 juni: The Abyss (1989)
Na Blade Runner en Alien me ook maar eens aan een andere sciencefiction klassieker gewaagd. Met dien verstande dat The Abyss onder water en niet in de ruimte speelt. En het moet gezegd ook qua niveau is The Abyss beduidend minder. De film doet denken aan een matige onderwaterversie van Alien. De film probeert een pakkende sfeer en bijbehorende spanning te creëren maar slaagt daar maar mondjesmaat in en ook het acteerwerk is weinig imponerend. Blijft over een bij vlagen goede soundtrack en een kitscherig en erg sentimenteel maar prima werkend einde. Nog net genoeg voor een voldoende.
6.1/10
22 juni: The Two Escobars
Rillingen over mijn lijf na het zien van deze sublieme documentaire. De wereldberoemde drugsbaron Pablo Escobar en Andrés Escobar (geen familie), de Colombiaanse voetballer die vanwege een eigen goal op het WK van 1994 werd vermoord, schetsen samen een beeld van het Columbia vanaf de jaren zeventig dat ontroert en verbijstert. Op grootse wijze laten de regisseurs Jeff Zimbalist en Michael Zimbalist zien hoe de twee Escobars elkaar indirect raken en beïnvloeden en welke enorme impact zij, ieder op verschillende wijzes, op het land Colombia hebben gehad. De drugsoorlog en de opkomst van het Colombiaanse voetbal maken grote indruk maar het zijn vooral de authentieke beelden en de bijdrage van praktisch alle hoofdrolspelers van destijds die The Two Escobars maken tot de beste documentaire die ik ooit zag.
9.2/10
16 juni: Martha Marcy May Marlene
Wauw!! Waarschijnlijk zojuist met Martha Marcy May Marlene de beste film van 2012 heb gezien. Anderhalf uur lang werkelijk meegesleurd door dit beklemmende meesterwerk over een meisje dat vlucht uit een sekte – na 2 jaar – en volledig verward aankomt bij haar zus en vriend die haar zo goed als kwaad als ze kunnen opvangen. Indrukwekkend is vooral de briljante montage. Zelden heb ik flashbacks en de tegenwoordige tijd beter en ongemerkter in elkaar over zien vloeien. Regisseur Sean Durkin weet mede daardoor een sfeer van zinderende spanning, beklemming en zelf pure horror te creëren die de hele tijd als een deken over de film blijft hangen. Tel daar bij op het fenomenale acteerwerk van met name hoofdrolspeelster Elizabeth Olsen (Oscar had vorig jaar achteraf een formaliteit moeten zijn) en sekteleider John Hawkes – die zijn rol uit Winter’s Bone weet te overtreffen – en je hebt een meesterwerk te pakken dat maar in je hoofd blijft rondspoken. Al is het maar vanwege dat veelbesproken open einde.
9.3/10
15 juni: De rouille et d’os
De rouille et d’os: 8.3/10
12 juni: Sexy Beast
Alleraardigst gangsterfilmpje dat niet alleen qua script en uitwerking boven de middelmaat uitsteekt, maar vooral door het acteerwerk. Zo is Ray Winstone uitstekend als de gepensioneerde gangster die geen enkele behoefte heeft aan een nieuwe klus. De absolute topattractie van de film is echter Ben Kingsley. Hij speelt misschien wel de beste rol uit zijn leven als de hooggeplaatste Don Logan die geen nee accepteert. De verbale confrontaties tussen de twee zijn mede door het script een genot om naar te kijken. Doodzonde van de wat trage aanloop anders was Sexy Beast een echte topper geweest.
7.4/10
4 juni: Prometheus
Prometheus: 8.0/10
3 juni: The Way Back
Het uitgangspunt van The Way Back is met afstand het sterkste punt van de film. Het waargebeurde verhaal over een groepje gevangenen dat tijdens de Tweede Wereldoorlog ontsnapt uit een kamp in Siberië en vervolgens te voet vlucht naar India, dik 6000 kilometer verderop, klinkt indrukwekkend en is dat ook. De uitwerking is helaas minder. Het grootste probleem is de speelduur van de film. De helletocht is zo lang dat een speelduur van iets meer dan twee uur niet voldoende is om dit epische verhaal te vertellen. Daardoor is The Way Back een fragmentarische film geworden die nooit echt beklijft of je raakt. Dat ligt niet aan de acteurs die hun werk prima doen, maar enkel aan het feit dat The Way Back nu eenmaal beter had gewerkt als mini-serie.
5.6/10
30 mei: Alien (1979)
Na Blade Runner weer een klassieker onder de science fiction films die mij een tweede keer veel beter bevalt. Ridley Scott weet in Alien feilloos een claustrofobisch sfeertje van wantrouwen te creëren en zet zijn beroemde monster tijdens het kat-en muisspel precies vaak genoeg in om het interessant te houden. Dat ook het acteerwerk uitstekend is, maakt de film helemaal af. Mijn honger naar Prometheus is in ieder geval een stuk groter geworden na deze verrassend leuke herziening.
8.3/10
23 mei: We Bought a Zoo
Mierzoet en waargebeurd komisch drama over een man (Matt Damon) die met zijn twee kinderen het leven probeert -door een dierentuin te kopen- op te pakken na de dood van zijn vrouw. Het levert een film op die bol staat van de clichés en nooit verrast. We Bought a Zoo komt daar net mee weg omdat de film ook niet meer pretendeert te zijn. De film wordt daarbij ook geholpen door een uitstekende soundtrack vol Sigur Rós nummers en een aardige cast waarbij vooral de namen van Scarlett Johansson en Colin Ford opvalt.
6.3/10
19 mei. This Means War
Dat Tom Hardy en Chris Pine uitgerekend om Reese Witherspoon vechten is al niet heel erg geloofwaardig en dat geldt ook voor de rest van film. Dat is dan ook niet de opzet van This Means War. Deze mannelijke variant van Mr. & Mrs. Smith wil anderhalf vermaak en actie bieden en slaagt daar behoorlijk in. This Means War kijkt makkelijk weg en is prima voor tussendoor maar verwacht ook niet meer dan dat.
5.4/10
19 mei: Bobby Fischer against the World
Docu over de vermaarde schaker Bobby Fischer. Een man die niet alleen wereldberoemd werd door zijn meesterlijke schaakspel maar ook door zijn excentrieke gedrag en rare uitspraken. In deze docu komt alles aan bod, al ligt de nadruk op de wereldtitelstrijd tussen de Rus Spasski en Amerikaan Fischer in 1972 ten tijde van de koude oorlog. Het is ook dit deel dat met afstand het interessantste is. Het levert een boeiend overzicht van het leven van Fischer op, maar echt imponeren doet Bobby Fischer against the World niet. Daarvoor is het teveel een herhalingsoefening van wat we allemaal al wisten.
7.0/10
12 mei: Dark Shadows
Johnny Depp en Tim Burton werken in Dark Shadows voor de achtste keer samen en laten wederom zien dat de houdbaarheidsdatum van het duo al een tijdje overschreden is. Het verhaaltje over een vampier die na twee eeuwen wakker wordt en in aanraking komt met de moderne tijd wordt in niets meer gekenmerkt door de vroegere originaliteit van Burton. Het levert nog wel een redelijk vermakelijk eerst uur op maar dat krijgt geen passend vervolg. Dat de film ook nog eens iedere vorm van focus mist en talloze onafgewerkte subplotjes kent, helpt ook bepaald niet. Eigenlijk is het enige echte lichtpuntje een ijzersterke Eva Green.
5.7/10
11 mei: L’Uomo in Piu (One Man Up)
De laatste Paolo Sorrentino die ik nog moest zien. En ook na One Man Up kan mijn conclusie alleen maar zijn dat deze regisseur nog geen misser op zijn naam heeft staan. One Man Up is wel de meest traditionele film van Sorrentino, want het verhaal over de broers Tony en Antonio die na grote successen als voetballer en zanger steeds verder afzakken wordt weinig verrassend uitgewerkt. Toch laat Sorrentino ook hier al bij vlagen zien wat hij cinematografisch in zijn mars heeft en het zijn ook die scenes die het meeste bijblijven.
7.9/10
10 mei: The Battle of Algiers (1966)
Herziening die uitstekend beviel. The Battle of Algiers stond al in mijn top 10 aller tijden en blijft daar mooi staan. Gillo Pontecorvo weet op meesterlijke wijze inzichtelijk te maken hoe terrorisme ontstaat en doet dat ook nog eens door een wonderschone combinatie van beeld en muziek. Een meesterwerk dat ook bijna vijftig jaar na dato nog actueel blijkt.
9.4/10
9 mei: 13 Assassins
De wrede landheer van de Akashi-clan staat op het punt om een belangrijke politieke functie te gaan bekleden. Om dat te voorkomen besluiten 13 samoerai hem samen met zijn 200-koppige legertje te vermoorden. Ziedaar het verhaal van de laatste in Nederland doorgedrongen film van Takashi Miike. De Japanse regisseur begint in 13 Assassins nog enigszins behoudend maar als de film uiteindelijk tot een climax komt volgt een bijna drie kwartier uur durend gevecht op leven en dood zoals alleen Japanners dat kunnen maken. Puike actie, veel bloed en nog meer doden. Voor de liefhebber wederom niet te missen.
7.1/10
5 mei: The Avengers
De superheldenfilm waar iedereen al maanden naar uitkeek. Het viel me uiteindelijk toch allemaal een beetje tegen. Niet dat The Avengers nu veel fout doet (behalve dan in 3D uitkomen waarvan de logica en het nut me achteraf volledig ontgaat). De introductie van de superhelden is zelfs erg geslaagd en vooral de onderonsjes tussen de verschillende ego’s blijken de leukste stukken uit de film. Helaas spreekt bad guy Loki en zijn plan om de wereld te veroveren minder tot de verbeelding en zorgen de buitenaardse figuren die het einde opluisteren helemaal voor een anticlimax. The Avengers wordt daardoor een vermakelijke film die voor op komisch vlak wel het een en ander te bieden heeft maar ook een film die zelden beklijft en vooral aan het einde enigszins aan zijn big, bigger, biggest motto ten onder gaat.
6.3/10
4 mei: The Last Lions
Documentaire of film? The Last Lions hangt er ergens tussenin. Want hoewel er niets in scene is gezet, zorgen de geweldige voice-over van Jeremy Irons (Scar himself) en de manier van monteren voor een razendspannend verhaal dat wegkijkt als een heuse speelfilm. De belevenissen van de eenzame leeuwin Ma Ti Dau en haar drie welpen laten op indrukwekkende wijze zien hoe de natuur zijn gang gaat. Het levert een documentaire op die de prachtige, ontroerende, spannende en hartverscheurende momenten met elkaar afwisselt. Als ware het een heuse film.
8.2/10
2 mei: In a Lonely Place (1950)
Klassieker die al lang stof lag te happen deze film-noir over scriptschrijver Dixon Steele. Een glansrol van Humphrey Bogart die zijn bekende trucje doet maar tegelijkertijd laat zien dat niemand beter in staat is om een nukkig en vervelend persoon toch enigszins sympathiek te maken. Ook Gloria Grahame laat zich van haar beste kant zien, al is het jammer dat zij gedurende de film verandert van een sterke vrouw in een bang vogeltje. Neemt niet weg dat In a Lonely Place een prima zij het weinig verrassende film-noir is.
7.4/10
31 april: De Overloper
Op de valreep toch nog een extra filmpje gezien deze maand. Flikken Maastricht – De Film of De Overloper, net wat je wilt. Een matige thriller die zich echter nauwelijks onderscheidt van de afleveringen uit de tv-serie die ik wel eens lang zie flitsen. Schijf en Reinier behoren niet tot mijn favorieten, maar doen het prima en ook het voorspelbare en ongeloofwaardige verhaal is weinig bijzonder. Meer dan een nipte voldoende kan ik er niet van maken al heb ik me niet verveeld.
5.5/10
21 april: This Must be the Place
This Must be te Place: 7.3/10
9 april: Hasta la Vista!
Een groot succes in België al is het is mij een raadsel waarom deze film, over drie gehandicapte jongeren die een reis maken naar Spanje om daar ontmaagd te worden, het zou goed doet bij onze zuiderburen. Als komedie slaat Hasta la Vista! de plank al volledig mis. De film komt niet verder dan wat flauwe, platte en puberale humor die zich in niets onderscheidt van een slechte American Pie film. Ook het acteerwerk is bepaald niet om over naar huis te schrijven. Tom Audenaert als de blinde jonge Jozef is prima en Gilles de Schrijver als de in een rolstoel zittende Lars komen nog net weg met hun rollen maar Robrecht Vanden Thoren is ontstellend zwak als de verlamde Philip. Als de film dan ook op dramatisch gebied tegenvalt, blijft er eigenlijk niets positiefs over.
2.3/10
31 maart: Monsieur Lazhar
Intouchables kreeg alle lof, roem en aandacht waardoor dit ontroerende meesterwerkje enigszins vergeten dreigt te worden. Doodzonde want Monsieur Lazhar is een pareltje. De film vertelt het verhaal van de leraar Bachir Lazhar. Een immigrant in afwachting van een verlijfsvergunning. Hij belandt voor een groep kinderen nadat hun voorganger zich ophing in zijn klas. Wat volgt is een indrukwekkend en diepontroerend verhaal over een klas die probeert om te gaan met deze klap. Daarbij geholpen door Bachir Lazhar, een man die zelf ook een tragisch verleden kent. Het acteerwerk van Mohamed Fellag als Lazhar is uitmuntend maar ook de twee jonge hoofdrolspelertjes Sophie Nélisse en Émilien Néron spelen de sterren van de hemel. Het moge duidelijk zijn. Intouchables mag deze, eveneens Franstalige, parel dan ietwat naar de achtergrond hebben verdreven, Monsieur Lazhar verdient het om opgemerkt te worden.
8.8/10
24 maart: Captain America: The First Avenger
Met The Avengers op komst toch maar eens even Captain America gekeken. De enige superheld uit de beroemde groep die ik nog niet op het witte doek had gezien. Met Captain America wordt de trend van alsmaar minder wordende superheldenfilms flink voortgezet. De film scoort op werkelijk ieder vlak een onvoldoende. Niet alleen is het personage Captain America vreselijk oninteressant, ook het stompzinnige nazi verhaal en de ronduit lelijk vormgeving zijn bedroevend. Hopen dat deze aanvoerder van het Avangers team in de gelijknamige film beter tot zijn recht komt.
4.2/10
23 maart: The Hunger Games
Verrassend leuke film die nog het best valt te omschrijven als een mix tussen The Truman Show, Battle Royale en The Running Man deze verfilming van de vooral bij de jeugd immens populaire boeken van Suzanne Collins. In The Hunger Games draait het om een wedstrijd (The Hunger Games) die in het leven is geroepen na een neergeslagen opstand. Als ‘straf’ worden ieder jaar een jongen en meisje uit de twaalf verslagen districten uitgeloot die elkaar op leven en dood bestrijden. Voor de introductie van de hoofdpersonages en het absurde uitgangspunt wordt ruim de tijd genomen en dat is wel zo prettig. Als dan na een klein uur het spektakel echt losbarst neem je het gevecht op leven en dood zowaar serieus en ga volledig mee in de spectaculaire belevenissen van hoofdrolspeelster Katniss Everdeen (een uitstekende Jennifer Lawrence). Het maakt van The Hunger Games een film die heerlijk wegkijkt en ook voor de niet boeken lezers absoluut de moeite waard is.
7.8/10
21 maart: Intouchables
Intouchables: 8.0/10
18 maart: Swimming with Sharks (1994)
Kevin Spacey is zo’n acteur die maar weinig fout kan doen bij mij. En ook in Swimming with Sharks is hij weer heerlijk op dreef als een verschrikkelijk arrogante topproducer in Hollywood. Vooral de scenes waarin hij zijn assistent Guy (Frank Whaley) met zichtbaar genoegen als voetveeg gebruikt -en dat zijn er heel wat- zijn een genot om naar te kijken. Dat het wraakthema en de love-interest beduidend minder interessant zijn, doet er in Swimming with Sharks dan ook nauwelijks toe. Althans voor de Spacey liebhebber.
7.4/10
7 maart: Borgen 2
Borgen 2: 8.6/10
28 februari: Headhunters (Hodejegerne)
Headhunters: 7.3/10
27 februari: Margin Call
Overdonderend. Beetje ondergesneeuwde film, maar wat is Margin Call goed. Een weergaloos inkijkje in de wereld van de graaiende banken en bankiers. Een cultuur waarin lange werkdagen, bonussen, drank en vrouwen een grote rol spelen, maar waarin maar één ding echt telt: Geld! Morele dilemma’s, principes, ethiek, ze worden stuk voor stuk zonder veel moeite aan de kant geschoven. Buiten de fascinerende weergave van dit wereldje heeft Margin Call ook nog eens een cast om van te watertanden. Paul Bettany, Zachary Quinto en Demi Moore zijn allen uitstekend. En als Jeremy Irons, Kevin Spacey, Stanley Tucci en de relatieve onbekende Simon Baker elkaar verbaal te lijf gaan, weet je meteen weer hoe echt goed acteerwerk er uitziet. Hulde voor regisseur J.C. Chandor voor het bij elkaar krijgen van deze groep acteurs en eveneens hulde voor zijn voortreffelijke script. Het maakt van Margin Call een acteursfilm van hoog niveau die mij meermaals deed denken aan Glengarry Glen Ross. Bepaald geen verkeerde film om mee vergeleken te worden, dunkt me. En dan is Margin Call zelfs nog een stukje beter.
8.4/10
20 februari: Borgen
Borgen: 8.1/10
18 februari: Until Death
5.5/10
15 februari: Extremely Loud & Incredibly Close
Extremely Loud & Incredibly Close: 7.2/
13 februari: Tinker Tailor Soldier Spy
De film met de coolste titel en de beste cast van 2011, dat stond vooraf al vast. Maar Tinker Tailor Soldier Spy blijkt daarnaast ook nog eens een geweldige film. Om maar met die cast te beginnen. Ongelofelijk hoeveel fantastische acteurs er in deze film meespelen. Iedere Britse acteur van naam speelt wel een rol in deze John le Carré verfilming. En waar een dergelijke cast met enkel grote namen vaak afleidt is dat hier totaal niet het geval. Gary Oldman is als hoofdrolspeler George Smiley de absolute topattractie van Tinker Tailor Soldier Spy maar ook Ciarán Hinds, Toby Jones, Colin Firth, David Dencik, Mark Strong, Tom Hardy en John Hurt maken indruk. Daarnaast is het een verademing om te zien dat regisseur Tomas Alfredson vertrouwen toont in de kijker. Geen uitleggerige dialogen in Tinker Tailor Soldier Spy, maar een lastige puzzel, over de zoektocht naar een mol binnen de Britse geheime dienst, structureel ‘The Circus’ (een personage op zich) genoemd, die zich langzaam ontvouwt en waarbij opletten een absolute must is. Als Tinker Tailor Soldier Spy dan ook nog op weergaloze wijze het troosteloze Engeland van de Koude Oorlog op het scherm weet te toveren, blijft er werkelijk niets te klagen over.
8.8/10
8 februari: War Horse
Wat een bittere, bittere teleurstelling. De jeugdroman Oorlogspaard behoorde als kind tot mijn favoriete boeken en War Horse beloofde met Spielberg aan het roer dan ook op zijn minst een goede film te worden. Helaas slaat Spielberg met War Horse de plank op vele fronten mis. Het begint al met de erbarmelijke cast. Ik kan me maar weinig grote films heugen waarbij een zo weinig charismatische en matige acteur de hoofdrol speelt. Als dan ook nog menig bijrol matig is ingevuld, blijft er op acteergebied maar weinig meer over. Toch stopt de kritiek daar niet. Het gegoochel met talen is een verschrikking. Spielberg krijgt het voor elkaar om zijn Duitse of Franse personages oorlogscommando’s in hun moedertaal te laten roepen, waarna ze zich omdraaien en verder praten in het Engels. Ook is het pijnlijk om te zien dat de man die een nieuwe standaard zette als het ging om het filmen van oorlogsscenes, de oorlog dit keer zo plichtmatig toont.
Het allerergste is echter zonder twijfel het gebrek aan gevoel. Het paard uit de titel weet nog wel medeleven op te roepen de mensen waarmee hij in contact komt doen dat nooit en zijn volkomen inwisselbaar. Daardoor slaagt Spielberg erin dit op papier zo meeslepende verhaal over een paard in de Eerste Wereldoorlog om te toveren tot een vlakke familiefilm. Een familiefilm die weliswaar makkelijk wegkijkt, er prachtig uitziet en nooit verveelt maar die de kijker niet weet te raken en waarbij de minpunten zo zwaar wegen, dat er niet meer dan een kleine onvoldoende inzit.
5.1/10
4 februari: Little Voice (1998)
5.1/10
4 februari: The Help
Geslaagde maar standaard racisme film. Toch stoort dat nauwelijks door het prima acteerwerk van de complete cast. Emma Stone en Viola Davis zijn uitstekend en Jessica Chastain laat voor de zoveelste keer dit jaar zien hoe goed ze is. Toch wordt ze in The Help nog overtroffen door enkele actrices. Vooral Octavia Spencer en Bryce Dallas Howard zijn imponerend in deze film over het leven en de ontberingen die de zwarte huishoudhulpen moeten doorstaan in het Mississippi van de jaren zestig. The Help weet op luchtige, hoopvolle en zelfs humoristische wijze een verhaal te vertellen dat het nog steeds waard is om te vertellen. Een aanrader voor liefhebbers van goed drama.
7.6/10
1 februari: Hugo, The Descendants, Shame
Hugo: 7.8/10
The Descendants: 8.3/10
Shame: 8.8/10
27 februari: Teddy Bear
Teddy Bear: 4.1/10
26 februari: About Face, Luv
About Face: 7.4/10
Luv: 8.3/10
24 januari: The Girl with the Dragon Tattoo
Enorm uitgekeken na deze Amerikaanse verfilming van het eerste Stieg Larsson boek en zeker niet teleurgesteld. Eigenlijk op ieder vlak net iets beter dan de Scandinavische versie. Vooral filmisch en stilistisch heeft The Girl with the Dragon Tattoo dankzij regisseur David Fincher veel meer te bieden. Maar buiten het feit dat de film er enorm goed uitziet en lekker strak gemonteerd is, is ook het acteerwerk dik in orde. Rooney Mara weet uitstekend het fascinerende personage Lisbeth Salander gestalte te geven. Vooral de manier waarop ze ondanks alle ontberingen over iedere situatie controle lijkt te hebben, is indrukwekkend en benadert de Lisbeth Salander zoals ik haar uit de boeken ken. Ook onze eigen Yorick van Wageningen verdient lof voor zijn rol als de verdorven nieuwe voogd van Salander. Dat Daniel Craig een redelijk vlakke Mikael Blomkvist neerzet, stoort daardoor nauwelijks. The Girl with the Dragon Tattoo is een gedurfde film die voor Amerikaanse begrippen aardig wat naakt en expliciete scenes bevat, maar mede daardoor wel indruk maakt. Een dijk van een film die wat mij betreft meer lof van de Academy had verdiend.
8.3/10
22 januari: Beginners
Christopher Plummer wint de laatste maanden op werkelijk iedere prijsuitreiking de prijs op voor beste acteur in een bijrol. En na het zien van Beginners begrijp ik dat wel. Plummer blinkt uit als vader Hal die na 44 jaar huwelijk op 75-jarige leeftijd eindelijk uit de kast komt en niet al te lang daarna te horen krijgt dat hij stervende is. De afwisseling tussen het verhaal van de stervende vader en de opbloeiende romance tussen de twee hoofdrolspelers Ewan McGregor en een wederom sterke Mélanie Laurent werkt uitstekend. Het levert een uiterst sympathieke film op die vooral indruk maakt vanwege het acteerwerk.
8.1/10
18 januari: Made of Honor
5.1/10
16 januari: Sherlock – The Reichenbach Fall (BBC-Serie 2012)
Sherlock – The Reichenbach Fall: 9.7/10
15 januari: Crazy, Stupid, Love.
Eindelijk weer eens een echt leuke romantische komedie. De cast is ijzersterk en de acteurs en actrices halen het beste in elkaar naar boven. Vooral de combinatie Gosling/Carell werkt voortreffelijk. Daarnaast is Crazy. Stupid, Love ook nog eens grappig. De scene waarbij alle hoofdrolspelers elkaar treffen is daarbij het absolute hoogtepunt. Zo mogen er meer gemaakt worden.
8.2/10
13 januari: Tyrannosaur
Toch een kleine tegenvaller. Want hoewel Tyrannosaur een indrukwekkend verhaal vertelt en Peter Mullan, Olivia Colmen en Eddie Marsan imponerend voor de dag komen, heeft Tyrannosaur een hoog been there, done that gehalte. Voor iedereen die vertrouwd is met het werk van Mike Leigh en Ken Loach vertelt Tyrannosaur weinig nieuws. Dat maakt dit debuut van Paddy Considine geen slechtere film maar de ervaringen toch minder beklijvend.
7.0/10
9 januari: Sherlock – The Hounds of Baskerville (BBC-Serie 2012)
The Hounds of Baskerville: 8.4/10
7 januari: Homeland (serie)
Zag afgelopen zondag de eerste aflevering en vond die zo veelbelovend dat ik in één week maar meteen de hele serie heb afgewerkt. Helaas is het eerste deel van de serie ook meteen het beste. Zo neemt Homelanduitstekend de tijd om de na acht jaar teruggekeerde marinier Brody neer te zetten. En ook de CIA-medewerkster die deze held wantrouwt (Carrie) wordt prima geïntroduceerd. De spanning tussen de twee wordt vakkundig opgevoerd maar krijgt niet de gehoopte climax. Vooral de transformatie van bad guy naar good guy en weer terug, zie je al van mijlenver aankomen en getuigt van weinig originaliteit. Ook de wel erg grote toevalsfactor speelt de serie, met name in de eindfase, flink parten. Dat is doodzonde want aan interessante personages geen gebrek in Homeland. Carrie, Saul en Brody, het zijn stuk voor stuk prima uitgewerkte karakters waarmee je al snel een band opbouwt. Extra tegenvaller is dat Homeland na twaalf aflevering niet eindigt. Blijkbaar wisten de makers al lang van tevoren dat er een tweede seizoen zou komen, want de serie werkt met haar wel heel erg open einde overduidelijk toe naar een vervolg. Erg jammer, want als afgerond geheel was Homeland zonder twijfel een stuk sterker geweest.
7.7/10
4 januari: Harry Potter and the Deathly Hallows: Part II
Ook bij herziening blijft dit een waardige afsluiter van het Harry Potter tijdperk.
8.0/10
3 januari: Sherlock Holmes: A Game of Shadows
Nu de hocus pocus en zwarte magie achterwege blijven, komen vooral de sterke punten van Sherlock Holmes naar voren. Veel beter dan deel één.
7.8/10
3 januari: Doodslag
Doodslag: 7.3/10
2: januari: Sherlock – A Scandal in Belgravia (BBC-serie 2012)
Sherlock – A Scandal in Belgravia: 9.6/10
2 januari: Kings of Pastry
Het onderwerp is fascinerend genoeg voor een docu. Een soort van WK waarin de deelnemers drie dagen lang moeten laten zien wat ze kunnen op het gebied van desserts. Wat de mannen maken aan taarten, soesjes en suikershowstukken is buitengewoon. Doodzonde dat het zo slecht in beeld wordt gebracht.
5.8/10
2 januari: Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1
Na de succesvolle herziening eergisteren vandaag maar weer meegekeken. En wederom blij verrast. Ook het eerste deel van de finale blijkt veel beter dan in mijn herinnering.
7.6/10
1 januari: Harry Potter and the Half-Blood Prince
Op nieuwsjaarsdag besloot de familie op eens een doorstart te maken met de Harry Potter reeks. Verrassend genoeg viel deze herziening enorm mee. Stoorde ik me de eerste keer vooral aan al die tienerliefdes en het puberale geneuzel, dit keer bleef de irritatie achterwege. Harry Potter and the Half-Blood Prince bleek zelfs een stuk donkerder en beter dan ik me hem herinnerde.
7.8/10
31 december: Moneyball
Op de valreep toch nog even meegepikt. Uitstekende waargebeurde a-typische sportfilm over een professionele honkbalclub die besluit het spelletje puur statisch te gaan benaderen. Een intrigerend en goed uitgewerkt onderwerp met als extra pluspunt een voortreffelijke Brad Pitt. Al blijft wat mij betreft de rol in The Tree of Life zijn beste van dit jaar.
7.7/10
30 december: Mission: Impossible – Ghost Protocol
Wat een teleurstelling. Had gehoopt op een waardige voortzetting van de Mission Impossible reeks maar het werd de slechtste Mission Impossible tot nu toe. Ik rekende op een heuse popcornfilm waarbij technische snufje en duizelingwekkende actie elkaar in rap tempo opvolgden. Die kreeg ik ook, maar jammer genoeg kreeg ik er ook nog iets bij: humor. Of beter gezegd, iets wat daarvoor door moest gaan. Wat een infantiel gedoe. Echt, wie heeft bedacht dat Simon Pegg een welkome aanvulling zou zijn voor het Mission Impossible-team moet direct ontslagen worden (een grotere miscast is nauwelijks denkbaar). Nu heeft de Mission Impossible reeks nooit uitgeblonken in geloofwaardigheid, maar de film wist de kijker in ieder geval nog zo ver te krijgen dat hij er in meeging. Dat is door de aanwezigheid van de stuntelende Simon Pegg definitief voorbij. Doodzonde, want de actiescenes waren weer van absolute topklasse.
5.5/10
25 december: The Shop around the Corner (1940)
7.4/10
25 december: The King’s Speech
Viel me destijds een beetje tegen maar deze herziening bleek een schot in de roos. Zelfs als je de afloop al kent blijft The King’s Speech de moeite waard en Colin Firth en vooral Geoffrey Rush zijn grandioos.
7.9/10
20 december: Queen: Days of Our Lives
Ik ben niet opgegroeid met Queen. Ik ken de nummers wel, maar de band en met name frontman Freddie Mercury hebben nooit een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Voor mij was de documentaire Queen: Days of Our Lives daardoor een echte eye opener. De ups en downs van de band, Freddie Mercury, het commentaar van Brian May en Roger Taylor, de waanzinnige concertbeelden en de indrukwekkend momenten rondom het overlijden van Mercury, maken van deze docu een fascinerend inkijkje in veertig jaar Queen. Een absolute aanrader voor iedere muziekliefhebber al is het maar om het ontstaan van Bohemian Rhapsody en We Will Rock You nogmaals mee te maken. Ik meende dat Senna de beste documentaire van 2011 was, maar na het zien van Queen: Days of Our Lives ben ik daar niet meer zo van overtuigd.
8.3/10
19 december: Warrior
Het enige wat het filmjaar 2011 nog miste was een echt goede mainsteamfilm. Blijkbaar was die er wel maar had ik hem alleen even gemist. Warrior is namelijk imponerend. De plot, over twee broers die tegenover elkaar belanden in een martial arts (MMA) toernooi, is weinig vernieuwend, maar de uitwerking feilloos. Regisseur Gavin O’Connor weet er voor te zorgen dat cliché’s niet storen en haalt het beste uit zijn cast. Joel Edgerton en vooral de meesterlijke Tom Hardy zijn grandioos als de twee broers. De verbale confrontatie tussen het duo op het strand is zelfs een ware cursus hogeschoolacteren. Ook de bijrollen zijn uitstekend. Nick Nolte laat als de vader van de broers nog maar eens zien het acteren nog lang niet verleerd te zijn en zelfs House hulpje Jennifer Morrison is prima op haar plaats. Daarnaast zijn ook de lekker rauwe vechtscénes een lust voor het oog. O’Conner weet met Warrior een standaard verhaal om te turnen tot een meeslepend drama boordevol goed geregisseerde actie. Het maakt van Warrior met afstand de beste mainstreamfilm van 2011.
9.0/10
19 december: Midnight in Paris
Het fenomeen Woody Allen. Ieder jaar komt hij met een nieuwe film. En ondanks de talloze missers door de jaren heen, komt er altijd weer een moment dat een Woody Allen film wel de moeite waard is. De laatste jaren is de cineast sowieso weer op dreef en Midnight in Paris is daarop geen uitzondering. Allen weet op lichtvoetige wijze het Parijs van de jaren twintig tot leven te wekken, met alle grootheden die daarbij horen. Het zijn ook deze bijrollen (Picasso, Hemingway, Dali, Fitzgerald, Buñuel enz) die de grootste attractie van de film vormen al slaat Allen er wel rijkelijk in door. Midnight in Paris zal me niet lang bijblijven maar is desondanks een bijzonder vermakelijk tussendoortje met rake dialogen en Parijs op zijn mooist.
7.2/10
17 december: A Separation
Wauw! Iran staat bij mij nu niet meteen bekend als een geweldig filmland maar dat er wel degelijk pareltjes vandaan komen bewijst A Separation. Een ijzersterk drama met een onovertroffen script dat op weergaloze wijze laat zien hoe de kleinste leugens en misverstanden kunnen lijden tot een conflict van immense proporties. Het knapste is nog wel hoe regisseur Asghar Farhadi voor iedere beslissing en ieder personage begrip weet te kweken. A Separation is daardoor een film geworden zonder goed of fout, een prestatie op zich. Asghar Farhadi heeft van A Separation een eerlijk drama weten te maken dat ook nog de Iraanse maatschappij op ragfijne wijze weet te ontleden. Maar ook voor wie dat niet opmerkt of interesseert is A Separation een meesterwerkje.
8.7/10
16 december: Charlie St. Cloud
5.5/10
16 december: Melancholia
Teleurstellend. Het vorige week tot de beste Europese film van 2011 uitgeroepen Melacholia wist mij niet te raken. Het basisgegeven is redelijk interessant maar ook erg afstandelijk uitgewerkt. Daar komt nog eens bij dat meeleven met het hoofdpersonage onmogelijk is. Kirsten Dunst neemt als de depressieve Justine continu vreemde en onlogische beslissingen waardoor het al snel een film wordt die er weliswaar prachtig uitziet maar er niet in slaagt de kijker te raken. De goedkope truc waarmee Von Trier aan het eind probeert om het te doen lijken alsof het noodlot alsnog kan worden afgewend, is zelfs Von Trier onwaardig en neigt naar effectbejag. Gelukkig is er nog het laatste kwartier.
5.0/10
14 december: The Tree of Life
Ik ben nooit zo’n fan geweest van Terence Mailick. Dat is ook één van de redenen waarom ik deze veelbesproken film nog steeds niet gezien had. The Tree of Life bleek uiteindelijk echter een zeer welkome verrassing. Cinematografisch is de film meesterlijk. Over ieder shot is nagedacht en of het nu gaat om een vrouw die de was op hangt of een veld zonnebloemen, alles ziet er even mooi uit. En daar waar Malick me in het verleden nooit wist te raken met zijn personages, lukt dat nu wel. Brad Pitt is indrukwekkend als de vader die zijn zoons op harde wijze probeert voor te bereiden op het leven. Jessica Chastain doet niet onder als de liefdevolle moeder en ook de drie kinderen maken grote indruk. Er is nog meer dan genoeg wat ik niet begrijp na een eerste keer The Tree of Life, maar wat ik wel weet is dat zojuist een werkelijk adembenemend mooie film heb gezien over een opgroeiende jongen waarin zo ongeveer alle grote thema’s van het leven op natuurlijke wijze voorbijkomen. Pretentieus? Het zal best. Maar dit keer loop ook ik weg met Malick.
8.5/10
14 december: Another Earth
Een exacte kopie van de aarde. Met daarop dezelfde steden en dezelfde mensen. Dat is het uitgangspunt van Another Earth. En hoewel het dan voor de hand ligt dat we hier te maken hebben met een hardcore science-fiction film, blijkt niets minder waar. Veel meer is Another Earth een film over twee mensen wiens leven onlosmakelijk is verbonden door een noodlottig auto-ongeluk. Het levert een ingetogen en puur drama op, dat op de achtergrond speelt met fascinerende filosofische vragen. Een aanrader al is het maar vanwege het acteerwerk van Brit Marling en William Mapother.
7.1/10
13 december: Pina
Veel positiefs over deze dansfilm gehoord en daarom zonder verdere voorkennis aan deze film begonnen. En ik moet zeggen Pina is zware kost. Nu ligt dat vermoedelijk vooral aan mijzelf. De moderne danskunst is een kunstvorm die niet zo aan mij besteed is en aangezien Pina voor 90% uit dans bestaat lag verveling bij momenten op de loer. Die momenten waren er ook absoluut. Veel stukken dans duren me te lang en weten niets anders dan vervreemding in me op te roepen. Ik zie het verhaal of de gedachte achter de diverse choreografieën niet en het raakt me simpelweg niet.
Hoewel Pina dus veel in zich heeft dat met niet bevalt, heb ik toch regelmatig met bewondering zitten kijken naar dit dansfestijn. De vormgeving, locaties en geslaagde visuele vondsten voegen bovendien echt iets toe. Pina bleek uiteindelijk niet voor mij weggelegd maar ook ik zie wel dat het desondanks een eerbetoon aan de inmiddels overleden Pina Bausch dat er zijn mag. Ik kom uiteindelijk uit op een onvoldoende maar liefhebbers van moderne dans mogen Pina zeker niet missen.
4.9/10
12 december: The Ides of March
Dat George Clooney kan acteren is al heel lang duidelijk maar ook als regisseur weet Clooney steeds weer te overtuigen. Na het meesterlijke Good Night and Good Luck schiet hij met The Ides of March weer raak. En wederom doet Clooney dat met een uitstekende politieke thriller. Dit keer vertelt hij het verhaal van de verkiezingen voor een democratische presidentskandidaat. Clooney zelf speelt de rol van één van de kandidaten maar de hoofdrol in The Ides of March is, alweer, weggelegd voor Ryan Gosling. Toch wel één van de absolute sterren van 2011. Hij vertolkt de rol van Stephen een gewaardeerd lid van het campagneteam dat er langzaam achter komt dat je het met idealen alleen niet redt. Wat volgt is een fascinerend politiek spel, grandioos acteerwerk over de gehele linie met glansrollen voor Phillip Seymour Hoffman en Paul Giamatti en een minder geslaagd subplot. Helaas wordt dit subplot alsmaar belangrijker naarmate de film vordert waardoor het geweldige eerste (politieke) uur het hoogtepunt van de film blijft.
7.8/10
8 december: 50/50
Indrukwekkende film over de 27-jarige Adam (Joseph Gorden-Levitt) wiens leven van de ene op de andere dag verandert door de diagnoase kanker. Ondanks het zware onderwerp is 50/50 geen zware film geworden. Vooral dankzij Seth Rogen die, als Adams beste vriend Kyle, zorgt voor de luchtige momenten. Rogen slaagt er echter niet in om zijn personage diepgang mee te geven. Je mist bij zijn personage empathie waardoor zijn voortdurende grappen bij momenten misplaatst aanvoelen. Anna Kendrick weet als therapeute van Adam gelukkig wel te overtuigen. Ook zij dreigt in eerste instantie wat karikaturaal weergegeven te worden maar Kendrick weet dat gevoel gelukkig al snel weg te nemen. Absolute ster van de film is echter Joseph Gordon-Levitt. Op indrukwekkende wijze slaagt hij er in om de jonge kankerpatiënt die alle stadia van zijn ziekte doorloopt gestalte te geven. Het maakt van 50/50 een indrukwekkende film over kanker die zichzelf wel serieus neemt maar nooit doorslaat in emotie en zwaar drama.
7.5/10
6 december: Moon
4.4/10
6 december: Celda 211
Prima Spaanse gevangenisfilm die ondanks wat ongeloofwaardigheden in het script en een enigzins onbevredigend einde toch de moeite waard is.
7.3/10
4 december: In a Better World
Susanne Bier is een garantie voor een topfilm. Open Hearts en After the Wedding staan in mijn top 50 aller tijden en Brodre schurkt er tegenaan. Daarom viel In a Better World ook een klein beetje tegen. Begrijp me niet verkeerd het is een meer dan prima film maar het niveau van de drie voorgaande films haalt hij net niet. Geen idee waar dat aan ligt. Het acteerwerk is uitstekend, het verhaal prima en de film ziet er ook weer goed uit. Toch raakt het me allemaal net wat minder. wel een hele dikke voldoende maar een plek in mijn top 50 zit er niet in. En wat de Oscar betreft. Die had natuurlijk naar Incendies gemoeten.
7.7/10
1 december: Ramona and Beezus
6.4/10
27 november: Cars 2
Dat uitgerekend de minste Pixar van de afgelopen tien jaar een vervolg moest krijgen heb ik nooit begrepen. Cars 2 is wederom geen hoogvlieger maar zowaar iets beter dan het origineel. Gelukkig is een matige Pixar nog steeds uiterst vermakelijk en dat geldt ook voor Cars 2. De avonturen van Lightning McQueen, Mater en vooral de sterk bezette bijrollen zorgen regelmatig voor een glimlach op je gezicht en maken van Cars 2 een prima film die makkelijk wegkijkt. Van Pixar verwacht je echter meer.
7.0/10
25 november: The Artist
The Artist: 8.9/10
24 november: Mean Girls 2
4.2/10
22 november: Hanna
Alleraardigst filmpje dat het vooral moet hebben van zijn actiescenes, soundtrack en kleurrijke bad guys. Sterke punten die het matige script, de te lange speelduur en wat minder geslaagde bijpersonages camoufleren maar niet helemaal doen vergeten.
7.0/10
17 november: Submarine
Film met een hoog Mr. Nobody effect en daarmee een enorme tegenvaller. Submarine ziet er prima uit en de aandacht voor de vormgeving en leuke visuele vondsten is groot. Jammer dat het echter zo geforceerd aandoet waardoor de film vergeet de kijker te raken. De hoofdrolspelers helpen daar ook al niet bij. Hun stoicijnse houding en uitdrukkingsloze gezichten maken meeleven bijzonder lastig en de love-interest waar de film voor een groot deel om draait komt matig uit de verf. Submarine is daardoor een eigenwijs filmpje dat anderhalf uur lang voortkabbelt zonder echt los te komen. Een typisch voorbeeld van een film waar stijl boven inhoud wel irriteert.
4.2/10
17 november: Nice Guy Johnny
3.4/10
16 november: Shrek Forever After
De Shrek magie is definitief uitgewerkt.
5.0/10
15 november: Nick and Norah’s Infinite Playlist
Uiterst vermakelijke romantische komedie die de traditionele paden bewandelt maar waarbij het clichematige verhaal dankzij het acteerwerk van Michael Cera en Kat Dennings nooit stoort.
7.5/10
15 november: Ip Man Zero
Derde film die ik inmiddels zie over de legendarische Wing Chun vechtexpert Ip Man. Maar ook meteen de minste. Qua opbouw en plot lijkt de film gigantisch op de vorige delen en dan blijft er buiten de vechtscenes weinig bijzonders meer over.
6.5/10
11 november: Senna
Na Muhammad Ali: Through the Eyes of the World eindelijk weer een uitstekende sportdocu. Vooral de eerste twee uur zijn uitzonderlijk sterk. De strijd tussen Prost en Senna wordt in al zijn facetten blootgelegd en de ruime aanwezigheid van Prost in de docu maakt dat boeiende gegeven alleen maar sterker. Het zijn echter vooral de bijzondere racebeelden die, samen met de persoonlijkheid Senna, deze docu tot een bijzondere maken. Mooiste moment is wat mij betreft zonder twijfel de winst van Senna in thuisland Brazilie. Wat een explosie van vreugde en ontroering: kippenvel. Dat de docu in het laatste half uur wat doorschiet in zijn verheerlijking is jammer maar kan een fantastische kijkervaring al lang niet meer verpesten.
8.3/10
11 november: Alpha and Omega
6.3/10
10 november: Ghost Town
4.2/10
10 november: Rundskop
Lang uitgekeken naar deze Belgische film. En hoewel Rundskop absoluut de moeite waard is, is het niet het gedroomde meesterwerk. Daarvoor is de film te afstandelijk. De prachtige weergave van het Limburgse platteland is echter weergaloos en hoofdrolspeler Matthias Schoenaerts is imposant als de veehouder Jacky Vanmarsenille.
7.4/10
8 november: Indiana Jones: The Last Crusade
8.7/10
7 november: Indiana Jones: Raiders of the Lost Ark
8.7/10
3 november: Drive
Drive: 9.4/10
3 november: De Heineken Ontvoering
De recensies vielen een beetje tegen en daardoor bleek De Heineken Ontvoering uiteindelijk een fikse meevaller. Het acteerwerk van Reinout Scholten van Aschat is uitstekend en ook Rutger Hauer is op dreef. Het blijft alleen jammer dat de film zich zo focust op de periode na de ontvoering en de voorbereiding ervan grotendeels buiten beeld houdt. Toch is De Heineken Ontvoering een vermakelijke film geworden die tot aan de Bassie & Adriaan achtige ontknoping overtuigt.
7.1/10
2 november: Icon
Het boek van Frederick Forsyth maakte destijds indruk deze miniserie doet dat beduidend minder.
5.1/10
26 oktober: The Adventures of Tintin: Secret of the Unicorn
The Adventures of Tintin: Secret of the Unicorn: 7.5/10
26 oktober: I Saw the Devil
De Koreanen hebben een naam hoog te houden als het gaat om wraakfilms. Met I Saw the Devil slagen ze daar weer uitstekend in. Regisseur Kim Jee-Woon maakt van de film een ijzingwekkend en knalhard kat- en muisspel tussen seriemoordenaar Kyung-chul en de verloofde van één van zijn slachtoffers, de geheim agent Soo-hyun. Waarbij de vraag vooral is hoe ver kan en mag je gaan bij het nemen van wraak? Want een sterke maag is gewenst bij I Saw the Devil. Doorgesneden pezen, beenbreuken en grote h0eveelheden bloed worden namelijk niet geschuwd. Het maakt van I Saw the Devil een vermakelijke film waarbij de dramatische intermezzo’s broodnodige opvulling zijn, maar die vooral bijblijft vanwege de gruwelijke moorden en wraakexpeditie.
7.5/10
21 oktober: Anvil! The Story of Anvil
Fantastische docu die op meesterlijke wijze het gevecht van het ooit veelbelovende maar nu in kleine zaaltjes spelende Anvil laat zien. Met plaatsvervangende schaamte maar diepe bewondering reis je mee met Anvil op hun treurige tour door Europa. Gelukkig eindigt de documentaire nog enigzins hoopvol wat een dramatisch einde verdient deze band niet.
8.3/10
20 oktober: The Three Musketeers
Het aloude verhaal in een nieuw en modern jasje. Iets te massaal en modern wat mij betreft. Daardoor wordt The Three Musketeers vooraal een film die weliswaar bijna twee uur vermaakt, maar niet bijblijft.
6.3/10
15 oktober: Incendies
Overdonderd en verbijsterd bleef ik eerder dit jaar achter tijdens het filmfestival in Rotterdam. Ook nu maakte Incendies weer indruk. Zij het dat de ontknoping iets minder als een mokerslag aankwam. Het neemt niet weg dat Incendies ook bij herziening nog steeds één van de beste films van 2011 blijft.
8.8/10
8 oktober: The Lion King
Toen The Lion King midden jaren negentig in de bioscoop draaide heb ik alles bij elkaar een keer of vijf op het witte doek gezien. Vaak wordt de verheerlijking van dergelijke nostalgische filmervaringen in de loop der jaren alsmaar sterker en blijft er bij herziening vijftien jaar later weinig van de film over. Bij The Lion King is dit gelukkig niet het geval. Vanaf de eerste The Circle of Life tonen was ik weer dat kind en in de anderhalf uur daarna heb ik intens (ondanks het niets toevoegende 3D) genoten. Ook nu in 2011 blijft The Lion King een meesterwerk dat Disney daarna nooit meer geëvenaard heeft.
9.0/10
1 oktober: The Mask of Zorro
Er valt ongetwijfeld genoeg op aan te merken maar ik heb gewoon een enorm zwak voor deze film.
8.0/10
29 september: The Lincoln Lawyer
7.2/10
19 september: There’s Something about Mary
7.0/10
5 september: Janine
Ik heb niet veel met klassieke muziek maar deze docu over de Nederlandse topvioliste Janine Jansen bewijst dat, dat ook helemaal niet nodig is om er toch van te genieten. De beelden van een minutenlange optreden Jansen zijn fascinerend en de interviews tussendoor net als de lancering van haar eigen glossy – een bijzonder interessant inkijkje in de wereld van de marketing – een absolute meerwaarde. Kortom een prachtdocu van een intens gepassioneerde violiste die ook nog eens bijzonder sympathiek overkomt.
7.5/10
4 september: Zomerhitte
4.0/10
1 september: The Conspirator
Als liefhebber van films die zich afspelen in de rechtbank was The Conspirator natuurlijk een must. En ik heb me dan ook geen seconde verveeld met dit stukje Amerikageschiedenis. The Conspirator vertelt namelijk het verhaal van de moord op Abraham Lincoln en de daarop volgende rechtszaak tegen Mary Surratt. Een vrouw die beschuldigd wordt van samenzwering met de moordenaars maar die vanaf het begin geen schijn van kans heeft in de rechtszaal. Regisseur Robert Redford weet deze zwarte bladzijde in de geschiedenis van Amerika over een land dat overhoop ligt met haar eigen grondwet op knappe wijze te verfilmen. Het levert een degelijke film op die weinig nieuws te melden heeft en erg voorspelbaar is maar dankzij het boeiende verhaal en het prima acteerwerk toch een dikke voldoende scoort.
7.0/10
25 augustus: Rio
Redelijk hoge verwachtingen van deze animatiefilm maar viel toch een beetje tegen. Rio opent nochtans ijzersterk met een prachtige openingsscene maar dat niveau weet de film in het verolg niet meer te evenaren. Daarvoor zijn de hoofdrolspelers en het verhaal niet interessant genoeg, de humor niet grappig genoeg en laat ook de muziekkeuze te wensen over.
6.6/10
19 augustus: Rise of the Planet of the Apes
De trailer en de titel hadden mij al doen besluiten dat ik deze Planet of the Apes film zou overslaan in de bioscoop. Maar de positieve recensies en het hoge gemiddelde op IMDB maakten toch nieuwsgierig. Achteraf gezien gelukkig maar, want Rise of the Planet of the Apes is topvermaak dat het best tot zijn recht komt in de bioscoop. Vooral de actiescenes zijn een genot voor het oog en maken dankbaar gebruik van de spectaculaire skyline van San Francisco.
Toch heeft deze Planet of the Apes prequel nog meer te bieden. De opbouw van het verhaal is bijvoorbeeld ijzersterk. Zo wordt uitgebreid de tijd genomen om hoofrolaap Ceasar te introduceren. Andy Serkis laat net als eerder in Lord of the Rings met Gollum weer een verbluffend staaltje acteerwerk zien dat dankzij de moderne technieken een werkelijk levensechte aap oplevert. Maar ook James Franco is overtuigend als de wetenschapper die Ceasar opvoedt. Het maakt van Rise of the Planet of the Apes zowaar een blockbuster met een hart die voor mij waarschijnlijk de boeken in zal gaan als de grootste verrassing van 2011.
8.0/10
18 augustus: Buried
De beste film die ik de laatste maanden gezien heb. 12 Angry Men liet in 1957 al zien dat één film die zich volledig afspeelt op één plek zenuwslopend kan zijn. Buried doet daar nog eens een schepje bovenop. De film speelt zich volledig af in de doodskist waarin Ryan Reynolds levend begraven ligt. Wat volgt is zijn wanhopige strijd om het noodlot te ontlopen. Het is vooral de fantastische Reynolds in combinatie met de claustrofobische locatie dat van Buried een bijzondere ervaring maakt. Tel daar het altijd boeiende en steeds weer verrassende script bij op, en je hebt een zenuwslopende film die je na afloop ook nog laat nadenken.
8.1/10
17 augustus: Identity Theft: The Michelle Brown Story
4.8/10
15 augustus: Four Lions
Ik moest er een beetje inkomen maar na een minuut of tien begonnen de niet al te slimme Britse moslimterroristen me toch wel danig op de lachspieren te werken in deze inktzwarte komedie. Vooral Nigel Lindsay als Barry -Een rol die me deed denken aan Walter Sobchak uit The Big Lebowski- is een personage dat me net als de ontknoping nog lang bij zal blijven.
7.1/10
11 augustus: Super 8
Super 8: 8.1/10
7 augustus: Bad Boys (1995)
Vermoeiend filmpje. Smith en Lawrence zijn verbaal allebei zo nadrukkelijk aanwezig, waardoor de dialogen vaak in een te hoog tempo en te lang op de kijker worden afgevoerd. Gelukkig heeft de film absoluut zijn komische momenten en is de actie prima. Daarom toch een hele nipte voldoende.
5.5/10
28 juli: Finding Neverland
Verrassend mooi bij herziening. Stond me bepaald niet bij als een meesterwerk maar staat bij herziening als een huis en maakte de tweede keer beduidend meer indruk.
7.9/10
25 juli: Harry Potter and the Deathly Hallows Part II
Het moment zat er al enige tijd aan te komen maar toch heb ik het nog een dikke week weten uit te stellen. Het afscheid van Harry Potter. Na tien jaar aan boeken en films over de tovenaarsleerling kwam gisteren een einde aan een decennium Harry Potter. En hoewel het eeuwig zonde is dat Snape, Dumbledore en Hermione nooit meer hun opwachting zullen maken in de bioscoop is het een grote troost dat de afsluiting zo goed was. Want ik kan niet anders zeggen. Harry Potter and the Deathly Hallows Part II is een meer dan waardige afsluiter van de reeks.
Kosten nog moeite zijn gespaard om deze ontknoping vorm te geven en dat betaalt zich uit. De film ziet er werkelijk adembenemend uit en de wonderlijke wereld wordt mooier vormgegeven dan ooit. Ook het acteerwerk is uitstekend. En dan met name de bijrollen met een bijzondere vermelding voor Alan Rickman als Severus Snape. Rickman speelt zijn tegenspelers consequent van het scherm en is een attractie op zich. Het is jammer dat richting einde een aantal scene net te snel wordt afgeraffeld waardoor vooral de sterfgevallen te weinig impact hebben in vergelijking met het boek. Maar dat is ook meteen het enige kritiekpunt dat ik kan bedenken voor deze afsluiting van tien jaar Harry Potter.
8.0/10
24 juli: Winter’s Bone
Enige voor een Oscar genomineerde film van afgelopen jaar die ik nog niet gezien had. En net als zovele van zijn soortgenoten een film die inderdaad onmiskenbaar zijn kwaliteiten heeft maar die me toch net niet echt wist te raken. Waar dat aan ligt? Geen idee. Want hoofdrolspeelster Jennifer Lawrence is meesterlijk, haar collega’s ook voortreffelijk en de sfeersetting in het ruige plattelandsdorp ongeëvenaard. Daarom een hele dikke voldoende maar doordat het echte meeleven ontbrak geen modern meesterwerk.
7.4/10
23 juli: The Adjustment Bureau
Na 19 dagen zonder film (persoonlijk record in laatste vijf jaar) eindelijk weer eens een dvdtje gekeken. En The Adjustment Bureau is een prima film om er weer enigzins in te komen. Want wie in staat is om het bij vlagen absurde verhaal te accepteren krijgt een prima actiefilm met degelijk acteerwerk en die geen moment verveelt.
7.1/10
4 juli: Den Fördömde (The Condemned)
7.5/10
3 juli: The Final Destination
4.7/10
30 juni: The Jungle Book (1994)
4.2/10
24 juni: Clash of the Titans
Dramatische film. Misschien wel de slechtste die er de laatste twee jaar is gemaakt.
1.8/10
23 juni: Maid in Manhattan
4.1/10
22 juni: The Green Hornet
Aardig maar 00k cliché superheldenfilmpje dat makkelijk wegkijkt maar bij momenten ook ernstig tekortschiet. Al met al een tussendoortje dat niet lang bijblijft.
5.8/10
20 juni: Rabat
Wat een aangename verrassing en uitstekende road movie. Vond het vooral een verademing dat het eens een keer wat verder ging dan puberaal gegrap en gegrol. De drie personages zijn stuk voor stuk interessanter, dan zo ongeveer ieder allochtoon personage dat ik de laatste jaren in Nederlandse films heb gezien. Geen bordkarton maar goed uitgewerkte rollen waar ik in meeging en wiens gedrag ik kon begrijpen. Het maakt van Rabat een roadmovie waarin genoeg valt te lachen maar die veel meer dan alleen leuk is.
7.5/10
18 juni: Milk M0ney
3.3/10
18 juni: When in Rome
4.5/10
17 juni: Kung Fu Panda 2
Po is back. En hoe. De eerste Kung Fu Panda vond ik al heel aardig en Kung Fu Panda 2 doet er nog een schepje bovenop. De stemmencast is wederom van uitzonderlijke klasse, het verhaal simpel doch doeltreffend en de combinatie van humor en actie uitstekend. Het is bovendien eindelijk weer eens een film waarbij 3D iets toevoegt. Laat Kung Fu Panda 3 maar komen.
8.2/10
13 juni: Schemer
Schemer laat zien dat we ons in Nederland maar weinig zorgen hoeven te maken over de toekomst. Deze film die geïnspireerd is op de moord op Maja Bradarić bulkt namelijk van het Nederlandse acteertalent. Dat is maar goed ook want scripttechnisch is Schemer niet altijd even geslaagd. Een aantal plotwendingen gaan simpelweg te snel en niet alle personages worden voldoende uitgewerkt. De cast compenseert dit echter met verve en ook de keuze om het verhaal in delen te vertellen werkt uitstekend.
7.2/10
12 juni: The Day the Earth Stood Still (1951)
Ook de tweede keer blijft The Day the Earth Stood Still ondanks de gedateerde special effects ruimschoots overeind. Het simpele maar geslaagde plot, de universele angst en het uitstekende acteerwerk zorgen daarvoor. Het blijft eeuwig zonde dat Keanu Reeves en consorten dachten dat deze klassieker een remake nodig had.
8.3/10
9 juni: The Next Three Days
Prima remake van Pour Elle. De film wijkt slechts op een enkel moment af van het origineel, jammer genoeg zijn die keuzes niet altijd even geslaagd waardoor Pour Elle toch echt nog een niveautje beter is.
7.8/10
4 juni: Timboektoe
5.6/10
3 juni: Fast Five
No nonsense adrenalinekick boordevol over the top actie, bloedmooie vrouwen en de mooiste auto’s. Kortom Fast Five brengt precies wat je er van verwacht. Niets meer en niets minder.
6.7/10
3 juni: X-Men: First Class
X-Men: First Class: 7.7/10
12 mei: Justice League: Crisis on Two Earths
2.8/10
12 mei: Someone Like You…
5.0/10
4 mei: The Mechanic
Dertien in een dozijn actiefilmpje maar vervelen doe je, je zeker niet.
6.3/10
3 mei: Thor
Comicheld die ik eigenlijk totaal nog niet kende. Maar viel niet tegen. De actiescenes en het simpele doch vermakelijke verhaaltje doen hun werk. Hopkins en Portman zijn altijd prima en Chris Hemsworth speelt zijn rol met verve. Thor zal niet tot mijn favoriete striphelden gaan behoren maar onderhoudend is hij zeker. Enige smetje blijft dat ik weer twee uur verplicht met een 3D bril op mijn neus heb gezeten die werkelijk niets toevoegde. Wordt tijd dat ze eindelijk eens stoppen met die geldklopperij.
6.9/10
2 mei: Lassie Come Home
6.1/10
26 april: Morning Glory
7.2/10
24 april: Valentine’s Day
5.3/10
15 april: Limitless
Een pil die er voor zorgt dat je in plaats van de gebrukelijke 20% je volledige hersencapaciteit gebruikt. Het blijkt een prima plot voor een gedurende het eerste half uur onderhoudend filmpje. Jammer genoeg valt de film al snel in herhaling en worden de cliches niet gemeden waardoor Limitless na een prima eerste deel ver terugzakt.
6.0/10
15 april: Sabah
5.8/10
9 april: The Sandlot 2
5.1/1o
6 april: Desert Flower
6.3/10
6 april: Zwart Water
5.2/10
30 maart: Panic Room
7.8/10
28 maart: Kokuhaku (Confessions)
De Japanse film heeft me nooit zo kunnen bekoren. Toch blijf ik volhouden, want zo eens in de zoveel tijd duikt er een pareltje op dat ik niet had willen missen. Kokuhaku is zo’n pareltje. Het begint al met de meesterlijke opening. De eerste dertig minuten waarin een lerares haar klas toespreekt en langzaam toewerkt naar de ijzingwekkende ontknoping zijn niets minder dan fenomenaal. Zelden ben ik zo een film ingezogen. Het zich langzaam ontrafelende drama zorgt samen met de ademebenemend mooie beelden en het veelvuldig gebruik van slow-motions voor ongeëvenaaarde cinema. De film neemt daarna wat gas terug maar de visuele pracht en praal, het uitstekende acteerwerk van de tieners en de (iets te) talrijke plotwendingen zorgen dat Kokuhaku je aandacht blijft opeisen. Het is dan ook doodzonde dat de allerlaatste wending ronduit tegenvalt, waardoor het gevoel overheerst dat er zelfs nog meer in had gezeten. Een gevoel dat je, als je terugdenkt aan dat adembenemende eerste half uur en het uitstekende vervolg, echter al snel weer loslaat.
8.9/10
28 maart: Hannah Montana: The Movie
5.0/10
28 maart: Meet Bill
2.9/10
24 maart: The Last Seduction (1994)
Heel behoorlijke film. Fiorentino is het hart van de film en speelt de rol van berekende maar tegelijkertijd ook wel ergens sympathieke bitch, met verve. De vele plotwendingen zijn wat te veel op toeval gebaseerd en doen soms geforceerd aan, maar de film komt er al met al toch prima mee weg. Gelukkig durft regisseur John Dahl de film ook het perfecte einde mee te geven waardoor The Last Seduction een meer dan gemiddeld filmpje is geworden.
7.2/10
23 maart: Due Date
De eerste drie kwartier zijn zo ongeveer het flauwste en meest mislukte drie kwartier film die ik in lange tijd gezien heb. Alleen de soundtrack zorgt af en toe nog voor een positieve noot want van de extreem slechte puberale grappen (met als dieptepunt de masturbatiescéne) moet Due Date het zeker niet hebben. Gelukkig kent het tweede deel van de film nog enkele aardige scénes waardoor Due Date net geen complete ramp is geworden.
3.4/10
22 maart: Adventureland
5.1/10
18 maart: Jurassic Park
Eindelijk weer eens gezien. En wat blijft het topvermaak. Het beroemde deuntje, de eerste kennismaking met de dino’s en de spectaculaire achtervolgingen het blijft allemaal even magisch. Hulde ook voor de uit de computer getoverde dino’s die er ruim achttien jaar later nog erg goed uit zien.
8.0/10
17 maart: Notti di Cabiria, Le (1957)
De grootste irritatie in films zijn voor mij zonder twijfel personages die dingen doen die ik totaal niet begrijp. Dat is ook de reden dat La Notti di Cabiria niet voor mij is weggelegd. Het begint al meteen in de eerste scéne waarin de prostituee Cabiria meer dood dan levend uit een rivier komt nadat ze door haar vriend is beroofd. De manier waarop zij vervolgens toch weer op zoek gaat naar deze man is totaal onbegrijpelijk en ongeloofwaardig. La Notti di Cabiria was mij door bovenstaande gebeurtenis en soortgelijke momenten al snel kwijt. Maar mocht dat nog niet het geval zijn geweest dan had het acteerwerk dat wel voor elkaar gekregen. Vooral hoofdrolspeelster Giulietta Masina is de overtreffende trap van irritant. Masina acteert zo theatraal dat het bijna pijn doet aan de ogen en haar extreme geschreeuw doet het lijken als Masina en Fellini nog niet door hadden dat de geluidsfilm inmiddels bestond. Het moge duidelijk zijn dat La Notti di Cabiria voor mij de zoveelste totaal mislukte Fellini was.
1.5/10
17 maart: The Social Network
Niet verwacht maar wel gebeurd. Na mijn lyrische 1e kijkbeurt vond ik The Social Network een tweede keer toch net iets minder.
8.6/10
15 maart: White Lion
4.0/10
15 maart: Tangled
Het beroemde verhaal van Rapunzel in een nieuw Disney jasje. En dat jasje past prima. Wat een enorm leuke en hartverwarmende film is Tangled geworden. Allereerst complimenten voor de animatie. Disney heeft hierin duidelijk stappen gemaakt want de film ziet er bij vlagen prachtig uit (met name de lampion scéne is erg geslaagd). Het allerleukste blijven echter personages. Rapunzel en Flynn zijn absoluut de moeite waard. Maar paard Maximus en kameleon Pascal zijn natuurlijk de echte sterren van de film. Wat mij betreft nu alweer twee personages die in een illuster rijtje van klassieke Disney bijpersonages thuishoren. Rapunzel is een schot in de roos en één van de leukste Disney films sinds jaren.
8.2/10
15 maart: Bitch Slap
1.2/10
14 maart: King Kong (1933)
Net als Frankenstein had ik ook King Kong nog nooit gezien. En daar waar Frankenstein nog aardig overeind bleef is dat bij King Kong wel anders. De lange aanloop is nog prima en de decors zijn indrukwekkend maar vanaf het moment dat de wereldberoemde aap ten tonele verschijnt is het nauwelijks mogelijk om niet in lachen uit te barsten. King Kong ziet er compleet belachelijk uit en ook de dino’s zien er tenenkrommend nep uit. Tot slot valt ook de relatie tussen King Kong en Ann tegen. Daar waar ik iets van compassie en mededogen had verwacht is King Kong gewoon een simpel en gevoelloos beest wat veel scénes, waaronder de eindscéne, beduidend minder memorabel maakt als verwacht. Nee, hoe raar het ook klinkt maar ik heb toch een voorkeur voor de remake.
4.2/10
10 maart: Enter the Ninja
1.9/10
7 maart: Five Minutes of Heaven
De confrontatie in een tv-programma tussen een moordenaar en de broer van de vermoorde. Het is de ijzersterke rode draad in Five Minutes of Heaven. Vooral de contradictie tussen de ingestudeerde en gemaakte tv-show en de oprechte emoties bij de beide betrokkenen werkt in het eerste uur uitstekend. Ook de cast met James Nesbitt (alleen van de voice-over die zijn gedachten steeds uitspreekt is een fikse misser) en Liam Neeson is dik in orde. Jammer genoeg blijft de film niet bij de tv-show. Het vervolg is zeker niet slecht maar de spanning van het eerste uur komt daarna niet meer terug. Maar al met al een prima film over schuld en boete in het Ierland van voor en na de verdeeldheid.
7.3/10
7 maart: Piranha (1978)
De remake viel me alleszins mee en daarom toch maar eens het origineel bekeken. Ook deze versie van Piranha is best de moeite waard. Niets bijzonder maar wel vermakelijk.
6.3/10
6 maart: Haar Naam was Sarah
Een verfilming van dit (ook in Nederland) gigantisch succesvolle boek kon natuurlijk niet uitblijven. Regisseur Gille Paquet-Brenner is bijzonder trouw gebleven aan het boek (alleen aan het einde wijkt de film -met succes- enigzins af van het boek), waardoor Haar Naam was Sarah eigenlijk precies is geworden wat je er vooraf van verwacht. Een indrukwekkend oorlogsverhaal dat op feilloze wijze schakelt tussen 2002 en 1942 en met Kristin Scott Thomas een geweldig hoofdrolspeelster heeft. Een absolute must voor iedereen die het boek een warm hart toedraagt en eigenlijk ook voor ieder ander.
7.6/10
3 maart: Beauty and the Beast
Na Aladdin de tweede Disney herziening en weer een groot succes. Sterker nog, daar waar Aladdin in mijn gedachte een stuk beter was blijkt het tegendeel waar. Vooral de bijpersonages in Beauty and the Beast zijn ijzersterk. De confrontaties tussen de tegenpolen Cogsworth (Pendule) en Lumiere zijn uiterst vermakelijk en Chip (Barstje) zorgt voor de vertederende passages. Tel daar de prima liedjes (al zijn het er wat te veel) en het geweldige klassieke plot bij op, en je hebt een Disney film die zich kan meten met de beste. De volgende wordt The Hunchback of Notre Dame.
7.8/10
2 maart: Dirty Rotten Scoundrels (1988)
Prima komedie waarin de zwendelaars Steve Martin en Michael Caine elkaar steeds weer proberen te overtreffen. De alsmaar verder uit de hand lopende listen zijn bij vlagen hilarisch en ook het acteerwerk mag er zijn.
7.0/10
2 maart: The Accidental Husband
5.2/10
26 februari: Solitary Man
6.0/10
25 februari: 127 Hours
Zo vlak voor de Oscars toch nog even deze kandidaat voor beste film meegepikt. Net als The King’s Speech en True Grit is 127 Hours een meer dan goede film, maar ook de nieuwe Danny Boyle mist net dat beetje extra. Het waargebeurde plot over de avonturier Aron Ralston (James Franco) -die beklemd raakte door een rotsblok en op die manier 127 uur overleefde- is natuurlijk ijzersterk maar tegelijkertijd een beperking. De 127 uur van eenzaamheid zijn wel indrukwekkend maar filmisch maar moeilijk echt interessant te houden. Boyle slaagt daar lange tijd toch in door een geslaagde aanloop, het uitstekende acteerwerk van hoofdrolspeler James Franco, de prachtige cinematografie en het gebruik van flashbacks. Maar net na de helft kent de film toch een beduidend mindere periode. De memorabele finale maakt dat ruimschoots goed waardoor 127 Hours toch nog op een hele dikke voldoende eindigt maar meer zit er helaas niet in.
7.3/10
24 februari: True Grit (1969)
Na de remake van de Coen broers was ik ook wel benieuwd naar het origineel. Al was dit misschien iets te snel. De True Grit van 2010 en die van 1969 zijn namelijk bijna exacte kopieën. Wissel Jeff Bridges in voor John Wayne en Hailee Steinfeld voor Kim Darby en je bent een heel eind. Ook in kwaliteit verschillen beide films weinig van elkaar. Jeff Bridges is een iets stoerdere Rooster Cogburn en Hailee Steinfeld is een verbetering als Mattie Ross. Aangezien de 2010 versie er ook nog een stuk beter uitziet wint de True Grit van de gebroeders Coen op punten maar veel scheelt het allemaal niet.
6.7/10
21 februari: Je Vais Bien, Ne T’en Fais Pas (2006)
Sommige films bevatten een plotwending die zo volkomen logisch is, dat je, je afvraagt, waarom je hem in hemelsnaam niet aan hebt zien komen. Je Vais Bien, Ne T’en Fias Pas is zo’n film. Maar gelukkig heeft deze film van Philippe Lioret meer te bieden. Bijvoorbeeld hoofdrolspeelster Mélanie Laurent. Een jong Frans acteertalent dat ik al meerdere keren heb geprezen maar die ook in Je Vais Bien weer fantastisch is. Tel daarbij op dat ook de rest van de cast meer dan uitstekend is, de film de spanning vakkundig weet op te bouwen en ook de soundtrack dik in orde is en Je Vais Bien is na Welcome wederom een veel te onbekend gebleven pareltje van regisseur Philippe Lioret.
8.0/10
18 februari: The King’s Speech
The King’s Speech: 7.5/10
16 februari: Frankenstein (1931)
Als filmliefhebber kun je natuurlijk niet om Frankenstein heen. Daarom vandaag toch maar een uurtje vrij gemaakt voor deze oerklassieker. Het eerste half uur waarin het monster Frankenstein wordt gecreerd is erg sfeervol en ziet er verrassend goed uit. Het legendarische “It’s Alive!” zorgde zelfs voor een grote glimlach. Het tweede deel kan mij minder bekoren. Veel overbodig scénes die de vaart uit de film halen. Gelukkig is nog de indrukwekkende ontmoeting tussen Frankenstein en het meisje Maria aan het water maar zo sterk als het eerste half uur wordt de film nooit meer.
6.6/10
15 februari: The Spy Next Door
4.7/10
14 februari: Dossier K.
België leverde met De Zaak Alzheimer en Loft de laatste jaren enkele uitstekende thrillers af. Dossier K. is helaas een paar niveautjes minder. De film is spannend en onderhoudend maar tegelijkertijd niet veel meer dan een kruising tussen Baantjer, Flikken en tientallen andere politieseries. Dossier K. is een vermakelijk tussendoortje dat makkelijk wegkijkt maar daarmee is ook alles wel gezegd.
6.7/10
14 februari: Aladdin (1992)
Het werd wel eens tijd om wat Disney klassiekers te herzien. Aladdin was daarvoor een prima eerste kandidaat. Want moet zeggen ook zoveel jaar nadat ik hem voor het eerst en laatst zag blijft Aladdin overeind. Het magische ritje op het vliegende tapijt blijft een genot om naar te kijken, de liedjes zijn prima en de geest is één van de beste Disneypersonages ooit. Op naar Beauty and the Beast en The Hunchback of Notre Dame.
7.3/10
11 februari: True Grit
True Grit: 7.1/10
10 februari: Black Swan
Black Swan: 9.5/10
9 februari: Waking Sleeping Beauty
4.2/10
8 februari: Remember Me
Verrassend sterk maar weinig vernieuwend romantisch drama. De opbloeiende romance tussen hoofdrolspelers Robert Pattinson en Emilie de Ravin is het sterkste punt van de film. Pattinson laat hier zien meer te zijn dan enkel een meisjesidool en De Ravin spat met haar charme van het scherm. De bijrollen -met een prima Pierce Brosnan- zorgen voor de nodige dosis extra drama en humor. Jammer genoeg komt ook Remember Me zoals zo vaak in dit soort films met een clichematige en gezochte reden -die je al van mijlenver aan ziet komen- om wat extra trouble in paradise te creëren. Ook de 9/11 verwijzing richting einde is zwaar geforceerd en maakt de film er niet beter op. Dat neemt niet weg dat het prima acteerwerk en de chemie tussen de twee hoofdrolspelers ruimschoots opwegen tegen de minpuntjes.
7.5/10
6 februari: John Rabe
6.8/10
3 februari: Animal Kingdom
6.2/10
3 februari: Blue Valentine
Blue Valentine: 6.6/10
2 februari: King of Devil’s Island, Un Poison Violent en Incendies
King of Devil’s Island: 8.0/10
Un Poison Violent: 5.3/10
Incendies: 9.1/10
1 februari: Kinsey
Wat is Liam Neeson toch een ondergewaardeerde acteur. Hij is geweldig in deze film, als de wetenschapper Alfred Kinsey die in het Amerika van begin jaren vijftig seks bespreekbaar probeerde te maken. Zijn levensverhaal wordt redelijk standaaard verfilmd maar is indrukwekkend genoeg om bijna twee uur te boeien. Jammer dat de film richting einde de neergang van Kinsey te snel afraffelt en veel te zoetsapppig eindigt. Daarvoor een half puntje aftrek.
7.0/10
30 januari: Le Grand Bleu (1988)
Drie versies zijn er van deze film en helaas zag ik de versie die 168 minuten duurde. Helaas, omdat ik denk dat Le Grand Bleu in een kortere versie veel beter tot zijn recht komt. De film heeft vooral in het middenstuk te veel passages die het verhaal onnodig ophouden. Tel daarbij op dat ook het acteerwerk wat subtieler had gekund en het moge duidelijk zijn dat Le Grand Bleu niet op alle vlakken evengoed presteert. De prachtige oceaanbeelden in combinatie met de vervreemdende muziek en het prachtige einde maken echter heel veel goed.
7.0/10
28 januari: Biutiful en Pa Negre
Biutiful: 7.4/10
Pa Negre: 7.0/10
25 januari: Megamind
2010 was een geweldig animatiejaar. Eigenlijk is Megamind de enige beduidend mindere film in het genre die ik afgelopen jaar gezien heb. Buiten de prima intro heeft Megamind me nauwelijks kunnen bekoren en legt hij het zowel qua humor, verhaal en personages af tegen die andere animatiefilm van 2010 waarin een schurk de hoofdrol speelt, Despicable Me.
5.4/10
24 januari: Blade Runner (1982)
Zes jaar geleden zag ik Blade Runner voor het eerst en voor het laatst. Niet echt onder de indruk voelde ik daarna nooit de behoeft om de film nog een keer te zien, totdat ik gisteren de kans had om hem nog eens in de bioscoop te zien. En het moet gezegd. Ik heb geen idee waarom ik Blade Runner zes jaar geleden slechts beloonde met een magere zes. Vanaf de magistrale intro tot aan de meesterlijke ontknoping heb ik bijna twee uur genoten. De donkere van neonverlichting bulkende stad ziet er imposant uit, de soundtrack van Vangelis behoort tot de beste ooit en het acteerwerk is geweldig. Een beetje laat dat geef ik toe, maar eindelijk zie ook ik in Blade Runner niets minder dan een meesterwerk.
8.9/10
24 januari: Whip It
Als actrice heb ik al niet veel met Drew Barrymore maar wat mij betreft is ze als regisseur nog vele malen slechter. Enige lichtpuntje in Whip It is Ellen Page.
2.2/10
24 januari: Up Close & Personal (1996)
5.2/10
22 januari: London River
Prachtig drama dat de bomaanslag op London als uitgangspunt neemt om het verhaal van twee totaal verschillende ouders die op zoek zijn naar hun kind te vertellen. Het levert een integere en prachtige ontmoeting vol vooroordelen op tussen de moslim Ousmane en de protestantse Elisabeth. Sterkste punt is dat London River de tijd neemt om een geloofwaardige band tussen de twee hoofdrolspelers te laten groeien waardoor meeleven vanzelf gaat. Dat London River wel heel erg geforceerd het tegengeluid rondom moslims wil laten horen irriteert daardoor beduidend minder.
7.4/10
19 januari: Shallow Grave
Ik ben niet zo’n fan van Danny Boyle zijn vroegste werk. Trainspotting is wat mij betreft een draak van een film en ook The Beach kon ik nauwelijks waarderen. Slumdog Millionaire, Sunshine en in mindere mate 28 Days Later maakte me toch benieuwd naar de rest van zijn oeuvre. Daarom me vandaag aan Shallow Grave gewaagd. En net als in Trainspotting heeft Shallow Grave een aantal mankementen die ik in Boyles recentere films minder terugzie. Het uitgangspunt heeft potentie maar de uitwerking is in de beginfase teleurstellend. Boyle maakt zich er te makkelijk, te flauw, te puberaal en vooral te cliché vanaf. De op papier interessante driehoeksverhouding komt daardoor het eerste half uur maar matig uit de verf. Gelukkig wordt de relatie tussen de drie hoofdrolspelers naarmate de film vordert boeiender en neemt de spanning steeds verder toe. Ook de vraag of de drie wegkomen met hun misdaad blijft tot aan de laatste seconde zinderend spannend. Mede door de geweldige soundtrack is dat meer dan genoeg suspense voor een uitstekende en bij vlagen zenuwslopende film, waarbij het wat mindere eerste half uur met gemak wordt goedgemaakt.
7.6/10
17 januari: Memories of Murder (Salinui Chueok) (2003)
Film met twee gezichten. Het eerste uur is niet om aan te zien. Ik weet niet of men in Zuid-Korea zo’n negatief zelfbeeld heeft maar de personages in Memories of Murder komen er wel heel erg slecht vanaf. Ik heb nog nooit een film gezien waarin zoveel domme mensen rondlopen. Totaal wereldvreemd waardoor het verhaal over corruptie en een falend politieapparaat (Alle Zuid-Koreaanse films die ik de laatste tijd zie lijken hier over te gaan) totaal niet uit de verf komt. Toch komt er halverwege een ommeslag en wordt Memories of Murder zowaar een prima film. De personages kunnen toch nadenken, de spanning stijgt met de minuut en de ontknoping is ijzersterk. De beeldenpracht is gedurende de hele film groot waardoor je bijna het bedroevende eerste uur zou vergeten. Jammer genoeg blijft het bij bijna.
5.1/10
15 januari: Fantastic Four: Rise of the Silver Surfer
3.9/10
13 januari: Let Me In
Let Me In: 7.5/10
12 januari: The Set-Up (1949)
Als niet boksliefhebber is The Set-Up ondanks een speelduur van slechts 72 minuten toch een lange zit. De film speelt zich namelijk voor meer meer dan de helft af in de boksring. Nu is daar wel een goede reden voor. The Set-Up -over een bokser op zijn retour, die ongewild onderdeel wordt van een verkocht gevecht- is een film in real-time. Dat maakt van The Set-Up een bijzondere maar jammer genoeg geen hele goede film. Het real-time element voegt buiten realisme namelijk ook veel lang uitgesponnen scenes op die de vaart flink uit de film halen. Het maakt van The Set-Up een aardig maar niet helemaal geslaagd filmexperiment. Een experiment dat ruim 60 jaar later al vaak is gekopieerd maar nog steeds geen echt goede film heeft opgeleverd.
5.5/10
11 januari: The Beach
Na Sunshine maar eens gaan zoeken naar meer Danny Boyle werk en gestuit op The Beach. En -hoewel niet heel slecht- dat viel tegen. Daar waar ik bij zijn eerdere films meteen de hand van Boyle terugzag, mist The Beach de typische Boyle signatuur een beetje. De film mist sfeer, visueel is het allemaal niet zo indrukwekkend en de veel te voorspelbare soundtrack is matig. Het grootste probleem is echter de plot en het acteerwerk. Het verhaal is simpelweg niet interessant genoeg voor bijna twee uur en DiCaprio is als acteur toch wel flink gegroeid als je zijn weinig indrukwekkende prestatie hier ziet. Opgeven doe ik het echter nog niet. Op naar Shallow Grave.
4.9/10
9 januari: 9
De animatie ziet er top uit maar het mens vs. intelligente machines verhaal biedt niets nieuws en wordt zo cliché en oppervlakkig uitgewerkt dat zelfs de prachtige animatie 9 niet kan redden.
4.3/10
7 januari: Sunshine
Wauw! Danny Boyle begint zo langzamerhand toch wel één van mijn favoriete regisseurs te worden. Want een regisseur die een zombiefilm maakt die ik kan waarderen en een science fiction film die ik zo goed vind, is een hele grote. In Sunshine overdondert Boyle weer als vanouds met visuele pracht en praal (wat had ik deze film graag in de bioscoop gezien) maar ook de onderlinge spanningen en de problemen die de reis naar de zon met zich meebrengen worden grandioos uitgewerkt. Om nog maar niet te spreken over de fenomenale soundtrack. Mocht Boyle richting einde niet een wel heel vreemde en mislukte wending hebben bedacht dan had deze film zomaar in het rijtje van 9+ films kunnen belanden.
8.6/10
6 januari: Unstoppable
Prima tussendoortje niets meer en niet minder. Scott en Washington werken weer samen en dan weet je eigenlijk wel wat je mag verwachten. Geen verhaal en vooral heel veel actie. Pluspunten zijn de uitstekende geluidseffecten en de sterke spanningsopbouw. Jammer van het sentimentele en kleffe einde.
6.4/10
5 januari: The Right Stuff (1983)
6.3/10
4 januari: Eat, Pray, Love
Zelden zo’n saaie en nietszeggende film gezien. Eat, Pray en Love wil een film zijn over een vrouw (Julia Roberts) die haar leven omgooit, op reis gaat, tot nieuwe inzichten komt en haar leven leert waarderen. Dat komt echter totaal niet over. De film blijft constant aan de oppervlakte hangen en de steeds weer terugkerende flashbacks als Roberts tot een nieuw inzicht komt, worden zo geforceerd gebracht dat plaatsvervangende schaamte opborrelt. Prima als reclamefilmpjes voor Rome, India en Indonesië maar als film één van de slechtste die ik in tijden zag.
2.0/10
2 januari: Duck Soup (1933)
De beroemdste komedie van Marx Brothers blijkt een immense teleurstelling. Daar waar de humor van generatiegenoten als Capra en Wilder me nog wel steeds kan bekoren, heb ik hier weinig plezier aan beleefd. Vooral de bijrollen van Chico en de tenenkrommende Harpo Marx brengen buiten de geweldige spiegelscène niets dan oerflauwe grappen en grollen die het toch al matige verhaaltje definitief definitief om zeep helpen. Wat mij betreft heeft Duck Soup niets te zoeken in de IMDB top 250.
3.1/10
1 januari: It’s Complicated
5.0/10
31 december: The Town
Eindelijk weer eens een echt goede misdaadfilm. Ben Affleck blijkt een meer dan gemiddeld regisseur de laatste jaren en ook als acteur stelt hij niet teleur in deze film. Rebecca Hall en Jeremy Renner zijn ook prima op dreef en voor Pete Postlethwaite heb ik altijd een zwak gehad. Plottechnisch valt er wel het een en ander op de film aan te merken maar door de spanning en de ijzersterke overval en achtervolgingsscénes zie je dat door de vingers. Ik zie de vergelijking met Heat regelmatig in langskomen en snap die wel. Met dien verstande dat The Town op alle vlakken net even iets minder is. Gelukkig blijft er dan nog een uitstekende film over.
8.0/10
29 december: Piranha
Door een top 10 notering in een jaarlijstje van collega John op Movieinsiders toch maar even dit horrorfilmpje over wraatzuchtige Piranha’s gekeken. Piranha is geen meesterwerk en komt bij mij bij lange na niet in de beurt van een top 10 notering. Maar slecht was het ook weer niet. Alexandre Aja, van het geweldige Haute Tension, geeft de kijker wat hij wil met veel schaarsgeklede dames en het één voor één laten sneuvelen van zijn onsympathieke castleden. Qua gore stelt het minder voor maar dat neemt niet weg dat Piranha een tussendoortje is dat aardig wegkijkt maar ook zeker niet meer dan dat.
5.7/10
28 december: Legends of the Guardians: The Owls of Ga’Hoole
Vooraf toch een beetje huiverig voor deze animatiefilm. De trailer oogde enigzins kitscherig en ook het verhaal over een stel uilen deed het enthousiasme niet meteen toenemen. Dat Legend of the Guardians uiteindelijk toch een prima film is geworden was dus een meevallertje. Regisseur Zack Snyder heeft er een prachtig schouwspel van gemaakt dat met de vliegscènes en slow motions af en toe flink doorslaat maar dat dankzij het hartverwarmende verhaal en de humor toch met gemak anderhalf uur blijft boeien.
7.0/10
26 december: Nordwand
Indrukwekkende en waargebeurde verfilming over de beklimming van de beruchte en destijds nog nooit beklommen (1936) Nordwand van de berg de Eiger door Toni Kurz en Andreas Hinterstoisser. Het verhaal is op zich al fascinerend genoeg maar regisseur Philipp Stölzl weet het ook nog eens prachtig in beeld te brengen. Je waant je als kijker zelf op de berg waardoor de ontberingen van Toni en Andi nog extra hard aankomen. Enige minpuntje aan Nordwand is de clichématige opbouw, maar het doet nauwelijks afbreuk aan de film.
7.1/10
26 december: The Little Princess (1939)
5.0/10
25 december: Mrs Henderson Presents
Prima tussendoortje op deze eerste kerstdag deze biopic over Laura Henderson. De vrouw die het Windmill Theatre oprichtte en daarmee de naaktrevue introduceerde in Engeland. Judi Dench speelt de rol van de excentrieke en niet op haar mondje gevallen Laura Henderson met verve maar de ster van de film is voor mij toch de structureel ondergewaardeerde Bob Hoskins als de creatieve directeur Van Damm. Jammer genoeg probeert de film redelijk wanhopig om ieder niet feel good element zo snel mogelijk af te raffelen waardoor de film te oppervlakkig blijft om echt indruk te maken.
6.8/10
25 december: Home Alone (1990)
6.2/10
24 december: Temple Grandin
Na You don’t Know Jack over de beroemde euthanasiedokter Jack ‘Dr. Death’ Kevorkian is dit de tweede HBO biopic die ik zie dit jaar. En wat levert de zender toch structureel kwaliteit af. Want ook Temple Grandin is weer zeer de moeite waard. Het levensverhaal van de autistische Temple Grandin die ondanks haar beperkingen uitgroeit tot een vooraanstaande zoölooge en hoogleraar is fascinerend en Claire Danes vertolkt de rol op grandioze wijze. Dat Temple Grandin op safe speelt en ieder scherp randje vermijdt, zorgt er uiteindelijk voor dat de film geen onuitwisbare indruk achterlaat en blijft steken op een dikke voldoende.
7.3/10
23 december: Unthinkable
Film die het vooral moet hebben van zijn interessante uitgangspunt. Want hoe ver mag je gaan om terroristen tot een bekentenis te dwingen? Als het aan beroepsmartelaar Samuel L. Jackson in Unthinkable ligt in ieder geval heel ver. Jammer genoeg komt de film echter nooit los van dit interessante gegeven, waardoor Unthinkable niet verder komt dan enig begrip kweken voor de Amerikaanse martelpraktijken. Al vraag ik me af of dat ook echt de bedoeling is.
5.3/10
20 december: La Rafle.
Opvallend dat tegelijkertijd met het boek Haar naam was Sarah deze film uitkomt. Want eigenlijk is het onderwerp exact hetzelfde. De Franse deportatie in 1942 van duizenden Joodse kinderen. Het grote voordeel dat deze film heeft zijn de twee hoofdrolspelers. Met Jean Reno heeft La Rafle één van de beste Franse acteurs uit de laatste twintig jaar in de gelederen. Daarnaast heeft de film met de wederom imponerende Mélanie Laurent één van de grootste acteertalenten van het moment in haar midden. Die combinatie zorgt er samen met het indrukwekkende, heftige maar bij mij momenten ook zeker mooie verhaal voor dat La Rafle. op de valreep nog binnenkomt in mijn top 10 van beste films uit 2010.
7.9/10
18 december : Where the Wild Things Are
6.8/10
17 december: Loft (2010)
Loft: 7.9/10
17 december: New Kids Turbo
Had wel al enigzins ingecalculeerd dat dit niet voor mij was weggelegd maar door een enthousiaste vriend toch maar even gaan kijken. Dat viel niet mee. Als ik een keer of vijf heb geglimlacht is het veel. Het gescheld, de viezigheid en het brute geweld, ik kan het in korte sketches best hebben maar bijna anderhalf uur is veel te veel van het goede. Maar wees allemaal gerust. Ik was één van de weinigen in de zaal die de belevenissen van de vijf mannen uit Maaskantje totaal niet kon waarderen.
2.3/10
16 december: Enter the Void
Gaspar Noe maakte grote indruk met zijn gedurfde maar geslaagde moderne meesterwerk Irreversible. En om maar meteen duidelijk te zijn. Enter the Void haalt bij lange na niet dat niveau. Ten eerste mist de film een pakkend verhaal. Het plot over een Westerse drugsdealer in Tokio dient veel meer als een kapstok voor Noe om zijn visuele kunsten te vertonen dan dat het daadwerkelijk wat toevoegt. Maar ook op dat vlak overdondert Enter the Void minder dan verwacht. De begintitels beloven nochtans veel en de grote stad met de massale neonverlichting zorgen zeker voor aardig wat mooie plaatjes maar toch valt Noe al snel in herhaling. Vooral de manier waarop hij keer op keer met de camera over Tokio heen manouevreert en steeds weer vliegensvlug inzoomt op gebeurtenissen en voorwerpen veranderen al snel in hinderlijke onderbrekingen. Het blijkt kortom maar weer eens dat films die volgens ervaringsdeskundigen wegkijken als één grote paddo-trip (Natural Born Killers, Trainspotting en Fear and Loathing in Las Vegas bevielen me ook al totaal niet) niet aan mij besteed zijn.
3.4/10
16 december: Jennifer’s Body
3.7/10
15 december: Despicable Me
Mierzoete animatiefilm waarin de sympathieke superschurk Gru met behulp van drie weesmeisjes probeert de maan te stelen. Despicable Me is een echte feel good movie en slaagt perfect in zijn opzet. Vooral de drie weeskinderen, en dan met name de vertederende en grappige Agnes, zijn zo aandoenlijk dat zelfs het grootste stuk chagrijn er uiteindelijk voor valt. De knotsgekke minions zorgen met hun aanstekelijke gebrabbel dan nog regelmatig voor een lach waardoor Despicable Me een ijzersterke en uiterst vermakelijke animatiefilm is geworden.
7.8/10
15 december: Mr. Nobody
Zo, dat is dan de grootste teleurstelling van 2010. Veel verwacht van deze film en met het oog op de naderende eindejaars toptien toch nog even snel meegepikt. Mr. Nobody is namelijk een typisch geval waarin het vorm boven inhoud concept mateloos irriteert. De film over het maken van keuzes is zwaar overgestileerd en doet vooral zeer geforceerd kunstzinnig aan. Ieder beekje dat stroomt, de talloze slow motions en iedere traan die vloeit, steeds weer gaat regisseur Van Dormael voor het meest pretentieuze shot. Bovendien neemt de film veel te veel hooi op de vork. De ene na de andere filosofische theorie wordt op de kijker afgevoerd waardoor er uiteindelijk geen één echt aankomt. Al deze minpunten tezamen zorgen er uiteindelijk voor dat Mr. Nobody uiteindelijk terecht komt in het rijtje waarin ook Cashback en in mindere mate The Science of Sleep thuis horen. Het ziet er allemaal even prachtig uit maar het geheel is helaas niet meer dan gebakken lucht. Daar kan ook de prima soundtrack en de mooie love story tussen hoofdrolspeler Nemo en Anna niets aan veranderen.
3.8/10
11 december: Le Concert
Na veel middelmatige tot redelijke films op een rij eindelijk weer eens een echt goede film gezien. Het verhaal over de uitgerangeerde dirigent die na dertig jaar het dirigentenstokje weer oppakt werkt zowel als komedie en als drama. Alexei Guskov en Mélanie Laurent zijn indrukwekkend en vooral die laatste begint wel een zeer veelbelovende actrice te worden. Dat Le Concert met haar grande finale ook nog alle verwachtingen en meer inlost maakt het helemaal tot een bijzondere ervaring. Op de valreep nog een film die zeker in mijn binnenkort te verschijnen top 10 van 2010 te vinden zal zijn.
8.1/10
11 december: Nothing Is Private (Towelhead)
6.1/10
10 december: Eclipse
Sta er zelf nog steeds het meest versteld van dat ik deze filmreeks die toch het domein van de tienermeisjes is, zo kan waarderen. Dit derde deel vond ik zelfs het beste deel tot nu toe. Vooral de eindconfrontatie maakt de wat lange aanloop grotendeels waar. Bovendien is zelfs Taylor Lautner wonder boven wonder enigzins uit te staan. Kortom laat die finale maar komen.
7.4/10
10 december: Harry Potter and the Deathly Hallows: Part 1
Toch weer een kleine tegenvaller. Weliswaar iets beter dan het matige zesde deel maar vond de eerste vijf delen toch beduidend sterker. Vooral het middenstuk in het bos duurt veel te lang. Hopelijk komt er nog een indrukwekkend en spectaculair slotakkoord want anders gaat een zeer veelbelovende reeks alsnog als een nachtkaars uit.
6.3/10
8 december: 28 Days Later
Zombiefilms zijn normaal gesproken niet aan mij besteed. De zombieserie The Walking Dead volg ik echter met veel plezier, en liefhebbers van die serie wezen me keer op keer op 28 Days Later als de ultieme zombie film. En ik heb me niet verveeld. Het verhaaltje is redelijk standaard maar de uitwerking is prima. Vooral de soundtrack was erg sterk. De paar momenten vol gore bezorgden me dan weer minder plezier maar gelukkig waren ze niet talrijk. De ultieme zombiefilm 28 Days Later, komt bij mij echter toch niet verder dan een dikke voldoende omdat het genre me simpelweg niet ligt.
7.1/10
8 december: De Kijk van Kessels
6.1/10
6 december: New Moon
Na het enorm meevallende eerste Twilight deel me ook maar aan deel twee gewaagd. En viel wederom niet tegen. Want New Moon mag dan beduidend minder enthousiast ontvangen zijn door pers en publiek wat mij betreft is het eigenlijk vooral meer van hetzelfde. Met dien verstande dat er één extra hoofdpersonage aan de cast is toegevoegd. Dat brengt New Moom overigens inderdaad weinig goeds want Taylor Lautner is nu niet bepaald het grootste acteertalent van Hollywood. De confrontatie tussen de weerwolven en vampiers die hier uit voorkomt maakt dat echter weer grotendeels goed waardoor New Moon nauwelijks onderdoet voor het eerste deel.
7.0/10
6 december: The Other Man
5.2/10
4 december: Ip Man
Blijft ook de tweede keer een uiterst vermakelijke actiefilm met uitmuntende martial arts gevechten.
8.0/10
4 december: Twilight
Gemeden als de pest de afgelopen drie jaar deze film. Maar toen ik vandaag langs de film 1 zenders aan het zappen was toch maar even aan begonnen en zowaar tot het einde toe uitgezeten ook nog. Moet dan ook zeggen dat Twilight me 100% meeviel. Oké, het is allemaal wat zoetsappig en overduidelijk gemaakt voor tienermeisjes onder ons maar vooral het eerste uur waarin de twee hoofdrolspelers elkaar leren kennen vond ik alleraardigst. Wat mij betreft dan ook een prima filmpje in zijn genre waar ik maar weinig op aan heb te merken en dat ontzettend makkelijk wegkijkt. Daardoor zie je de minpunten al snel door de vingers.
7.1/10
1 december: Mother & Child
Uitstekend drama dat drijft op het uitstekende acteerwerk. Want werkelijk iedere acteur en actrice (Extra aandacht verdienen Annette Benning en de geweldige Naomi Watts) in Mother en Child overtuigt. Dat levert een drama op waarin de verhalen over moeders en kinderen en relaties in het algemeen op prachtige wijze in elkaar worden verweven. Dat de film daarnaast ook nog een prachtige balans weet te vinden tussen aan de ene kant humor en aan de andere kant heftig drama maakt van Mother en Child één van de betere films die ik de laatste tijd gezien heb.
8.1/10
24 november: Komt een Vrouw bij de Dokter
Als een film die zo boordevol ellende en verdriet zit je als kijker zo weinig doet klopt er iets niet. Komt een Vrouw bij de Dokter is te gelikt, te modern en vooral te afstandelijk. Dat is jammer want met Carice van Houten en Barry Atsma heeft de film een cast die prima in staat is om drama zonder behulp van overheersende muziek en snelle montage over te brengen. Daarnaast heeft de film een euvel dat de Nederlandse film in het verleden veelvuldig werd aangerekend. Het aandeel niet functioneel bloot is zo enorm groot dat het op den duur bijna begint te irriteren. Het is een gemiste kans, want Komt een Vrouw bij de Dokter had alles in zich om uit te groeien tot een absoluut Nederlands meesterwerk.
5.7/10
24 november: Fifty Dead Men Walking
Aardig drama over het Ierland van eind jaren tachtig. Want ondanks dat je de hele film het gevoel hebt dat je het allemaal al een keer gezien hebt, is de film onderhoudend genoeg om bijna twee uur te boeien. Vooral hoofdrolspeler Jim Sturgess is zeer overtuigend als de IRA informant Martin McGartland.
6.6/10
19 november: The Chronicles of Narnia: Prince Caspian
De prachtige natuurshots zijn nog het beste aan deze film want verder stelt Prince Caspian niet veel voor. De film probeert met de bombastische muziek en grote aantal veldslagen geforceerd episch aan te doen en lijkt wel heel vaak leentje buur te spelen bij Lord of the Rings. Ook de vijf hoofdrolspelers overtuigen nauwelijks. Het acteerwerk doet geforceerd en extreem gekunsteld aan waardoor meeleven nauwelijks mogelijk is. Wat mij betreft was een derde Narnia ook niet meer nodig geweest. Helaas denken de makers daar anders over.
4.2/10
19 november: Road Trip: Beer Pong
2.8/10
18 november: The Blind Side
Absolute feel good film die eigenlijk van begin tot eind een grote grijns op je gezicht tovert. Dat komt allereerst door het uitzonderlijke waargebeurde verhaal van de inmiddels wereldberoemde American Footbal speler Michael Oher. Oher is een jonge dakloze zwarte jongen die door de blanke en rijke Leigh Anne Tuohy in huis wordt genomen en langzaam een volwaardig lid van het gezin Tuohy wordt. Naast de kracht van het verhaal is ook het acteerwerk uitmuntend. Vooral Sandra Bullock steelt, als de zichzelf wegcijferende en niet op haar mondje gevallen pleegmoeder, in iedere scéne de show. The Blind Side is een prachtig drama dat door het waargebeurde karakter van het verhaal nog eens extra imponeert. Ik blijf er bij dat Anne Hathaway de Oscar voor beste vrouwelijke hoofdrol had moeten winnen vorig jaar, maar na het zien van The Blind Side kan ik absoluut leven met Sandra Bullock.
8.1/10
17 november: Exit through the Gift Shop
Fantastische docu over een onderwerp dat me vooraf totaal niet aansprak. De wereld van de street art interesseert me namelijk nauwelijks. Mijn interesse werd enkel gewekt door het achterliggende verhaal. Een man die een docu wil maken over de grootste straakunstenaar van deze tijd (Banksy) en vervolgens door zijn onderwerp zelf tot hoofdrolspeler wordt gepromoveerd. Toch is de inbreng van regisseur Banksy, hoe interessant ook, niet de reden dat Exit through the Gift Shop zo’n goede docu (de kent alleen een wat trage start) is geworden. Dat ligt maar aan één man: Thierry Guetta! Wat heb ik ongelooflijk veel plezier om deze man gehad. Volkomen talentloos, maar dankzij een steeds verder uit de hand lopend misverstand, zijn hieruit voortkomende goede contacten en een hele flinke dosis geluk uiteindelijk een street art artiest van naam en faam. Het maakt van Exit through The Gift Shop een bij vlagen hilarische documentaire zoals je ze maar zelden ziet. Zelfs zo uniek dat ik rekening houd met een meesterlijke mockumentary. Maar dat ik zelfs nu, ruim drie uur na afloop, nog niet weet of dit nu echt is of niet, zegt eigenlijk alles over de kwaliteit van deze docu/grap.
8.5/10
13 november: A Single Man
Het is lang geleden dat ik me zo verveeld heb tijdens een film. En dat nog wel bij een film waarover zo veel goeds te zeggen valt. De hoofdrol van Colin Firth bijvoorbeeld is indrukwekkend. Ook het prachtige spel met kleuren, het camerawerk en de naadloze overgang van flashbacks naar het heden zijn meer dan prima. Dat A Single Man toch zo’n saaie ervaring is geworden, komt vooral door het trage tempo van de film en het feit dat er nauwelijks iets gebeurt. Het zorgt er voor dat de pluspunten al snel naar de achtergond verdwijnen en dat A Single Man ondanks zijn speelduur van net anderhalf uur toch een hele lange zit blijkt.
4.0/10
12 november: Imagine That
5.2/10
11 november: Wall Street: Money Never Sleeps
Werkelijk op alle fronten veel, maar dan ook veel, minder dan het eerste deel. Het begint al met de dramatische casting. Shia LaBeouf maar ook Carey Mulligan zijn totaal niet op hun plek. Verder is ook het script ontzettend slecht. De monologen van Gordon Gekko (Michael Douglas) missen iedere vorm van impact en de film heeft heeft een totaal gebrek aan spanning. Wall Street: Money Never Sleeps wordt hierdoor een hele matige film die eigenlijk geen moment ook maar een beetje opleeft. Mooi op de plank laten liggen in de videotheek, en het orgigineel nog maar een keer kijken lijkt me het beste advies.
3.7/10
8 november: Make it Happen
5.2/10
4 november: Halloween II (2009)
3.7/10
31 oktober: Jack Hunter and the Lost Treasure of Ugarit
Eindelijk zit deze driedelige Indiana Jones kopie erop. Jack Hunter is namelijk in alles een wannabe Indy. Het enige dat ontbreekt is de karakteristieke zweep. Waarom dan toch dik vier uur kijken naar Jack Hunter en zijn zoektocht naar de schat van Ugarit. Nou dat is eigenlijk heel simpel. Toen ik er twee zondagen geleden per ongeluk inviel had ik geen idee dat dit een driedelige miniserie was. Veel meer woorden ga ik dan ook niet meer vuilmaken aan deze werkelijk absurd slechte Indiana Jones kloon, die bovendien in de laatste tien minuten en passant nog even de prijs binnensleept voor de lelijkste uit een computer komende scéne aller tijden.
2.4/10
30 oktober: The Social Network
De film van dit najaar waar ik het meest naar uitkeek was zonder twijfel The Social Network. En wat is het toch heerlijk als zo’n film dan ook alle verwachtingen (en nog meer) inlost. The Social Network is namelijk niets minder dan een modern meesterwerk. Het is wonderbaarlijk hoe regisseur David Fincher met een verhaal dat qua plot zo voorspelbaar is toch zo weet te overdonderen. Dat komt allereerst door de cast. Jesse Eisenberg is niets minder dan briljant als Facebook oprichter Mark Zuckerberg. Maar ook zijn tegenspelers zijn zonder uitzondering (Ja zelfs Justin Timberlake is fantastisch) indrukwekkend. Daarnaast is de film ook audiovisueel een genot. De steeds aanwezige maar nooit storende achtergrondmuziek drijft de spanning tijdens de verbale confrontaties steeds weer op en ook de beeldenpracht, met als hoogtepunt het meesterlijke uitstapje naar de roeiwedstrijd in Groot Brittanië, is indrukwekkend. Het moge duidelijk zijn: The Social Network mag samen met Toy Story 3 en Kick-Ass gaan uitmaken wie gaat lopen met de titel beste film van 2010.
8.5/10
27 oktober: De Gelukkige Huisvrouw
Ik behoor tot de kleine groep Nederlanders die niet structureel wegloopt met Carice van Houten. Weliswaar haalt ze altijd een dikke voldoende, maar wat mij betreft is het niet altijd zo overdonderend als ik overal hoor en lees. Na de Gelukkige Huisvrouw ben echter ook ik (voorlopig) overtuigd. De balans die zij weet te vinden tussen intens drama en humor is magistraal en maakt (Waldemar Torenstra doet de rest) van de Gelukkige Huisvrouw één van de beste Nederlandse films ooit. Met afstand haar beste rol in een verder ook op alle andere denkbare vlakken uitstekende film.
7.6/10
27 oktober: Yo, También
De winnaar van de publieksprijs op het IFFR en dat mag geen verrassing heten aangezien Yo, También een echte crowdpleaser is. Toch heeft de film één kolossaal minpunt. De film slaagt totaal niet in zijn opzet. Daar waar Yo, También overduidelijk poogt om de boodschap over te brengen dat mensen met het syndroom van down ook normale mensen zijn, doet de film juist onbedoeld het tegenovergestelde. Het zet de hoofdrolspeler bijna consequent als zielig en schattig neer waardoor juist dit beeld blijft hangen. Daarnaast werkt ook het gebruik van de handheld camera maar matigjes waardoor de minpunten achteraf toch overheersen. En dat is bijzonder jammer, want het puike acteerwerk had meer verdiend.
5,3/10
26 oktober: Burt Munro: The World’s Fastest Indian
Ook de tweede keer weer een heerlijke feelgood movie.
7.8/10
23 oktober: L’ Immortal
Léon acteur Jean Reno gaat terug naar zijn roots met deze fijne Franse actiefilm. Dat Immortel uiteindelijk toch niet boven een kleine voldoende uitkomt ligt dan ook niet aan Reno maar aan het rommelig vertelde verhaal. De film wisselt vooral het eerste half uur constant tussen verschillende personages waardoor opletten een vereiste is. Daarnaast blijft de film erg afstandelijk. Nooit ga je echt meeleven met de wraakoefening van Reno en qua drama komt de film uiteindelijk tekort. Iets wat bijzonder jammer genoemd mag worden, want het materiaal voor nieuwe Reno klassieker lag er zeker.
7.0/10
21 oktober: Matchstick Men (2003)
Alleraardigste oplichtersfilm. Het acteerwerk is in orde al irriteren de maniertjes van Cage bij vlagen. Wel heeft de film met de vader-dochter relatie tussen Nicolas Cage en Alison Lohman een ijzersterk (sub)plot dat prima wordt uitgewerkt. Helaas draaft Matchstick Men hierin enigzins door, waardoor het laatste kwartier van de film ook meteen het minste is.
7.2/10
21 oktober: Minutemen
2.3/10
19 oktober: The Bank Job
Zeer onderhoudende heistfilm. Dat de film bovendien gebaseeerd is op de waargebeurde bankroof in London van 1971 maakt het nog net iets interessanter. De heist zelf stelt weliswaar niet zoveel voor maar datgene wat zich eromheen afspeelt is meer dan boeiend genoeg. Het maakt van The Bank Job een prima combinatie van verrassing, spanning en actie die ook een tweede keer niet zal vervelen.
7.4/10
18 oktober: Marty (1955)
De winnaar van de Oscar voor de beste film in 1955. En hoewel menig film uit die tijd ook tegenwoordig nog met gemak overeind blijft, doet Marty toch wat gedateerd aan. Het verhaal over de nog niet getrouwde Marty van begin dertig zal destijds ongetwijfeld controversieel zijn geweest, maar komt vandaag de dag vooral oubollig over. Daardoor kan zelfs het prima acteerwerk van Ernest Borgnine de film er niet echt bovenop helpen.
5.6/10
18 oktober: Confessions of a Shopaholic
6.4/10
16 oktober: The Disappearance of Alice Creed
The Disappearance of Alice Creed: 8.5/10
14 oktober: The Last Airbender
De vernietigende recensies waren eenduidig. The Last Airbender was dé flop van 2010. Nou, laat ik beginnen met te zeggen dat ik er absoluut niet rouwig om ben dat ik deze film niet in de bioscoop heb gezien (heb voor één keer mijn principes rondom het downloaden van films opzij gezet). Maar zo slecht als de gemiddelde filmjournalist de The Last Airbender vindt, vond ik hem niet. Want scripttechnisch zit The Last Airbender dan slecht lekker in elkaar en de acteerprestaties zijn allesbehalve indrukwekkend, maar The Last Airbender verveelt niet en kijkt relatief makkelijk weg. Ook de special effects zien er prima uit. Een voldoende is veel te veel eer maar de slechtste film van 2010 is ook schromelijk overdreven.
4.1/10
13 oktober: Knight and Day
Het kon natuurlijk niet goed blijven gaan met al die zomerblockbusters. En bij Knight of Day gaat het ook meteen goed mis. Vooral de twee hoofdrolspelers lijken totaal niet op hun plaats. Cameron Diaz en Tom Cruise missen iedere vorm van chemie en de grappen en grollen van Cruise beginnen al vroeg in de film te irriteren. Daarnaast heeft regisseur James Mangold ook weinig moeite gedaan om er iets van te maken. Het verhaal is te voorspelbaar voor worden, de clichés volgen elkaar in onvoorstelbaar tempo op en werkelijk iedere gebeurtenis in de film hebben wel al eens eerder gezien, maar dan beter. Knight and Day is daardoor een film geworden die makkelijk wegkijkt en zelden echt verveelt maar verder helemaal niets te bieden heeft.
4.9/10
12 oktober: You Don’t Know Jack
Een goede film met Al Pacino in de hoofdrol. Het was alweer heel wat jaartjes geleden. Maar net als je denkt dat één van de beste acteurs aller tijden zijn beste tijd wel heeft gehad komt die eindelijk weer met een prachtrol. Pacino is in You Don’t Know Jack namelijk weergaloos als Jack Kevorkian, de eerste euthanasie dokter van Amerika met de sinistere bijnaam Dr. Death. De manier waarop hij deze eigenwijze, ietwat wereldvreemde maar tegelijkertijd intelligente man neerzet is indrukwekkend en getuigt van pure klasse. Dat het waargebeurde verhaal daarnaast ook nog eens fascinerend genoeg is om de volle twee uur te boeien maakt You Don’t Know Jack helemaal tot een drama dat bijblijft en een groter publiek verdient.
8.2/10
12 oktober: Street Fighter: The Legend of Chun-Li
6.0/10
11 oktober: The Chaser
Hoe ver kun en wil je meegaan in een script dat barst van de toevalligheden? Nou, één ding is zeker. The Chaser overschrijdt die grens mijlenver. Vooral de laatste driekwartier zijn werkelijk tenenkrommend. Dat het eerste uur daarnaast irriteert vanwege het extreem drukke, chaotische en uitbundige acteren maakt de film er alleen maar vervelender op. Dat The Chaser er vervolgens wel erg goed uitziet en vooral richting einde een werkelijk hartverscheurende scene bevat kan de film dan ook al lang niet meer redden.
4.2/10
11 oktober: The Iron Giant
Ieder jaar wel een keer op tv en steevast vijf sterren in de Veronicagids. Dat maakt een mens toch nieuwsgierig. En hoewel vijf sterren te veel eer is mag The Iron Giant er absoluut zijn. De vriendschap tussen de negenjarige Hogart en de grote ijzeren reus (Deed me erg sterk denken aan E.T.) wordt uitstekend uitgewerkt. Dat de Koude Oorlog zo’n prominente rol speelt maakte het voor mij bij tijd en wijle wat moeilijker om mee te leven, maar doet niets af aan de kwaliteit van de film.
7.0/10
10 oktober: Brothers
Na het meesterlijke origineel van Susanne Bier was ik natuurlijk erg benieuwd naar deze remake. Slecht is het zeker niet, maar Brothers verliest het op alle vlakken van zijn Deense tegenhanger. Zo is het acteerwerk over de gehele linie net iets minder. Jake Gyllenhaal, Natalie Portman en Tobey Maguire doen allemaal hun ding en vallen zeker niet uit de toon, maar de personages kruipen toch net niet onder je huid. Ook cinematografisch voegt regisseur Jim Sheridan in tegenstelling tot Susanne Bier weinig toe, waardoor Brothers een degelijk en prima drama is geworden dat echter niets toevoegt aan het origineel.
7.1/10
9 oktober: Lellebelle
De vooraf ophefmakende telefilm van BNN bleek uiteindelijk weinig opzienbarend en bovendien enorm slecht. De paar expliciete sekscénes die de film bevat voegen weinig toe, het stompzinnige verhaal is het vermelden niet waard, het acteerwerk is op een enkele uitzondering na matig en ook de muziek laat te wensen over.
2.8/10
9 oktober: Salt
Mocht je een mannelijke actieheld nodig hebben dan zijn er tientallen gegadigden. Moet je echter een vrouw hebben dan blijft er eigenlijk maar één over: Angelina Jolie. Jolie heeft zich de laatste jaren opgewerkt tot de enige actieheldin van importantie in Hollywood en laat ook in Salt weer zien dat die rol haar prima past. Ze weet perfect de balans tussen verleideljke vamp en moordmachine te bewaken en slaagt er ook nog in om haar personage sympathiek te houden. Het is bovendien de laatste van de drie recente actieblockbusters uit 2010 die ik zie, en het moet gezegd het valt wederom niet tegen. De spanningsbouw in Salt is ijzersterk en dat de verwachte ontknoping zich al halverwege de film aandient werkt ook uitstekend. Het maakt van Salt een vakkundig gemaakte actiefilm die anderhalf uur puur entertainment belooft en die belofte ook nog eens waarmaakt.
7.2/10
8 oktober: Machete
Meteen maar even de proef op de som genomen om te zien of The Expendables of toch Machete dé actiefilm van 2010 is. En na een dik uur Machete dacht ik er eigenlijk wel uit te zijn. Vooral de nu al legendarische hoofdrol van Danny Trejo, die op nietsontziende wijze met zijn machete de ene na de andere tegenstander letterlijk een kopje kleiner maakt, is vanaf de eerste minuut zo ontzettend stoer dat alle leden van de Expendables ineens verbloemen tot schoothondjes. Tel daarbij op het heerlijke pulp sfeertje, de niets aan de verbeelding overlatende actie, de vele fantastisch gecaste bijrollen (Robert De Niro, Steven Seagal, Michelle Rodriguez, Don Johnson en zeker ook Cheech Martin zijn stuk voor stuk rollen die bijblijven) en tot slot de briljante soundtrack, met als hoogtepunt het geweldige Ave Maria, en er blijft weinig te klagen over. Jammer genoeg houdt de film dit niveau alleen niet tot het einde vast. De laatste driekwartier valt Machete in herhaling. Bovendien eindigt de film met een misplaatst grappige finale die ook nog eens in niets beter is dan het einde van welke andere actiefilm dan ook. Dat mag de pret echter niet drukken. Machete en The Expendables doen uiteindelijk nauwelijk voor elkaar onder, maar Machete levert wel het ultieme bewijs dat pulp met een hoofdletter P zelfs mij kan bekoren.
7.2/10
6 oktober: The Expendables
Het was met afstand het meest opzienbarende project van dit jaar. Het samenbrengen van Sylvester Stallone, Bruce Willis, Arnold Schwarzenegger, Jason Statham, Jet Li, Mickey Rourke, Eric Roberts en Dolph Lundgren voor de film The Expendables. Verrassend genoeg levert het ook nog eens prima film op. De reden daarvoor is tweeledig. Allereerst bulkt de film zoals te verwachten van de actie. De kogels, doden en explosies vliegen je vooral het eerste uur, op prima in beeld gebrachte wijze, om de oren. Dat The Expendables een finale in petto heeft die iets te massaal en groots is opgezet, is vervolgens dan ook jammer maar niet onoverkomelijk. Daarnaast is er dan nog de cast. Je merkt aan alles dat de vergeten actiehelden de tijd van hun leven hebben tijdens het maken van de film. Het plezier spat er van af en de acteurs nemen zichzelf met hilarische oneliners meerdere malen op de hak. De gehele cast levert uitstekend werk al stelen de bad guys Eric Roberts en vooral Dolph Lundgren (“Insect”) absoluut de show. Alles bij elkaar maakt dat van The Expendables wat mij betreft een uitstekende film in zijn genre en daarmee misschien wel dé actiefilm van 2010. Dat ligt helemaal aan Machete.
7.2/10
1 oktober: Apollo 13
Ongelofelijk maar waar, maar ik had Apollo 13 tot op heden nog nooit gezien. En het moet gezegd, het viel niet tegen. Het is uiterst knap hoe de film het voor elkaar krijgt om een bij de hele wereld bekend verhaal toch spannend te houden. Daarnaast is ook het acteerwerk overtuigend en doet zelfs de bombastische soundtrack zijn werk. Simpelweg een prima standaard hollywoodfilm die geen moment verveelt.
7.1/10
28 september: An Education
Prima romantisch drama dat vooral dankzij hoofdrolspeelster Carey Mulligan ruim boven de middelmaat stijgt. Mulligan die voor haar vertolking van de welbespraakte, slimme maar ook kinderlijk naïeve zestienjarige Jenny een Oscarnominatie kreeg, overtuigt volledig als het meisje voor wie een wereld opengaat zodra ze in contact komt met de interessante en charmante dertiger David. De chemie tussen de twee geliefden, de geslaagde dialogen en het mooie tijdsbeeld van het Engeland van de jaren ’60 zorgen er verder voor dat An Education niet aan het voorspelbare plot en het clichématige einde ten onder gaat.
7.2/10
27 september: Searching for Bobby Fischer (1993)
Klassieke hollywoodvertelling die alle standaard wegen bewandelt maar dankzij het sympathieke hoofdrolspelertje en het waargebeurde karakter van de film toch meer dan de moeite waard blijkt. Een absolute must voor schaakliefhebbers.
7.3/10
19 september: Everybody’s Fine
Alleraardigst tussendoortje over een vader die na de dood van zijn vrouw besluit zijn kinderen die verspreid over het land wonen op te zoeken. Het prima acteerwerk van onder meer Robert de Niro geeft het wat voorspelbare en vooral richting einde wat sentimentele verhaal gelukkig nog net wat extra’s.
6.3/10
14 september: El Secreto de Sus Ojos
De winnaar van de Oscar voor beste buitenlandse film van het afgelopen jaar. En na het zien van El Secreto de Sus Ojos kan ik daar vrede mee hebben. De film ziet er prima uit, loopt lekker en het acteerwerk is buitengewoon goed. Toch valt er ook wel het een en ander op aan te merken. El Secreto de Sus Ojos heeft namelijk een enorm hoog, been there done that gehalte. Het klassieke whodunit verhaal biedt weinig nieuws en ook de indrukwekkende ontknoping zie je jammer genoeg al vroeg aankomen. Het zorgt er voor dat El Secreto de Sus Ojos een film is geworden waarop weinig valt aan te merken maar die ook niet echt beklijft.
7.6/10
10 september: Pour Elle
Stuitte op deze film dankzij de remake die er aan zit te komen. Aangezien het origineel praktisch altijd beter is dus maar eens op zoek gegaan naar Pour Elle. En één ding is zeker. De remake zal het knap lastig krijgen om deze film te evenaren. Het is namelijk lang geleden dat ik zo intens mee heb geleefd met een film als bij Pour Elle. Het verhaal over een man die een ontsnappingspoging op touw zet om zijn (onschuldig?) tot 20 jaar veroordeelde vrouw vrij te krijgen is niet eens is zo orgineel. Maar de uitwerking oogt op enkele toevalligheden in het script realistisch en is bovendien ijzingwekkend spannend. Vooral tijdens de langgerekte finale is er menig nagel gesneuveld in de hoop (Bij Europese films weet je dat gelukkig vooraf nooit) dat het masterplan zou slagen. Pour Elle is dan ook een knap staaltje vakmanschap dat ik zonder het aankomende The Next Three Days waarschijnlijk voorlopig nog niet ontdekt zou hebben. Zijn die remakes toch nog ergens goed voor!
8.3/10
9 september: Dr. Dolittle: Million Dollar Mutts
2.7/10
8 september: 102 Minutes that Changed America
Documentaire bestaand uit aan elkaar geplakte amateurbeelden van de gruwelijke aanslagen van 9/11. Nadeel is dat het een aaneenschakeling is van beelden die je al talloze keren voorbij hebt zien komen in de loop der jaren. Bovendien laat 102 Minutes that Changed America maar weer eens zien dat filmmaken veel meer is dan zomaar wat indrukwekkende beelden achter elkaar plakken. Het totale gebrek aan structuur en de herhaling van beelden die bij iedereen al op het netvlies staan gebrand doen de film dan ook de das om en na het eerste kwartier blijft er dan ook maar akelig weinig over van 102 Minutes that Changed America.
4.2/10
8 september: Crazy Heart
De Oscar voor beste mannelijke hoofdrol ging afgelopen jaar naar Jeff Bridges voor zijn rol als alcoholistische countryzanger in deze film. Na het zien van Crazy Heart kan ik alleen maar begrip opbrengen voor deze keuze want Bridges is absoluut de belangrijkste reden dat Crazy Heart een bijzondere film is geworden. Het verhaal op zich is namelijk weinig bijzonder. De neergang en het opkrabbelen van een eens zo grote ster hebben we al talloze keren gezien. Bovendien is de vrouwelijke hoofdrol van Maggie Gyllenhaal weliswaar heel behoorlijk maar nergens echt bijzonder. Het is dan ook enkel aan Jeff Bridges en de prachtige countrymuziek te danken dat Crazy Heart toch een indrukwekkend drama is geworden.
7.5/10
7 september: Prince of Persia: The Sands of Time
Een film gemaakt volgens het Hollywoodboekje die werkelijk alles precies zo doet als het hoort. Prince of Persia kan dan ook moeilijk een verrassende film genoemd worden. Maar voor wie gewoon bijna twee uur actie en avontuur wil, overgoten met een romantisch sausje en de zekerheid dat uiteindelijk toch alles wel goed komt, levert Prince of Persia gegarandeerd een vermakelijke avond op.
6.3/10
6 september: Foute Vrienden (2010)
Na de talloze tweets (‘Jiskefet maar dan echt’, was een veel voorkomende) gisteravond, vanmorgen via Uitzending Gemist de documentaire Foute Vrienden toch maar even teruggekeken. En moet zeggen ik heb regelmatig met open mond zitten kijken. Dat dergelijke mensen echt bestaan was me tot op heden totaal niet bekend. Vooral de Amsterdamse branie, levenslust en schijt aan alles mentaliteit was voor mij totaal nieuw. Dat Foute Vrienden toch meer is geworden dan een aantal hilarische scénes van een vriendengroep die zich onder meer open en bloot bezig houden met zaken die het daglicht niet kunnen verdragen, komt omdat regisseur Roy Dames de mannen liefst vijftien jaar lang heeft gevolgd. Het contrast dat hierdoor ontstaat tussen de jonge honden van weleer en de pijnlijke realiteit vijftien jaar later maakt van de film een intiem portret dat veel meer is dan Jiskefet in het echt. Mij zullen Dikke Bobbie, Verbrande Herman en vooral Rooie Jos en Jantje van Amsterdam nog een hele poos bijblijven.
8.4/10
3 september: Harry Brown
Een Britse versie van Gran Torino gemixt met een vleugje Eden Lake. Zo typeer je Harry Brown misschien nog wel het best. Qua verhaal heeft Harry Brown namelijk akelig veel weg van Gran Torino. Wissel de Amerikaanse wijk vol immigranten in voor de Engelse achterstandwijken en ruil Clint Eastwoord in voor Michael Caine in en je hebt praktisch dezelfde film. Qua toon en uitwerking lijken de beide films echter nauwelijks op elkaar. Dat zit hem vooral in de grauwe en kille sfeer die de Britse straten en het uitschot (Eden Lake achtige etters) dat in deze vuiligheid rondloopt oproepen. Het zorgt ervoor dat Harry Brown een fim is geworden die in tegenstelling tot Gran Torino pijnlijk realistisch aandoet en die een weinig florisant beeld schetst van de hedendaagse Engelse jeugd. Ik persoonlijk heb meer genoten van het bijna feel good achtige Gran Torino met de cynische en vuilbekkende Eastwood maar ook Harry Brown is wat mij betreft een wraakfilm geworden die het aanzien meer dan waard is.
7.1/10
2 september: The A-Team
De legendarische tv-serie vertaald naar het witte doek. Ondanks dat ik weinig met de serie had of heb was ik toch wel nieuwsgierig hoe B.A., Face, Murdock en Hannibal het er vanaf zouden brengen in een film. Het antwoord daarop is eigenlijk wel wat ik vooraf zo’n beetje verwacht had. Namelijk: niet goed maar ook niet slecht. Het sterkste punt van de film is ongetwijfeld dat de film niet poogt de serie te kopieren maar prima op zichzelf staat. Extra knap daarbij is dat het luchtige sfeertje dat zo kenmerkend was voor de serie ook in de film uitstekend naar voren komt. Verder is het even wennen om al die nieuwe gezichten bij de zo vertrouwde personages te zien, maar na de geslaagde introducties is ook dat ongemakkelijke gevoel grotendeels weg. Minder te spreken ben ik over de actie. Het is bij vlagen overduidelijk dat de scénes linea recta uit de computer komen en zeker de grande finale behoort tot de slechtste, lelijkste en meest neppe actiescénes van de laatste tien jaar. The A-Team is daarmee een film geworden die makkelijk wegkijkt en niet verveelt maar die op één van de belangrijkste punten zeer negatief verrast.
6.1/10
31 augustus: The Book of Eli
De tweede film met Denzel Washington in drie dagen en jammer genoeg ook meteen de minste. Want daar waar Washington in The Taking of Pelham 1 2 3 nog werd uitgedaagd door mede hoofdrolspeler John Travolta moet hij het hier helemaal alleen doen. Dat heeft een wat op de automatische piloot gespeelde rol als de in een post apocalyptische wereld ronddwalende loner genaamd Eli tot gevolg. Niet vervelend om naar te kijken maar ook nergens verrassend. Hetzelfde geldt voor het wat dunne verhaaltje dat ook nergens boven de middelmaat uitstijgt. Het enige punt waarop The Book of Eli wel uitstijgt boven het maaiveld zijn de prachtige beelden van de bijna verlate wereld en bijbehorende desolate landschappen die bij vlagen wonderschoon zijn. Helaas is dat toch echt te weinig om meer dan een kleine voldoende te scoren.
6.3/10
29 augustus: The Taking of Pelham 1 2 3 (2009)
Prima voorbeeld van een remake die mij vooraf nogal overbodig leek maar die achteraf toch een welkome aanvulling op het origineel genoemd mag worden. Allereerst is de film er qua acteerwerk zeker niet op achteruit gegaan. Denzel Washington is lekker op dreef en John Travolta vind het overduidelijk bijzonder leuk om weer eens een prettig gestoorde bad guy te spelen. Verder blijft ook het basisverhaal van een metrokaping en de daaropvolgende verbale confrontatie tussen de overvaller en de toezichthouder van de New Yorkse metro meer dan de moeite waard. Enige minpuntje blijft wat mij betreft dat de film richting einde enigzins uit de bocht vliegt en het daardoor bij lange na niet haalt bij de ontknoping uit het origineel. Toch een hele dikke voldoende voor The Taking of Pelham 1 2 3.
7.1/10
23 augustus: The Magnificent Seven (1960)
Klassieke western gebaseerd op Akira Kurosawa’s klassieker Seven Samurai, met een cast (Onder meer Yul Brynner, Eli Wallach, Charles Bronson, Steve McQueen, Robert Vaughn en James Coburn) om van te watertanden, die lichtelijk teleurstelt. Het eerste uur van de film is prima en het recruteren van het zevental revolverhelden dat het gaat opnemen tegen de bandiet Calvera en zijn gezelschap is uiterst vermakelijk. De langgerekte finale die daarop volgt is oerdegelijk en verveelt geen seconde maar haalt het toch niet bij de legendarische shoot-outs in menig andere western.
7.2/10
21 augustus: Au Pair 3: Adventure in Paradise
4.5/10
21 augustus: Radio Days (1987)
Na het zomergastenfragment van Maarten ’t Hart uit deze film van Woody Allen, vandaag maar eens even ingeschakeld om MGM. Viel me achteraf toch een beetje tegen. Het begin is nog wel redelijk vermakelijk maar al snel valt de film in herhaling en is het vooral meer van hetzelfde. Typisch een film die geen seconde verveelt maar die je ook tien minuten na het kijken alweer vergeten bent.
6.1/10
19 augustus: The Gold Rush (1925)
Tweede Charlie Chaplin film in korte tijd die me uitstekend bevalt en langzamerhand word ik gedwongen mijn mening over Chaplijn te herzien. Ook in The Gold Rush wisselt de tragische komiek weer op razend knappe wijze slapstick scénes af met ontroerende en meelijkwekkende momenten. The Gold Rush mag het dan niet halen bij The Kid, het is toch een Chaplin film die wat mij betreft behoort tot zijn beste werk.
7.7/10
17 augustus: Breakfast at Tiffany’s (1961)
Één van die klassiekers die ik nog steeds moest zien en wat ben ik blij dat ik nog ieder jaar dergelijke oude pareltjes ontdek. Met meest opzienbarend aan Breakfast at Tiffany’s was voor mij de rol van Audrey Hepburn. Ik kende haar tot heden eigenlijk enkel van haar uitstekende rol in Roman Holiday maar wat Hepburn in Breakfast at Tiffany’s laat zien, steekt daar nog ver bovenuit. Ik ben werkelijk waar een beetje verliefd geworden op deze vrouw, die op weergaloze wijze de spontane, ietwat losbandige maar vooral lieve en charmante Holly neerzet. Het moment waarbij ze halverwege de film de gitaar oppakt en het wonderschone Moon River ten gehore brengt, maakte dat gevoel alleen maar sterker. Breakfast at Tiffany’s is een film om verliefd op te worden en talloze malen te bekijken. Dat laatste ga ik zeker nog doen maar eerst ga ik op zoek naar meer werk van Hepburn. My Fair Lady, Here I Come.
8.9/10
17 augustus: District 9
Ook de tweede keer blijft deze film fier overeind. De serieuze ondertoon wordt perfect gecombineerd met de komische passages en ook als actiefilm behoort de film tot de besten van de laatste tien jaar.
8.5/10
16 augustus: Banlieue 13 – Ultimatum
De uiterst lenige en rake klappen verkopende Leito en Damien gaan opnieuw in de achterstandswijken van Parijs de strijd aan met de Franse machthebbers. Het levert wederom een film op vol acrobatische capriolen en vakkundig in beeld gebrachte man tegen man gevechten. Banlieu 13 – Ultimatum is dan ook een prima tussendoortje dat geen moment verveelt.
6.6/10
14 augustus: Red Riding: In the Year of Our Lord 1983
Simpelweg een prima ontknoping van deze uitstekende trilogie.
7.5/10
9 augustus: Red Riding: In the Year of Our Lord 1980
Na het uitstekende eerste deel meteen doorgegaan met deel twee. En ook dat blijkt weer een voltreffer. James Marsh heeft er voor gekozen om het jaar 1980 beduidend toegankelijker en rechtlijniger te houden dan het eerste deel, maar doet daarmee geen enkele afbreuk aan het eindresultaat. Ook in dit tweede deel is het acteerwerk weer van topklasse. Paddy Considine imponeert als de beheerste en volgens het boekje werkende rechercheur Hunter. De show wordt echter gestolen door de fenomenale Sean Harris als de volkomen doorgedraaide hoofdinspecteur Bob Craven. Voeg daarbij nog de climax die aankomt als een mokerslag en het moge duidelijk zijn dat ook dit ook dit tweede deel een dijk van een thriller is. Op naar het laatste en derde deel.
7.5/10
9 augustus: Red Riding: In the Year of Our Lord 1974
Eerste deel uit de Red Riding trilogie waar in drie verschillende films door evenzoveel regisseurs het verhaal van de Yorkshire Ripper wordt verteld. In dit eerste deel is het de beurt aan regisseur Julian Jarrold en hij kwijt zich voortreffelijk van zijn taak. Mede dankzij een topcast met onder meer het Britse acteerkanon Sean Bean en aanstormend talent Andrew Garfield weet Jarrold namelijk een akelig onheilspeelend sfeertje te creeren dat zijn uitwerking allesbehalve mist. Dat er bovendien na de slotscéne nog een vlaag van mysterie over de film blijft hangen, maakt dat de drang om deel twee te gaan kijken alleen maar groter wordt. Het jaar 1974 blijkt een uitstekend jaar om deze trilogie mee te beginnen.
7.5/10
2 augustus: Ong-Bak
Ik noemde Ong-Bak in mijn filmtip van de dag rubriek een actiefilm zoals een actiefilm hoort te zijn. Helaas moet ik daar toch enigzins op terugkomen. Bij herziening blijft er namelijk toch maar erg weinig over van deze film. De actie is nog steeds dik in orde maar maar zelfs de capriolen en rake klappen van Tony Jaa gaan al redelijk snel vervelen. Tel daarbij op de bij vlagen oerlelijke montage en tenenkrommende muziek en er blijft buiten de fenomenale Tony Jaa eigenlijk maar weinig te genieten over.
6.2/10
2 augustus: The Ghost Writer
Met enige verwachting begon ik aan deze nieuwe Polanski. Helaas werden die zeker niet allemaal ingelost. Vooral het plot van de film is simpelweg niet sterk genoeg. Het uitgangspunt is nochtans heel redelijk, en het volgen van de man die de biografie van de voormalig premier schrijft, lijkt een goede basis voor een uitstekende film. Helaas maakt Polanski zich er te makkelijk vanaf. De weg die hij wil inslaan wordt al veel te snel en op weinige originele wijze onthuld en ook de uiteindelijk ontknoping is bij lange na niet de gehoopte climax. Gelukkig is er nog wel de uitstekende soundtrack en het degelijke acteerwerk waardoor The Ghost Writer uiteindelijk een prima film is geworden die geen seconde verveelt maar die tegelijkertijd niet lang bij zal blijven.
7.0/10
1 augustus: Kiss of the Dragon
Typische zaterdagavondfilm. Standaard verhaal met een bad en good guy die respectievelijk het allerslechtste en het allerbeste in deze wereld vertegenwoordigen en heel veel actie. Gelukkig kun je dat laatste met een gerust hard aan Jet Li overlaten waardoor Kiss of the Dragon een prima wegkijkend tussendoortje is geworden. Dat kan zelfs Bridget Fonda die laat zien overduidelijk niet de acteergenen van haar moeder en opa te hebben niet verpesten.
6.4/10
31 juli: Come Dance at My Wedding
6.9/10
26 juli: The Principal
6.2/10
26 juli: Eden Lake
Éen van die veelgeprezen horrorfilms die ik nog steeds moest zien maar die ik eindeloos bleef uitstellen. De reden daarvoor is heel simpel. Het genre ligt me niet. Een slasher met een grote knipoog wil nog net lukken maar hoe realistischer de horrorfilm wordt hoe moeilijker ik er na kan kijken. Het moge duidelijk zijn het zien van Eden Lake was voor mij een hele opgave. Het verhaal dat maatschappelijke problemen niet schuwt wordt namelijk zonder al te veel opsmuk vertelt en het realisme spat er van af. Ook qua spanning kan de film zich meten met de besten in het genre. Vanaf de allereerste seconde hangt er een dreigende sfeer over de film die nooit verdwijnt en meerdere keren tot een zinderende climax komt. Tel daarbij op het werkelijk afschuwelijke maar oh zo rake einde en je hebt een dijk van een horrorfilm. Liefhebbers van het genre mogen Eden Lake dan ook zeker niet missen en kunnen zonder problemen 1,5 punt bij mijn cijfer optellen.
7.1/10
22 juli: Inception
Meteen de eerste gelegenheid te baat genomen om de nieuwe Christopher Nolan te bekijken. Want lang, heel lang had ik uitgekeken naar deze film. En om maar meteen met de deur in huis te vallen ik was toch een klein beetje teleurgesteld. Want Inception mag dan ver boven de grijze middelmaat uitsteken een meesterwerk is het niet geworden. Hoewel de film werkelijk subliem in elkaar zit en het ingenieze plot geen moment ongeloofwaardig wordt heeft de film toch een paar kleine tekortkomingen. Allereerst is er de love interest die niet helemaal tot zijn recht komt. De romance tussen DiCaprio en Cottillard spat niet van het scherm en zorgt daardoor voor enkele minder boeiende passages. De grootste ‘fout’ die Nolan echter maakt is dat hij te veel actie in zijn film stopt. Na een uitstekend eerste uur verandert de film namelijk langzamerhand in een actiespektakel waarbij Nolan iedere keer de vorige scéne probeert te overtreffen. Hoewel hij daar in slaagt raak je als kijker toch murw gebeukt richting einde waardoor de allesverpletterende climax niet de gewenste impact heeft. Inception is al met al een gedurfde film die met recht de zomerhit van dit jaar zal worden maar waarbij echte kippenvelmomenten jammer genoeg uitblijven.
7.9/10
20 juli: Entrapment
7.2/10
19 juli: Push
Apart filmpje over een groepje Amerikanen met gaven als helderziendheid en telekinese die de strijd aan gaan met soortgenoten die werken voor de geheime dienst. Van het verhaal moet de film het zoals hierboven valt te lezen niet hebben. Dat de film toch niet verveelt komt vooral door de vermakelijke actiescénes en het bovengemiddelde acteerwerk. Push is dan ook een prima B-film.
6.7/10
15 juli: Coraline
De animatiefilms zijn talrijk de laatste jaren en ik moet bekennen daar ben ik allesbehalve rouwig om. Er is op het moment namelijk geen genre dat zoveel goede films oplevert. Coraline is wat dat betreft geen uitzondering. Sterker nog, deze film van Henry Selick (The Nightmare Before Christmas) behoort tot de betere in zijn soort. Allereerst is de werkelijk verbluffend mooie stop-motion animatie. Of het nu gaat om het angstaanjagende huis waar het verhaal zich afspeelt of de adembenemend mooie droombeelden die we te zien krijgen, het ziet er allemaal even perfect uit. Daarnaast durft Selick net als in het verleden ook nu weer een animatiefilm te maken die ook voor volwassenen is. De nare sfeer die over de film hangt maakt van de film namelijk een donker sprookje dat voor kinderen behoorlijk eng kan zijn. Coraline is dan ook simpelweg de zoveelste uitstekende animatiefilm van dit jaar. Dat er nog vele mogen volgen.
8.1/10
13 juli: Shaft
6.8/10
12 juli: Shutter Island
Na twee keer in bios vandaag voor derde keer gezien. De film komt dankzij de fantastische soundtrack en imposante beelden weliswaar nog beter tot zijn recht in de bioscoop maar boette ook vanavond nog niets aan kracht in. Voor mij samen met Kick-Ass dan ook nog steeds de beste film van 2010.
8.9/10
10 juli: The Lovely Bones
Eindelijk dan The Lovely Bones gezien. En na de niet al te positieve recensies viel het me nog helemaal niet tegen. Vooral het eerste half uur doet vermoeden dat we te maken hebben met een uitstekend drama. Dat komt met name door het uiterst sterke uitgangspunt van de film. The Lovely Bones vertelt namelijk het verhaal van een meisje (Saoirse Ronan) dat zwevend tussen hemel en aarde haar familie en moordenaar volgt. Helaas valt de film na de ijzingwekkende scéne waarin de hoofdrolspelster wordt vermoord toch een beetje terug. Dat komt met name doordat Peter Jackson zijn droomwereld werkelijk spuuglelijk weergeeft en te geforceerd wil laten zien wat hij allemaal kan. Een minpunt dat echter ruimschoots goedgemaakt wordt door het fantastische acteerwerk van moordenaar Stanley Tucci. Het zorgt ervoor dat The Lovely Bones een interessante film is geworden die uitstekende momenten afwisselt met hele slechte. Bij mij overheerst echter toch het positieve gevoel.
7.2/10
9 juli: Steamboat Bill Jr. (1928)
De enige Keaton die ik nog per se wilde zien en eerlijk gezegd viel Steamboat Bill Jr. een beetje tegen. De film komt zowel qua humor als wat meesterlijke slapstick betreft nooit in de buurt van Sherlock Jr. en The General. Vooral het eerste half uur wordt er wel erg uitgebreid de tijd genomen om de personages te introduceren. Naarmate de film vordert wordt het aantal inventieve en spectaculaire stunts wel enigzins opgevoerd, maar nooit krijg je het gevoel van bewondering en ontzag voor Keatons capriolen dat bij eerdergenoemde films wel overheerste.
6.7/10
7 juli: My Name Is Khan
De tweede echte Bollywood-film (Slumdog Millionaire dus niet meegerekend) die ik in mijn leven zie en wederom een gigantische meevaller. En toch is dat vreemd, want de gemiddelde Bollywood heeft alles in zich om tot een gigantisch gedrocht uit te groeien. Het gezegde overdaad schaadt is bijvoorbeeld totaal niet doorgekomen in Bollywood. Ook in My Name is Khan ligt het sentiment er weer duimendik bovenop. Daarnaast zou ook het soapachtige verhaal waarin de ene dramatische gebeurtenis de andere afwisselt voor de nodige irritatie kunnen zorgen. Dat ik toch val voor deze overduidelijk op Forrest Gump gebaseerde film is mij zelf eigenlijk ook een groot raadsel. Maar dat My Name Is Khan me meerdere keren heeft ontroerd is een feit en dus gaan we toch maar eens op zoek naar meer Bollywood werk.
8.1/10
5 juli: My Voyage to Italy
Éen van de grootste filmmakers van deze tijd, Martin Scrosese, verklaart zijn liefde aan de Italiaanse grootmeesters en doet dat werkelijk adembenemend mooi. In deze vier uur durende zwart/wit documentaire over de Italiaanse zwart/wit film laat Scorsese zien waar hij zijn inspiratie vandaan haalt. Hij toont ons het ene na het andere prachtige fragment uit wereldberoemde Italiaanse klassiekers en bijna vergeten pareltjes en vertelt uitgebreid wat hem zo raakt of wat de films van Fellini, Rossellini, Visconti en De Sica zo bijzonder maakt. Enige affiniteit met de Italiaanse film en filmgeschiedenis is een absoluut vereiste maar als die interesse er is, dan mag je als filmliefhebber dit fantastische college van Scorsese absoluut niet missen.
7.7/10
5 juli: The Song of Sparrows
6.4/10
4 juli: Taking Woodstock
Het eerste uur waarin vooral de voorbereiding en het opzetten van het Woodstock festival een belangrijke rol spelen, is alleraardigst. De kleurrijke personages blijven nog net binnen de perken van het acceptabele en de film kabbelt op een aangenaam tempo prima voort. Vanaf het moment dat het festival dan daadwerkelijk begint wordt het minder interessant. De film wordt een herhaling van vooral oninteressante zetten en de cliché’s worden met bakken tegelijk op de kijker afgevuurd. Het maakt van Taking Woodstock een tussendoortje dat gemakkelijk wegkijkt maar dat je de dag erna alweer totaal vergeten bent.
6.1/10
4 juli: The Forbidden Kingdom
6.2/10
1 juli: Kill the Referee
IJzersterke documentaire die de scheidsrechters op euro 2008 volgt. Het levert een fascinerend kijkje achter de schermen op waarin de documentairemakers mochten gaan en staan waar ze wilden. Vooral het eerste half uur zorgt dat voor enkele unieke wedstrijdbeelden, waarbij met name de onderlinge communicatie tussen de scheidsrechter, grensrechters en vierde official mateloos interessant is. Jammer genoeg focust de documentaire zich daarna iets te veel op de privé sores van de scheidsrechters waardoor de echt interessante beelden vooral in het begin te zien zijn.
7.5/10
28 juni: Le Premier Jour du Reste de Ta Vie
Veel te lang al lag Le Premier Jour du Reste de Ta Vie stof te happen tussen de rest van mijn dvd collectie. Achteraf gezien onbegrijpelijk, want deze Franse film is niets minder dan een pareltje. Het is subliem zoals regisseur Remi Bezancon het leven van een vijfkoppig gezin portretteert aan de hand van vijf dagen die hun leven veranderden. De hechte gezinsband, onderlinge ruzies, dagen van ultiem geluk en momenten waarop de dood zich laat zien wisselen zich af en worden op grandioze wijze met elkaar verweven. Tot slot nog een eervolle vermelding voor de prachtige soundtrack. Het geeft een aantal scénes nog net wat extra’s en maakt van Le Premier Jour du Reste de Ta Vie een film die je gezien moet hebben.
8.5/10
25 juni: Eye for an Eye
5.1/10
24 juni: Toy Story 3
Toy Story 3: 8.6/10
22 juni Toy Story 2
De dag voordat de derde Toy Story in de bioscoop verschijnt ook deel twee nog maar even bekeken. Wat mij betreft in alles beter dan het eerste deel en een Pixar die zich mag meten met de besten ooit gemaakt. Ik ben erg benieuwd naar deel 3.
8.3/10
17 juni: Kapó (1959)
Kapó is een concentratiekampdrama, coming of age film en liefdesverhaal ineen. Een combinatie waar de wereld in 1959 nog niet helemaal klaar voor was en dus een film die aardig wat opheft veroorzaakte destijds. Bij de huidige generatie zal Kapó minder verontwaardiging veroorzaken wat overigens niets wil zeggen over de kwaliteit van de film. Kapó is namelijk een prima film die vooral bijblijft vanwege de indrukwekkende verandering (van hulpeloos meisje dat haar ouders voor haar ogen heeft zien sterven tot kampbewaarder van haar vroegere kameraden) die de 14-jarige Joodse hoofdrolspeelster doormaakt en de ietwat vreemde maar prachtige soundtrack.
7.0/10
16 juni: Toy Story
Herziening in kader van Toy Story 3. Wederom leuk maar toch lang niet Pixars beste.
7.3/10
16 juni: Hour of the Gun (1967)
Zoveelste film over het legendarische Wilde Westen duo Wyatt Earp en Doc. Holiday en hun strijd tegen bendeleider Clanton in de stad Tombstone. Het is zeker niet de beste film over deze memorabele gebeurtenis, dat blijft My Darling Clementine, maar ook bij deze western heb ik me weer prima vermaakt.
7.0/10
7 juni: Genova
6.7/10
6 juni: Les Choristes
Het verhaal over een groep moeilijke jongeren die door een idealistische leraar weer op het rechte pad worden geholpen is een beproefd filmrecept. Het maakt van Les Choristas aan de ene kant een uiterst voorspelbare en volgens de gangbare normen gemaakte film. Tegelijkertijd is het ook een film die hoewel voorspelbaar precies datgene brengt wat je er van verwacht en eigenlijk op elk vlak kwaliteit levert. Daarnaast bevat de film een aantal uitstekende muziek scénes en een stel verrassend goed acterende jeugdige acteurs waardoor Les Choristas een film is geworden die makkelijk wegkijkt en simpelweg voor anderhalf uur prima vermaak zorgt.
7.0/10
3 juni: My Sister’s Keeper
Deze film lang vermeden omdat ik op basis van de trailer en de synopsis bang was voor een oversentimenteeel drama. Na het zien van My Sister’s Keeper kan ik niet anders concluderen dat die die angst niet onterecht was, maar dat het in dit geval alles behalve een minpunt is. Sterker nog, ik kan me de laatste keer dat ik zo ontroerd en geraakt ben door een film niet herinneren. Het verhaal over het 11-jarige meisje Anna, dat op de wereld is gezet om het leven van haar oudere en doodzieke zus Kate te verlengen, is daarbij natuurlijk een sterk uitgangspunt. Tel daar nog bij op dat het acteerwerk over de gehele lijn bijzonder goed is, en dat Abigail Breslin en Sofia Vassilieva als de twee zusjes helemaal imponeren, en je hebt een dijk van een drama dat weinigen onberoerd zal laten.
8.1/10
2 juni: Evan Almighty
Aardige spin off van Bruce Almighty. Dit keer is het, de in Bruce Almighty nog bijzonder leuk op de hak genomen, nieuwslezer Evan Baxter die in direct contact staat met God himself. Net als in Bruce Almighty is overigens het eerste gedeelte van de film waarin Evan nog in de ontkenningsfase zit en hij nog weinig aanstalten maakt op zijn opdracht (Ark van Noah bouwen) te vervullen het leukste gedeelte. Maar ook daarna blijft de film onderhoudend, vooral de scénes met God Freeman zorgen regelmatig voor een glimlach. Een prima tussendoortje dus voor een dinsdagmiddag als er verder weinig boeiends te beleven valt.
6.4/10
28 mei: The King of Kong
Een documentaire over het wereldrecord Donkey Kong. Het klinkt te leuk om waar te zijn en het is zelfs nog leuker. Het extreme fanatisme waarmee hoofdrolspeler Steve Wiebe zich stort op het breken van het bestaande wereldrecord, van game god Billy Michell, is hilarisch, meelijwekkend en ontroerend tegelijk. Dat wereldrecordhouder Billy Mitchell bovendien een bijzonder onsympathieke man is en je daardoor alleen maar meer meeleeeft met uitdager Wiebe maakt de documentaire alleen maar beter.
8.3/10
26 mei: The Kid (1921)
Ik heb hier wel vaker beweerd dat Charlie Chaplin wat mij betreft niet kan tippen aan Buster Keaton. Nou dat was voordat ik The Kid zag. Wat een sublieme film. Het begint al met het doodeenvoudige maar meesterlijke verhaal. Vooral de band tussen het gevonden kind en ‘The Tramp, ‘ Chaplin wordt op grandioze wijze uitgewerkt. Daarnaast laat The Kid perfect zien hoe een hartverscheurend verhaal toch bij vlagen hilarisch kan zijn. Tel daar nog bij op de prachtige muziek en je hebt te maken met niets minder dan een meesterwerk. Enige puntje van kritiek. De droomscéne vlak voor het einde had van mij niet gehoeven. Dat neemt niet weg dat The Kid met afstand Chaplins beste film is,die ik tot dusverre zag.
9.0/10
24 mei: L.A. Confidential
Film die al maanden op de stapel van films die ik wil herzien lag. Nu dus eindelijk gedaan en dat werd tijd ook. L.A. Confidential is namelijk simpelweg een fantastische film. Het script is niets minder dan uitmuntend en de acteerprestaties zijn stuk voor stuk van uitzonderlijk niveau. Kortom een prachtfilm. Nu nog ervoor zorgen dat ik de film in de toekomst sneller herzie.
9.2/10
22 mei: The Navigator (1924)
Eerste keer dat Buster Keaton me een beetje teleurstelt. Dat komt denk ik vooral omdat The Navigator een kleine en intieme film is die zich bovendien bijna volledig op één locatie (Een luxe cruiseschip) afspeelt. Gevolg is dat The Navigator ondanks een speelduur van slechts 60 minuten al snel een beetje in herhaling valt en de grappen en grollen te vaak nog eens worden overgedaan.
6.0/10
19 mei: Seven Chances (1925)
De meest serieuze Buster Keaton film die ik tot dusverre zag. Vooral het eerste half uur blinkt uit in eenvoud en bevat maar weinig van de voor Keaton kenmerkende stunts. Iets dat echter volledig goedgemaakt wordt in de langgerekte finale van film, waarin Keaton achtervolgd door duizenden potentiele bruiden, weer werkelijk de hele trukendoos opentrekt. Seven Chances is dan ook Keatons zoveelste pareltje. Op naar de volgende.
8.0/10
17 mei: Horsemen
Zoveelste Seven kloon en wederom geen al te beste. De seriemoordenaar die volgens bijbelse teksten te werk gaat en de rechercheur die zijn gezin verwaarloost, we kennen het inmiddels wel. Daarnaast drijft ook deze film weer veel te zwaar op zijn plottwist die je bovendien al van mijlenver aan zit komen.
4.3/10
16 mei: Brute Force (1947)
Onderhoudend gevangenisdrama met als rode lijn de strijd tussen Joe Collins (Burt Lancaster) en de verdorven gevangenisdirecteur Captain Munsey. Trendsettend en opvallend hard voor zijn tijd en alleen daardoor is Brute Force al niet te missen. Extra pluspunt zijn de uitstekende bijrollen en de tijd die er wordt genomen om de hoofdrolspelers te introduceren.
7.6/10
14 mei: Knowing
Had al weinig positiefs over deze film gehoord en dat bleek meer dan terecht. Het plot over een reeks getallen die aankomende rampen voorspelt is nog best te doen maar de uitwerking laat te wensen over. Zo speelt Nicolas Cage wel erg op de automatische piloot en is de climax van een werkelijk bedroevend niveau.
3.7/10
11 mei: Iron Man 2
Aangezien ik de eerste Iron Man niet meer dan prima vermaak vond, dit tweede deel enige tijd voor me uit geschoven. Vandaag toch maar gegaan en viel me wonderwel niet tegen. Vooral de eerste drie kwartier waarin Robert Downey Jr. heerlijk op dreef is en de bad guy Mickey Rourke op fantastische wijze wordt geintroduceerd zijn ijzersterk. In het tweede deel van de film, waarin vooral Rourke te weinig screentime krijgt, wordt dit niveau echter niet vastgehouden. Bij Downey Jr. gaan de scherpe kantjes er een beetje vanaf en ook de finale heeft een te hoog groot, groter, grootst gehalte. Dat laat echter niet onverlet dat Iron Man 2 een prima vervolg is dat nauwelijks onderdoet voor zijn voorganger.
7.3/10
8 mei: Transporter 3
Weinig verheffend, maar voor wie Transporter 3 zijn stompzinnige verhaal niet aanrekent redelijk vermakelijk 13 in een dozijn actiefilmpje. Statham doet weer zijn ding en de achtervolgingsscénes zijn vakkundig gemaakt. Jammer alleen dat Natalya Rudakova in de grootste bijrol van de film vanaf de eerste seconde irriteert.
5.3/10
7 mei: Green Zone
Na de meesterlijke Jason Bourne trilogie keek ik reikhalzend uit naar de nieuwe samenwerking tussen Matt Damon en Paul Greengrass. Jammer genoeg kan Green Zone bij lange na niet tippen aan de belevenissen van Jason Bourne. De rode lijn over de Amerikaanse zoektocht naar massavernietigingswapens door de ogen van een twijfelende soldaat lijkt op het eerste oog nog wel de moeite waard, maar blijkt in de praktijk beduidend minder interessant. Bovendien kunnen ook de oorlogsscénes de aandacht maar moeilijk vast houden. Iets dat vooral komt door het camerawerk. De massaal schokkende en zwiepende camera, waar de gemiddelde Amerikaanse film sinds de Bourne trilogie patent op lijkt te hebben, is namelijk ook hier weer nadrukkelijk aanwezig. Helaas is het resultaat beduidend minder geslaagd en zelfs grote delen van de film vreselijk storend. Na het zien van Green Zone overheerst dan ook vooral een been there, done that, seen it gevoel.
6.4/10
6 mei: More Than a Game
Bij toeval gestuit op deze prachtige docu waarin LeBron James en zijn drie (later vier) beste school- en basketbalvrienden worden gevolgd vanaf hun jonge tienerjaren tot aan het einde van hun schoolcarriére. De offers die ze moeten brengen en de plotselinge roem waarmee vooral de inmiddels tweevoudig beste speler uit de NBA LeBron James te maken krijgt komen aan de orde, maar het zijn vooral de beelden van de jonge basketballende vrienden die bijblijven. More Than a Game is dan ook een indrukwekkend portret van vier vrienden en hun coach die samen Amerika veroverden als basketbalers. Daar kan zelfs het feit dat de documentaire wel heel erg kritiekloos en erg Amerikaans is weinig aan veranderen.
8.0/10
4 mei: Robin Hood
Robin Hood: 7.1/10
4 mei: Mary and Max
Kleinanimatie die serieus, grappig en zwaar tegelijkertijd is maar die bij mij de verwachtingen niet helemaal waarmaakte. De film ziet er werkelijk schitterend uit en ook de band tussen Mary en Max wordt mooi opgebouwd maar ondanks de korte speelduur kon ik maar moeilijk de hele film mijn aandacht erbij houden. Vooral het letterlijk voorlezen van de brieven en de herhaling van gebeurtenissen (chocola, ps, pps) begon me langzamerhand tegen te staan. Zeker niet slecht en bij vlagen zelfs zeer ontroerend maar wat mij betreft twintig minuten te lang en als geheel toch minder goed dan ik gehoopt had.
6.7/10
1 mei: 2012
2012 laat weer perfect zien waarom rampenfilms niet mijn ding zijn. De instortende steden, gigantische vloedgolven en openscheurende aarde, het zal allemaal best sensationeel ogen maar veel doet het mij niet. Zeker als dergelijke scénes onder het motto groot, groter, grootst met tientallen tegelijk op je afgevuurd worden. Het grootste irritatiepunt blijft echter zonder twijfel de totaal misplaatste momenten om humor in de film te verwerken. Waarom roepen de acteurs en actrices in dit soort films iedere keer weer vlak voordat ze dreigen te sterven een grappig bedoelde oneliner uit? Het irriteert mij in ieder geval meer dan mateloos en zorgt er mede voor dat 2012 niet verder dan een diepe onvoldoende komt.
3.2/10
30 april: The Fantastic Mr. Fox
Na Wes Andersons hilarische The Life Aquatic with Steve Zissou ben ik toch altijd weer benieuwd als hij met een nieuwe film komt. Als dat dan ook nog een verfilming is van het klassieke Roald Dahl jeugdboek The Fantastic Mr. Fox dan zit het wel goed. En dat blijkt, want The Fantastic Mr. Fox is een bijzonder leuke verfilming van het wereldberoemde Roald Dahl verhaal geworden. De stop-motion techniek voegt echt iets toe en levert prachtige momenten op en ook de keuze voor George Clooney als de stem van de fantastische meneer vos is uitstekend gekozen. Kortom een uiterst vermakelijk tussendoortje.
7.3/10
28 april: Ninja Assassin
Wie houdt van liters rondvliegend bloed, een recordaantal doden en een stompzinnig en ongeloofwaardig verhaal zal Ninja Assassin nog wel enigszins kunnen waarderen. Helaas kunnen alle andere filmliefhebbers deze film beter mijden. De alsmaar extremer wordende actie slaat namelijk al na een half uur volledig dood waardoor de (ongelofelijk lelijk gefilmde) climax eigenlijk alleen maar saai te noemen valt. Daarnaast irriteert het ook dat de hoofdrolspeler gedurende anderhalf uur wordt doorboord met de meest angstaanjagende zwaarden, messen en ninjasterren om enkele minuten later weer vrolijk zijn tegenstanders met één enkele slag naar de eeuwige jachtvelden te sturen. Kortom Ninja Assassin is alleen voor de extreme actieliefhebbers, al denk ik dat zelfs die het na een uurtje wel hebben gezien.
3.8/10
26 april: My Bloody Valentine
4.1/10
19 april: High School Musical 3: Senior Year
Het blijkt maar weer dat een middagje film 1 kijken weinig goeds oplevert. Na het schandalig slechte Meet the Spartans lijkt High School Musical misschien bijna een meesterwerk, dat is het toch echt niet. De in zingen uitbarstende pubers met hun mierzoete liedjes en de brave tieneromances met daar bijbehorende problemen konden mij in ieder geval maar matig bekoren.
4.1/10
19 april: Meet the Spartans
Samen met Freddy Got Fingered de flauwste komedie en daarmee ook meteen de slechtste film die ik ooit heb gezien. Heb werkelijk nul keer gelachen om deze tenenkrommend slechte parodie op 300. Het is dat ik nooit lager dan een één geef.
1.0/10
19 april: The Soloist
5.1/10
16 april: The Imaginarium of Doctor Parnassus
Nu heeft Terry Gilliam buiten zijn Monty Python werk en Twelve Monkeys nooit heel veel indruk op mij gemaakt maar The Imaginarium of Doctor Parnassus is zelfs voor zijn doen nog dramatisch. Vooral het oersaaie eerste uur is dankzij het onnozele verhaal en ronduit slechte acteerwerk van vrijwel de complete cast praktisch niet door te komen. Het tweede uur waarin Gilliam meer de fantasie kant op gaat, en vier verschillende acteurs de rol die slechts ten dele door Heath Ledger kon worden voltooid vertolken, is iets beter vol te houden maar imponeert ook nergens. Doodzonde dat dit uiteindelijk Heath Ledgers laatste films is gebleken en niet zijn meesterlijke rol in The Dark Knight. Ik heb me in ieder geval kapot verveeld en The Imaginarium of Doctor Parnassus is dan ook op I Love You Phillip Morris na de slechtste film die ik dit jaar zag.
1.9/10
15 april: Kick-Ass
Iedereen die wel eens een Marvel-comic of een superheldenfilm heeft gezien zal zich in meer of mindere mate hebben afgevraagd hoe het zou zijn om dergelijke krachten te bezitten. Zo ook de comicverslindende hoofdrolspeler uit Kick-Ass genaamd Dave. Hij houdt het echter niet alleen bij dromen over een leven als gemaskerde held, maar besluit het er gewapend met een stok, een maillot en een gezonde dosis lef onder de naam Kick-Ass op te wagen. Wat volgt is een dik anderhalf uur durend actiespektakel waarin Kick-Ass en zijn collega wannabe superhelden Big Daddy en Hit-Girl grandioos in elkaar worden geslagen, glansrijk triomferen, meedogenloos executeren en ondertussen hilarische oneliners uitspreken. Daarnaast mogen ook de briljant vormgegeven actiescénes niet onvermeld blijven. De slow-motions met bijpassende muziek en lichteffecten maken de actiescénes in Kick-Ass tot een bijzondere ervaring die in de bioscoop nog eens extra indruk maakt. Tel daar nog bij op het wereldberoemde deuntje van Ennio Morricone uit For a Few Dollars More dat richting einde zijn intrede doet en de in iedere scéne de show stelende 11-jarige Hit Girl (een leeftijd die niet terug te horen is in haar taalgebruik) en je hebt een dijk van een film die nu al behoort tot de allerbeste van 2010.
8.7/10
14 april: How to Train Your Dragon
Na het lezen van vele positieve recensies toch maar besloten om de 3D film toch nog maar een kans te geven. Het was dan ook een fikse tegenvaller dat de must see bioscopen How to Train Your Dragon niet in 3D vertonen. Extra pijnlijk was het dat ik daar pas achter kwam toen ik al in de bioscoop zat. Maar tot zover het geklaag, want ook zonder diepte blijkt How to Train Your Dragon van DreamWorks een animatiefilm die de concurrentie met Pixar met gemak aankan (wat mij betreft is deze laatste DreamWorks beter dan de laatste Pixar, Up). Het verhaal over de viking hiccup die net iets anders in elkaar zit dan zijn drakendodende soortgenoten is ontroerend, grappig en spannend tegelijk. Bovendien zijn de vliegscénes een waar genot om in de bioscoop te bekijken. Kortom, gaat dat zien en doe het als het even kan in 3D. Want ik heb het sterke vermoeden dat, How to Train Your Dragon er zelfs nog een stukkie beter door wordt.
8.2/10
12 april: The Damned United
Éen van de leukste en beste sportfilms die ik ooit zag. Dat komt natuurlijk vooral door het memorabele waargebeurde levensverhaal van Brian Clough. Deze voetbaltrainer blijkt een Engelse jaren zeventig versie van Louis van Gaal en Mourinho. Bovendien is Martin Sheen fantastisch als deze arrogante, irritante en betweterige trainer die iedereen tegen zich in het harnas jaagt. Kortom topvermaak waar ik maar bijzonder weinig op aan te merken heb. Of het moet het voor mijn gevoel wat overdreven oubollig weergeven van het Engelse voetbal zijn.
8.0/10
9 april: Wild Child
6.1/10
7 april: Edge of Darkness
Mel Gibson maakt na jaren van afwezigheid zijn terugkeer als acteur in Edge of Darkness. Bovendien doet hij dat in een rol die we van hem kennen. De rechercheur die door een persoonlijke tragedie zint op wraak. Het is niet verwonderlijk dat Edge of Darkness daardoor een onderhoudende film is geworden die echter weinig nieuws te melden heeft. Meer dan een vakkundig gemaakte herhalingsoefening met een ietwat gemankeerd einde valt er van Edge of Darkness dan ook niet te maken.
7.0/10
6 april: The Silent Army
Als je met elkaar vermoordende kinderen en het plunderen en uitmoorden van complete dorpen zo weinig emoties weet los te maken bij de kijker dan kan een film alleen maar als mislukt beschouwd worden. Bovendien komt ook het einde van de film veel te plotseling waardoor de film onafgerond aanvoelt. Niet alles is echter slecht aan The Silent Army. Het massaal afgekraakte acteerwerk van Marco Borsato valt namelijk reuze mee en wordt door de critici dan ook schromelijk overdreven.
4.0/10
4 april: The Cove
De winnaar van de Oscar voor de beste documentaire van 2010. Na het zien van deze dolfijnendocu kan ik het hier alleen maar mee eens zijn. Vooral de opbouw is ijzersterk. De afwisseling tussen de voorbereiding voor de geheime opnames in combinatie met de constant achtervolgende Japanners en de prachtige dolfijnenbeelden zijn uitstekend en zorgen ervoor dat de beelden waarop honderden dolfijnen worden afgeslacht als een mokerslag aankomen.
8.0/10
2 april: Gerechtigheid
Het megaslimme gothic-meisje dat er nogal wat sociaal gemankeerd gedrag op nahoudt Lisbeth Salander, steelt wederom de show in dit derde deel van de Millennium trilogie. In deze laatste episode draait het allemaal om de allesbeslissende rechtzaak tegen Salander. Net als in het boek weet je al ruim van tevoren wat de uitslag gaat zijn en toch is dit gebrek aan spanning geen moment storend. Sterker nog, na alle ellende uit de eerste twee delen is het wel eens lekker dat alles precies zo gaat als je als kijker graag wilt.
7.5/10
2 april: De Vrouw die met Vuur Speelde (Millennium 2)
Bij de verfilming van het eerste deel van de Millennium trilogie van Stieg Larsson had ik veel moeite om boek en film van elkaar los te koppelen. Vooral het intrigerendste personage Lisbeth Salander werkte naar mijn idee op papier beter dan op het witte doek. Na het zien van De Vrouw die met Vuur Speelde moet ik daar toch een beetje op terugkomen. Of het nu komt doordat de boeken niet meer zo in mijn geheugen gegrift staan of omdat ik gewend ben geraaakt aan Noomi Rapace als Lisbeth Salander, dit tweede deel beviel me beduidend beter. De film is van begin tot eind spannend en Lisbeth Salander heeft weer dezelfde mysterieuze uitwerking op mij als destijds in het boek. Dat de film richting einde wel erg ver doorslaat en de climax erg ongeloofwaardig verfilmd is, is dan ook jammer maar doet niets af aan het feit dat De Vrouw die met Vuur Speelde een uitstekende thriller is.
7.7/10
29 maart: Ieri, Oggi, Domani
Oscarwinnende film van regisseur Vittorio de Sica die vooral bekend werd vanwege de striptease scene (de jeugd van tegenwoordig zal er niet van onder de indruk zijn) van Sophia Loren. Toch heeft deze film, die bestaat uit drie losse verhalen, meer te bieden dan dat. Zo laten Sophia Loren en Marcello Mastroianni zien waarom ze tot de beste acteurs en actrices van hun generatie behoren. Het maakt Ieri, Oggi, Domani tot een leuke en onderhoudende film waarvan enkel het tweede en tevens ook kortste verhaal echt teleurstelt. Vittorio de Sica maakt met deze film ook duidelijk dat hij uit de voeten kan met films die lichter van toon zijn, al moet erbij gezegd dat Ieri, Oggi, Domani bij lange na niet kan tippen aan zijn meesterlijke sociale drama’s Ladri di Biciclette en Umberto D.
6.9/10
26 maart: Southland Tales
Southland Tales 7.3/10
18 maart: Terminator Salvation
De tweede Terminator film behoort tot de beste films uit de jaren negentig. Niet al te verwonderlijk dus dat de vierde film uit de reeks nog steeds nieuwsgierig maakt. Toch kan Terminator Salvation niet tippen aan zijn illustere voorgangers. Begrijp me niet verkeerd. Terminator Salvation is een uitstekende actiefilm die geen seconde verveelt en er ook nog eens erg goed uitziet. Probleem is echter dat de film iets mist wat de eerste twee delen en zelfs het derde deel in iets mindere mate wel hadden. En dat is niet Arnold Schwarzenegger hij wordt namelijk prima vervangen door Christian Bale. Nee wat Terminator Salvation wel mist is een legendarische bad guy zoals Schwarzenegger in deel één of Robert Patrick uit deel twee. Het zorgt er voor dat Terminator Salvation niet meer dan een alleraardigst tussendoortje wordt dat door de actieliefhebbers absoluut niet gemist mag worden. Een klassieker zoals de eerste twee Terminator films is Terminator Salvation echter bij lange na niet.
7.3/10
16 maart: Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief
Film die overduidelijk probeert mee te liften op het succes van Harry Potter. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: Percy Jackson slaagt slecht voor een heel klein deel in deze opzet. Vooral het oog voor detail en het scheppen van een magische wereld wordt in de films over de tovenaarsleerling veel beter gedaan. En ook de twijfels en onzekerheid over het hebben van magische krachten hebben we al eens beter uitgewerkt zien worden. Toch is Percy Jackson een allesbehalve saaie film. Het vermakelijke godenverhaal over een op hande zijnde ruzie tussen Poseidon en Zeus die alleen voorkomen kan worden door de halfgod Percy Jackson staat namelijk garant voor spektakel dat erg makkelijk wegkijkt en vermaakt. Dat de film eindigt in een enorme slechte en uitleggerige climax kan daar weinig aan afdoen.
6.7/10
15 maart: In the Loop
In the Loop werd vorige week genomineerd voor een Oscar vanwege haar script. En dat was een allesbehalve onterechte nominatie. In the Loop is namelijk een fantastisch politieke satire die het verhaal vertelt van een groep Amerikaanse en Britse leden van de regering, die pogen een door de Amerikaanse president en Britse premier gewilde oorlog te voorkomen. De onnozele hielenlikkende werknemers, de droge en villeine humor en de voor plaatsvervangende schaamte zorgende situaties zijn werkelijk hilarisch en fans van The Officie mogen In the Loop dan ook zeker niet missen. Éen van de grappigste films die ik in tijden zag.
7.6/10
15 maart: Zack and Miri Make a Porno
Bij toeval langsgekomen op film 1 en toch even blijven hangen. Het was eigenlijk precies wat ik er van verwacht had. Een overwegend flauwe komedie met talloze slechte en foute sexgrappen die incidenteel toch een lach op je gezicht weet te krijgen. Kortom mooi laten lopen of je moet toevallig om 11.00 uur op een vrije maandagmorgen niets beters te doen hebben.
5.6/10
11 maart: Speed Racer
Als de regisseurs van de Matrix trilogie met hun eerste film komen sinds de belevenissen van Neo, Trinity en Morpheus, dan zijn de verwachtingen hoog. Het mag dan ook bijna een wonder heten dat de makers van Speed Racer dezelfde zijn, want eerlijk gezegd valt er bijzonder weinig positiefs te melden over deze film. Allereerst valt vooral de ongelofelijk lelijke cinematografie op. De felle kleuren doen werkelijk pijn aan de ogen. Bovendien komt praktisch de hele film uit de computer wat zorgt voor een enorme portie spuuglelijke kitsch. Als dan ook het vertelde verhaal niet meer is dan schakelen van de ene naar de andere autorace blijf er erg weinig meer over.
3.1/10
10 maart: Alice in Wonderland
Een van de fantasierijkste verhalen ooit, gecombineerd met een regisseur met een ongeëvenaarde fantasie. Het belooft veel. En eerlijk gezegd maakt de film het voor een heel groot deel ook gewoon waar. Alice in Wonderland ziet er namelijk prachtig uit. Regisseur Burton gaat helemaal los om zijn Wonderland vorm te geven en dat zorgt voor een fantasiewereld vol groende bossen, dorre woestijnvlaktes, echte Disney paleisen en veel vreemde wezens. Bovendien is het verhaal dat inmiddels al bijna 150 jaar standhoudt natuurlijk meer dan interessant genoeg. Het enige puntje van kritiek dat ik heb op Alice in Wonderland is dat de film je nooit echt raakt en dat meeleven daardoor erg moeilijk wordt. Dat neemt niet weg dat Alice in Wonderland mij veel meer kon bekoren dan dat enorme kassucess van de laatste maanden Avatar. Daar doet zelfs het ontbreken van de donkere Burton sfeer niets aan af.
7.4/10
9 maart: Tell no One
Franse verfilming van de gelijknamige thriller van schrijver Harlan Coben. En zeker geen slechte. De film blijft erg trouw aan het boek en is gewoonweg een bijzonder vakkundig gemaakte thriller die nergens echt in uitblinkt maar ook nooit tekortschiet.
7.0/10
9 maart: Hachiko: A Dog’s Tale
Hachiko is nog maar een jonge pup als hij bij toeval op een station wordt gevonden door Parker Wilson. Vanaf dat moment begeleidt Hachiko zijn nieuwe baasje dagelijks naar het station en staat hij ’s avond op dezelfde plek alweer trouw te wachten op zijn thuiskomst. Zelfs na de dood van zijn baasje blijft Hachiko nog negen jaar lang iedere dag de gang naar het treinstation maken. Wie het waargebeurde bovenstaande verhaaltje leest weet precies wat hem te wachten staat. Bereid je dus voor op een vrolijke, ondeugende en verdrietige kijkende hond in dit sentimentele drama dat aan elkaar hangt van goedkoop effectbejag maar toch consequent in zijn opzet slaagt. De kijker ontroeren.
7.8/10
6 maart: Invictus
Malcolm X, Steve Biko en Gandhi. Over alledrie de idealisten is al eens een uitstekende biopic gemaakt. Des te vreemder is het dat een goede film over de Zuid-Afrikaanse leider Nelson Mandela volgens mij nog steeds ontbreekt. Dat moet ook Clint Eastwoord gedacht hebben toen hij met Invictus kwam. Helaas is Invictus lang niet Eastwoods beste film geworden, daarvoor is de film te sentimenteel en blijft het personage Mandela te eendimensionaal. Dat neemt echter niet weg dat Invictus een prima politieke sportfilm is en dat Morgan Freeman de strijder tegen de apartheid op indrukwekkende wijze neerzet en daarvoor volledig terecht een Oscarnominatie kreeg.
7.5/10
5 maart: The Game Plan
Meer dan genoeg aan te merken op deze film. Zo is het acteerwerk op zijn zachtst gezegd niet al te indrukwekkend en is het er duimendik opliggende moraal ook wel erg nadrukkelijk aanwezig. Toch heb ik me verre van verveeld tijdens dit filmpje en daarom toch een voldoende.
6.0/10
5 maart: Nights in Rodanthe
Richard Gere en Diana Lane acteren op de automatische piloot in dit Romantische drama. Het levert een aardig tussendoortje op dat echter nooit verrast en zich vooral richting einde iets te nadrukkelijk op de traan richt.
6.3/10
3 maart: Mr. Troop Mom
4.9/10
3 maart: La Siciliana Ribella
6.1/10
1 maart: Ip Man
Liefhebbers van films waarin het draait om de spectaculaire man tegen man gevechten weten het al jaren. Jean-Claude van Damme en Steven Seagal zijn watjes vergeleken bij de helden uit Azië. Ip Man is het zoveelste bewijs van deze stelling. Want ook in Ip Man zijn meesterlijke gevechten en weergaloze slow motions weer niet aan te slepen. Dat, dit alles begeleidt wordt door bombastische muziek en prachtig geschoten beelden maakt het alleen maar mooier. In Ip Man draait het overigens allemaal om de legendarische ‘Wing Chun’ meester en leraar van Bruce Lee, Ip Man. Hij leidt een rustig leventje totdat de Japanners, China binnenvallen. Door de omstandigheden wordt hij gedwongen om het gevecht met de overheersers aan te gaan en dat gaat dus gepaard met rake mokerslagen en indrukwekkende beelden. Kortom topvermaak is gegarandeerd voor mensen (zoals ik) die een zwak hebben voor dit soort films.
8.1/10
21 februari: The Princess and the Frog
Sinds het meesterwerk The Lion King is mijn zwak voor Disney tekenfilms groot. Ik was dan ook zeer nieuwsgierig naar de eerste Disney tekenfilm sinds jaren, The Princess and the Frog. En gelukkig zijn alle Disney facetten weer aanwezig. Een hartverwarmend verhaal, leuke liedjes, kleurrijke personages en een moraal van heb ik jou daar. The Princess and the Frog is kortom weer ouderwets topvermaak.
7.6/10
17 februari: The Wolfman
The Wolfman is niet de film geworden die ik gehoopt had. De film blinkt uit in voorspelbaarheid en Anthony Hopkins en Benicio Del Toro acteren op de automatische piloot. Dat de film uiteindelijk toch nog de moeite waard is komt vooral door de prachtige aankleding van het 19e eeuwse Engeland, de uitstekende transformaties van mens naar wolf en de visuele flair van de bosrijke omgeving. Daarom toch nog een voldoende.
6.4/10
16 februari: A Serious Man
De nieuws Coen Brothers is natuurlijk iets om naar uit te kijken. Jammer genoeg is A Serious Man toch een tegenvaller. Dat komt vooral omdat A Serious Man de de minst toegankelijke film van de talentvolle broers is. Het Joodse milieu waarin de film zich afspeelt en de daarmee gepaarde rituelen en gebruiken maken van A Serious Man een heel religieuze film waarbij enige voorkennis van het Joodse geloof geen overbodige luxe is. Dat wil overigens niet zeggen dat er geen ruimte is voor de typische droge humor of kolderieke situaties. Ook die zijn wederom in grote getale aanwezig. Dat neemt echter niet weg dat het minder toegankelijke verhaal het meeleven met de personages moeilijk maakt. Daardoor komt A Serious Man voor mij niet verder dan een nipte voldoende.
6.1/10
14 februari: The Hurt Locker
Na alle Oscarcommotie toch wel erg benieuwd. En zeker niet teleurgesteld. Het iedereen is een potentiële terrorist sfeertje wordt fantastisch neergezet en de ontmantelingscénes zijn stuk voor stuk bloedstollend spannend. Na het eerste uur als de hoofdrolspeler zo nodig wat verder uitgediept moet worden vliegt de film een aantal keren flink uit de bocht. Het zorgt ervoor dat die negen Oscarnominaties toch wel iets teveel van het goede zijn. Dat neemt niet weg dat The Hurt Locker een uitstekende oorlogsfilm is die wat mij betreft Avatar op praktisch alle vlakken overklast.
7.7/10
11 februari: Shutter Island
Shutter Island: 8.9/10
11 februari: Nine
Nine: 6.3/10
9 februari: Transformers 2: Revenge of the Fallen
Ik had na deel één beter moeten weten maar vanwege jeugdsentiment Optimus Prime en zijnen toch maar een tweede kans gegeven. Helaas is de film nergens beter dan zijn voorganger. De film sleept zich van de ene spectaculaire scéne naar de volgende maar de groot, groter, grootst mentaliteit maakt de film alleen maar slechter. Aangezien ook de humoristische bedoelde stukken niet aanslaan, een schaarsgeklede Megan Fox na een half uur ook verveelt en de film met 2,5 uur veel te lang duurt blijft er maar bijzonder weinig positiefs over.
4.3/10
8 februari: I Love You Phillip Morris
I Love You Phillip Morris: 1.3/10
7 februari: The Nightmare Before Christmas
Éen van die klassiekers die ik op de een of andere manier altijd links heb laten liggen. En zoals zo vaak blijkt dat ook hier weer zonde. The Nightmare Before Christmas blijkt namelijk een erg leuk en prachtig geanimeerd filmpje met aanstekelijke liedjes en met 75 minuten een perfecte lengte.
7.2/10
5 februari: Down Terrace en Serge Gainsbourg, Vie Heroïque
Down Terrace: 7.1/10
Serge Gainsbourg, Vie Heroïque: 7.2/10
2 februari: Un Prophéte, Crying with Laughter, Rabia
Un Prophéte: 7.7/10
Crying with Laughter: 8.4/10
Rabia: 6.2/10
1 februari: Lourdes, Kamui, Dogtooth
Lourdes: 6.2/10
Kamui: 4.9/10
Dogtooth: 3.5/10
31 januari: Valhalla Rising en R
R: 8.1/10
Valhalla Rising: 6.8/10
25 januari: Bernhard, Schavuit van Oranje
Bernhard, Schavuit van Oranje deel 1
Bernhard, Schavuit van Oranje deel 2
Bernhard, Schavuit van Oranje deel 3
Bernhard, Schavuit van Oranje deel 4
8.0/10
23 januari: Le Voleur (1967)
Erg matige film van de regisseur Louis Malle die ik na Ascenseur pour l Échafaud toch best hoog had zitten. Het begin waarin we Jean-Paul Belmonde langzaam zien veranderen in een binnen zijn beroepsgroep gerespecteerd dief is nochtans best aardig. Daarna kabbelt de film echter voort in een laag tempo en is het vooral een opgave om de film uit te zitten.
4.9/10
18 januari: Sherlock Holmes
Er is meer dan genoeg positiefs over Sherlock Holmes te melden. Want al vanaf de heerlijke openingsscéne zit de vaart er goed in. Ook de wisselwerking tussen het duo Watson en Holmes is fantastisch. En tot slot mogen ook het prachtig nagebouwde Victoriaanse London en de soundtrack niet onvermeld blijven. En toch is Sherlock Holmes geen film die lang bijblijft? Dat zit hem vooral in een paar ongelukkige keuzes. Belangrijkste is het zwarte magie element, dat de film geen goed doet. Sherlock Holmes krijgt er een wat groot hocus pocus gehalte door, waar uiteindelijk ook nog eens nauwelijks iets mee gedaan wordt. Sterker nog, Ritchie moet in de laatste tien minuten alles uit de kast halen om de eerste twee uur te verklaren. Dat hij een dergelijke monoloog van hoofdrolspeler Downey Jr. nog nodig heeft zegt eigenlijk al veel. Sherlock Holmes is dan ook een vermakelijke film die een aantal bijzonder geslaagde momenten heeft maar die in zijn geheel redelijk snel vergeten zal worden.
6.7/10
17 januari: Up in the Air
Het jaar begint alvast uitstekend. Up in the Air is een niets minder dan uitstekend film over eenzaamheid, geluk, liefde en …. vooral vliegen. Up in the Air vertelt het verhaal van Ryan Bingham. Een man wiens baan het is om mensen te ontslaan en die daarvoor ruim 300 dagen per jaar het hele land doorvliegt. George Clooney speelt deze van zijn sociale isolement genietende Bingham, en doet dat weergaloos. Vooral in het eerste uur als cynisme en egoisme zijn belangrijkste karaktereigenschappen zijn, is het ademloos genieten van deze masterclass acteren. In het tweede deel boet de film heel even een klein beetje aan kwaliteit in. Het verhaal wordt iets te voorspelbaar maar een kniesoor die daarover valt. Up in the Air is simpelweg genieten met glansrollen voor Clooney en Vera Farmiga, fantastische dialogen en een grappig maar ontroerend verhaal. Kortom iedereen zo snel mogelijk naar de bioscoop.
8.2/10
17 januari: High School Musical
Heb me altijd al afgevraagd waar die hype voor deze films vandaan kwam. En toen ik net toevallig langs Disney XD zapte en High School Musical (nagesynchroniseerd) voorbij zag komen, toch maar eens even de proef op de som genomen. Het zal ook meteen de laatste film uit de reeks zijn die ik zie want echt onder de indruk was ik niet. High School Musical is een vakkundig gemaakte standaard verhaaltje met veel gezing en gedans dat niet verveeld en op de schoolgaande jeugd blijkbaar veel indruk maakt, maar aan mij niet besteed is.
4.8/10
16 januari: Though None Go with Me
Wel heel erg zoet filmpje dat de gelovige boodschap er veel te nadrukkelijk oplegt. Tel daarbij op dat de film wordt afgeraffeld waardoor het drama nauwelijks impact heeft, en je houdt een matig filmpje over.
4.4/10
16 januari: I Could Never Be Your Woman
Leuk tussendoortje over een moeder en dochter die beide verliefd worden. Vooral de dialogen tussen de twee zijn bij vlagen leuk.
6.3/10
10 januari: Fast & Furious
Film die precies datgene doet wat je er vooraf van verwacht. Een avondje hersenloos vermaak dat stijlvol in beeld wordt gebracht en geen seconde verveelt. Niet meer maar ook zeker niet minder.
7.1/10
3 januari: Avatar
Eindelijk kan ik dan meepraten over het 3-D spektakel Avatar. Helaas ben ik niet zo lovend als de meeste onder ons. Zeker, het is een enorme belevenis maar ik heb er ook veel op aan te merken. Allereerst blijkt het 3-D filmkijken niet voor mij weggelegd. Ik stoorde me bijna twee uur aan het gebrek aan scherpte van de beelden. Daarnaast heb ik moeite met de enorme drukte van het 3-D kijken. Daar blijft het echter niet bij. Ook het verhaal is te weinig bijzonder en indrukwekkend om echt mee te slepen. Het hoge sentimentele gehalte (dieptepunt is de Braveheart achtige toespraak) en het wat bij elkaar geraapte verhaal bevielen mij in ieder geval maar matig. Feit blijft echter dat het wel weer eens een echte filmbelevenis is die absoluut bijblijft en je bij vlagen ook volkomen van je stoel blaast. Daarom toch een dikke voldoende.
6.5/10
3 januari: This is It
Een aardig kijkje achter de schermen. Maar meer is het ook niet. Je krijgt tijdens het zien van This is It toch regelmatig het gevoel dat het waarschijnlijk maar goed is geweest dat al die optredens niet door zijn gegaan. De reden ervoor is natuurlijk tragisch, maar op basis wat ik in deze docu gezien heb, had het alleen maar kunnen eindigen in een fiasco. Het is dan ook stuitend die verheerlijking van Jackson tijdens de repetities. Vooral Kenny Ortega is totaal niet serieus te nemen als regisseur van de show. Hij vindt werkelijk alles fantastisch. (dieptepunt is Billie Jean: Komaan zeg, de kerk van rock ’n roll, wat een onzin) Het enige punt waarop hij eigenlijk nog wel overtuigd zijn de danskwaliteiten. Hij beweegt nog makkelijk en soepel en het ziet er bijna altijd stijlvol uit. Zingend komt hij echter zwaar tekort. Tenminste dat gevoel krijg ik, omdat ik het idee heb dat 80% geplaybackt is en Jackson wel erg zwaar leunt op zijn achtergrondkoor. Nee hoe flauw het ook mag zijn maar mijn eerste reacties na This is It was toch echt was dit het?
4.2/10
1 januari: Cop and a 1/2
Matig filmpje over een achtjarige jongen die politieagent wil worden en per toeval in de positie komt dat hij een dagje mag meelopen. De kleine jongen is mateloos irritant en betweterig en Burt Reynolds is ook allesbehalve gelukkig in zijn rol als de norse agent.
4.3/10
30 december: Gewoon Hans
Op alle fronten een tegenvaller. Zowel als komedie en als drama niet goed genoeg. Wel leuk hoe Teeuwen speelt met de verwachtingen en zijn eigen imago. Al met al toch jammer want had wel vertrouwen in Hans Teeuwen.
4.3/10
29 december: The Longest Yard
Altijd al een zwak gehad voor sportfilms als deze. Ze lijken allemaal op elkaar en het is zeker niet groots maar vermakelijk is het bijna altijd. Ook The Longest Yard is weer een leuk filmpje over een groep gevangenen die het in een potje football mogen opnemen tegen hun bewakers. Adam Sandler is voor de verandering ook nog eens best te hebben. Kortom een zeer onderhoudend filmpje.
6.3/10
27 december: Gamer
Door de overeenkomst qua verhaal met een van mijn guilty pleasures The Running Man toch maar eens bekeken. Wat een fout! Want Gamer is met afstand de meest bespottelijke en stompzinnige film die ik ooit zag. Vooral het eerste uur behoort tot het allerslechtste wat ik ooit op een tv, in een bioscoop of op een computerscherm heb mogen aanschouwen. Het absolute dieptepunt zijn de scénes in de society wereld. Wat een waanzin. Vraag me oprecht af hoe je als regisseur zoiets in je film kunt stoppen. Nee Gamer was niet voor mij weggelegd en daar kon zelfs het dan wel weer vermakelijke laatste half uur niet aan veranderen.
2.1/10
25 december: Hellboy II: The Golden Army
Toch wel een tegenvaller want de eerste film rond de rode krachtpatser was me behoorlijk goed bevallen. Vooral de rol van de cynische en alleen in zichzelf geïnteresseerde Perlman vond ik destijds heel aardig. Het eerste uur in dit tweede deel is echter één grote freakshow waarbij Hellboy alleen als vechtmachine en niet als het moeite met gezag hebbende rode man naar voren komt. Erg jammer want het komt de film absoluut niet ten goede. Het tweede uur is wat dat betreft een stuk sterker maar het kan de film niet meer redden.
5.3/10
25 december: Kit Kittredge: An American Girl
Aardig filmpje dat prima wegkijkt op een kerstnamiddag. Groots is het allemaal niet maar de kinderen in de film irriteren tenminste niet en het zoete verhaaltje doet haar werk.
6.2/10
21 december: Bringing Up Baby
Als groot liefhebber van screwball comedies is het toch vreemd dat de enige twee tegenvallers die ik tot dusver in het genre zag, beide gemaakt zijn door Howard Hawks. Waar hem dat exact in zit durf ik eigenlijk niet te zeggen maar dat Hepburn in de film meespeelt werkt in ieder geval niet bevorderend. Ik vind haar als zo vaak vooral weer erg irritant. Cary Grant is gelukkig een stuk beter op dreef, maar ook hij kan zelfs dan niet tippen aan de koning van het genre James Stewart. Uiteindelijk is Bringing Up Baby een film die absoluut niet verveeld maar die toch de scherpe humor mist die veel van de andere genregenoten wel hebben.
6.7/10
20 december: (500) Days of Summer
Ik zie niet veel films de laatste tijd maar als ze allemaal van dit niveau zijn neem ik dat graag op de koop toe. Wat een heerlijke film. Ik heb vanaf de eerste minuut met een smile op mijn gezicht gezeten. De originele manier om een lovestory te vertellen, de van het scherm spattende chemie tussen Zooey Deschanel en Joseph Gordon-Levitt, de speelse visuele vondsten, de hilarische voice-over en de weergaloze soundtrack (van Carla Bruni tot The Smiths) ik heb er allemaal niets op aan te merken. (500) Days of Summer is een geweldige romantische komedie die zich zeker kan meten met de beste romantische komedies die ik tot op heden zag (Before Sunrise en Sunset).
8.6/10
19 december: How to Lose Friends & Alienate People
Aardige maar voorspelbare komedie waarover eigenlijk niet veel meer valt te melden.
6.2/10
7 december: Law Abiding Citizen (Sneak Preview)
Nadat zijn vrouw en dochter voor zijn ogen worden afgeslacht en de dader na slechts drie jaar alweer buiten de gevangenismuren rondloopt, is de maat voor Clyde Shelton vol. Hij heeft geen geloof meer in het Amerikaanse rechtssysteem en laat dat merken ook. Vanuit de gevangenis zaait hij dood en verderf onder alle mensen die destijds iets met de rechtzaak te maken hadden. Het eerste uur levert dat een zeer onderhoudende film op die vooral leuk is vanwege de spelletjes die Shelton speelt. In het laatste drie kwartier gaat het echter mis. De plotwendingen zie je al van mijlenver aankomen en de verhoudingen worden compleet omgegooid om toch maar tot het gewenste Amerikaanse einde te komen. Daarom slechts met pijn en moeite een voldoende.
5.8/10
6 december: Together Again for the First Time
Kerstfilmpje dat weinig nieuws onder zon brengt maar prima de boodschap van hoop, vrede en verzoening weet over te brengen. Subtiel is het allemaal niet en de humoristisch bedoelde passages zijn lang niet altijd even leuk maar zo vlak voor kerstmis is het een prima filmpje om vast een beetje in de stemming te komen.
6.0/10
30 november: Triangle (Sneak Preview)
Erg matig horrorwerkje. De spanning zit er het eerste half uur nog wel aardig in maar het met afstand slechtste script dat ik in jaren zag, met bijbehorende bespottelijke plotwendingen doen de film grandioos de das om.
4.6/10
29 november: Ponyo on the Cliff by the Sea
Zoveelste erg leuke film van regisseur Miyazaki en zijn Studio Ghibli. Alle facetten die we inmiddels al gewend zijn uit onder meer Spirited Away, My Neighbour Totoro en Laputa: Castle in the Sky zijn dan ook weer aanwezig. Van de grappige en lieve kinderhoofdrollen tot de grote ontdekkingsreis (in dit geval met een bootje) die zij doormaken. Dat alles overgoten met de vrolijke muziek en de met veel gevoel voor fantasie gemaakte animaties zorgt voor wederom anderhalf uur een grote glimlach op je gezicht.
7.9/10
28 november: Max Payne
Gisteren toevallig bij Max Payne uitgekomen en deze gameverfilming maar eens een kans gegeven. Het begin is nog alleraardigst en ik dacht zowaar te maken hebben met een prima actiespektakel. Dat werd echter al snel minder. De scénes waarin alle registers open gaan en de special effects het weligst tieren zijn werkelijk spuuglelijk. Daarnaast gaat May Payne ook ten onder aan zijn pogingen om het drama nog eens extra te verhogen. Absolute dieptepunt hierin, is de ‘not yet Max’, scéne onder water. Goed voor een avondje hersenloos vermaak maar voor alle anderen mooi laten lopen deze film.
5.4/10
27 november: Beowulf
Foei maar dan ook echt foeilelijke mix tussen animatie en heldenepos. De CGI is zo ontzettend slecht en lelijk dat je bijna niet kunt geloven dat een zichzelf respecterend regisseur dit durft uit te brengen. Nee Beowulf oogt meer als een slecht gelukt computerspel dan een doorbraak op het gebied van de 3D cinema.
3.1/10
26 november: Rendition
Het was na alle ophef in Amerika over het overbrengen van tereurverdachten naar buitenlandse gevangenissen natuurlijk wachten op de eerste films over deze kwestie. Rendition sprong in dat gat en doet dat heel behoorlijk. Oké, het is een typisch Hollywoodiaans vehikel, waarbij de het drama nooit té heftig mag worden. Maar het onderwerp is sterk genoeg om dat niet al te storend te laten worden. Het maakt van Rendition een gedegen en overtuigend drama dat je niet al te lang bij zal blijven maar dat wel prima wegkijkt.
6.7/10
26 novemeber: Get Smart’s Bruce and Lloyd Out of Control
Get Smart was nog te doen maar deze spin-off is dat veel minder. Veel flauwe grappen en twee irritante hoofdpersonages maken dat zelfs 71 minuten uitzitten een opgave is.
3.1/10
25 november: Welcome
Welcome vertelt het verhaal van de zeventienjarige Bilal die illegaal in Frankrijk verblijft en niets liever wil dan zo snel mogelijk het beloofde Engeland bereiken. Na vele tegenslagen ziet hij nog maar één uitweg, en met de hulp van zweminstructeur Simon besluit hij de oversteek zwemmend te maken. Het levert naast een mooi klein en intiem drama, ook een uitstekende en bij vlagen schrijnende sociaal geëngageerde film op, over de politieke en sociale problematiek rond de vele illegalen in de Franse kuststad Calais.
8.2/10
25 november: Bolt
Leuk Disneyfilmpje over de superhond Bolt die uit zijn Truman Show achtige real life soap wordt gehaald en in aanraking komt met de echte wereld. Het is allemaal erg voorspelbaar en braaf maar dat is geen enkel probleem. Wie zonder al teveel verwachtingen aan de film begint zal al snel tot de conclusie komen dat hond Bolt, kat Mittens, de hamster Rhino en de drie duiven leuk genoeg zijn om ervoor te zorgen dat je in 90 minuten niet één keer op de klok hoeft te kijken. En dat is op zijn tijd ook wel eens gewoon genoeg.
7.0/10
23 november: Precious: Based on the Novel by Sapphire
Recensie: Precious: Based on the Novel by Sapphire
7.6/10
23 november: Little Miss Sunshine
Één van de grote verassingen van 2006 was Little Miss Sunshine. De film sleepte meer als veertig filmprijzen in de wacht en werd bovendien vele malen bewierookt door praktisch alle filmrecensenten die Nederland rijk is. Wat mij betreft is al dat lof schromelijk overdreven. Little Miss Sunshine is absoluut geen slechte film en ik heb me dan ook prima geamuseerd maar meer dan dat is het ook niet. De film is niet humoristisch genoeg om tot een grandioze komedie te worden gekroond en ook qua drama is het het wat mij betreft niet het meesterwerk dat velen er blijkbaar in zien. Nee, een leuke feel good film die lekker wegkijkt maar geen film die me tot in de lengte der jaren zal bijblijven.
7.0/10
20 november: The Lady Vanishes
Hitchcock begint steeds meer tot mijn favoriete regisseurs te behoren. Bijna iedere keer weer weet hij van een schijnbaar simpel uitgangspunt een uiterst spannende thriller te maken. Bij The Lady Vanishes is dat niet anders. Daarnaast wordt ook de komische noot niet vergeten. De wisselwerking tussen de twee hoofdrolspelers en de sarcastische one liners die Margaret Lockwood en Michael Redgrave op elkaar afvuren zorgen meermaals voor een grote glimlach op het gezicht en zorgen ervoor dat The Lady Vanishes wederom met recht een Hitchcockklassieker genoemd mag worden.
7.8/10
18 november: El Dorado (1966)
Wederom een western met John Wayne in de hoofdrol maar het resultaat is volkomen anders. De wisselwerking tussen Mitchum en Wayne is uitstekend en in tegenstelling tot bij Stagecoach voegen de bijrollen hier wel de nodige humor en boeiende zijplotjes toe aan de film. Bovendien zorgen de shoot outs voor het nodige spektakel waardoor El Dorado een uiterst onderhoudende western is geworden die geen moment verveeld.
7.7/10
17 november: Stagecoach (1939)
Samen met Red River en El Dorade de drie klassieke westerns die ik nog graag wilde zien. Jammer genoeg viel het bitter tegen. De personages zijn niet leuk of boeiend genoeg om het eerste uur te redden en ook de tocht in de koets kon mij niet de gehele speelduur boeien. Nee, helaas lijkt Stagecoach toch echt meer op het ook al overgewaardeerde The Searchers dan op Fords beste film wat mij betreft, het meesterwerk My Darling Clementine.
4.2/10
16 november: Couples Retreat
recensie: Couples Retreat
4.9/10
13 november: Arsenic and Old Lace (1944)
Frank Capra is samen met Billy Wilder mijn favoriete regisseur uit de gouden hollywood jaren. Ik was er dan ook geen seconde bang voor dat Arsenic and Old Lace me niet zou bevallen. Een terechte vooronderstelling blijkt maar want ook deze film was weer topvermaak. Arsenic and Old Lace is een uiterst leuke klucht over theatercriticus Mortimer Brewster die in één huis woont met zijn twee moordende tantes, een broer die denkt dat hij Teddy Roosevelt is, de moordende neef die lijkt op Frankenstein en zijn geliefde Elaine. Knotsgekke situaties, humor en een gigantisch hoog tempo zorgen voor een komedie zoals ze tegenwoordig helaas niet meer gemaakt worden.
7.9/10
12 november: Le Jour Se Léve (1939)
Niet het Franse meesterwerk waar ik op had gehoopt. De film begint nochtans goed maar verwordt al redelijk snel tot een voortkabbelend en wat vlak liefdesdrama. Vooral de flashback gedreven structuur doet wat mij betreft regelmatig naarmate de film vordert meer goed dan kwaad.
6.3/10
11 november: Sunrise: A Song of Two Humans (1927)
Wederom een stomme film. En wederom een stomme film die heel aardig beviel. Vooral de opbouw van de film is ijzersterk en de technisch voor 1927 ronduit verbluffende shots, zijn bovendien een lust voor het oog. Toch duurt het tussenstuk wat mij betreft iets te lang waardoor de klad er in het middenstuk inkomt. Al met al zeker geen vervelende ervaring maar wel een film die van mij best een half uurtje korter had mogen duren.
6.6/10
9 november: Whatever Works
Recensie: Whatever Works
7.4/10
8 november: Hatching Pete
Bij toeval vanmorgen bij blijven hangen. Kinderfilm over het leven als schoolmascotte die vooraf eigenlijk al volkomen te voorspellen valt maar ook niet meer dan dat pretendeert te zijn dan het is. Leuk voor kinderen ondanks de dramatische Nederlandse nasynchronisatie.
4.2/10
7 november: Showtime
Weinig te vertellen over deze film. Aardig tussendoortje niet meer en niet minder.
6.0/10
7 november: The African Queen
Viel zwaar tegen. Het verhaaltje is voor zijn tijd misschien indrukwekkend maar echt veel indruk maakte het op mij eerlijk gezegd niet. Ook vind ik de wisselwerking Bogart, Hepburn niet echt goed uit de verf komen. Mis eigenlijk de gehele film de chemie. Verder oogt de film ook nog eens ontzettend gedateerd. De beelden van de stromende rivier en de muggeninvasie doen zelfs voor 1951 ouderwets aan. Wel een film die niet verveelt en die je makkelijk uitzit. De IMDB top 250 notering is echter veel te veel van het goede wat mij betreft.
5.7/10
4 november: Ice Age: Dawn of the Dinosaurs
Met afstand het minste deel uit deze (tot nu toe) trilogie. De introductie van onze vrienden de dinosaurussen is mij in ieder geval erg slecht bevallen. Ook het enorm hoge tempo en de constante achtervolgingen werkte me na een tijdje behoorlijk op de zenuwen. Wat overigens niet wegneemt dat het allemaal erg makkelijk wegkijkt en ook zelden verveelt. Toch blijkt maar weer, zo vlak na Up, dat het verschil tussen Dreamworks en Pixar nog schrikbarend groot is. Nu maar hopen dat het simpele cashen het op den duur aflegt tegen kwaliteit en originaliteit.
4.8/10
3 november: Almost Famous
Deze week dankzij een gebrek aan inspiratie voor het eerst sinds tijden weer eens advies gevraagd aan de videotheekmedewerker. Het leverde met Cherry Blossoms een fikse teleurstelling op maar ook een daverende verassing in de vorm van deze film. Want wat een heerlijke muziekfilm is dit zeg. Allereerst is de muziek uitstekend maar daarnaast zijn ook de acteerprestaties van een enorm hoog niveau. Fugit, Crudup en de in deze film meesterlijke Kate Hudson zijn stuk voor stuk fantastisch in hun rol en zorgen samen met het originele verhaal, voor één van de leukste feel good films die ik in tijden zag.
8.6/10
2 november: Night at the Museum 2
Best vermakelijke onzin die in alles echter net iets onderdoet voor zijn ook al weinig bijzondere voorganger. Wel een formule die je eeuwig kunt voortzetten dus ik verwacht nog wel een paar vervolgen. Hele magere voldoende.
5.7/10
31 oktober: Cherry Blossoms
Chineze en Japanse films, ik heb er een haat liefde verhouding mee. Cherry Blossoms is zo’n typisch voorbeeld van die eerste liefdesvariant. De reden is moeilijk te geven zeker omdat het hier ook nog eens om een Duitse film gaat die zich slechts voor een gedeelte in het verre Oosten afspeelt. Feit is echter dat ik als kijker maar tot op zekere hoogte mee kan gaan met deze Oosterse leefwijze en dat ik vooral als de Oosterse tradities of rituelen een belangrijke rol gaan spelen in films vaak afhaak. Ook bij Cherry Blossoms is dit weer het geval. Het eerste uurtje beviel namelijk redelijk goed en waren bij vlagen zelfs nog meer dan redelijk. Als in deel twee de plaatselijke Butoh dans echter een steeds grotere rol gaat spelen en een man regelmatig in vrouwenkleren begint rond te lopen haak ik gigantisch af en is het een opgave van jewelste om de film uit te zitten.
4.8/10
29 oktober: The Hit (1984)
Aardig Brits gangsterfilmpje maar ook niet meer dan dat. The Hit moet het namelijk vooral van zijn sfeer en de komische intermezzo’s hebben maar heeft ook flinke passages die minder imponeren. Terence Stamp is gelukkig wel uiterst grappig als de ex-gangster die nadat hij zijn vrienden verraden heeft enkel nog wacht op de naderende executie en deze dan ook alles behalve met angst en beven tegemoet gaat. Helaas is het niet genoeg om echt te beklijven.
6.2/10
28 oktober: Black Narcissus (1947)
Emeric Pressburger en Michael Powell wisten met hun uiterst vermakelijke A Matter of Life and Death genoeg interesse bij mij op te wekken om eens wat dieper in de films van dit duo te duiken. Mijn tweede ervaring Black Narcissus was echter beduidend minder. De film over een groep van vijf nonnen die in de Himalaya een school en ziekenhuis proberen op te zetten mist de relativerende humor en luchtigheid die A Matter of Life and Death wel had. Bovendien is het verhaal op zichzelf niet interessant genoeg om dik anderhalf uur mee te vullen. Het grootste minpunt zit hem echter in de ontknoping van de film. Deze wordt vooral gekenmerkt door het afschuwelijke theatrale acteren van Kathleen Byron waardoor elke scéne een opgave wordt om uit te zitten. Dit alles neemt niet weg dat het eerste uur hoewel weinig spectaculair zeker de moeite waard is. Iets dat vooral komt dankzij de scénes waarin hoofdrolspeelster Deborah Kerr en David Farrar elkaar al bekvechtend het leven zuur maken.
5.7/10
27 oktober: Le Trou (1960)
Wauw! Le Trou is met afstand de beste gevangenisfilm die ik ooit zag. De film gaat over de jonge Gaspard die onschuldig in de gevangenis belandt en daar samen met zijn vier medegevangen een ontsnappingspoging beraamt. De zinderende spanning is bijna ondragelijk. Die spanning wordt nog eens vergroot door de minimalistische manier van filmen en omdat in Le Trou ruim de tijd wordt genomen om de uitwerking van het briljante ontsnappingsplan te tonen. Het acteerwerk is ook van de bovenste plank en bovendien is de climax ook nog eens fantastisch. Ik kan dan ook werkelijk geen kritiekpuntje op deze film bedenken. Nee, het niveau van de films die ik de laatste tijd zag was al enorm hoog maar blijkbaar kon het nog beter. Le Trou komt daarom met stip binnen in mijn top 10 van beste films aller tijden.
9.1/10
22 oktober: Sherlock Jr. (1924)
Charlie Chaplin of Buster Keaton het is de eeuwige discussie tussen filmfans. Wat mij betreft is er echter geen enkele twijfel mogelijk. Buster Keaton is de enige echte koning van de slapstick en Sherlock Jr. bewijst dat maar weer. Het blijft namelijk verbazingwekkend hoe ver deze komiek, acteur, regisseur en stuntman zijn tijd vooruit was en dan vooral op het gebied van actie en stunt scénes. Het niveau van The General haalt Sherlock Jr. mede door de korte speelduur jammer genoeg net niet maar de 44 minuten vliegen in sneltreinvaart om en de lach is gedurende die periode nauwelijks van je gezicht te krijgen.
8.6/10
21 oktober: Shadow of Doubt (1943)
The Master of Suspense maakt zijn naam voor de zoveelste keer waar. Want ook Shadow of Doubt is weer een film die de spanning alsmaar verder opvoert. Vooral het kat en muis spel tussen moordenaar oom Charlie en zijn hem adorerende maar steeds argwanender wordend nichtje wordt geweldig uitgebuit. Niet Hitchcocks allerbeste zoals hijzelf schijnt te vinden want dat blijft North by Northwest maar zeker een film die in zijn top 5 hoort.
7.8/10
21 oktober: Up
De recensies over de nieuwe Pixar waren unaniem in hun oordeel. Up was het zoveelste meesterwerk van de animatiestudio. Ik ben het hier slechts ten dele mee eens. Up heeft namelijk exact dezelfde kwaliteiten en tekortkomingen als de vorige Pixar, Wall E. Net als bij Wall E is het eerste half uur namelijk met afstand met mooiste en beste gedeelte van de film. De introductie van de personages en met name de dialoogloze levensloop van het echtpaar Fredricksen is meesterlijk, ontroerend en gewoonweg een wonderschoon stukje cinema. Daarna valt de film echter een tijdje ver terug. Het subplot dat draait om de zoektocht naar een zeldzame vogel heeft niet het niveau dat we gewend zijn van Pixar en duurt bovendien ook nog eens relatief lang. Het laatste kwartier pakt Up de draad dan wel weer op wat uiteindelijk leidt tot een mooi slot. Het zorgt voor een onevenwichtige film die echter nog flink boven de middelmaat uitstijgt. Speciale vermelding tot slot nog even voor het korte Pixar voorfilmpje dat in de bioscopen vlak voor de hoofdfilm draait. Mocht u nog twijfelen of u Up in de bioscoop wilt zien. Zeker doen want dit enkele minuten durende filmpje is op zichzelf al de moeite van een bioscoopbezoek waard.
7.4/10
20 oktober: Harvey (1950)
Als enorm fan van de optimistische zwart wit komedies uit de jaren 30,40 en 50 was het vandaag de beurt aan Harvey. Aangezien James Stewart bovendien de hoofdrol vertolkt en dat een acteur is die in mijn top drie van beste acteurs aller tijden staat kan het eigenlijk al niet meer misgaan. Dat gaat het dan ook niet al moet ik eerlijk bekennen dat ik er nog net iets meer van had verwacht. Aan Stewart ligt dat niet want hij is weer ouderwets op dreef als de extreem vriendelijk Elwood Dowd. De bijrollen zijn echter teveel toneeltypetjes en te weinig filmpersonages wat regelmatig irritatie oproept. Uiteindelijk maakt dat van Harvey erg prettig vermaak maar niet de klassieker waarop ik gehoopt had.
6.8/10
19 oktober: Klass
De zoveelste film over pestende en wraaknemende pubers sinds het Columbine drama. Erg subtiel gebeurt het in Klass allemaal niet. Mokerslag na mokerslag wordt op de kijker afgevuurd en de machteloosheid bij de steeds harder wordende pesterijen voel je zelf ook. Onbewogen zit je Klass dan ook zeker niet uit. Toch komt het gebrek aan subtiliteit de film uiteindelijk niet ten goede. De leraren op school zijn te naief voor woorden en de medeleerlingen worden veel te eendimensionaal weergegeven bovendien worden de verwijzingen naar de uiteindelijke finale wel heel vroeg gegeven. Het zijn storende elementen die tijdens het kijken niet eens is zo zwaar wegen maar die zich na de indrukwekkende climax steeds meer opdringen. Voorlopig wint bij mij de emotie het nog van ratio maar dat kan over een paar dagen zomaar anders zijn.
7.7/10
19 oktober: Letters from Iwo Jima
Clint Eastwood begint de laatste jaren steeds meer één van mijn favoriete regisseurs te worden. Met Letters from Iwo Jima stelt hij echter een beetje teleur. De film zou namelijk de Japanse kijk op de slag bij Iwo Jima zijn. In de praktijk is dat echter nauwelijks het geval. Eastwood en producent Spielberg zijn namelijk zo op en top Amerikaans dat de film uiteindelijk niet veel meer wordt dan een oorlogsfilm zoals we er al zoveel kennen.
6.5/10
17 oktober: Control
Af en toe zijn er van die films die je maar voor je uit blijft schuiven. Control is er zo een en waarom weet ik eigenlijk nog steeds niet. Control is namelijk een prachtig debuut van regisseur Anton Corbijn. Het verhaal op zich is nog niet eens is zo indrukwekkend maar de fantastische soundtrack, de zeer geslaagde sfeersetting, het prachtige gebruik van zwart/wit beelden en de uitmuntende rol van Sam Riley als Ian Curtis maken van Control een zeer geslaagd debuut.
7.4/10
14 oktober: District 9
Wonderlijke en bizarre maar uiterst geslaagde film. 20 jaar nadat aliens met hun ruimteschip boven Johannesburg tot stilstand kwamen zitten ze middenin diezelfde stad streng bewaakt weggeduwd in een soort van vluchtelingenkamp. De plaatselijke regering besluit daarom dat het nu wel eens tijd wordt voor een verplaatsing. De man die dit moet gaan regelen is antiheld Wikus van der Merwe. Het klinkt bijna als een komedie maar is allesbehalve dat. District 9 houdt het midden tussen een drama dat ons mensen door middel van gigantische misstanden, vreemdelingenhaat en puur onbegrip een spiegel wil voorhouden in het eerste deel en een actiespektakel dat zijn weerga niet kent in het tweede deel. Dat dit een combinatie is die meesterlijk werkt en de wat mij betreft voorlopig grootste verassing van 2009 oplevert, mag enkel en alleen worden toegeschreven aan geldschieter Peter Jackson en vooral debuterend regisseur Neill Blomkamp. Een man om nadrukkelijk in de gaten te houden.
8.8/10
13 oktober: 13 Tzameti
Het originele script doet al de helft van het werk. De keuze voor zwart wit is ook een juiste. Jammer alleen dat de film iets te sterk leunt op de ontwikkeling halverwege. Vond persoonlijk de weg ernaartoe intressanter dan de clichématig uitgevoerde gebeurtenis zelf. Neemt niet weg dat dit een indrukwekkend debuut van regisseur Babluani is. Ontzettend jammer alleen dat ook hij is gevallen voor het grote Amerikaanse geld en deze film volgend jaar gewoon nog een keer maakt maar dan in Amerika met echte hollywoodacteurs. Geld zal het ongetwijfeld opleveren maar meer dan een slap aftreksel van deze versie zal het niet worden vrees ik.
7.5/10
13 oktober: Cape Fear (1962)
Ik zag de remake enkele jaren geleden al dus het plot kende voor mij weinig verassingen. Dat ik me toch geen seconden heb verveeld ligt vooral aan het geweldige acteerwerk van Gregory Peck en vooral Robert Mitchum. Die laatste zet in de vorm van Max Cady één van de angstaanjagendste bad guys aller tijden neer. Het kat en muis spel tussen hem en Peck staat daarnaast werkelijk bol van de onderhuidse spanning en ook de beklemmende sfeer verhoogt de spanning nog eens extra. Dat de echte confrontatie tussen de twee vervolgens, vooral dankzij het irritant slechte acteerwerk van de twee belangrijkste vrouwelijke rollen, enigzins teleurstelt is bijzonder jammer maar geen onoverkomelijk probleem om toch op een dikke voldoende te eindigen.
7.1/10
10 oktober: The Day the Earth Stood Still (1951)
Wat een enorme meevaller. Zelfs voor mensen die niets om science fiction geven is deze film nog de moeite waard. Daarbij geven de nadrukkelijke verwijzingen naar de koude oorlog en cynische kijk op de mensen de film nog een wat diepere moraal mee. Éen van de beste science fiction films die ik ken en een film die ondanks de erg gedateerde special effects natuurlijk nooit een remake had mogen krijgen.
8.6/10
8 oktober: La Tourneuse de Pages
Vakkundig gemaakte wraakfilm over een tienjarig meisje wiens veelbelovende pianocarriere door een beroemd pianiste een voortijdig einde beleeft. Tien jaar later is ze volwassen en begint ze haar subtiele wraakplan. Helaas ontkomt deze echte acteursfilm niet helemaal aan wat ongeloofwaardige sprongen in het plot maar het acteerwerk van Catherine Frot en Deborah Prancois vergoedt veel.
7.1/10
6 oktober: Bring me the Head of Alfredo Garcia (1974)
Wederom een film die het niet van zijn eerste gedeelte moet hebben. Als na een klein uur echter alle voorbereidingen zijn getroffen en iedereen het op elkaar gemunt heeft is het echter een waar feest voor de kijker. De meesterlijke shoot outs volgen elkaar vanaf dan in rap tempo op en het wordt wel erg duidelijk dat Sam Peckinpah een enorme bron van inspiratie is geweest voor Quentin Tarantino.
7.5/10
4 oktober: The Boat that Rocked
De eerste driekwartier waren een aardige tegenvaller maar daarna wordt het zowaar nog erg leuk. De bijzonder geslaagde soundtrack doet ook een hoop. Het haalt het niveau van Love Actually niet maar uitstekend tijdverdrijf is het vooral dankzij de excentrieke personages absoluut.
7.2/10
3 oktober: Bride Flight
Fikse tegenvaller. Vooral het script laat erg te wensen over. Het loopt over van de gezochte plotlijnen om wat extra spanning en drama te creeren die echter meer kwaad dan goed doen. Gelukkig is met het acteerwerk weinig mis waardoor het nooit echt vervelend wordt.
6.0/10
2 oktober: Barton Fink (1991)
De Coen Brothers mogen toch wel tot mijn favoriete regisseurs ooit gerekend worden. Helaas behoort Barton Fink samen met Fargo tot hun slechtste werk. Saai, te serieus en het lange tijd ontbreken van de de luchtige Coens humor maken het een zware zit. Enkel de bijrollen zorgen er voor dat de film bij vlagen toch nog de moeite waard is.
5.1/10
2 oktober: Ed Wood (1994)
Tim Burton en Johnny Depp in een film over de slechste regisseur aller tijden Ed Wood. Dat moet wel bijna een absurd en surrealistisch filmpje opleveren en dat doet het dan ook. Gelukkig is het verhaal rondom de persoon Ed Wood interessant genoeg want verder is het bij vlagen wat karig.
6.4/10
29 september: Entre les Murs
Het zijn uitstekende dagen. Maak het namelijk niet vaak mee dat ik drie achten of hoger achter elkaar zie. Toch was het vandaag weer raak. Entre les Murs is een werkelijk meesterlijk docudrama over het onderwijs in de grote Franse Steden. Het is indrukwekkend om te zien hoe leraren dag in dag uit het gevecht met de leerlingen aangaan en hoe de leuke en minder leuke momenten zich binnen een jaar afwisselen. Extra interessant wordt het omdat regisseur Cantet nooit partij kiest en de kijker zelf de keuze laat maken tussen leraar en leerling.
8.4/10
28 september: Pat Garrett & Billy the Kid (1973)
Prachtige trage western over de beroemde confrontatie tussen de twee oude vrienden. Het broeierige sfeertje vol onderhuidse spanning en de geweldige acteerprestaties van James Coburn (Pat Garrett) en Kris Kristofferson (Billy the Kid) zorgen ervoor dat deze film met recht in het rijtje klassieke westerns mag. Ook legendarisch is de fantastische soundtrack van Bob Dylan voor deze film die ook nog een bijrol vertolkt als hulpje van Billy the Kid.
8.0/10
22 september: Looking for Eric
Éen van de leukste films die in tijden zag. Het uitgangspunt is even simpel als briljant. Eric is een postbode die enorm fan is van Manchester United en een nog grotere van Eric Cantona. Als zijn leven een steeds groter drama wordt is het diezelfde Eric Cantona die hem komt helpen om zijn leven weer op de rails te krijgen. Dat heeft naast werkelijk hilarische passages ook een uitstekend drama tot gevolg. Al met al een uitstekende film met een geniale Steve Evets die behoort tot Ken Loach beste werk. Voor de mensen die destijds net als ik wel iets met de voetballer Cantona hadden is het zelfs een absolute must.
7.6/10
20 september: El Violin
Hoogespannen verwachtingen die nauwelijks worden waargemaakt. Oke, de zwart witte beelden zien er prachtig uit maar doen ook regelmatig geforceerd kunstzinnig aan. Bovendien is ook het acteerwerk, de muziek en het script niet interessant of goed genoeg om de film over het dode punt heen te trekken. Kortom een bittere teleurstelling.
4.1/10
20 september: The International
Ook weer een uiterst geslaagd tussendoortje dat door het bijzonder slechte script en de daaruit voortkomende plotwendingen echter nooit meer dan een tussendoortje wordt.
7.1/10
19 september: Loft
De Belgische filmhype van de afgelopen tien jaar, en dat is helaas zoals zo vaak met een hype een beetje overdreven. Vermakelijk is het zeker en vooral de dialogen zijn bij vlagen erg leuk maar toch krijg je gedurende de film sterk het gevoel dat je het allemaal al eens gezien hebt maar dan beter. Nogmaals erg leuk tijdverdrijf maar de beste Belgische film aller tijden, No Way.
7.3/10
16 september: Hollow Man 2
Erg lang geen film meer gezien dus gisteren maar even bij Hollow Man 2 blijven hangen. Geen goed idee zo bleek al snel want naast een compleet bespottelijk verhaal was het ook op alle andere vlakken bijzonder oninteressant. Deel 1 zal ik dan ook maar laten voor wat het is.
3.9/10
5 september: Duplicity
Leuk filmpje over twee geliefden die in hun werk concurrerende bedrijfsspionnen zijn. Julia Roberts en Clive Owen hebben het zichtbaar naar hun zin maar de overdaad aan plotwendingen richting einde doen de film dan weer inzakken. Al met al een vermakelijk filmpje dat echter best een half uur korter had mogen duren.
6.5/10
4 september: Corleone (Il Capo dei Capi)
Vergeet The Godfather, Goodfellas of welke andere maffiafilm dan ook. Het waargebeurde levensverhaal van Salvatore “Toto” Riina in deze bijna 10 uur durende miniserie is namelijk het beste dat het genre ooit heeft voortgebracht. Nooit werd de macht en corruptie van en angst voor de maffia zo duidelijk tentoongespreid als hier. Als je dan richting einde ook nog enkele keren originele tv-beelden ziet opduiken en er na een beetje verdieping achterkomt dat wel heel veel daadwerkelijk echt gebeurd is, maakt dat de belevenis nog eens extra indrukwekkend.
8.7/10
31 augustus: Wild Hogs
Leuke komedie over een stel mannen met een mid-life crisis die besluiten een motortocht te gaan maken. Bijzonder is het allemaal niet maar heb me prima vermaakt.
6.4/10
27 augustus: Inglourious Bastards
De nieuwe Quentin Tarantino maakt de verwachingen meer dan waar. Sterker nog, samen met Reservoir Dogs is deze wel zeer aparte oorlogsfilm zijn beste werk tot nu toe. Dat komt vooral door de geniale dialogen en enkele meesterlijke lang uitgerekte scénes. Jammer dat sommige personages af en toe even net iets te karikaturaal worden gepresenteerd maar verder heb ik erg weinig aan te merken op deze verfrissende kijk op het genre.
8.8/10
26 augustus: John Tucker Must Die
5.6/10
21 augustus: The Crow II: City of Angels
Ieder woord gewijd aan deze film is er één teveel.
1.0/10
19 augustus: Millennium: Mannen die Vrouwen Haten
De Millennium trilogie van Stieg Larsson is met afstand de beste thrillerreeks die ik ooit las. Ik was dan ook enorm benieuwd naar deze verfilming van het eerste boek uit die reeks. Jammer genoeg moet ik toch bekennen dat ik enigzins teleurgesteld de bioscoop uitliep. De film weet eigenlijk nauwelijks de sfeer van het boek te benaderen en vooral hoofdpersonage Lisbeth Salander komt op het witte doek beduidend minder over dan in het boek. Een slechte film is het overigens zeker niet maar voor iedereen die het boek gelezen heeft zal de film waarschijnlijk een fikse teleurstelling blijken.
6.5/10
18 augustus: The Great Debaters
Waargebeurd verhaal over het racistische Amerika van 1935 waarin een groep jonge zwarte studenten langzamerhand het hele land verovert het hun kwaliteiten in het voeren van debatten. Volgens het vaste hollywoodstramien gemaakt met bijbehorende pieken en dalen, zwaar op het sentiment inspelende muziek en natuurlijk een groots happy end. Dit is echter allemaal nauwelijks een probleem in deze uiterst vermakelijk door Denzel Washington geregisseerde film.
7.3/10
18 augustus: Cocoon (1985)
5.8/10
15 augustus: The Count of Monte Cristo
Bijna zeven uur durende miniserie van het wereldberoemde verhaal van Alexandre Dumas. Gerard Depardieu is perfect gecast als Edmond Dantes en ook de rest van de cast is meer dan uitstekend. De prachtige aankleding van de oude Franse steden en de klassieke soundtrack doen vervolgens de rest. Wel jammer dat de spanning richting einde een klein beetje afneemt. Dat neemt echter niet weg dat dit de beste verfilming van het verhaal is die ik tot nu toe zag.
8.9/10
13 augustus: Kissing a Fool
5.7/10
12 augustus: Mephisto (1981)
De keuze tussen roem en succes in Nazi-Duitsland of je principes handhaven en je verzetten of vluchten. Klaus Maria Brandauer maakt dit dilemma op werkelijk magistrale invoelbaar in deze film. Éen van de beste acteerprestaties die ik ooit zag. Ik heb van de eerste minuut tot het prachtige eindshot genoten.
8.2/10
9 augustus: Valkyrie
Duitsers die Engels spreken ik blijf het een afschuwelijk iets vinden. Ook in Valkyrie heb ik me er weer aan gestoord. Verder wel een aardige film over een enorm interessante gebeurtenis uit de geschiedenis. Nooit geweten dat de Duitsers ooit zo dicht bij de moord op hun eigen leider waren.
7.0/10
8 augustus: Madagascar 2
Een combinatie van Madagascar 1 en de Lion King die echter op alle fronten tekort schiet. Vooral de humor is beduidend minder dan in het vorige deel.
4.9/10
6 augustus: Little Big Man (1970)
Western die maar moeilijk kan kiezen tussen komedie en drama. Gevolg is dat de film in beide genres tekortschiet. Als komedie is die simpelweg niet leuk genoeg en de dramatische passages sorteren nauwelijks effect door de relativerende stukken erna. Heb me de gehele speelduur niet verveeld en de jonge Dustin Hoffman is goed op dreef maar het meesterwerk herken ik er echt niet in.
6.2/10
4 augustus: Maurice
Ben al geen groot fan van de Britse kostuumdrama’s en deze film heeft daar weinig verandering in aangebracht. De beelden van het oude Engeland doen me weinig en het verhaal over twee jonge mannen die worstelen met hun gevoelens voor elkaar wordt te lang uitgesponnen.
5.5/10
3 augustus: Public Enemies
Michael Mann doet zijn meesterwerk Heat nog eens een keer over, maar dan wel met een camera die schokt en trilt alsof het een lieve lust is. Dat idee kreeg ik althans een beetje bij Public Enemies. Het levert een uitstekende film op die jammer genoeg in alles net iets minder is dan zijn voorganger. Pluspunt is wel dat er niemand die kogels zo hard kan laten klinken en inslaan als Michael Mann. Hoop wel dat die hype van de chaotische cameravoering nu bijna over is.
7.4/10
3 augustus: Sarkar
Gemengde gevoelens bij deze film. Het verhaal op zich is interessant genoeg maar de film is wel erg vorm boven inhoud. Doodnormale gebeurtenissen worden zo groots, bombastisch en melodramatisch gepresenteerd dat het gaat tegenstaan. Na een tijdje wende dit wel en ga je zelfs bij vlagen genieten van de vele slowmotions en overdreven soundtrack. Al met al toch prima vermaak en dus een dikke voldoende.
7.1/10
1 augustus: The Outlaw Josey Wales (1976)
Western waar weinig mis mee is maar die op de een of andere manier net dat beetje mist memorabel te worden. Film mist ook enigzins het echte westerngevoel omdat de focus, meer dan bij veel genregenoten, op de Amerikaanse Burgeroorlog ligt.
7.3/10
1 augustus: Lifeboat (1944)
Wat te doen met een kapitein van een nazionderzeeer die jou boot heeft doen zinken? Het is de vraag waar de acht overlevenden in Lifeboat mee worstelen. Het verhaal staat bol van de morele dilemma’s die echter niet goed genoeg uitgewerkt, doordat de oplossingen zich vanzelf aandienen. Éen van Hitchcock’s mindere films.
6.3/10
30 juli: Sisters in Law
Een vrouwelijke openbare aanklager en rechter in Kameroen die op komen voor de rechten van vrouwen en kinderen. Een heel aardig uitgangspunt voor een docu maar een wat rommelige uitwerking die erg veel vragen onbeantwoord laat.
6.2/10
30 juli: First Daughter
Aardig tussendoortje over het leven van de dochter van een president. Vooral gekeken vanwege regisseur Forest Whitaker die ik als acteur hoog heb zitten. Als regisseur kiest hij echter overduidelijk voor een ander soort films.
5.7/10
30 juli: Rachel getting Married
Toen ik deze film op het IFFR zag begin dit jaar was ik al erg onder de indruk. Door de beduidend minder jubelende ontvangst bij de recensenten ging ik toch twijfelen. Nu na een herziening is die twijfel definitief weg. Rachel getting Married is een uitstekend drama met een glansrol voor Anne Hathaway dat regelmatig doet denken aan het Deense Festen.
8.3/10
28 juli: Angel Heart (1987)
Film die het vooral moet hebben van zijn nare en mystieke sfeer die je bij de strot grijpt. Het eenvoudige detective verhaaltje en de voodoo wereld die nadrukkelijk aan bod komt deden me iets minder.
7.3/10
26 juli: Appaloosa
Tegenvallende western die vooral ten onder gaat aan de intrede van Renée Zellweger en de daaruit voortvloeiende subplotjes. Erg jammer want een western met een confrontatie tussen Jeremy Irons en Ed Harris beloofde nochtans veel.
5.8/10
24 juli: Manhunter
Tegenvallend debuut van het toen nog Hannibal Lecktor (Later werd het Lecter) hetende personage. Brian Cox mist het charisme van Anthony Hopkins en ook de rest van het verhaal is te oninteressant. Mooi overslaan en beginnen met The Silence of the Lambs.
6.0/10
23 juli: EL Aura
Uitstekende thriller over een man die per toeval het meesterbrein achter een overval wordt. De film blijft vooral bij vanwege de prachtig geschoten bosscénes. Ook het script verdient een compliment want het zorgt ervoor dat El Aura ondanks dat de film van toevaligheden aan elkaar hangt toch geloofwaardig blijft.
8.0/10
18 juli: Mulan
Heel behoorlijk standaard Disney filmpje dat lekker wegkijkt maar nergens echt bijzonder wordt.
6.9/10
16 juli: Point Break
Absurd verhaal over een groep surfers die banken overvalt om hun sport uit te kunnen oefenen. De film is dan ook meer een vrijbrief voor zoveel mogelijk surfscénes dan dat je hem serieus kunt nemen.
5.1/10
16 juli: Assault on Precinct 13 (1976)
Bijzonder vermakelijke b-film uit de jaren zeventig die het geweld niet schuwt en nog wat extra sfeer mee krijgt door de uitstekende synthesizer soundtrack.
7.1/10
14 juli: Bangkok Dangerous (1999)
Onlangs in Amerika een remake van verschenen, maar dit origineel is net iets sterker. Dat komt vooral door de vele slowmotions, dik aangezette maar effectieve soundtrack en leuke montagetrucjes waardoor deze versie net wat stoerder oogt.
7.1/10
13 juli: Klopka
Je zou bijna denken dat Klopka een moderne bewerking van Dostojevski’s meesterwerk Misdaad en Straf is. Vragen over schuld en boete liggen constant op de loer en worden op een toegankelijke manier prachtig naar voren gebracht. Na een matige week eindelijk weer eens een prachtfilm.
8.5/10
12 juli: Borat
Al eerder wat stukjes gezien maar om echt een oordeel te vellen moet je een film natuurlijk helemaal zien. Nou de voorstukjes hebben mijn beeld bevestigd. Dramatische film die werkelijk niets anders doet dan grove en vooral makkelijke grappen maken die totaal geen effect sorteren. Kortom een van de slechtste films die ik ooit zag.
1.2/10
12 juli: The Fall
Vreemd sprookje dat bijzonder sterke momenten afwisselt met een script dat werkelijk alle kanten uitvliegt. Al met al niet slecht maar er had veel meer ingezeten.
6.2/10
7 juli: Bedtime Stories
Leuke disney komedie die ook voor volwassenen aardig wat leuke momenten heeft.
7.0/10
6 juli: The Visitor
Prachtig klein en intiem drama over een man op leeftijd die bevriend raakt met een illegaal in Amerika bivakerende jongen uit Syrie.
7.9/10
5 juli: American Pie: Naked Mile
Ongelofelijk flauwe puberale komedie die me op zijn zachtst gezegd niet kon bekoren.
3.0/10
4 juli: Yes Man
Jim Carrey zoals je Jim Carrey in een film kan verwachten. Bij vlagen best leuk maar ook zeer regelmatig over the top en flauw.
5.8/10
27 juni Above the Law
Dom en cliché filmpje dat perfect past in Steven Seagals complete ouvre.
4.0/10
25 juni: State of Play
De journalistieke en politieke thriller leek de laatste jaren op sterven na dood. State of Play maakt daar echter een einde aan. Sterker nog deze enorm spannende thriller is wat mij betreft de beste in zijn genre sinds All The Presidents Man. Het enige minpuntje is anticlimax die tot stand komt omdat de film één plotwending teveel bevat, wat de pret echter nauwelijksmag drukken.
7.7/10
24 juni: Stir of Echoes
Bovennatuurlijk filmpje met een interessant verhaal en een uur lang een creepy sfeertje dat destijds echter de pech had net na de Sixth Sense uit te komen. Richting einde vliegt de film uit de bocht waardoor een echt goed cijfer er niet inzit.
6.5/10
21 juni: Doubt
Uitstekend drama, dat drijft op het acteerwerk van Philip Seymour Hofmann en Meryl Streep, over de vraag of een pastoor nu wel of niet te vriendschappelijk met een jongen omgaat. Doubt blijft op de vlakte waardoor je als kijker lange tijd gedwongen wordt om je eigen waarheid te vinden.
7.6/10
21 juni: Pompoko
5.0/10
21 juni: The Curious Case of Benjamin Button
Vakkundig gemaakt dat zeker. En ook aan Brad Pitt ligt het niet maar toch mis ik iets. Het blijft allemaal een beetje een ver van je bed show en op emotioneel niveau werkt de film dan ook niet echt. Daarom geen echt hoge waardering hoewel er op zich niet heel veel mis is met The Curious Case of Benjamin Button.
7.4/10
20 juni: Lemming
De film wil graag een mix zijn tussen David Lynch en Alfred Hitchcock maar slaagt daar nooit in. Sfeertje is nog heel behoorlijk maar het verhaal is zo zwak dat zelfs dat niet veel helpt.
5.0/10
20 juni: Indigénes
Aardige Franse oorlogsfilm bekeken vanuit de koloniale moslimstrijders die hun leven wagen voor het Franse rijk maar daar weinig voor terug krijgen. Bij vlagen indrukwekkend maar het grootste deel voelt aan alsof je het allemaal al een keer gezien hebt, maar dan beter.
6.2/10
18 juni: Absence of the Good
Toch wel een fikse tegenvaller als je Manhunter verwacht en ze zenden dit filmpje ineens uit. Toch maar afgekeken maar echt onder de indruk was ik niet. Voorspelbaar verhaal dat eigenlijk nooit spannend wil worden en een ook nog eens een bespottelijke climax heeft.
5.0/10
16 juni: Private Parts
Film over de rise van shock jock Howerd Stern. Zijn aanvaringen met de directie en de grensoverschrijdende radio hebben mij in ieder geval zeer regelmatig doen lachen.
7.2/10
16 juni: Waltz with Bashir
Een animatiefilm die het verhaal vertelt van de slachtingen in de Libanese vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. De volkskrant gaf zelfs vijf sterren en ook ik was onder de indruk. Het verhaal is indrukwekkend en de animatie adembenemend mooi. Enige minpuntje is dat met de gebruikte animatiemethode emotie overbrengen moeilijk blijkt. Dit wordt echter volledig gecompenseerd door de soundtrack en de laatste scene die als een mokerslag aankomt.
8.0/10
15 juni : The Hangover
Normaal niet zo van de komedies maar nu dus zowaar twee achter elkaar. Buiten de eerste twintig minuten die in niets verschillen van al die andere flauwe tienerkomedies, heb ik me uitstekend vermaakt. Al met al dus een geslaagde film met als hoogtepunt de In the Air Tonight scene. Absolute dieptepunt was de trailer van Sacha Baron Cohen nieuwste film, Bruno, vooraf. Wat een afschuwelijke film belooft dat te worden.
7.5/10
14 juni: Dodgeball: A True Underdog Story
Komedie over de zo ongeveer meest bespottelijke sport die er is: trefbal. Het is zoals bijna altijd bij dit soort films een mengelmoes tussen enorm flauw (Ben Stiller) en bij vlagen best grappig. Wat mij betreft slaat Dodgeball uit naar de positieve zijde mede door een aantal zeer geslaagde cameo’s.
6.5/10
14 juni: Als de Kraanvogels overvliegen (1957)
Daar waar Russische films normaal nogal afstandelijk op me overkomen is dat hier wel anders. Briljante verfilming met een o zo eenvoudig uitgangspunt, de uitvoering is echter simpelweg subliem. Indrukwekkend acteerwerk en visueel zijn tijd ver vooruit. Als de Kraanvogels overvliegen is zelfs zo goed dat hij dicht tegen mijn top 10 aller tijden aanschurkt.
9.3/10
11 juni: Mike Tyson
Bijzonder eenzijdige docu over de meervoudige wereldkampioen zwaargewicht. Tyson wordt zichtbaar gespaard als het gaat over zijn verleden en toont zich bovendien een niet al te snuggere man met nog steeds ogenschijnlijke psychische problemen. Net zoals hij als bokser niet kon tippen aan Ali kan deze docu dan ook niet tippen aan Through the Eyes of the World over diezelfde Ali.
7.0/10
10 juni: Il Dolce E L’Amaro
De Siciliaanse Goodfellas staat er op de hoes van de dvd. Dat is toch echt veel te veel eer. De film begint nog best aardig maar kabbelt vervolgens maar wat door. Niet al te boeiend maar ook niet saai.
6.0/10
10 juni: Caotic Ana
Nog nooit, maar dan ook nog nooit, heb ik een film zo verpest zien worden in het laatste half uur. Van een prachtige broeierige, dromerige film weet regisseur Julio Medem uit het niets een anti-Amerika pamflet te maken, dat werkelijk als een tang op een varken slaat. Zo ontzettend jammer van de fantastische eerste 70 minuten.
6.2/10
6 juni: Young @ Heart
Soms schieten superlatieven tekort en vandaag is dat gelukkig weer eens een keer het geval. Een koor met een gemiddelde leeftijd van 81 dat nummers van Coldplay, Nirvana en Sonic Youth speelt. Het levert ontroerende en hilarische taferelen op. Fred, Joe, Bob en Lenny zullen me nog heel lang bijblijven.
8.9/10
4 juni: Seul contre Tous
Philippe Nahon in optima forma als de immer pessimistische en nihilistische slager. Bijzonder kille, nare, grimmige en verontrustende film die zeker niet voor iedereen is weggelegd. Nog een extra pluspuntje voor de prima soundtrack.
7.8
4 juni: Happy Feet
Zingende en tapdansende pinguins die op deze manier elkaar het hof proberen te maken. Het levert een film op die nog wel aardig begint maar daarna zo de boodschap door de strot duwt dat er weinig meer van overblijft.
5.8/10
4 juni: Man on Wire
Prima docu over koorddanser Philippe Petit, de man die in 1974 in een klap het wereldnieuws domineerde door een touw te spannen tussen de Twin Towers en daar op te ging koorddansen. De betrokkenen zelf komen aan het woord en dat gemixt met authentieke beelden en reconstructies maakt van Man on Wire een indrukwekkend schouwspel.
7.5/10
2 juni: 28 Days
Weinig verheffend maar best aardig filmje. Volgt het vaste stramien voor dit soort films letterlijk en verwordt daarmee een 13 in een dozijn film die echter zelden verveelt.
5.5/10
1 juni: Notorious (1946)
De nummer 117 uit de IMDB top 250 en daarmee ook de hoogst genoteerde film uit diezelfde lijst die ik nog niet gezien had. Wederom een uitstekende Hitchcock zoals eigenlijk bijna altijd. Wat mij betreft net niet zo goed als North by Northwest, Dial M for Murder en I Confess maar toch weer een prima film van de master of suspense. Enige minpuntje: Ik heb Hitchcock’s cameo dit keer niet gespot.
7.9/10
30 mei: Texas Chainsaw Massacre: The Beginning
Zag het origineel ooit eens en waar die zijn klassiekerstatus vandaan haalt is me nog steeds een raadsel. Deze versie volgt praktisch hetzelfde verhaal maar dan in een modern jasje. Het maakt de film iets beter maar wat deze versie van TTCM vooral duidelijk maakt is dat de Amerikaanse horror definitief verslagen is door haar Franse tegenstrever. (Haute Tension, Ils, À l’Intérieur)
6.0/10
29 mei: Recount
Televisiezender HBO levert al jaren kwaliteit met haar films en dat is bij Recount niet anders. De film over de bizarre en allesbeslissende verkiezingen in de staat Florida voor de presidentsverkiezingen van 2000 geeft een mooi inkijkje in deze hectische periode. Ondanks de al bekende afloop toch een spannende film die overduidelijk door een democraat gemaakt is.
7.9/10
27 mei: Heima
Meesterlijke docu over de gratis concerten die de IJslandse band Sigur Ros gaf als ode aan haar geboorteland. De IJslandse pracht en praal gecombineerd met de sublieme muziek en de beelden van jong en oud in het publiek maken van Heima een bijna mythische belevenis. Voor de liefhebbers van Sigur Ros een absolute must.
8.4/10
26 mei: Dead or Alive
Dramatisch. Blijkbaar een bewerking van een game en dat is te zien ook. Bedroevend slechte dialogen, bijzonder neppe CGI beelden en een bespottelijk verhaal. Het enige wat de film nog een beetje redt zijn enkele geslaagde actiescenes.
2.8/10
25 mei: Un Long Dimanche de fiancailles
Vorm boven inhoud maar het stoort zelden. Schitterende beelden mede dankzij het prachtige gebruik van goudgele kleurenfilters. Verder laat Jeunet weer oog voor detail zien en wordt zijn film nooit zwaar dankzij de vele komische intermezzos. Enige minpuntje is het gebrekkig uitgewerkte verhaaltje dat de film van een echte topscore afhoudt.
7.5/10
23 mei: He Was a Quiet Man
7.0/10
22 mei: JCVD
Jean Claude van Damme die Jean Claude van Damme genadeloos op de hak neemt in een film waarin hij zichzelf speelt. De grens tussen fictie en werkelijkheid wordt opgezocht en het levert een heel behoorlijke film op met als absolute hoogtepunt een langdurig monoloog van Van Damme zelf. De filmkrant schreef eind 2008 het volgende. ‘Wie een half jaar geleden had voorspeld dat films met Mickey Rourke en Jean-Claude van Damme tot de meest geprezen titels op het festival van Toronto zouden worden gerekend, was vermoedelijk voor gek versleten.’ De vergelijking tussen Rourke en Van Damme is nog wat teveel eer voor die laatste maar JCVD is zeker geen film die de die hard fans van de Muscles from Brussels zal kunnen bekoren.
7.0/10
21 mei: Sophie’s Choice (1982)
Beklijvend en indrukwekkend drama over de verwerking van holocausttrauma’s en een onmenselijke keuze. Meryl Streep kreeg hiervor een Oscar maar wat mij betreft is het vooral Kevin Kline die show steelt.
7.8/10
19 mei: Angels & Demons
Twee te slimme mensen die te moeilijke problemen in te korte tijd oplossen. Het levert heel behoorlijk vermaak op met enkele bijzonder sterke scenes (eerste keer Sint Pietersplein) maar ook niet meer dan dat. Tel daarbij op de totale minachting van de kijker richting einde en de bespottelijke toespraak van Ewan McGregor tijdens het conclaaf en er valt ook genoeg te ergeren. Al met al toch een dikke voldoende.
6.8/10
18 mei: Star Trek (2009)
Als niet Star Trek fan toch maar gaan kijken na de vele positieve reacties. Terechte reacties zo blijkt. Geweldig spektakel over de eerste missies van de kapiteins Spock en Kirk dat ook prima te volgen is voor de mensen die niet bekend zijn met het Star Trek universum.
8.0/10
16 mei: The Wind That Shakes the Barley
Indrukwekkend drama over uit elkaar gerukte families in het Ierland van de Brits-Ierse oorlog en de daarop volgende burgeroorlog. Ken Loach met zijn beste film sinds Land and Freedom.
7.5/10
-
Recent
- Recensie: The Hobbit: An Unexpected Journey (12 december)
- Recensie: The Killing 3 (Forbrydelsen III)
- Recensie: Boardwalk Empire (Seizoen 3)
- Recensie: Cloud Atlas (29 november)
- Filmtip van de week: Let the Right One In
- Recensie: Looper (29 november)
- Filmtips december: De vijf films die je niet mag missen!
- Recensie: Argo (8 november)
- Recensie: Skyfall (31 oktober)
- Filmtips november: De vijf films die je niet mag missen!
- Waar is het rechtbankdrama gebleven?
- Het nieuwe uitmelken: 1 boek 2 films
-
Links
-
Archief
- december 2012 (3)
- november 2012 (5)
- oktober 2012 (3)
- september 2012 (4)
- augustus 2012 (3)
- juli 2012 (5)
- juni 2012 (4)
- mei 2012 (7)
- april 2012 (6)
- maart 2012 (5)
- februari 2012 (9)
- januari 2012 (5)
-
Categorieën
-
RSS
Entries RSS
Comments RSS
Tim's Filmblog 
Plaats een reactie