Recensie: Looper (29 november)

Film en tijdreizen, het is een combinatie die al jaren samen gaat. Looper zet die traditie voort. Dit keer echter geen ingewikkelde plotwendingen, chaos of een onbegrijpelijke uitleg. Looper is voor een tijdreisfilm namelijk verrassend begrijpelijk.

Looper draait dan ook niet om tijdreizen, het is eerder bijzaak. Een manier om het verhaal te vertellen van Joe (Joseph Gorden-Levitt), een zogenaamde Looper. Een huurmoordenaar die gebruik maakt van -het in de toekomst verboden- tijdreizen om zijn slachtoffers te liquideren. Een even simpele als effectieve door de maffia bedachte oplossing, omdat het wegwerken van lijken dankzij de modernste snufjes in de toekomst praktisch onmogelijk is.

Doelwitten worden via tijdmachines dertig jaar terug in de tijd gezonden waar een Looper staat te wachten om hem of haar naar de eeuwige jachtvelden te zenden en zich en passant van het lichaam te ontdoen. Het klinkt allemaal ingewikkelder dan het in Looper blijkt. Dat komt vooral omdat de film de eerste tien minuten gebruikt om het hierboven geschetste principe haarfijn uit de doeken te doen.

Na die introductie is Looper een film die nauwelijks nog woorden vuilmaakt aan het begrip tijdreizen, maar zich vooral richt op de personages.  En dan met name de al eerder genoemde Joe. Een enigszins zelfingenomen jongeman die het in het leven aardig voor elkaar heeft. Dat verandert als hij tijdens een opdracht ineens tegenover zijn oudere ik (Bruce Willis) staat. Een seconde twijfel later is de oudere Joe gevlogen en zit de woedende maffia achter hen beide aan.

Het zijn die twee versies van Joe die de film dragen. Vooral Joseph Gordon-Levitt maakt indruk als de jongere versie –door protheses lijkt hij zelfs op Bruce Willis- van de twee. Hij laat met zijn ingetogen spel nog maar eens zien een alleskunner te zijn, die definitief toe is aan grote hoofdrollen. De oude rot Willis houdt zich prima staande tegenover Gordon-Levitt prima en doet op de automatische piloot wat hij goed kan. Omdat ook Emily Blunt, Jeff Daniels en Pierce Gagnon prima werk leveren, valt op het acteerwerk weinig af te dingen.

Daarnaast mag ook Rian Johnson niet onvermeld blijven. De eigenzinnige regisseur liet met Brick en The Brothers Bloom al zien dat hij wel houdt van een experimentje en ook in Looper is zijn hand weer duidelijk zichtbaar. Het contrast tussen de scènes op het platteland en de stad werken uitstekend en ook de manier waarop heden en toekomst in elkaar overlopen is vervreemdend en verfrissend tegelijk.

Ook schakelt Johnson op een aantal momenten bewust een paar tandjes terug. Het levert sfeervolle en beklijvende scènes op die smaken naar meer. Helaas stelt Looper op dat punt teleur. Dat meer komt nooit. Looper kabbelt voort, maar krijgt niet de climax die de film verdient. Dat zit hem vooral in het scenario. In plaats van dat Looper zich volledig focust op de relatie tussen de jonge en oude Joe, richt de film zich al snel op de zoektocht naar een toekomstig maffiakopstuk. Een zoektocht die beduidend minder interessant is, dan de vraag hoe het is om jezelf te vermoorden.

Looper is uiteindelijk een prima film. Maar ook een film waarbij het gevoel dat er zoveel meer had ingezeten overheerst. Het blijft nu bij een uitstekend idee dat niet de gedroomde uitwerking krijgt. Een conclusie die al gold voor Brick en The Brothers Bloom. En ook daar was het, het scenario dat rammelde. Hopen dus dat Johnson in de toekomst met net zoveel passie en frisse ideeën films blijft maken, maar daarbij wel de hulp krijgt van een goede schrijver. Dan kon Johnson’s volgende film wel eens een meesterwerkje blijken.

7.3/10

Recensie: The Newsroom (HBO)

Aanzwellende violen, een dosis moralisme om bang van te worden en een gebrek aan creativiteit bij de makers omdat ze bestaande nieuwsfeiten gebruiken. Kort samengevat was dat de grote kritiek op de nieuwe HBO-serie The Newsroom. Volkomen terechte kritiek al moet er nu het eerste seizoen ten einde is, wel één kanttekening gemaakt worden: het werkt heel behoorlijk!

Subtiel is The Newsroom zeker niet. Maar daar waar menig recensent of kritische kijker sentiment en moralisme per definitie verwerpen, bewijst The Newsroom dat het nog altijd de uitwerking is die telt. En laat de serie nu net op dat laatste vlak prima scoren. Dat begint al met het razend interessante uitgangspunt. Want dat er veel mis is met het gekleurde nieuws in het hedendaagse Amerika moge duidelijk zijn. Praktisch iedere zender heeft zijn politieke voorkeur en laat die ook zeer nadrukkelijk doorklinken in de berichtgeving. Een situatie waar de The Newsroom fel aanstoot aan neemt en duidelijk tegen ageert. Reden voor de hoofdrolspelers in serie: Will McAvoy (Jeff Daniels) en Mackenzie MacHale (Emily Mortimer) om samen met hun nieuwsredactie de zaken helemaal anders aan te pakken. Pure journalistiek die zich strikt aan de feiten houdt.

Een dergelijk uitgangspunt hangt natuurlijk al aan elkaar van moralisme, waardoor The Newsroom verwijten dat het te moraliserend is, toch een beetje aanvoelt als de paus zwart maken omdat hij het rooms-katholieke te pas en te onpas verdedigt. The Newsroom kiest dan ook bewust voor de sentimentelere aanpak en slaagt daar in wonderwel. Toegegeven, het eerste seizoen van de serie balanceert regelmatig op het randje en valt er ook een aantal keren keihard overheen. Maar dat wordt goedgemaakt door een aantal memorabele scènes die de aanpak oplevert. Vooral de scene waarin de redactie onder begeleiding van Coldplays – Fix You onderlinge irritaties opzij zet vanwege groot nieuws, is een perfect voorbeeld van hoe kitsch, kunst kan worden.

Dat The Newsroom uiteindelijk toch overeind blijft, komt ook zeker door de uitstekende hoofdrolspelers. Jeff Daniels weet zich moeiteloos de rol van journalistiek zwaargewicht Will McAvoy eigen te maken en is als nieuwslezer een prima uithangbord van het tv-programma News Night. Ook de rol van zijn voormalige geliefde en News Night producer Mackenzie MacHale is –vooral in het begin van het seizoen- in goede handen. Emily Mortimer is overtuigend als de uitvoerend producent, die als enige McAvoy weet te beteugelen en de verbale confrontaties tussen de twee hoofdrolspelers laten duidelijk zien dat schrijver Aaron Sorkin (Oscarwinnaar voor The Social Network) nog steeds een uitstekende dialoogschrijver is. De venijnige steken onder water en de bijna altijd op de loer liggende humor, zorgen er mede voor dat The Newsroom ook nog eens ontzettend makkelijk wegkijkt.

Daarnaast doet Aaron Sorkin nog iets slims. Hij kiest om de serie te beginnen in 2010. Gevolg is dat bijna iedere uitzending zich richt op een groot nieuwsfeit uit de laatste twee jaar. Het olielek bij BP, de aanslag op congreslid Gabrielle Giffords of de dood van Osama Bin Laden, stuk voor stuk nieuwsfeiten die eenmalig dienen als rode draad. Het geeft The Newsroom urgentie en authenticiteit mee en creëert het gevoel dat de serie daadwerkelijk ergens over gaat. Bovendien legt het een stevige basis voor de nabije toekomst wanneer The Newsroom vermoedelijk overstapt naar verzonnen verhaallijnen.

Heel veel lof en hosanna voor The Newsroom dus, al heeft ook de serie ook echt wel zijn mindere passages. Dat zijn vooral de momenten aan het einde van het seizoen (de laatste vier afleveringen begaat de serie een aantal flinke missers) waarop er om onbegrijpelijke redenen voor gekozen wordt om door middel van te ver doorgevoerde uitbarstingen (vooral Mackenzie MacHale maakt zich hier schuldig aan) en slapstick, op geforceerde wijze humor en een enkele keer zelfs meligheid aan The Newsroom toe te voegen. De afleveringen waarin Will McAvoy onder invloed van drugs het nieuws leest en de ontwikkelingen rondom de stroomuitval in de opnamestudio, zijn daarvan de meest pijnlijke voorbeelden. Daarnaast mag ook niet onvermeld blijven dat niet alle acteurs het niveau van Jeff Daniels benaderen. Met name de momenten waarop Alison Pill aan het overacten slaat, zijn ronduit pijnlijk om te zien.

Het zijn deze punten van kritiek die The Newsroom ook van een echte topscore afhouden. Dat neemt niet weg dat HBO en Aaron Sorkin vooral veel complimenten verdienen in plaats van de bakken vol kritiek die recensenten over allebei uitstorten. Complimenten voor het lef om af te wijken van de gebaande HBO-paden en te kiezen voor aanzwellende violen. Zeker omdat The Newsroom de woorden sentimenteel en moraliserend bij vlagen zelfs een goede naam weet te bezorgen. Voorwaar geen kleine prestatie.

7.4/10