Recensie: Looper (29 november)

Film en tijdreizen, het is een combinatie die al jaren samen gaat. Looper zet die traditie voort. Dit keer echter geen ingewikkelde plotwendingen, chaos of een onbegrijpelijke uitleg. Looper is voor een tijdreisfilm namelijk verrassend begrijpelijk.

Looper draait dan ook niet om tijdreizen, het is eerder bijzaak. Een manier om het verhaal te vertellen van Joe (Joseph Gorden-Levitt), een zogenaamde Looper. Een huurmoordenaar die gebruik maakt van -het in de toekomst verboden- tijdreizen om zijn slachtoffers te liquideren. Een even simpele als effectieve door de maffia bedachte oplossing, omdat het wegwerken van lijken dankzij de modernste snufjes in de toekomst praktisch onmogelijk is.

Doelwitten worden via tijdmachines dertig jaar terug in de tijd gezonden waar een Looper staat te wachten om hem of haar naar de eeuwige jachtvelden te zenden en zich en passant van het lichaam te ontdoen. Het klinkt allemaal ingewikkelder dan het in Looper blijkt. Dat komt vooral omdat de film de eerste tien minuten gebruikt om het hierboven geschetste principe haarfijn uit de doeken te doen.

Na die introductie is Looper een film die nauwelijks nog woorden vuilmaakt aan het begrip tijdreizen, maar zich vooral richt op de personages.  En dan met name de al eerder genoemde Joe. Een enigszins zelfingenomen jongeman die het in het leven aardig voor elkaar heeft. Dat verandert als hij tijdens een opdracht ineens tegenover zijn oudere ik (Bruce Willis) staat. Een seconde twijfel later is de oudere Joe gevlogen en zit de woedende maffia achter hen beide aan.

Het zijn die twee versies van Joe die de film dragen. Vooral Joseph Gordon-Levitt maakt indruk als de jongere versie –door protheses lijkt hij zelfs op Bruce Willis- van de twee. Hij laat met zijn ingetogen spel nog maar eens zien een alleskunner te zijn, die definitief toe is aan grote hoofdrollen. De oude rot Willis houdt zich prima staande tegenover Gordon-Levitt prima en doet op de automatische piloot wat hij goed kan. Omdat ook Emily Blunt, Jeff Daniels en Pierce Gagnon prima werk leveren, valt op het acteerwerk weinig af te dingen.

Daarnaast mag ook Rian Johnson niet onvermeld blijven. De eigenzinnige regisseur liet met Brick en The Brothers Bloom al zien dat hij wel houdt van een experimentje en ook in Looper is zijn hand weer duidelijk zichtbaar. Het contrast tussen de scènes op het platteland en de stad werken uitstekend en ook de manier waarop heden en toekomst in elkaar overlopen is vervreemdend en verfrissend tegelijk.

Ook schakelt Johnson op een aantal momenten bewust een paar tandjes terug. Het levert sfeervolle en beklijvende scènes op die smaken naar meer. Helaas stelt Looper op dat punt teleur. Dat meer komt nooit. Looper kabbelt voort, maar krijgt niet de climax die de film verdient. Dat zit hem vooral in het scenario. In plaats van dat Looper zich volledig focust op de relatie tussen de jonge en oude Joe, richt de film zich al snel op de zoektocht naar een toekomstig maffiakopstuk. Een zoektocht die beduidend minder interessant is, dan de vraag hoe het is om jezelf te vermoorden.

Looper is uiteindelijk een prima film. Maar ook een film waarbij het gevoel dat er zoveel meer had ingezeten overheerst. Het blijft nu bij een uitstekend idee dat niet de gedroomde uitwerking krijgt. Een conclusie die al gold voor Brick en The Brothers Bloom. En ook daar was het, het scenario dat rammelde. Hopen dus dat Johnson in de toekomst met net zoveel passie en frisse ideeën films blijft maken, maar daarbij wel de hulp krijgt van een goede schrijver. Dan kon Johnson’s volgende film wel eens een meesterwerkje blijken.

7.3/10

Recensie: The Brothers Bloom (28 mei bioscoop)

Rian Johnson baarde drie jaar geleden opzien met het bijzonder interessante Brick. Hoewel zijn poging om klassieke film-noir elementen naar een hedendaagse high school te halen mij niet helemaal kon bekoren was het idee reden genoeg om deze jonge regisseur te blijven volgen. Vol verwachting bezocht ik Johnson’s tweede film The Brothers Bloom dan ook enkele weken geleden op het filmfestival van Breda.