Recensie: Argo (8 november)

Ben Affleck was als acteur bepaald geen hoogvlieger. Als regisseur heeft Affleck wel een smetteloos blazoen. Met Argo vestigt hij zijn status van topregisseur nog maar eens.

De realiteit blijkt vaak opmerkelijker en ongeloofwaardiger dan de werkelijkheid. Want zeg nou zelf, zes ten dode opgeschreven Amerikanen die uit een brandend Iran worden gered door het maken van een nep sciencefiction film, dat klinkt bepaald niet geloofwaardig. Mocht Bill Clinton in 1997 niet hoogstpersoonlijk de details van operatie Argo onthuld hebben, dan had vermoedelijk geen mens de gelijknamige film serieus genomen.

Het geeft meteen een probleem van Argo weer. Het verhaal en ook de afloop zijn al bekend. Dat de film er desondanks in slaagt om de spanning tot een zinderend hoogtepunt te laten oplopen, maakt de prestatie van regisseur en hoofdrolspeler Ben Affleck alleen maar knapper. Dat het Argo lukt om gedurende twee uur te boeien, komt in de eerste plaats door de authentieke sfeersetting.

Affleck keert met Argo namelijk op indrukwekkende wijze dertig jaar teug in de tijd. Straten ogen oud en de jaren tachtig kleding met bijbehorende kapsels en snorren zorgen er voor dat de personages linea recta uit diezelfde jaren tachtig lijken te komen. Daarnaast heeft Affleck zijn basismateriaal goed bestudeerd. Iets wat pas echt opvalt als na afloop van de film de gelijkenis tussen de originele foto’s en de filmbeelden wel erg groot blijken. Als dan ook Jimmy Carter (Amerikaanse president ten tijde van de missie) in de epiloog nog een bijdrage aan de film levert, zit het qua realisme helemaal goed.

Toch is het sterkste punt van Argo zonder twijfel de cast. Die over de gehele lijn meer dan degelijk is en in John Goodman en Alan Arkin zijn uitblinkers kent. Het olijke duo geeft Argo net dat beetje lucht en humor dat het bloedserieuze verhaal nodig heeft. De manier waarop de twee plannen maken voor hun nepfilm zorgt voor een constante glimlach, maar neemt nooit de ernst van de situatie weg. Die ernst komt vooral terug in het tweede deel. Als Argo een paar tandjes bijzet en toewerkt na een zinderende climax. Dat de film daarbij af en toe een loopje neemt met de werkelijkheid, is de film vergeven.

Of Argo uiteindelijk de Oscarfavoriet is die de Amerikaanse recensenten er van maken, is voor ons Nederlanders nog moeilijk te beoordelen. Wel duidelijk is dat Ben Affleck na Gone Baby Gone en The Town met Argo wederom imponeert als regisseur. Het moet dan ook wel heel gek lopen wil Affleck in januari niet op zijn minst een Oscarnominatie voor beste regisseur krijgen.

8.3/10

Filmtips november: De vijf films die je niet mag missen!

Het einde van het filmjaar nadert weer en dat is een periode waarin de grote titels elkaar in rap tempo opvolgen. Daarom dit keer niet de filmtips van een jaargetijde of meerdere maanden maar enkel de vijf films die je niet mag missen in november. Het venijn zit hem duidelijk in de staart.

Argo: 8 november

Als acteur was Ben Affleck jarenlang het lachertje van Hollywood. Als regisseur heeft hij die naam bepaald niet. Na het ijzersterke Gone Baby Gone en het nog beter The Town komt Affleck nu met Argo over een geheime Amerikaanse reddingsmissie. De eerste geluiden zijn goed en ik sluit dan ook niet uit dat Argo uiteindelijk één van de beste films van 2012 zal zijn.

Amour: 15 november

De winnaar van de Gouden Palm 2012. Na in 2010 met Das Weisse Band sloeg Michael Haneke dit jaar weer toe tijdens het Filmfestival van Cannes. Enorm benieuwd of het intieme drama Amour dan eindelijk de eerste Haneke gaat zijn die ook mij verbouwereerd achter laat. Ik hoop het van harte.

Looper: 29 november

Groots aangekondigd als de film die het fenomeen tijdreizen eindelijk eens wetenschappelijk juist aanpakt. Of de film dat waarmaakt kan ik natuurlijk nog niet beoordelen, maar waar de film wel zeker op kan bogen is een topcast. Met Joseph Gorden-Levitt als de tijdreizende huurmoordenaar en Bruce Willis als zijn oudere ik, neemt het vertrouwen in Looper in ieder geval flink toe.

Cloud Atlas: 29 november

Cloud Atlas heeft alles in zich om uit te groeien tot een meesterwerk of een totale mislukking. De zes epische verhalen die zich afspelen in verschillende tijden kunnen resulteren in ruim 160 minuten melodrama waar het valse sentiment van afspat of uitgroeien tot een epische film zoals ze nog maar zelden gemaakt worden. De cast met onder andere Tom Hanks, Hugh Grant en Halle Berry neigt naar het eerste, de regisseurs van dienst (Tom Tykwer en de Wachowski’s) en de ruim vijf minuten durende trailer voorspellen het tweede.

Populaire: 29 november

Bérénice Bejo brak vorig jaar door als de ster in de Franse Oscarwinnaar The Artist. Nu speelt ze de hoofdrol in Populaire, een film over een razendsnelle typiste die meedoet aan een wedstrijd sneltypen. Klinkt niet als een film die hoge ogen gaat gooien, maar daar denkt Harvey Weinstein anders over. De producer die in 2012 met een uitgekiende marketingcampagne het Franse The Artist aan meerdere Oscars hielp. Dat Weinstein ook Populaire al heeft aangekocht voor Amerika doet vermoeden dat hij met deze film dat kunststukje nog eens over wil doen. Reden genoeg om Populaire toch maar in de gaten te houden.

Bonustip

Rise of the Guardians: 28 november

De kerstman, tandenfee, het zandmannetje en de paashaas die samen de strijd aangaan met het kwaad. Het klinkt zo absurd dat ik het hier niet onvermeld wilde laten. Bovendien doen de trailer en de aanwezigheid van Guillermo del Toro als producer vermoeden dat het zelfs wel eens iets kan worden.

Trailer: The Hobbit: An Unexpected Journey

De terugkeer naar Middle Earth. Het is een gebeurtenis waar ik al ruim een jaar naar uitkijk, en die nu langzaam dichterbij begint te komen. Want op 13 december is het zover. Dan keren Bilbao, Elrond en natuurlijk Gandalf met The Hobbit: An Unexpected Journey eindelijk terug in de bioscoop. Drie maanden waarin de verwachtingen alsmaar hoger zullen worden, zeker naarmate de trailers weer binnen komen druppelen. Hieronder de woensdag onthulde en (voorlopig) laatste.

Top 10 documentaires

Aanstaande donderdag verschijnt er eindelijk weer eens een keer een documentaire in de bioscopen. Die eer is weggelegd voor Woody Allen: A Documentary (zie ook mini-recensie rechts van 2 juli). Een fascinerend inkijkje in het leven van de filmmaker Woody Allen, maar zeker geen perfecte documentaire. Hieronder de tien documentaires die de perfectie wel benaderen.

1. The Two Escobars

Rillingen over mijn lijf na het zien van The Two Escobars. De wereldberoemde drugsbaron Pablo Escobar en Andrés Escobar (geen familie), de Colombiaanse voetballer die vanwege een eigen goal op het WK van 1994 werd vermoord, schetsen samen een beeld van het Columbia vanaf de jaren zeventig dat ontroert en verbijstert. Op grootse wijze laten de regisseurs Jeff Zimbalist en Michael Zimbalist zien hoe de twee Escobars elkaar (in)direct raken en beïnvloeden en welke enorme impact zij, ieder op een verschillende wijze, op het land Colombia hebben gehad.

2. Young @ Heart

Soms schieten superlatieven tekort en bij Young @ Heart is dat duidelijk het geval. Een koor met een gemiddelde leeftijd van 81 dat nummers van Coldplay, Nirvana en Sonic Youth speelt. Het levert ontroerende en hilarische taferelen op en is bovendien een ode aan al die afgeschreven oudjes in de wereld. Ik zal Fred, Joe, Bob en Lenny in ieder geval nooit meer vergeten.

3. Muhammad Ali: Through the Eyes of the World

Het leven van Ali verteld aan de hand van mensen die het meegemaakt hebben of die enorme waardering voor hem hebben. Daarbovenop nog de historische wedstrijdbeelden en interviews met de grote persoonlijkheid Ali zelf en je hebt een pure sportdocumentaire te pakken die nooit meer overtroffen is.

4. Hoop Dreams

Twee jonge basketbaltalenten die vijf jaar lang worden gevolgd. Vanaf het moment dat ze indruk maken op de pleintjes tot aan het moment dat universiteiten hen op het spoor komen. Hoop Dreams laat feilloos zien hoe basketbal een manier van leven is voor veel donkere Amerikanen en hoe het de talenten een uitweg biedt uit een wereld vol drugs, armoede en geweld. Een hoopvolle toekomst die echter door een enkele blessure of een verval in oude gewoontes plotsklaps weer weg is. Het maakt grote indruk. Zozeer zelfs dat je na bijna drie uur eigenlijk alleen maar meer wilt.

5. Queen: Days of Our Lives

Ik ben niet opgegroeid met Queen. Ik ken de nummers wel, maar de band en ook frontman Freddie Mercury hebben nooit een onuitwisbare indruk op me gemaakt. Voor mij was de documentaire Queen: Days of Our Lives daardoor een heuse eye opener. De ups en downs van de band en Freddie Mercury, het commentaar van Brian May en Roger Taylor, de waanzinnige concertbeelden en de indrukwekkend momenten rondom het overlijden van Mercury, maken van deze docu een fascinerend inkijkje in veertig jaar Queen.

6. The Last Lions

Documentaire of film? The Last Lions bevindt zich in een schemergebied. Want hoewel er niets in scene is gezet, zorgen de geweldige voice-over van Jeremy Irons (Scar himself) en de manier van monteren voor een razend spannend verhaal dat wegkijkt als een heuse speelfilm. De belevenissen van de eenzame leeuwin Ma Ti Dau en haar drie welpen laten zien hoe de natuur meedogenloos zijn gang gaat. Het levert een documentaire op die de prachtige, ontroerende, spannende en hartverscheurende momenten met elkaar afwisselt.

7. The King of Kong

Een documentaire over het wereldrecord Donkey Kong. Het klinkt te leuk om waar te zijn en het is zelfs nog leuker. Het extreme fanatisme waarmee hoofdrolspeler Steve Wiebe zich stort op het breken van het bestaande wereldrecord, van game god Billy Michell, is hilarisch, meelijwekkend en ontroerend tegelijk. Dat wereldrecordhouder Billy Mitchell bovendien een bijzonder onsympathieke man is en je daardoor nog fanatieker meeleeft met uitdager Wiebe maakt de documentaire alleen maar beter.

8. Anvil! The Story of Anvil

Anvil! The Story of Anvil laat op meesterlijke wijze het gevecht van het ooit veelbelovende maar nu in kleine zaaltjes spelende Anvil laat zien. Met plaatsvervangende schaamte maar diepe bewondering reis je mee met Anvil op hun treurige tour door Europa. Gelukkig eindigt de documentaire  nog enigszins hoopvol wat een dramatisch einde verdient deze band niet.

9. The Cove

De winnaar van de Oscar voor de beste documentaire van 2010. Na het zien van deze dolfijnendocu kan ik het hier alleen maar mee eens zijn. Vooral de opbouw is ijzersterk. De afwisseling tussen de voorbereiding op de geheime operatie in combinatie met de Japanners die alles in het werk stellen om de haaienmoord buiten beeld te houden werkt uitstekend. Het contrast tussen de zorgeloze dolfijnenbeelden van het begin en de momenten aan het eind waarop honderden dolfijnen tegelijkertijd worden afgeslacht doen de rest en komen als een mokerslag aan.

10. Hearts of Darkness: A Filmmakers’s Apocalypse

Apocalypse Now is een meesterwerk maar deze documentaire over de film is misschien nog wel beter. De film laat op grootse wijze zien hoe Francis Ford Coppola gillend gek werd van een te dikke Marlon Brando, aan drugs verslaafde acteurs, noodweer en gevechten tussen het leger en rebellen op enkele honderden meters van de filmset. Vooral een docu voor de liefhebbers maar ook voor niet Apocalypse Now liefhebbers de moeite waard.

Eervolle vermeldingen

Exit through the Gift Shop

Docu over een onderwerp dat me vooraf totaal niet aansprak. Mijn interesse werd enkel gewekt door het achterliggende verhaal. Een man die een docu wil maken over de grootste straatkunstenaar van deze tijd (Banksy) en vervolgens door zijn onderwerp zelf tot hoofdrolspeler wordt gepromoveerd. Toch is de inbreng van regisseur Banksy, hoe interessant ook, niet de reden dat Exit through the Gift Shop zo’n goede docu is geworden. Dat ligt maar aan één man: Thierry Guetta! Wat heb ik ongelooflijk veel plezier om deze man gehad. Volkomen talentloos, maar dankzij een steeds verder uit de hand lopend misverstand, zijn hieruit voortkomende goede contacten en een hele flinke dosis geluk uiteindelijk een street art artiest van naam en faam. Het maakt van Exit through The Gift Shop een bij vlagen hilarische documentaire, of beter gezegd een mockumentary (daarom niet in de top 10), zoals je ze maar zelden ziet.

Foute Vrienden (2010)

Beste Nederlandse documentaire die ik ooit zag en misschien wel een docu die eigenlijk gewoon in bovenstaande top 10 thuishoort. Heb namelijk regelmatig met open mond naar Foute Vrienden zitten kijken. Dat dergelijke mensen echt bestaan was me tot voor deze documentaire niet bekend. Vooral de Amsterdamse branie, levenslust en schijt aan alles mentaliteit was voor mij totaal nieuw. Dat Foute Vrienden toch meer is geworden dan een aantal hilarische scenes van een vriendengroep die zich onder meer open en bloot bezig houden met zaken die het daglicht niet kunnen verdragen, komt omdat regisseur Roy Dames de mannen liefst vijftien jaar lang heeft gevolgd. Het contrast dat hierdoor ontstaat tussen de jonge honden van weleer en de pijnlijke realiteit vijftien jaar later maakt van de film een intiem portret dat veel meer is dan Jiskefet in het echt. Mij zullen Dikke Bobbie, Verbrande Herman en vooral Rooie Jos en Jantje van Amsterdam nog lang bijblijven.

Trailers Skyfall en The Great Gatsby

Het is de week van de filmtrailers. Eerder deze week verscheen de veelbelovende trailer van The Master al en nu komen daar twee nieuwe films bij. De nieuwe James Bond, Skyfall en Bazz Luhrmann’s, The Great Gatsby onthulden dinsdag en woensdag de eerste beelden. In beide gevallen smaakt dat naar meer. The Great Gatsby belooft op basis van de trailer weer een visueel Baz Luhrmann spektakel te worden en Skyfall na de matige Quantum of Solace weer een echte Bondklassieker.

The Great Gatsby

Skyfall

Trailer The Master (Paul Thomas Anderson)

Hard Eight, Boogie Nights, Magnolia, Punch-Drunk Love en There Will Be Blood. Ziedaar de vijf films die Paul Thomas Anderson tot dusverre maakte. Een vijftal films van formaat en het mag dan ook geen verrassing zijn dat ik met grote verwachting uitkijk naar de zesde Paul Thomas Anderson film, The Master. Zojuist verscheen de eerste trailer van de film en die ziet er weer akelig goed uit. Het maakt het wachten (tot vermoedelijk oktober) zeker niet makkelijker maar het belooft veel goeds. Kijk en oordeel zelf!

Recensie: Intouchables (22 maart)

Een opzienbarend duo. De invalide aristocraat Philippe en Driss een zwarte jongen uit een Franse probleemwijk die net uit de gevangenis komt. Toch zijn de twee in het op ware feiten gebaseerde Intouchables tot elkaar veroordeeld. Gevolg: Een hartverwarmende feelgood-film.

Het succes in Frankrijk kon nauwelijks groter. Één op de drie Fransen bezocht Intouchables in de bioscoop waardoor de film hard op weg is om de best bezochte Franse film ooit te worden. Niet onbegrijpelijk want Intouchables heeft alles in zich om ook in Nederland uit te groeien tot een heuse bioscoophit.

Het begint al met de unieke duo. De verschillen kunnen niet groter. Philippe een man van klasse en met geld die houdt van klassieke muziek en componist Berlioz adoreert. Aan de andere kant Driss een jongen aan de rand van de maatschappij die Berlioz alleen kent als de naamgever van de zwarte wijk waarin hij woont. Door een ongeval komen ze met elkaar in aanraking. Philippe als de invalide met een sterke eigen wil en Driss als zijn verzorger die eigenlijk totaal ongeschikt is voor de baan.

Het zijn deze grote verschillen die in Intouchables vakkundig worden uitgebuit. Twee totaal verschillende mensen met volkomen afwijkende levensvisies die het beste in elkaar naar boven halen. Mannen die elkaars leven net dat beetje glans geven waardoor het de moeite waard blijkt. Toegegeven erg verrassend of vernieuwend is het niet. Intouchables bewandelt alle traditionele paden en doet geen enkele moeite om meer te zijn dan een feelgood-film.

Maatschappelijke thema’s als het omgaan met een handicap of het leven in een Franse probleemwijk komen wel ter sprake, maar voeren nooit de boventoon. Ze staan in dienst van het ontroerende verhaal en de lach en maken van Intouchables een film met weinig pretenties. Laat dat ook net de reden zijn waarom Intouchables verstoken blijft van een echte topscore. De film speelt op safe en het onbegrip dat na een tijdje steevast omslaat in eensgezindheid is een trucje dat net iets te vaak wordt opgevoerd.

Dat neemt niet weg dat Intouchables doet wat het moet doen. Zorgen voor topvermaak. De balans tussen humor en drama wordt vakkundig bewaakt en het acteerwerk van François Cluzet (Philippe) en Omar Sy (Driss) is meer dan overtuigend. Dat Omar Sy zelfs Oscarwinnaar Jean Dujardin in eigen land aftroefde als beste acteur, zegt wat dat betreft alles. Intouchables verdient daarom een groot publiek. In Frankrijk, Duitsland en ook België groeide de film al uit tot een hit, hopelijk volgt Nederland snel.

8.0/10

Recensie: Hugo (16 februari)

Geen regisseur die zo vaak en duidelijk laat merken hoeveel hij van het medium film houdt als Martin Scorsese. Zijn documentaires over het onderwerp zijn talrijk (A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies, My Voyage to Italy en A Letter to Elia) maar met Hugo gaat Scorsese nog een stapje verder. Een familiefilm in 3D over -en een ode aan- de Franse grondleggers van de film.

Het contrast kan nauwelijks groter. De allereerste filmbeelden van de gebroeders Lumière en de openingsscène uit Hugo. Een 3D-shot waarbij we letterlijk door het Parijs van de jaren dertig vliegen eindigend op een treinstation in de Franse hoofdstad. Een cinematografisch kunststukje dat laat zien hoe ver we gekomen zijn in de afgelopen 116 jaar. Met Hugo wil Scorsese er voor zorgen dat we niet vergeten hoe het allemaal begon. En hij denkt daarbij ook aan de kleintjes.

In Hugo namelijk geen naargeestig eiland waar de grootste gekken ter wereld rondlopen of een doorgedraaide taxichauffeur. Nee, Hugo is een bijna sprookjesachtige familiefilm. Een film over de 12 jarige -op het treinstation van Parijs wonende- weesjongen Hugo Cabret, die probeert zijn overleden vaders werk als klokkenmaker voort te zetten. Niet alleen door er dagelijks voor te zorgen dat alle klokken op het station netjes op tijd lopen maar ook door een geheim project te vervolmaken.

Een avontuur waarbij Hugo kan rekenen op enkele trouwe medestanders maar ook te maken krijgt met hardnekkige vijanden. Tot die laatste categorie behoort zeker Sacha Baron Cohen als de stationsagent wiens levenswerk het is om het station te zuiveren van weeskinderen. Met zichtbaar plezier zet hij zijn bijna karikaturale maar voortreffelijke rol neer. Sowieso barst het in Hugo van de gedenkwaardige bijrollen. Zo is er Ben Kingsley als de chagrijnige speelgoedwinkeleigenaar en good old Christopher Lee als de wijze baas van een boekenwinkel. Dat de hoofdrolspelertjes Asa Butterfield als Hugo en Chloe Moretz als zijn partner in crime daar enigszins bij achterblijven is jammer maar begrijpelijk.

Toch is in Hugo het te vertellen verhaal slechts een kapstop. Een kapstop voor Scorsese om in deel twee zijn liefde voor film en haar grondleggers te uiten. De regisseur begint een niet te stuiten lofzang op filmpionier en goochelaar Georges Méliès. Een fraai vormgegeven en boeiende ode die vooral de cinefielen onder ons enorm zal bekoren. Ondanks al deze pracht en praal heeft deze kentering echter ook minder prettige gevolgen. Ingezette verhaallijnen worden niet meer afgerond, het familiegevoel verdwijnt uit de film en Scorsese verliest hoofdpersoon Hugo steeds verder uit het oog. Een Dickensiaans avontuur over een kind dat de dood van zijn vader probeert te verwerken, transformeert langzamerhand in een –weliswaar weergaloos vormgegeven- geschiedenisles over de kindertijd van de cinema. Interessant en absoluut de moeite waard maar wel duidelijk minder meeslepend dan het eerste deel.

Het maakt van Hugo een betoverend mooie 3D-film film die alleen al vanwege de fantastische vormgeving, de imposante bijrollen en het prachtige verhaal een bioscoopbezoek waard is. Tegelijkertijd is Hugo ook een film die je toch enigszins ontevreden achterlaat. Een film die zich teveel op de nostalgische filmliefhebber richt waardoor je het gevoel bekruipt dat er meer had ingezeten. Hugo is dan ook niet het zoveelste Scorsese meesterwerk geworden daarvoor lijdt de film teveel onder de grootse filmliefde van Scorsese zelf.

7.8/10

The Dark Knight Rises en Hobbit trailers (eindelijk)

Nu al staan 25 juli en 13 december bij iedere filmliefhebber met rood aangestipt. Dat zijn de data waarop de twee grootste filmevenementen van 2012 gaan plaatsvinden. Het derde en laatste deel uit Christopher Nolans Batman trilogie en de langverwachte comeback van Bilbao Ballings en Gandalf in The Hobbit: An Unexprected Journey. Wat The Dark Knight Rises betreft kunnen de mensen in Amerika en Canada al genieten van een zes minuten durende proloog in de bioscoop, wij Nederlanders moeten het doen met de onderstaande trailer die vandaag onthuld werd. Ook niet verkeerd dacht ik zo. En ook de trailer van The Hobbit ziet er bijzonder veelbelovend uit.

The Dark Knight Rises

The Hobbit: An Unexpected Journey

Recensie: The Bridge (serie)

De Scandinavische thriller is bezig aan een niet te stuiten opmars. De boeken en films van Stieg Larsson’s Millenium-trilogie zette de toon. Het fantastische The Killing volgde en nu is er The Bridge (Bron/Broen). Een razendspannende tiendelige serie die wederom laat zien dat het allerbeste op het gebied van misdaad nog steeds uit Scandinavië komt.

Toen ik eerder dit jaar The Killing zag, was ook ik verkocht. Binnen drie weken (20 afleveringen van een uurtje) had ik aan de hand van Sarah Lund achterhaald wie de moordenaar van Nanna Birk Larsen was. Een week later was het eveneens uitstekende The Killing 2 beëindigd. Nu is er dus The Bridge. Wederom een pareltje onder de misdaadseries.

En eigenlijk wist ik dat al vanaf de allereerste secondes. De auto die onder begeleiding van stemmige muziek en een beklemmend sfeertje de brug tussen Denemarken en Zweden nadert. De lichten op de brug die ineens uitvallen en het lijk dat even later exact op de scheidslijn tussen Zweden en Denemarken wordt gevonden. Gevolgd door de prachtige titelsong. Het is een perfect begin van een bijna perfecte serie waarin eigenlijk alles klopt.

Dat begint al met de personages. In The Bridge volgen we de Deen Martin Rohde (Kim Bodnia) en Zweedse Saga Norén (Sofia Helin) tijdens hun zoektocht naar een moordenaar die de stad door middel van de nodige moorden wijst op de grote maatschappelijke problemen in de beide landen. Rohde en Norén zijn een duo zoals je het zelden ziet. Rohde als de verantwoordelijke bijna cliché politieman. De Zweedse Saga Norén als de contactgestoorde, wereldvreemde, humorloze en alles letterlijk nemende Zweedse teamleidster. Ze blijft mede door haar zonderlinge gedrag buitengewoon interessant en het siert de serie dat nooit echt precies duidelijk wordt wat haar mankeert. Ook bevat de serie een aantal indrukwekkende bijrollen die echter helaas om niets te verraden verder onbesproken moeten blijven.

Het is echter toch vooral het vakkundig opwekken van de spanning dat The Bridge echt goed maakt. Plus de dreiging dat bij een Europese serie nooit zeker is welke personages het einde levend  halen. Toch drijft The Bridge minder op cliffhangers dan bijvoorbeeld The Killing. Ook de plotwendingen zijn subtieler maar missen hun uitwerking niet. De muziek en sfeervolle nachtscenes creëren bovendien een indrukwekkende sfeer die je meteen het verhaal inzuigt. Kortom niets dan lof voor The Bridge. Het enige puntje van kritiek is de alwetendheid van de uiteindelijke dader. In bijna alle gevallen wordt daar een plausibele verklaring voor geboden maar een enkele keer schiet de serie er in door. Dat neemt echter niet weg dat The Bridge behoort tot de beste en spannendste series die ik ooit gezien heb. Zelfs nog net iets beter dan The Killing.

9.3/10

Zie ook recensie Borgen Seizoen 1