Filmmad’s voorjaar: De vijf (+1) films die je niet mag missen

Nu de Oscars weer achter ons liggen, keert de rust in de bioscopen ook weer terug. Het voorjaar is de laatste jaren de enige periode waarin echt grote blockbusters grotendeels ontbreken. Dat is dit jaar niet anders, al is The Avengers de spreekwoordelijke uitzondering op deze regel. Maar niet getreurd. Het wegblijven van de grote blockbusters opent de deuren voor de wat kleinere films. En op dat vlak blijken maart en april prima Franse en Nederlandse maanden. De vijf films die de lijst van niet te missen films wel haalde zie je hieronder. Zoals altijd op volgorde van uitkomen.

1. 170 Hz: 1 maart

Het blijft vreemd dat films die enkele maanden geleden al draaiden op het Nederlands Film Festival, nu pas regulier in de bioscoop verschijnen. Maar toch mag 170 Hz niet vergeten worden in dit rijtje. Belangrijkste reden daarvoor: Gaite Jansen. Deze jonge actrice barst van het talent en gaat Nederland de komende jaren zonder twijfel betoveren met haar indrukwekkende acteerwerk. Volgens de kenners speelt ze ook in 170 Hz als de dove Evy al de sterren van de hemel. Reden genoeg om de gang naar de bioscoop te maken.

2.  Monsieur Lazhar: 15 maart

De Fransen hebben de laatste jaren een patent op meesterwerkjes die verhalen over immigranten die bang zijn voor uitzetting. Welcome is op dat vlak nog steeds mijn favoriet, maar ik sluit na alle lyrische verhalen niet uit dat Monsieur Lazhar -over een Algerijnse leraar die een gestorven leerkracht komt vervangen- dat niveau gaat evenaren. Helaas moest ik hem door mijn Sundance bezoek dit jaar op het IFFR aan mij voorbij laten gaan. Maar dat de film daar uiteindelijk de grote publiekslieveling bleek en enkele dagen later ook nog eens genomineerd werd voor een Oscar, maakt de verwachtingen alleen maar groter.

3. Intouchables: 22 maart

De best bezochte Franse film van afgelopen jaar en zelfs een van de best bezochte Franse films ooit dit verhaal over de rijke Philippe die door een ongeluk in een rolstoel belandt. Voor hulp in huis huurt hij Driss in, een donkere jongen uit de Franse voorsteden die net uit de gevangenis komt. Een combinatie van drama en komedie waar ik heel veel van verwacht.

4. Quiz: 22 maart

Ik ben geen grote Dick Maas fan. Maar voor Quiz maak ik graag een uitzondering. Barry Atsma en Pierre Bokma zijn twee voortreffelijke acteurs die hopelijk het beste in elkaar naar boven halen. Vooral van Bokma als bad guy heb ik hoge verwachtingen. Ook het plot over een quizmaster die door een man gedwongen wordt een spel op leven en dood te spelen maakt meer dan nieuwsgierig. Het zal uiteindelijk wel weer resulteren in een tegenvaller maar desondanks toch erg benieuwd.

5. Hodejegerne (Headhunters): 12 april

Een van de meest aparte film die ik in lange tijd zag die zichzelf gelukkig niet al te serieus neemt. Roger Brown is de meest succesvolle headhunter van Noorwegen maar om zijn exorbitante levensstijl vol te kunnen houden, steelt hij daarnaast dure kunstwerken. Hodejegerene begint nog relatief rustig maar explodeert vanaf het moment dat de hoofdrolspeler in de problemen komt nadat hij de verkeerde man bedriegt. Wat volgt is een achtbaanrit vol bruut geweld en een flinke dosis zwarte humor die me in het hilarische middenstuk nog het meest deed denken aan een filmische bewerking van Tom en Jerry. Ongeloofwaardig en geen meesterwerk maar wel van begin tot eind hoogst vermakelijk.

6. The Avengers: 25 april

Eigenlijk vielen bijna alle superheldenfilms van de afgelopen twee jaar tegen. En toch. De film waar nu al enkele jaren naar toe wordt gewerkt en waarin Captain America, Incredible Hulk, Hawkeye, Thor, Black Widow en Iron Man bij elkaar komen, kan ik niet laten lopen. Qua actie zal het wel goed zitten nu nog hopen dat de superhelden en hun ego’s onderling voor vuurwerk gaan zorgen. De trailer belooft in ieder geval veel goeds

Oscarnacht zonder verrassingen

Tien uit tien. Nooit eerder voorspelde ik de Oscars zo goed. Nu zou ik mezelf graag op de borst kloppen en hier uitgebreid uitleggen hoe groot mijn filmkennis wel niet is, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat je dit jaar bepaald geen kenner hoefde te zijn. Enkel de winst van Streep kan met een beetje goede wil een verrassing genoemd worden.

Zelden waren de Oscars zo voorspelbaar als dit jaar. Dat The Artist als grote winnaar uit de bus kwam stond al ver van tevoren vast en ook  de winst van Michel Hazanavicius was duidelijk. Bij de twee bijrollen (Christopher Plummer en Ocatavia Spencer) en originele (Midnight in Paris) en best bewerkte script (The Descendants) kon je ook nauwelijks de mist in gaan om over beste niet Engelstalige film (A Separation) en de beste animatiefilm (Rango) nog maar niet te spreken. Gelukkig waren er nog de hoofdrollen. Want zonder de strijd tussen Dujardin en Clooney aan de ene kant en Streep en Davis een de vrouwelijke kant was het helemaal een avond geweest zonder een spannend moment.

Het gebrek aan spanning zorgde trouwens niet voor een saaie avond. De opening van Billy Crystal zette op positieve en erg geslaagde wijze de toon en in vervolg zorgde Meryl Streep met haar ontwapenende dankspeech en Jean Dujardin’s met zijn aanstekelijke enthousiasme voor hoogtepuntjes.

Oscartime!

Wie er zondagavond als de grote winnaar van het podium stapt, lijkt nauwelijks meer de vraag. The Artist gaat de Oscaruitreiking met de winst van een stuk of vijf van de gouden beeldjes domineren en de rest moet het doen met de kruimels en kruimeltjes. Toch belooft de Oscaruitreiking een spannende avond te worden. Want wie wordt de beste acteur? Of nog moeilijker te voorspellen, wie gaat er na vanavond voor een jaar door het leven als beste actrice. Daarom toch een voorbeschouwing aan de hand van de tien meest tot de verbeelding sprekende categorieën.

Beste Film:

Zoals gezegd The Artist gaat met deze prijs aan de haal. Volkomen terecht overigens. Een ode aan de stomme film die ontzettend leuke momenten afwisselt met ontroerende scenes die nog lang bijblijven. Een meesterwerkje en een speciale vermelding voor de leukste Jack Russel ter wereld Uggie. Daar kunnen de twee enige overgebleven (verre) outsiders The Descendants en The Help echt niet tegenop.

Verwachte winnaar: The Artist

Gehoopte winnaar: The Artist

Beste Regisseur:

Een ijzersterk bezette categorie waarin het echter gek moet lopen wil de minst bekende naam uit het rijtje, Michel Hazanavicius voor The Artist, er niet met de Oscar vandoor gaan. En daarmee laat hij toch echt (op volgorde van de grootste kans) Woody Allen. Martin Scorsese, Alexander Payne en Terrence Malick achter zich. Wie had dat een jaar geleden durven te voorspellen.

Verwachte winnaar: Michel Hazanavicius

Gehoopte winnaar: Michel Hazanavicius

Beste Mannelijke Hoofdrol:

Niet alle categorieën zijn even voorspelbaar. Bij de beste mannelijke hoofdrol ontbreekt Michael Fassbender en zijn er slechts twee kandidaten voor winst. Maar valt de keuze uiteindelijk op de sympathieke nieuwkomer (Jean Dujardin uit The Artist) of gunnen de leden van de Academy George Clooney eindelijk zijn eerste Oscar. Dat is de grote vraag. Dujardin is licht favoriet maar ik sluit niet uit dat men tegen de peilingen in voor de oudgediende gaat.

Verwachte winnaar: Jean Dujardin

Gehoopte winnaar: Jean Dujardin of Gary Oldman

Beste Vrouwelijke Hoofdrol:

Ook weer zo’n spannende categorie. Dat Meryl Streep deze prijs ging winnen stond volgens menigeen al maanden vast, maar ineens was daar Viola Davis als de belangrijkste uitdaagster. Bij de gokkantoren is de The Help actrice inmiddels zelfs licht favoriet. Ik reken er echter toch op dat de stemmers het na dertig jaar wel weer eens tijd vinden voor La Streep. Mijn persoonlijke favoriet Rooney Mara is helaas kansloos voor de titel van beste actrice.

Verwachte winnaar: Meryl Streep

Gedroomde winnaar: Rooney Mara

Beste Mannelijke Bijrol:

Albert Brooks leek lange tijd de enige uitdager van Christian Plummer te worden. De schok was dan ook groot toen hij bij de nominaties compleet genegeerd werd. Een schande, maar goed nieuws voor Plummer, want de keus wordt zo wel heel erg makkelijk. Christian Plummer gaat op zijn oude dag zowaar een Oscar winnen en het is hem gegund. Al had Nick Nolte hem ook absoluut verdiend.

Verwachte winnaar: Christian Plummer

Gehoopte winnaar: Nick Nolte

Beste Vrouwelijke Bijrol:

Ook hier hoeft niet gewacht te worden tot het bekende ‘and the winner is’ of het soortgelijke ‘and the Oscar goed to’ klinkt. Daaropvolgend zal namelijk zonder twijfel de naam van Octavia Spencer klinken. Een prima winnaar wat mij betreft, al had Jessica Chastain als de nieuwe ster aan het firmament de Oscar op basis van het hele jaar nog ietsjes meer verdiend. Mijn favoriet is ook in deze categorie weer kansloos.

Verwachte winnaar: Octavia Spencer

Gehoopte winnaar: Bérénice Bejo

Best Bewerkte Script:

Wederom een sterk bezette categorie waar de twee minste uitdagers om onbegrijpelijke redenen gaan strijden om de winst. Vermoedelijk zal The Descendants die strijd winnen van het eveneens wat overgewaardeerde Moneyball-script, maar wat mij betreft mogen allebei de scripts nog niet in de schaduw staan van Hugo en Tinker Tailor Soldier Spy.

Verwachte winnaar: The Descendants

Gehoopte winnaar: Tinker Tailor Soldier Spy

Beste Originele Script:

Vermoedelijk het beste script in deze lijst is dat van A Separation. Maar een nominatie is voor het script van een niet Engelstalige film al winst op zich. Daarom zal het hier gaan tussen The Artist en Woody Allens Midnight in Paris. En hoewel The Artist de grote winnaar gaat zijn aan het einde van de avond kon hij het in deze categorie wel eens gaan afleggen tegen de stomme zwart-wit film.

Verwachte winnaar: Midnight in Paris

Gehoopte winnaar: A Separation

Beste Niet Engelstalig Film:

Een volkomen terechte Belgische nominatie in deze categorie voor Rundskop. Toch zal Rundskop kanonnenvoer blijken voor het prachtige A Separation. Die film was al maanden favoriet en dankzij de nominatie voor beste script, kan het niet anders of A Separation wint de Oscar voor beste niet Engelstalige film. En terecht!

Verwachte winnaar: A Separation

Gehoopte winnaar: A Separation

Beste Animatie Film:

Voor het eerst sinds heel lang dat geen enkele Pixar genomineerd is in deze categorie. Heb sowieso slechts één film uit deze categorie gezien. Inhoudelijk kan ik er dus geen zinnig woord over zeggen. Wel is het duidelijk dat Rango deze Oscar gaat ophalen.

Verwachte winnaar: Rango

Gehoopte winnaar: –

Recensie: Borgen (The Government) (serie)

Scandinavië heeft een naam hoog te houden als het gaat om misdaadboeken- en series. De politieke series van onze noorderburen zijn minder talrijk en hebben die imponerende status (nog) niet. Maar met Borgen wordt wel een zeer veelbelovend begin gemaakt.

In The Killing proefde we wel al even aan het politieke spel. Natuurlijk draaide het in die serie vooral om de vraag wie heeft Nanna Birk Larsen vermoord, maar stiekem was de strijd om de politieke macht tussen Troels Hartmann en Poul Bremer minstens zo interessant. Maar ga er maar aanstaan. Tien uur vullen met een politieke thriller. Niet bepaald een onderwerp dat massa’s mensen meteen naar de winkel laat rennen. Borgen pakt de handschoen toch op. Dit keer geen moordonderzoek, maar een tiendelige serie over het reilen en zeilen van de Deense politiek. De politiek gezien door de ogen van de eerste vrouwelijke premier in Denemarken Birgitte Nyborg (Sidse Babett Knudsen), haar spindocter Kasper Juul (Johan Philip Asbaek) en de jonge, ambitieuze en mooie journaliste Katrine Fønsmark. Het levert een meer dan boeiend inkijkje op in de wereld van de media en achterkamertjespolitiek.

Toch valt er wel het een en ander aan te merken op de serie. Grootste minpunt van Borgen is dat de serie op te veel paarden wedt. De makers durven niet te kiezen voor een serie enkel over media en politiek. In plaats daarvan probeert Borgen suspense en spanning te creëren met ongewenste zwangerschappen, buitenechtelijke affaires of de vermoedens ervan en het dieptepunt een totaal onnodig misbruik subplot.

Ook de verwikkelingen rond een van de hoofdpersonages Katrine Fønsmark maakt de serie niet beter. Birgitte Hjort Sørensen zet weliswaar een dijk van een rol neer als de jonge ambitieuze journaliste Fønsmark, maar wordt tegengewerkt door het script. Vooral de volkomen ongeloofwaardige acties die ze uithaalt na de natuurlijke dood van een getrouwde geliefde in de allereerste aflevering, is simpelweg slecht schrijfwerk. Als daar dan ook nog een ongewenste zwangerschap bovenop komt, heb je bijna het gevoel in een aflevering van Goede Tijden Slechte Tijden te zijn beland. Gelukkig weet de serie op dit vlak, mede dankzij de klasse van Hjort Sorensen, dit niveau te ontstijgen en komt de focus steeds meer op de dagelijkse Deense politiek te liggen.

Dat is ook meteen het sterkste punt van de Borgen. De serie laat zien hoe principes eenmaal aan de macht moeilijk te handhaven blijken. Borgen schetst een deprimerend en weinig hoopvol beeld van de politiek. De manier waarop een goed mens en een sterke vrouw als premier Brigitte Nyborg langzaam de grenzen van de ethiek opzoekt en -om politiek te overleven- gedwongen wordt het machtsspel mee te spelen, is schrijnend en pijnlijk te zien. Maar er valt meer te genieten. De onderhandelingen tussen premier Nyborg en haar onderhandelingspartners zijn razend spannend. Deals worden gesloten, afspraken gemaakt maar blijken enkele uren later niets meer waard. Bovendien worden de uitstekend geschreven dialogen door het acteerwerk van de gehele cast naar een hoger niveau getild. Daarnaast is ook het terugkerende subplot rond Nyborgs gezien een geslaagde zet. Het is fascinerend om te zien hoe haar gezin omgaat met de nieuwe rol van de moeder en welke zware wissel -al slaat Borgen ook hier enigszins in door richting einde- dit trekt op het dagelijkse leven van een gezin.

Pluspunt is daarnaast dat Borgen diep ingaat op de relatie tussen politiek en media. De mediawereld waarin altijd gejaagd wordt op de primeur en de strijd om de kijkcijfers een keiharde is. Het zijn de momenten waarop deze twee onafscheidelijke en van elkaar afhankelijke werelden in elkaar schuiven, dat Borgen op zijn allerbest is. Dat doen ze in de personen van spindoctor Kasper Juul en journaliste Katrine Fønsmark. De chemie tussen de twee spat van het scherm en de een-tweetjes tussen het duo zijn een genot om naar te kijken.

Borgen is dan ook weer een Scandinavische serie die geen seconde verveelt, verslavend werkt en bij momenten moeiteloos in het rijtje van The Killing en The Bridge past. Dat dit niveau niet de hele serie wordt gehaald heeft vooral te maken met een gebrek aan vertrouwen. Het niet durven kiezen voor een serie enkel over politiek en media. Het blijft doodzonde dat de serie slecht uitgevoerde soapthema’s als misbruik, ongewenste zwangerschappen en vreemdgaan gebruikt voor goedkoop effectbejag. Niet nodig. Als de makers dat ook geleerd hebben van dit eerste seizoen, dan staat de Scandinavische politieke thriller ook een mooie toekomst te wachten.

8.1/10

The Bridge: 9.3/10

Borgen 2: 8.6/10

Recensie: Extremely Loud & Incredibly Close (8 maart)

De verwachtingen werden de laatste maanden alsmaar verder naar beneden bijgesteld. De trailer beloofde een sentimentele draak en Extremely Loud & Incredibly Close werd vernietigend ontvangen in Amerika. De angst bleek onnodig, de verfilming van het boek van Jonathan Safran Foer blijkt een meer dan behoorlijke film.

Films en boeken met elkaar vergelijken, ik hou er niet van. Maar als een van je favoriete boeken aller tijden wordt verfilmd ontkom je er niet aan. Met Extremely Loud & Incredibly Close is dat het geval. Het boek van Jonathan Safran Foer over de elfjarige Oskar (Thomas Horn) die probeert de dood van zijn, bij de aanslagen op World Trade Center omgekomen, vader (Tom Hanks) te herdenken, overdonderde me destijds door de verrassende stilistische vondsten, het aangrijpende verhaal en de hilarische gedachtekronkels van hoofdpersoon Oskar Schell. Op geen van die vlakken weet de film het boek te evenaren en toch is Extremely Loud & Incredibly Close zeker geen slechte film geworden.

Om toch maar met het grootste verschil te beginnen, Oskar Schell. De elfjarige jongen waar het in Extremely Loud & Incredibly Close allemaal om draait. In de boeken een personage om van te houden. Zijn kinderlijke maar extreem intelligente visie op het leven zorgde voor één van de weinige boeken waarbij ik hardop heb gelachen. In de film heeft Oskar die uitwerking veel minder. Bij vlagen wekt het irritante en betweterige ventje (er wordt niet voor niets gehint op syndroom van Asperger) zelfs irritatie op. Zijn komische gedachtes worden door middel van een voice-over wel overgebracht, maar missen hun uitwerking toch enigszins.

Maar genoeg over de vergelijking met het boek. Want er valt meer dan genoeg positiefs over Extremely Loud & Incredibly Close te vertellen. Allereerst is er het herkenbare verhaal van Oskar. Een avontuurlijke elfjarige jongen die enige tijd na het overlijden van zijn vader in een vaas een mysterieuze sleutel vindt. De enige aanwijzing die hij heeft is een papiertje waarop de naam Black staat. Reden genoeg voor Oskar om de wijde wereld in te trekken en iedere Black in de directe omgeving te bezoeken op zoek naar zijn schat. Een zoektocht die volgens Oskar moet leiden naar een laatste boodschap van zijn vader, maar in de praktijk vooral een manier blijkt om de dood van zijn vader te verwerken.

En hoewel Thomas Horn die rol prima op zich neemt is het toch iemand anders die de show steelt in Extremely Loud & Incredibly Close. Good old Max von Sydow spat in werkelijk iedere scene van het scherm en het middenstuk waarin hij lange tijd samen met Oskar optrekt, is met afstand het beste stuk van de film.

Blijft nog over 9/11. Het grootste punt van kritiek in Amerika. Een gebeurtenis die volgens de Amerikaanse media uitgemolken wordt in Extremely Loud & Incredibly Close. Vreemde kritiek aangezien Hollywood zo ongeveer de bakermat is van het opgeklopte sentiment. Subtiel is Extremely Loud & Incredibly Close dan ook inderdaad niet. Maar erger of anders dan in andere geliefde Amerikaanse films? Nee. Waarschijnlijk was Amerika achteraf nog gewoon niet klaar voor een film waarin 9/11 een nadrukkelijke rol speelt. En dat is jammer, want Extremely Loud & Incredibly Close is zeker niet de beste film van 2012, maar de vernietigende recensies in Amerika verdient de film zeker niet.

7.2/10

Definitief einde voor televisiedokter House

Het einde van mijn favoriete televisiepersonage ooit zat er natuurlijk al aan te komen. Hugh Laurie gaf een paar maanden geleden al aan dat seizoen 8 voor hem het laatste was. En House zonder Hugh Laurie, dat kan natuurlijk niet. Dat hebben ook de makers ingezien. Het huidige achtste seizoen is het allerlaatste. Blijft alleen nog de vraag hoe te eindigen. Wat mij betreft kan dat maar op één manier. Met de dood van House. Een personage dat zo zelfdestructief door het leven gaat en altijd op het randje leeft kan en mag niet afgeserveerd worden met een happy end. Hopen dat de maker het aandurven om definitief afscheid te nemen.

Recensie: Shame (9 februari)

Nicolas Cage gaf met zijn rol in Leaving Las Vegas alcoholverslaving een gezicht, talloze andere acteurs lieten zien wat drugs met een mens doet en nu laat Michael Fassbender in Shame zien hoe een seksverslaving je leven kan vernietigen. Een meesterwerk!

Regisseur Steve McQueen en acteur Michael Fassbender. Het is een duo dat in Hunger al liet zien waartoe het in staat is. Met Shame doet het tweetal dit nog eens dunnetjes over met dien verstande dat Shame zelfs nog beter is. Want wat schieten superlatieven tekort voor deze film. Zelden werd een verslaving zo pijnlijk getroffen als in Shame.

Het begint al met die weergaloze openingsscène in de New Yorkse metro. Brandon (Michael Fassbender) die volledig non-verbaal het verleidingsspel met de vrouw tegenover hem speelt. De jager en zijn prooi, begeleid door de subtiele steeds weer terugkerende main theme. Het is cinema op zijn allerbest. En het is niet de enige betoverende scene uit Shame. Het perfect geschreven en gespeelde etentje tussen Brandon en zijn nieuwe vlam is memorabel en het moment waarop Brandon’s zus (Carey Mulligan) in een café een minutenlange, langzame versie van Frank Sinatra’s New York, New York ten gehore brengt, gaat door merg en been.

Toch zou ik Shame tekort doen door enkel deze hoogtepuntjes eruit te pikken. Want eigenlijk klopt alles aan Shame. Neem alleen al het acteerwerk. Het is ronduit verbijsterend hoe Michael Fassbender een eenzaam, fragiel en zwaar verslaafd persoon speelt, dat in het dagelijks leven echter uitblinkt in alles wat hij doet en uiterlijk overloopt van het zelfvertrouwen. Het is dit contrast tussen innerlijk en uiterlijk dat Shame een extra laag meegeeft.

Datzelfde geldt overigens ook voor die andere hoofdrolspeelster Carey Mulligan. Zij spat als Sissy van het scherm als de absolute tegenpool van haar broer. De manier waarop hun verwrongen relatie beide levens beheerst en zelfs verwoest, laat zien hoe goed regisseur Steve McQueen zijn vak beheerst. Feilloos weet hij op een geloofwaardige manier te switchen tussen oprechte liefde en haat tussen broer en zus. Gelukkig blijft McQueen verre van het geven van pasklare antwoorden. Verder dan Mulligan’s uitroep: ‘We aren’t bad people, we just come from a bad place’, komt de film niet om het gedrag van Sissy en Brandon te verklaren.

Een lijn die McQueen tot het einde toe doortrekt. Het open einde stelt jezelf in staat om te beoordelen of Brandon en Sissy vervallen in oude fouten of hebben leren omgaan met hun problemen. Maar eigenlijk is het antwoord op die vraag totaal niet van belang. Het is bij Shame de fascinerende weg er naartoe die er toe doet.

8.8/10

Recensie: Hugo (16 februari)

Geen regisseur die zo vaak en duidelijk laat merken hoeveel hij van het medium film houdt als Martin Scorsese. Zijn documentaires over het onderwerp zijn talrijk (A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies, My Voyage to Italy en A Letter to Elia) maar met Hugo gaat Scorsese nog een stapje verder. Een familiefilm in 3D over -en een ode aan- de Franse grondleggers van de film.

Het contrast kan nauwelijks groter. De allereerste filmbeelden van de gebroeders Lumière en de openingsscène uit Hugo. Een 3D-shot waarbij we letterlijk door het Parijs van de jaren dertig vliegen eindigend op een treinstation in de Franse hoofdstad. Een cinematografisch kunststukje dat laat zien hoe ver we gekomen zijn in de afgelopen 116 jaar. Met Hugo wil Scorsese er voor zorgen dat we niet vergeten hoe het allemaal begon. En hij denkt daarbij ook aan de kleintjes.

In Hugo namelijk geen naargeestig eiland waar de grootste gekken ter wereld rondlopen of een doorgedraaide taxichauffeur. Nee, Hugo is een bijna sprookjesachtige familiefilm. Een film over de 12 jarige -op het treinstation van Parijs wonende- weesjongen Hugo Cabret, die probeert zijn overleden vaders werk als klokkenmaker voort te zetten. Niet alleen door er dagelijks voor te zorgen dat alle klokken op het station netjes op tijd lopen maar ook door een geheim project te vervolmaken.

Een avontuur waarbij Hugo kan rekenen op enkele trouwe medestanders maar ook te maken krijgt met hardnekkige vijanden. Tot die laatste categorie behoort zeker Sacha Baron Cohen als de stationsagent wiens levenswerk het is om het station te zuiveren van weeskinderen. Met zichtbaar plezier zet hij zijn bijna karikaturale maar voortreffelijke rol neer. Sowieso barst het in Hugo van de gedenkwaardige bijrollen. Zo is er Ben Kingsley als de chagrijnige speelgoedwinkeleigenaar en good old Christopher Lee als de wijze baas van een boekenwinkel. Dat de hoofdrolspelertjes Asa Butterfield als Hugo en Chloe Moretz als zijn partner in crime daar enigszins bij achterblijven is jammer maar begrijpelijk.

Toch is in Hugo het te vertellen verhaal slechts een kapstop. Een kapstop voor Scorsese om in deel twee zijn liefde voor film en haar grondleggers te uiten. De regisseur begint een niet te stuiten lofzang op filmpionier en goochelaar Georges Méliès. Een fraai vormgegeven en boeiende ode die vooral de cinefielen onder ons enorm zal bekoren. Ondanks al deze pracht en praal heeft deze kentering echter ook minder prettige gevolgen. Ingezette verhaallijnen worden niet meer afgerond, het familiegevoel verdwijnt uit de film en Scorsese verliest hoofdpersoon Hugo steeds verder uit het oog. Een Dickensiaans avontuur over een kind dat de dood van zijn vader probeert te verwerken, transformeert langzamerhand in een –weliswaar weergaloos vormgegeven- geschiedenisles over de kindertijd van de cinema. Interessant en absoluut de moeite waard maar wel duidelijk minder meeslepend dan het eerste deel.

Het maakt van Hugo een betoverend mooie 3D-film film die alleen al vanwege de fantastische vormgeving, de imposante bijrollen en het prachtige verhaal een bioscoopbezoek waard is. Tegelijkertijd is Hugo ook een film die je toch enigszins ontevreden achterlaat. Een film die zich teveel op de nostalgische filmliefhebber richt waardoor je het gevoel bekruipt dat er meer had ingezeten. Hugo is dan ook niet het zoveelste Scorsese meesterwerk geworden daarvoor lijdt de film teveel onder de grootse filmliefde van Scorsese zelf.

7.8/10

Recensie: The Descendants (2 februari)

Het zit George Clooney nog steeds hoog dat hij in 2004 de hoofdrol niet mocht spelen in Alexander Payne’s Sideways. Zeven jaar later komt de samenwerking tussen Payne en Clooney met The Descendants alsnog van de grond. Gevolg: een klein en intiem drama dat het beste in allebei naar boven haalt.

Hawaï: vakantie-eiland van de eeuwige zon, foeilelijke shirt en cocktails. Het lijkt niet de meest voor de hand liggende locatie voor een film over familieproblemen, afscheid nemen en de dood. Maar Matt King (George Clooney) zegt het mooi in de intro van The Descendants. De inwoners van Hawaï zijn echt niet immuun voor het leven, hun hoofdpijn is echt niet minder heftig en hun families zijn echt niet minder verknipt dan de families op andere plekken in de wereld.

Zo ook het gezin King dat wordt getroffen door het noodlot als moeder Elizabeth door een bootongeluk in een dodelijke coma belandt en vader Matt de opvoeding over zijn twee dochters –de puber Alexandra en brutale Scottie- over moet nemen. Als Matt tot overmaat van ramp ook nog te horen kreeg dat zijn vrouw vreemd ging, begint de vermakelijke en ontroerende zoektocht naar haar minnaar.

Vooral knap daarbij is de balans die Payne weet te houden tussen humor en drama. Goedkoop sentiment wordt gemeden en daar waar je het ene moment lacht om de brutale Scottie, rebelse Alexandra of haar duffe vriend, staan even later de tranen in je ogen vanwege de diepe wond die het naderende afscheid achter dreigt te laten. Hulde daarbij voor het acteerwerk. Clooney is prima op dreef maar vooral dochter Alexandra –een rol van Shailene Woodley- maakt grote indruk. Meer nog dan Clooney weet zij op prachtige wijze verdriet, woede en de drang om door te gaan met haar leven in haar personage te verenigen. Een prestatie die absoluut een Oscarnominatie had verdiend.

The Descendants is een film die het hart op de juiste plaats heeft. Verfrissend daarbij is dat Payne niet met pasklare antwoorden komt maar personages creëert die het zelf ook niet altijd weten. Dat maakt het extra jammer dat The Descendants er uiteindelijk voor kiest om alle scherpe randjes richting einde alsnog af te vlakken. Het doet de film tekort en zorgt ervoor dat The Descendants niet de ontknoping krijgt die het verdient. Al moet gezegd dat de allerlaatste scene dan weer van een ongekende schoonheid is.

8.3/10