Blue Valentine

Ryan Gosling voor het eerst sinds The Notebook weer in een romantisch drama. Ik vraag me af hoeveel mensen door deze informatie op het verkeerde been zijn gezet. Want wie een tweede The Notebook verwacht komt met Blue Valentine ernstig bedrogen uit.

Blue Valantine is namelijk geen liefelijk romantisch drama over een pas ontluikende liefde, maar een ongemakkelijke en nare film over een relatie in verval. Dat zorgt voor een akelig realistische film die op pijnlijke wijze laat zien hoe sleur en een uit elkaar groeiende man en vrouw wanhopig met elkaar proberen te overleven.

Dat realisme is echter tegelijkertijd ook meteen het manco van de film. Ondanks het uitstekende acteerwerk van Gosling en de voor een Oscar genomineerde Michelle Williams heeft Blue Valentine ook een aantal saaie passages. De talloze ruzietjes om niks en de voortdurende onderlinge spanningen en irritaties worden al snel een herhaling van zetten.

Gelukkig heeft regisseur Derek Cianfrance dit ook begrepen want iedere keer als je definitief dreigt af te haken, pompt hij met geslaagde flashbacks weer wat vers bloed in de film. De terugblikken waarin de twee tortelduifjes elkaar leren kennen en verliefd worden zijn prettige en noodzakelijke intermezzo’s die het contrast met de bittere werkelijkheid alleen maar duidelijker maken.

En daar ben ik achteraf dolblij mee. Blue Valentine heeft namelijk een meesterlijke laatste scéne in petto die diepe indruk maakt. De daaropvolgende prachtige aftiteling zorgde er zowaar voor dat ik eventjes helemaal om was en bijna de minpuntjes uit de bijna twee uur daarvoor vergat. Jammer genoeg voor Blue Valentine bleef het echter bij bijna.

6.6/10