Recensie: Looper (29 november)

Film en tijdreizen, het is een combinatie die al jaren samen gaat. Looper zet die traditie voort. Dit keer echter geen ingewikkelde plotwendingen, chaos of een onbegrijpelijke uitleg. Looper is voor een tijdreisfilm namelijk verrassend begrijpelijk.

Looper draait dan ook niet om tijdreizen, het is eerder bijzaak. Een manier om het verhaal te vertellen van Joe (Joseph Gorden-Levitt), een zogenaamde Looper. Een huurmoordenaar die gebruik maakt van -het in de toekomst verboden- tijdreizen om zijn slachtoffers te liquideren. Een even simpele als effectieve door de maffia bedachte oplossing, omdat het wegwerken van lijken dankzij de modernste snufjes in de toekomst praktisch onmogelijk is.

Doelwitten worden via tijdmachines dertig jaar terug in de tijd gezonden waar een Looper staat te wachten om hem of haar naar de eeuwige jachtvelden te zenden en zich en passant van het lichaam te ontdoen. Het klinkt allemaal ingewikkelder dan het in Looper blijkt. Dat komt vooral omdat de film de eerste tien minuten gebruikt om het hierboven geschetste principe haarfijn uit de doeken te doen.

Na die introductie is Looper een film die nauwelijks nog woorden vuilmaakt aan het begrip tijdreizen, maar zich vooral richt op de personages.  En dan met name de al eerder genoemde Joe. Een enigszins zelfingenomen jongeman die het in het leven aardig voor elkaar heeft. Dat verandert als hij tijdens een opdracht ineens tegenover zijn oudere ik (Bruce Willis) staat. Een seconde twijfel later is de oudere Joe gevlogen en zit de woedende maffia achter hen beide aan.

Het zijn die twee versies van Joe die de film dragen. Vooral Joseph Gordon-Levitt maakt indruk als de jongere versie –door protheses lijkt hij zelfs op Bruce Willis- van de twee. Hij laat met zijn ingetogen spel nog maar eens zien een alleskunner te zijn, die definitief toe is aan grote hoofdrollen. De oude rot Willis houdt zich prima staande tegenover Gordon-Levitt prima en doet op de automatische piloot wat hij goed kan. Omdat ook Emily Blunt, Jeff Daniels en Pierce Gagnon prima werk leveren, valt op het acteerwerk weinig af te dingen.

Daarnaast mag ook Rian Johnson niet onvermeld blijven. De eigenzinnige regisseur liet met Brick en The Brothers Bloom al zien dat hij wel houdt van een experimentje en ook in Looper is zijn hand weer duidelijk zichtbaar. Het contrast tussen de scènes op het platteland en de stad werken uitstekend en ook de manier waarop heden en toekomst in elkaar overlopen is vervreemdend en verfrissend tegelijk.

Ook schakelt Johnson op een aantal momenten bewust een paar tandjes terug. Het levert sfeervolle en beklijvende scènes op die smaken naar meer. Helaas stelt Looper op dat punt teleur. Dat meer komt nooit. Looper kabbelt voort, maar krijgt niet de climax die de film verdient. Dat zit hem vooral in het scenario. In plaats van dat Looper zich volledig focust op de relatie tussen de jonge en oude Joe, richt de film zich al snel op de zoektocht naar een toekomstig maffiakopstuk. Een zoektocht die beduidend minder interessant is, dan de vraag hoe het is om jezelf te vermoorden.

Looper is uiteindelijk een prima film. Maar ook een film waarbij het gevoel dat er zoveel meer had ingezeten overheerst. Het blijft nu bij een uitstekend idee dat niet de gedroomde uitwerking krijgt. Een conclusie die al gold voor Brick en The Brothers Bloom. En ook daar was het, het scenario dat rammelde. Hopen dus dat Johnson in de toekomst met net zoveel passie en frisse ideeën films blijft maken, maar daarbij wel de hulp krijgt van een goede schrijver. Dan kon Johnson’s volgende film wel eens een meesterwerkje blijken.

7.3/10

Filmtips november: De vijf films die je niet mag missen!

Het einde van het filmjaar nadert weer en dat is een periode waarin de grote titels elkaar in rap tempo opvolgen. Daarom dit keer niet de filmtips van een jaargetijde of meerdere maanden maar enkel de vijf films die je niet mag missen in november. Het venijn zit hem duidelijk in de staart.

Argo: 8 november

Als acteur was Ben Affleck jarenlang het lachertje van Hollywood. Als regisseur heeft hij die naam bepaald niet. Na het ijzersterke Gone Baby Gone en het nog beter The Town komt Affleck nu met Argo over een geheime Amerikaanse reddingsmissie. De eerste geluiden zijn goed en ik sluit dan ook niet uit dat Argo uiteindelijk één van de beste films van 2012 zal zijn.

Amour: 15 november

De winnaar van de Gouden Palm 2012. Na in 2010 met Das Weisse Band sloeg Michael Haneke dit jaar weer toe tijdens het Filmfestival van Cannes. Enorm benieuwd of het intieme drama Amour dan eindelijk de eerste Haneke gaat zijn die ook mij verbouwereerd achter laat. Ik hoop het van harte.

Looper: 29 november

Groots aangekondigd als de film die het fenomeen tijdreizen eindelijk eens wetenschappelijk juist aanpakt. Of de film dat waarmaakt kan ik natuurlijk nog niet beoordelen, maar waar de film wel zeker op kan bogen is een topcast. Met Joseph Gorden-Levitt als de tijdreizende huurmoordenaar en Bruce Willis als zijn oudere ik, neemt het vertrouwen in Looper in ieder geval flink toe.

Cloud Atlas: 29 november

Cloud Atlas heeft alles in zich om uit te groeien tot een meesterwerk of een totale mislukking. De zes epische verhalen die zich afspelen in verschillende tijden kunnen resulteren in ruim 160 minuten melodrama waar het valse sentiment van afspat of uitgroeien tot een epische film zoals ze nog maar zelden gemaakt worden. De cast met onder andere Tom Hanks, Hugh Grant en Halle Berry neigt naar het eerste, de regisseurs van dienst (Tom Tykwer en de Wachowski’s) en de ruim vijf minuten durende trailer voorspellen het tweede.

Populaire: 29 november

Bérénice Bejo brak vorig jaar door als de ster in de Franse Oscarwinnaar The Artist. Nu speelt ze de hoofdrol in Populaire, een film over een razendsnelle typiste die meedoet aan een wedstrijd sneltypen. Klinkt niet als een film die hoge ogen gaat gooien, maar daar denkt Harvey Weinstein anders over. De producer die in 2012 met een uitgekiende marketingcampagne het Franse The Artist aan meerdere Oscars hielp. Dat Weinstein ook Populaire al heeft aangekocht voor Amerika doet vermoeden dat hij met deze film dat kunststukje nog eens over wil doen. Reden genoeg om Populaire toch maar in de gaten te houden.

Bonustip

Rise of the Guardians: 28 november

De kerstman, tandenfee, het zandmannetje en de paashaas die samen de strijd aangaan met het kwaad. Het klinkt zo absurd dat ik het hier niet onvermeld wilde laten. Bovendien doen de trailer en de aanwezigheid van Guillermo del Toro als producer vermoeden dat het zelfs wel eens iets kan worden.

Filmmad’s winter: De vijf films die je niet mag missen!!

Sinterklaas heeft voet aan wal gezet en de eerste nacht met vorst zit er ook alweer op. Daarmee breekt er traditioneel een tijd aan, waarin er veel moois in de bioscoop te zien is. En ook dit jaar is het aanbod weer fiks. Blockbusters als de nieuwe Sherlock Holmes en Mission Impossible en wat minder bekende maar minstens zo veelbelovende titels gaan de laatste twee maanden van het jaar weer in premiere. Kortom: De hoogste tijd voor een lijst van films die je tijdens de aankomende koude wintermaanden niet mag missen. Een top vijf of volgorde van uitkomen.

1. Nova Zembla: 24 november

Neerlands beroemdste verhaal eindelijk verfilmd. Dat kan toch niet misgaan zou je denken. Toch heb ik wat twijfels. Allereerst lijkt het er sterk op dat Reinout Oerlemans als motto groot, groter, grootst hanteert. Dat hoeft geen probleem te zijn maar het is wel een gevaar dat bij dit toch al epische verhaal op de loer ligt. Daarnaast overtuigt ook de cast op papier niet helemaal. Dat neemt niet weg dat je deze eerste Nederlandse 3-D film natuurlijk niet mag missen in de bioscoop.

2. The Artist: 24 november

Je moet het durven. Anno 2011 een stomme film maken. En dan ook nog in het Frans. Ook het verhaal is weinig vernieuwend. Een film over de superster van de stomme film die door de intrede van de geluidsfilm wordt overklast door een nieuwe generatie. Waarom dan toch in deze lijst? Allereerst om het lef te belonen en daarnaast vanwege de eerste reacties die zonder uitzondering lovend zijn. Reden genoeg lijkt me zo.

3. We Need to Talk about Kevin: 1 december

De worsteling van ouders wiens kind iets verschrikkelijks heeft gedaan. Het lijkt sinds kort een geliefd onderwerp in de literatuur en filmwereld. Herman Koch schreef er onlangs een bestseller over met Het Diner. En nu verschijnen er binnen een week twee films (beide met John C. Reilly) over dit onderwerp in de bioscoop. Allereerst We Need to Talk about Kevin waarin de bijna 16-jarige Kevin gruwelijk toeslaat op een school. Zijn moeder (Tilda Swinton) achterlatend met de vraag of zij medeverantwoordelijk is voor deze daad.

4. 50/50: 1 december

Alleen al de aanwezigheid van Joseph Gordon-Levitt (een van de grootste acteertalenten in Hollywood) is reden genoeg om deze film te willen zien. Hij speelt in deze film een een 27-jarige jongen in de bloei van zijn leven die te maken krijgt met kanker. Eens benieuwd of 50/50 er in slaagt om in een film over kanker op passende wijze drama en komedie te combineren. De Nederlandse film Simon liet alvast zien dat het kan.

5. King of Devil’s Island: 8 december 

Film die ik al begin dit jaar op het Filmfestival van Rotterdam zag en die me sindsdien is bijgebleven. Daar waar wij Nederlanders van kleins af aan worden bang gemaakt met de zak van Sinterklaas, gebeurt dat in Noorwegen met een enkeltje Bastoy. Een eiland met een gevangenis waar jonge delinquenten naar toe worden gestuurd. Het zorgt voor een ijzersterk drama met prima acteerwerk.

Bonustip: Carnage: 8 december

Naast We Need to Talk aboun Kevin, komt Roman Polanski ook met een film waarin het draait om ouders en het gedrag van kinderen. In Carnage staan twee stellen centraal die elkaar ontmoeten nadat hun zoons fikse ruzie hebben gehad. Met Polanksi en een cast om van te watertanden (Jodie Foster, Kate Winslet, John C. Reilly en Christoph Waltz) kan dit niet anders dan een film met geweldig acteerwerk en hoogstaande verbale confrontaties opleveren.