Koelbloedige moordenaars, Serge Gainsbourg en Brigitte Bardot

Zo, het IFFR 2010 is alweer ten einde. En terugblikkend mag ik toch wel zeggen dat deze editie voor mij tot de beste ooit behoorde. Want ook mijn vierde en laatste dag met Down Terrace en de surprisefilm bleek de moeite absoluut waard. 

De filmdag begon met het Britse Down Terrace. Of althans dat dacht ik. Voor de hoofdfilm bleek namelijk nog een shortfilm te zitten. Dat ik de naam niet meer weet en ook de moeite niet heb genomen om hem te achterhalen zegt eigenlijk wel genoeg over de kwaliteit van dit filmpje. Gelukkig was Down Terrace van een hoger niveau. Deze zwarte komedie over een vader en zoon die vrij komen uit de gevangenis en weinig subtiel op zoek gaan naar de mensen die hun verraden hebben, bleek namelijk bijzonder vermakelijk. De grappen zijn uitstekend en ook de moorden zorgen steevast voor een lach op je gezicht. Bovendien zijn Robin Hill en Robert Hill (in het echt ook vader en zoon) uitstekend op dreef. Vooral de laatste is bij vlagen hilarisch met zijn lange afzeikmonologen.

Intens gevangenisdrama en meesterlijke stand-up comedian

Het blijkt een festival van ups en downs voor mij. Kon gisteren zelfs een wonder de dag nog niet redden, vandaag was het met afstand de beste festivaldag in vijf jaar IFFR. De reden: Publieksfavoriet Un Prophéte, mijn ontdekking van het IFFR 2010 Crying with Laughter en in mindere mate Rabia.

De dag begon met een geheid succes. Un Prophéte stond al in mijn niet te missen films voor dit voorjaar en sleepte ondertussen op filmfestivals de ene na de andere prijs binnen. En passant werd Un Prophete op de dag dat ik hem zag ook nog genomineerd voor de Oscars in de categorie voor beste buitenlandse film. Kortom het kon niet misgaan en dat ging het ook niet. Un Prophéte is namelijk een rauw en intens gevangenisdrama dat een weinig optimistisch maar daarmee waarschijnlijk niet minder realistisch beeld schetst van het Franse gevangenisleven. Bovendien heeft de film in Tahar Rahim een uitstekende hoofdrolspeler. Hij steelt als de langzaam in rangorde opklimmende Malik el Djebena de show in Un Prophéte. Vooral in de beginfase als hij zijn plek nog moet vinden is Rahim indrukwekkend.

Zelfs wonder in Lourdes kan tweede IFFR dag niet redden

Begon het festival nog goed, dag twee was beduidend minder. Het wonder van Lourdes bleek minder indrukwekkend dan gehoopt, de Japanse ninja kon ook niet imponeren om over het absurde gezin uit Dogtooth nog maar te zwijgen.

De dag begon dus met Lourdes. De film over een meisje in een rolstoel dat samen met haar reisgezelschap wordt gevolgd op haar tour door het bedevaartsoord. Het levert een interessant beeld op van het vercommercialiseerde Lourdes en haar bezoekers die minder met hun naaste op hebben dan je zou mogen verwachten. Zeker het eerste uur is dat meer dan genoeg voor een, zij het enigszins langdradige, heel behoorlijke film. Vanaf het moment dat het ‘wonder’ geschiedt verliest de film echter aan kracht. De adoratie en afgunst die om voorrang vechten komen wel aan de oppervlakte maar worden teleurstellend uitgewerkt. Bovendien is het einde zelfs ronduit teleurstellend.

Extreem gewelddadige viking en akelig realistisch gevangenisdrama

Zo, de eerste filmdag (Valhalla Rising en R) zit er op en ik mag wel zeggen dat het een geslaagde was. Het IFFR 2010 begon voor mij met Valhalla Rising. Een vikingfilm met Mads ‘bad guy uit James Bond’ Mikkelsen in de hoofdrol. Tot zover weinig vreemds. Ware het niet dat Nicolas Winding Refn de regisseur van Valhalla Rising is.

Aangezien ik de afgelopen jaren van deze regisseur al het eerste deel uit de Pusher trilogie zag en vorig jaar op het IFFR Bronson had mogen aanschouwen was ik voorbereid op een absurde film, en dat bleek maar goed ook. Valhalla Rising begint nochtans redelijk normaal. De personages mogen dan niet erg spraakzaam zijn de spectaculaire actiescénes maken veel goed. Want of de viking One-Eye (Mads Mikkelsen) nu afrekent met zijn tegenstrevers door met een touw hun nek te breken of door zich eens flink met een bijl af te reageren, het zorgt steevast voor gruwelijke doch erg vermakelijke tafarelen.