Recensie: Cloud Atlas (29 november)

Zes verschillende verhalen in zes verschillende tijden, geregisseerd door drie verschillende regisseurs met acteurs en actrices die soms wel zes verschillende rollen spelen. Cloud Atlas een ambitieus project noemen is een understatement. Helaas gaat de film ook ten onder aan zijn eigen ambitie.

Af en toe gaat het goed. Zoals bij Lord of the Rings. Een boek dat onverfilmbaar zou zijn, maar uiteindelijk toch de hele wereld verbouwereerd achterlaat. Ook het in 2004 verschenen boek Cloud Atlas werd jarenlang als onverfilmbaar gezien. Zelfs schrijver David Mitchell geloofde lange tijd niet in een verfilming. Anno 2012 is hij er dan toch. Cloud Atlas de film. Helaas blijkt Cloud Atlas inderdaad zo onverfilmbaar als werd gevreesd.

Het grote probleem van Cloud Atlas zit hem in de basis. Het idee om de zes verschillende verhalen door elkaar heen te vertellen, klinkt goed maar brengt een aantal onoverkomelijke problemen met zich mee. Het belangrijkste: de binding met de personages ontbreekt. Cloud Atlas geeft je niet de tijd om mee te leven met de jonge componist die de wereld wil verbazen of de journaliste uit een ander verhaal die onderzoek doet naar een moord. Simpelweg omdat net op het moment dat je het verhaal wordt ingezogen, de overstap wordt gemaakt naar een andere vertelling.

Daar komt nog eens bij dat de keuze om de acteurs en actrices meerdere rollen te laten spelen ook niet goed uitpakt. Hoe sympathiek het idee ook is, in de praktijk leidt het vooral af. De verkleedpartijen worden alsmaar gekker waardoor menig personage verandert in een karikatuur in plaats van een protagonist van vlees en bloed. Een gevoel dat hoofdrolspelers als Tom Hanks en Halle Berry helaas ook niet weg kunnen nemen.

Toch is lang niet alles slecht aan Cloud Atlas. De schakelingen tussen het heden, de toekomst en het verleden verlopen regelmatig op bijna kunstzinnige wijze en lopen naadloos in elkaar over. Ook de voortdurende aanwezige muziek mag er zijn en ondanks de lange speelduur (172 minuten) verveelt de film geen moment. Dat is echter niet genoeg. Cloud Atlas was jarenlang onverfilmbaar en nu de film er dan is, kan er eigenlijk maar één conclusie getrokken worden. Cloud Atlas is inderdaad onverfilmbaar.

5.8/10

Recensie: Looper (29 november)

Film en tijdreizen, het is een combinatie die al jaren samen gaat. Looper zet die traditie voort. Dit keer echter geen ingewikkelde plotwendingen, chaos of een onbegrijpelijke uitleg. Looper is voor een tijdreisfilm namelijk verrassend begrijpelijk.

Looper draait dan ook niet om tijdreizen, het is eerder bijzaak. Een manier om het verhaal te vertellen van Joe (Joseph Gorden-Levitt), een zogenaamde Looper. Een huurmoordenaar die gebruik maakt van -het in de toekomst verboden- tijdreizen om zijn slachtoffers te liquideren. Een even simpele als effectieve door de maffia bedachte oplossing, omdat het wegwerken van lijken dankzij de modernste snufjes in de toekomst praktisch onmogelijk is.

Doelwitten worden via tijdmachines dertig jaar terug in de tijd gezonden waar een Looper staat te wachten om hem of haar naar de eeuwige jachtvelden te zenden en zich en passant van het lichaam te ontdoen. Het klinkt allemaal ingewikkelder dan het in Looper blijkt. Dat komt vooral omdat de film de eerste tien minuten gebruikt om het hierboven geschetste principe haarfijn uit de doeken te doen.

Na die introductie is Looper een film die nauwelijks nog woorden vuilmaakt aan het begrip tijdreizen, maar zich vooral richt op de personages.  En dan met name de al eerder genoemde Joe. Een enigszins zelfingenomen jongeman die het in het leven aardig voor elkaar heeft. Dat verandert als hij tijdens een opdracht ineens tegenover zijn oudere ik (Bruce Willis) staat. Een seconde twijfel later is de oudere Joe gevlogen en zit de woedende maffia achter hen beide aan.

Het zijn die twee versies van Joe die de film dragen. Vooral Joseph Gordon-Levitt maakt indruk als de jongere versie –door protheses lijkt hij zelfs op Bruce Willis- van de twee. Hij laat met zijn ingetogen spel nog maar eens zien een alleskunner te zijn, die definitief toe is aan grote hoofdrollen. De oude rot Willis houdt zich prima staande tegenover Gordon-Levitt prima en doet op de automatische piloot wat hij goed kan. Omdat ook Emily Blunt, Jeff Daniels en Pierce Gagnon prima werk leveren, valt op het acteerwerk weinig af te dingen.

Daarnaast mag ook Rian Johnson niet onvermeld blijven. De eigenzinnige regisseur liet met Brick en The Brothers Bloom al zien dat hij wel houdt van een experimentje en ook in Looper is zijn hand weer duidelijk zichtbaar. Het contrast tussen de scènes op het platteland en de stad werken uitstekend en ook de manier waarop heden en toekomst in elkaar overlopen is vervreemdend en verfrissend tegelijk.

Ook schakelt Johnson op een aantal momenten bewust een paar tandjes terug. Het levert sfeervolle en beklijvende scènes op die smaken naar meer. Helaas stelt Looper op dat punt teleur. Dat meer komt nooit. Looper kabbelt voort, maar krijgt niet de climax die de film verdient. Dat zit hem vooral in het scenario. In plaats van dat Looper zich volledig focust op de relatie tussen de jonge en oude Joe, richt de film zich al snel op de zoektocht naar een toekomstig maffiakopstuk. Een zoektocht die beduidend minder interessant is, dan de vraag hoe het is om jezelf te vermoorden.

Looper is uiteindelijk een prima film. Maar ook een film waarbij het gevoel dat er zoveel meer had ingezeten overheerst. Het blijft nu bij een uitstekend idee dat niet de gedroomde uitwerking krijgt. Een conclusie die al gold voor Brick en The Brothers Bloom. En ook daar was het, het scenario dat rammelde. Hopen dus dat Johnson in de toekomst met net zoveel passie en frisse ideeën films blijft maken, maar daarbij wel de hulp krijgt van een goede schrijver. Dan kon Johnson’s volgende film wel eens een meesterwerkje blijken.

7.3/10

Recensie: Argo (8 november)

Ben Affleck was als acteur bepaald geen hoogvlieger. Als regisseur heeft Affleck wel een smetteloos blazoen. Met Argo vestigt hij zijn status van topregisseur nog maar eens.

De realiteit blijkt vaak opmerkelijker en ongeloofwaardiger dan de werkelijkheid. Want zeg nou zelf, zes ten dode opgeschreven Amerikanen die uit een brandend Iran worden gered door het maken van een nep sciencefiction film, dat klinkt bepaald niet geloofwaardig. Mocht Bill Clinton in 1997 niet hoogstpersoonlijk de details van operatie Argo onthuld hebben, dan had vermoedelijk geen mens de gelijknamige film serieus genomen.

Het geeft meteen een probleem van Argo weer. Het verhaal en ook de afloop zijn al bekend. Dat de film er desondanks in slaagt om de spanning tot een zinderend hoogtepunt te laten oplopen, maakt de prestatie van regisseur en hoofdrolspeler Ben Affleck alleen maar knapper. Dat het Argo lukt om gedurende twee uur te boeien, komt in de eerste plaats door de authentieke sfeersetting.

Affleck keert met Argo namelijk op indrukwekkende wijze dertig jaar teug in de tijd. Straten ogen oud en de jaren tachtig kleding met bijbehorende kapsels en snorren zorgen er voor dat de personages linea recta uit diezelfde jaren tachtig lijken te komen. Daarnaast heeft Affleck zijn basismateriaal goed bestudeerd. Iets wat pas echt opvalt als na afloop van de film de gelijkenis tussen de originele foto’s en de filmbeelden wel erg groot blijken. Als dan ook Jimmy Carter (Amerikaanse president ten tijde van de missie) in de epiloog nog een bijdrage aan de film levert, zit het qua realisme helemaal goed.

Toch is het sterkste punt van Argo zonder twijfel de cast. Die over de gehele lijn meer dan degelijk is en in John Goodman en Alan Arkin zijn uitblinkers kent. Het olijke duo geeft Argo net dat beetje lucht en humor dat het bloedserieuze verhaal nodig heeft. De manier waarop de twee plannen maken voor hun nepfilm zorgt voor een constante glimlach, maar neemt nooit de ernst van de situatie weg. Die ernst komt vooral terug in het tweede deel. Als Argo een paar tandjes bijzet en toewerkt na een zinderende climax. Dat de film daarbij af en toe een loopje neemt met de werkelijkheid, is de film vergeven.

Of Argo uiteindelijk de Oscarfavoriet is die de Amerikaanse recensenten er van maken, is voor ons Nederlanders nog moeilijk te beoordelen. Wel duidelijk is dat Ben Affleck na Gone Baby Gone en The Town met Argo wederom imponeert als regisseur. Het moet dan ook wel heel gek lopen wil Affleck in januari niet op zijn minst een Oscarnominatie voor beste regisseur krijgen.

8.3/10

Recensie: Skyfall (31 oktober)

‘De beste Bond ooit’, werd Skyfall in meerdere recensie genoemd. De beste Bond is Skyfall uiteindelijk niet, maar hij komt aardig in de buurt.

Het heeft even geduurd voordat Skyfall het levenslicht zag. Door financiële problemen bij de filmstudio moesten we liefst vier jaar wachten op de nieuwe James Bond. En dat na het wat tegenvallende Quantum of Solace. Skyfall zorgt er echter voor dat de vier Bondloze jaren zo vergeten zijn. Sterker nog, het feestelijke Bondjaar (onze geliefde superspion bestaat dit jaar 50 jaar) had zich geen beter cadeau kunnen wensen.

Dat Skyfall niet zal teleurstellen weet je eigenlijk al na een kleine tien minuten. De sensationele openingsscène zet meteen de toon voor wat volgt. Het spectaculaire motorritje over de daken dat eindigt boven op een trein kan kan dan ook moeiteloos in het -toch al rijkgevulde- rijtje memorabele Bond-openingen. Ook zorgt de scene er voor dat de twijfels rondom regisseur Sam Mendes meteen verdwijnen. Want de openingsscène bewijst één ding overduidelijk, arthouse-regisseur Sam Mendes weet wel raad met actie. Een vraag die na het mislukte avontuur van Marc Forster met Quantum of Solace toch leefde bij veel liefhebbers.

Een ander punt waarop Skyfall hoog scoort is de bad guy. Javier Bardem liet in No Country of Old Men al zien dat hij met zijn kleine spel levensgevaarlijk, gestoord en bloedstollend eng kan overkomen en doet dat kunststukje in Skyfall nog eens over. Met name de introductie (pas na een uur) van de voormalig MI6 agent Silva is mysterieus en beklijvend tegelijk en laat duidelijk zien tot welke gruweldaden de man in staat is. In het bijna anderhalf uur dat volgt laat Bardem vervolgens zien waarom de blonde cyberterrorist, die niets liever wil dan wraak nemen op zijn oude baas M (Judi Dench), een plekje verdient in de eregalerij van Bond bad guys.

Die wraakactie op M is ook meteen de rode draad in Skyfall. Want de film af doen als een hap-slik-weg actiefilm zou Skyfall geen recht doen. De 23e Bond zet wat dat betreft de lijn die met Casino Royale werd ingezet voort. De zonder emotie door het leven gaande James Bond, is sinds de introductie van Daniel Craig verleden tijd en ook in Skyfall is Bond weer opvallend menselijk. Verbitterend, boos en  teleurgesteld -maar altijd met voldoende stijl en waardigheid- is de James Bond die we in Skyfall te zien krijgen en dat maakt de charismatische womanizer overduidelijk interessanter.

Cruciaal daarin is de rol van de eerder genoemde M, wiens relatie met James Bond in Skyfall onder zware druk komt te staan. De één-tweetjes tussen Bond, Silva en M zijn ook zonder twijfel de beste momenten uit Skyfall. Omdat Sam Mendes ook cinematografisch nog eens topwerk aflevert -vooral de spiegelscène is adembenemend mooi- blijft er weinig te klagen over. Toch is er één punt van kritiek dat Mendes zich mag aanrekenen. De climax van Skyfall!

Hoe goed deze jubileum Bond ook mag zijn, het slot doet afbraak aan de film. De als een kruising van Home Alone en MacGyver opgezette grande finale is slordig, ondoordacht en past niet bij James Bond. Dat de uitvoering vervolgens uitstekend is, kan er toch niet voor zorgen dat Skyfall enigszins onbevredigend eindigt en daardoor Casino Royale niet van de troon kan stoten als beste Bond ooit. Een conclusie die niet onverlet laat dat Skyfall aantoont dat de Bondreeks zich sinds Casino Royale opnieuw heeft uitgevonden. Al is het maar vanwege de onvoorspelbaarheid, dat ook de mensen die James Bond liefheeft de film niet zonder meer overleven.

8.0/10

Filmtips november: De vijf films die je niet mag missen!

Het einde van het filmjaar nadert weer en dat is een periode waarin de grote titels elkaar in rap tempo opvolgen. Daarom dit keer niet de filmtips van een jaargetijde of meerdere maanden maar enkel de vijf films die je niet mag missen in november. Het venijn zit hem duidelijk in de staart.

Argo: 8 november

Als acteur was Ben Affleck jarenlang het lachertje van Hollywood. Als regisseur heeft hij die naam bepaald niet. Na het ijzersterke Gone Baby Gone en het nog beter The Town komt Affleck nu met Argo over een geheime Amerikaanse reddingsmissie. De eerste geluiden zijn goed en ik sluit dan ook niet uit dat Argo uiteindelijk één van de beste films van 2012 zal zijn.

Amour: 15 november

De winnaar van de Gouden Palm 2012. Na in 2010 met Das Weisse Band sloeg Michael Haneke dit jaar weer toe tijdens het Filmfestival van Cannes. Enorm benieuwd of het intieme drama Amour dan eindelijk de eerste Haneke gaat zijn die ook mij verbouwereerd achter laat. Ik hoop het van harte.

Looper: 29 november

Groots aangekondigd als de film die het fenomeen tijdreizen eindelijk eens wetenschappelijk juist aanpakt. Of de film dat waarmaakt kan ik natuurlijk nog niet beoordelen, maar waar de film wel zeker op kan bogen is een topcast. Met Joseph Gorden-Levitt als de tijdreizende huurmoordenaar en Bruce Willis als zijn oudere ik, neemt het vertrouwen in Looper in ieder geval flink toe.

Cloud Atlas: 29 november

Cloud Atlas heeft alles in zich om uit te groeien tot een meesterwerk of een totale mislukking. De zes epische verhalen die zich afspelen in verschillende tijden kunnen resulteren in ruim 160 minuten melodrama waar het valse sentiment van afspat of uitgroeien tot een epische film zoals ze nog maar zelden gemaakt worden. De cast met onder andere Tom Hanks, Hugh Grant en Halle Berry neigt naar het eerste, de regisseurs van dienst (Tom Tykwer en de Wachowski’s) en de ruim vijf minuten durende trailer voorspellen het tweede.

Populaire: 29 november

Bérénice Bejo brak vorig jaar door als de ster in de Franse Oscarwinnaar The Artist. Nu speelt ze de hoofdrol in Populaire, een film over een razendsnelle typiste die meedoet aan een wedstrijd sneltypen. Klinkt niet als een film die hoge ogen gaat gooien, maar daar denkt Harvey Weinstein anders over. De producer die in 2012 met een uitgekiende marketingcampagne het Franse The Artist aan meerdere Oscars hielp. Dat Weinstein ook Populaire al heeft aangekocht voor Amerika doet vermoeden dat hij met deze film dat kunststukje nog eens over wil doen. Reden genoeg om Populaire toch maar in de gaten te houden.

Bonustip

Rise of the Guardians: 28 november

De kerstman, tandenfee, het zandmannetje en de paashaas die samen de strijd aangaan met het kwaad. Het klinkt zo absurd dat ik het hier niet onvermeld wilde laten. Bovendien doen de trailer en de aanwezigheid van Guillermo del Toro als producer vermoeden dat het zelfs wel eens iets kan worden.

Recensie: Detachment (13 september)

Tony Kaye debuteerde in 1998 met het meesterlijke American History X. Veertien jaar later komt de cineast met zijn tweede speelfilm: Detachment.

American History X. Een film die praktisch iedere twintiger gezien heeft en op velen een onuitwisbare indruk maakte (vaak wel om de verkeerde reden). Een debuut dat wel moest leiden tot een grootse carrière voor regisseur Tony Kaye. Veertien jaar later blijkt er bijzonder weinig terechtgekomen van die verwachte loopbaan. Kaye maakte de afgelopen veertien jaar vooral furore met reclamefilmpjes, maar qua speelfilms bleef het lang oorverdovend stil.

Met Detachment keert Kaye terug als regisseur. En hij kiest met een verhaal over een leraar in een achterstandswijk voor een weinig origineel uitgangspunt. Menig film voor Detachment, toonde al hoe zwaar onderwijzers het hebben tussen de jongeren van de straat en Detachment brengt op dat vlak weinig nieuws. In de basis is Detachment dan ook een film zoals zovele. We volgen Henry Barthes (Adrien Brody), een leraar die kampt met een aantal persoonlijke demonen en daarom geen trek heeft in een vaste aanstelling. De leraar hopt als invaller van school na school, waar hij vervolgens de gebruikelijke discussies en confrontaties heeft met de ongeïnteresseerde en brutale straatjongens.

Tot zover weinig nieuws. En toch zou je Detachment tekortdoen door de film te betitelen als de zoveelste Dangerous Minds. Het begint al met de documentaire elementen die Kaye in zijn film stopt. De terugkerende momenten waarop hoofdrolspeler Adrien Brody zich direct tot de kijker richt -als ware het een documentaire- en zijn visie aan ons overdraagt, zorgt voor een beangstigend gevoel van authenticiteit. Het maakt afstand nemen van de dagelijkse schoolbeslommeringen ineens een stuk moeilijker en confronteert je als kijker met de bittere en sombere werkelijkheid.

Ander belangrijk verschil is de glansrol van Adrien Brody als de afgestompte leraar Henry Barthes. Het is een verademing om zien hoe Brody een leraar neerzet die zonder klagen zijn dagen uitzit, maar totaal niet meer gelooft in het sprookje van onderwijzen. Geen naïeve jongeling die denkt de wereld te veranderen, maar een doorgewinterde veteraan die door schade en schande heeft geleerd dat er voor deze jongens en meisjes geen toekomst is.

Detachment is een overduidelijke en keiharde aanklacht tegen het Amerikaanse onderwijssysteem. Een systeem waarbij leerlingen tegen hun zin in op school zitten, leraren stuk voor stuk op het randje van een burn-out of erger staan en ouders iedere vorm van verantwoordelijkheidsgevoel voor hun kroost missen. Veel hoop is er niet, al krijg je in Detachment toch regelmatig een glimp voorgeschoteld. Dat gebeurt door middel van de vrouwen in Henry Barthes leven. Een jong meisje Meredith (Betty Kaye) dat het op school zwaar heeft, zijn collega-lerares mevrouw Madison (Christina Hendricks) en een jong straathoertje dat hij in huis neemt (een indrukwekkende rol van Sami Gayle).

Het zijn drie vrouwen die zorgen voor kleine barstjes in het pantser van de onderwijzer, maar er toch nooit echt doorheen breken. Het maakt van Detachment geen vrolijke maar wel een rake en rauwe film die een hard maar vermoedelijk ook eerlijk beeld geeft van het dagelijkse schoolleven in de Amerikaanse achterstandswijken. Weliswaar redelijk voorspelbaar en weinig hoopvol –beginnende leraren zijn gewaarschuwd- maar een aanrader voor iedereen die houdt van goed drama en dito acteerwerk.

7.8/10

Filmmad’s najaar: De vijf films (+1) die je niet mag missen!

Het einde van de zomer komt langzaam in zicht. Traditioneel een periode dat ook de filmwereld wat gas terugneemt, om vervolgens in de feestmaanden weer groots uit te pakken. Veel kansen dus voor de wat kleinere films de komende twee maanden. Toch is er nog veel gesneuveld, want veelbelovende titels als Shadow Dancer, End of Watch, Barbara en The Angel’s Share hebben de uiteindelijk lijst net niet gehaald. Iets wat ook -tot mijn grote spijt- geldt voor de nieuwe Susanne Bier (maar heb geen vertrouwen in haar romantische komedie met Pierce Brosnan) Den Skaldede Frisør (Love Is All You Need) Hieronder de vijf films -op volgorde van uitkomen- die wel in de lijst van niet te missen films van september en oktober staan.

1. Detachment (13 september)

Veertien jaar na American History X is Tony Kaye dan eindelijk terug. Evenaren zal lastig worden maar als Detachment het niveau van American History X ook maar enigszins benadert, ben ik al dik tevreden. De voortekenen zijn alvast goed. Want de cast met Adrien Brody en Christina Hendricks belooft veel goeds en ook de plot over een leraar die van school naar school trekt klinkt veelbelovend.

2.Savages (27 september)

Oliver Stone die weer terugkeert naar midden jaren negentig? Het zou zomaar kunnen want de trailer van Savages doet op veel vlakken denken aan Natural Born Killers. Al is het maar door de hectische montage, het heftige kleurgebruik en de cast met jonkies Taylor Kitsch, Aaron Johnson en Blake Lively. Savages zal het meer van de vorm dan van de inhoud moeten hebben, maar met Oliver Stone aan het roer hoeft dat bepaald geen probleem te zijn.

3. Beasts of the Southern Wild (18 oktober)

De film waar ik het minst van weet is de film waar ik het meest naar uitkijk. Want eerlijk is eerlijk, ik heb totaal geen idee wat te verwachten van Beasts of the Southern Wild. Waarom dan toch in dit lijstje? Beasts of the Southern Wild won tijdens het Sundance Film Festival 2012 de hoofdprijs. Aangezien ik op dat festival aanwezig was en enorm benieuwd ben naar deze winnaar mag Beasts of the Southern Wild niet ontbreken. En mocht ik al twijfelen dan trekt dat hartverwarmende trailer me wel over de streep.

4. Killing Them Softly (18 oktober)

Een garantie voor goede films bestaat niet. Maar de aanwezigheid van Brad Pitt blijkt sinds een jaar of vijf aardig dicht in de buurt te komen van een garantie. Alleen daarom al staat Killing Them Softly hoog op mijn lijstje van 2012. Als Pitt dan ook nog hulp krijgt van Ray Liotta, James Gandolfini en regisseur Andrew Dominik -van het meesterlijke The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford- kan er maar heel weinig mis gaan.

5. Jagten (25 oktober)

Welke invloed heeft de leugen van een 5-jarig meisje op het dagelijks leven in een klein dorpje? Het is de vraag waarmee Jagten speelt. Het verhaal doet daarnaast enigszins denken aan het eveneens Scandinavische Anklaget. Als dat een voorbode is, ziet het er goed uit voor Jagten. Ook regisseur Thomas Vinterberg en hoofdrolspeler Mads Mikkelen wekken vertrouwen.

6. Skyfall (31 oktober)

De nieuwe James Bond. Je kunt het nauwelijks een tip noemen maar het blijft toch iets om naar uit te kijken. Daniel Craig neemt wederom de rol van Bond… James Bond voor zijn rekening en ook veel andere oudgedienden keren terug. Na Marc Forster -voor het teleurstellende Quantam of Solace- dit keer wederom een arthouse regisseur in de persoon van Sam Mendes. Erg benieuwd hoe dat, dit keer gaat uitwerken. De trailer ziet er alvast steengoed uit.

 

Recensie: The Expendables 2 (16 augustus)

Voor de tweede keer komen de actiehelden van weleer bij elkaar om aan de zijde van leider Sylvester Stallone de strijd aan te gaan met het gespuis van deze wereld. En dat zullen de tegenstanders weten ook. The Expendables 2 is bruter, leuker en vooral beter dan zijn voorganger.

Knokken kan Sylvester Stallone als de beste, regisseren gaat hem minder goed af. Gelukkig heeft Stallone dat inmiddels zelf ook door en concentreerde hij zich voor The Expendables 2 vooral op het afvuren van rake schoten en keiharde klappen. Een prima besluit, zeker omdat het rijtje eenmanslegers alleen maar groter is geworden sinds de eerste Expendables film. Zo zijn er grotere rollen voor Bruce Willis en Arnold Schwarzenegger en ook Jean-Claude van Damme sluit zich eindelijk aan bij het legertje oude actiehelden. Als bad guy -met de originele naam Vilain- is de ‘Muscles from Brussels’ volledig op zijn plaats in The Expendables 2. Met de altijd aanwezige zonnebril, zijn steenkolenengels en de voor Van Damme kenmerkende achterwaartse trap lijkt hij zelfs nooit weggeweest.

Toch is Van Damme niet de leukste aanwinst. Die eer is zonder twijfel weggelegd voor cultheld Chuck Norris. Het begint al met die geweldige introductie, waarbij Norris in zijn eentje een compleet leger wegvaagt. Het een-tweetje daarna tussen Stallone (Ik hoorde dat je bent gebeten door een cobra) en Norris (Klopt, na vijf dagen van ondraaglijke pijn stierf de cobra) geeft meteen weer dat deze actiehelden zichzelf bepaald niet te serieus nemen.

Dat blijft ook de grootste charme van het hele Expendables project. Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger, Bruce Willis, Jason Statham, Dolph Lundgrun, Chuck Norris en de andere teamleden hebben overduidelijk plezier in hun werk en maken zichzelf en elkaar voortdurend belachelijk. Het levert de ene leuke oneliner na de andere op, waarbij er zelfs niet geschroomd wordt om uit elkaars werk te citeren.

Toch is het ondanks alle leuke intermezzo’s vooral die actie die bijblijft. Al bij de bijna twintig minuten durende openingsscene maken Stallone en consorten de verwachtingen waar. De kogels en onploffingen vliegen je om de oren en het aantal doden is na een klein kwartiertje al niet meer te tellen. Dat de film in het vervolg enigszins gas terugneemt is geen ramp. Wel is het jammer dat de film deze rustpauze gebruikt om geforceerd op zoek te gaan naar de emotie en plot. Twee zaken die The Expendables 2 kan missen als kiespijn.

Een klein puntje van kritiek dat echter ruimschoots wordt goedgemaakt door de laatste drie kwartier van de film. De langgerekte confrontatie tussen de twee legertjes, is actie zoals actie hoort te zijn. De testosteron actiefilm is terug van weg geweest en dat blijkt bepaald geen straf. Dat de aaneenschakeling van explosies en doden ook nog eindigt met een uitstekend man tegen man gevecht tussen leider Sylvester Stallone en ‘Vilain’ Jean-Claude van Damme, maakt de film helemaal af en doet je nu al uitkijken na het derde film waarin deze legendarische cast weer samenkomt.

7.9/10

Recensie: The Dark Knight Rises (20 juli)

De absolute topattractie van The Dark Knight was The Joker. Heath Ledger zette met zijn vertolking van de geniale gek een nieuwe standaard voor het personage van bad guy. The Dark Knight Rises mist een personage met dezelfde allure. En toch doet de film nauwelijks onder voor zijn voorganger.

Beter dan The Dark Knight? Weinig mensen geloofden er vooraf echt in. De verwachtingen waren weliswaar torenhoog en The Dark Knight Rises is zonder meer het filmevent van 2012 (sorry voor The Hobbit), maar iedereen was het er vooraf wel over eens dat The Joker overtreffen onmogelijk zou worden. Toch komen Christopher Nolan en de nieuwe schurk Bane een heel eind.

We beginnen The Dark Knight Rises acht jaar na The Dark Knight. Gotham is vrij van criminaliteit, Batman is gehaat na de moord op Harvey Dent en Bruce Wayne leidt een miserabel kluizenaarsbestaan nu hij schijnbaar niet meer nodig is in Gotham. In dit voor een Batman-film rustige begin wordt de tijd genomen om het geheugen nog even op te frissen en nieuwe personages te introduceren. Het blijkt een echte stilte voor de storm. Want vanaf het moment dat de bevallige Catwoman (Anne Hathaway) en vooral Bane (Tom Hardy) Gotham op stelten zetten – en Batman onder de inmiddels bekende tonen van Hans Zimmer zijn pak weer aantrekt – wordt het tempo flink opgeschroefd.

In dat vervolg is het vooral Bane die de show steelt. Regisseur Christopher Nolan begrijpt heel goed dat een film als Batman het voor een belangrijk deel ook van zijn bad guy moet hebben. Met zijn imposante postuur en houding slaagt Tom Hardy erin een waardige opvolger van The Joker te worden en dat op zich is al een prestatie. De scènes waarin Bane en Batman (Christian Bale is ook wederom uitstekend) fysiek de confrontatie met elkaar aangaan, zijn vooral door het krachtmens Hardy de hoogtepunten uit de film. Een andere aanwinst voor het Batman-universum is Catwoman. Met haar elegantie en afstandelijkheid weet Anna Hathaway het personage lang interessant en mysterieus te houden. Vooral doordat lang onduidelijk blijft aan welke zijde ze precies strijdt.

Daarnaast mogen vooral een aantal oudgediende zeker niet vergeten worden. Michael Caine, Morgan Freeman, Gary Oldman en Liam Neeson, allen horen ze bij het Batman-meubilair en ook in The Dark Knight Rises leveren ze weer uitstekend acteerwerk af. Toch blijft het slotstuk uit de Batman-trilogie met name gedenkwaardig door de actiescènes en het epische karakter er van. Christopher Nolan overtreft zichzelf meerdere malen door de perfecte combinatie van actie en een geweldige soundtrack. Zeker de eerste actiescènes uit The Dark Knight Rises behoren tot de beste ooit gemaakt.

Door die meesterlijke actiescènes en het puike acteerwerk is de bereidheid om wat kleine kritische puntjes door de vingers te zien. Zo komt de film in de slotfase met een onnodige plotwending waardoor vooral het Bane-personage aan importantie verliest. Ook de futuristische vliegende batmobiel zorgt er in de slotfase voor dat de werkelijkheid net iets te ver wordt losgelaten.

Daar staat weer tegenover dat Christopher Nolan afscheid neemt van zijn Batman-avontuur met een film die ruim 2,5 uur duurt. En als de conclusie na afloop dan ook nog eens is, dat er nog makkelijk een uur bij had gekund, dan zegt dat eigenlijk alles. The Dark Knight Rises is een episch afscheid in stijl van Batman en daarmee zorgt de film er voor dat de Batman-trilogie nu definitief de concurrentie met die andere grote trilogieën uit het verleden aankan.

8.5/10

Recensie: Get the Gringo (How I Spent My Summer Vacation) (12 juli)

Mel Gibson die vloekt, tiert en rookt tot hij er bij neervalt, ondertussen de ene rake oneliner na de andere afvurend op een ieder die hem dwarszit. Get the Gringo is een absolute jaren 90 B-actiefilm waarin Mel Gibson alle ruimte krijgt om zijn acteercarrière nog één keer op de rails te krijgen. En dat doet hij met verve.

Mel Gibson is bepaald niet bezig aan de beste filmperiode uit zijn leven. Het matige Edge of Darkness en het ronduit belachelijk The Beaver suggereerde zelfs dat het nooit meer goed zou komen met de man die furore maakte met films als Braveheart en de Lethal Weapon reeks. Met het schaamteloze Get the Gringo (dat in Amerika niet in de bioscoop maar meteen op betaal-tv komt) neemt de acteur echter zowaar revanche.

Get the Gringo begint met twee als clowns gemaskerde criminelen die vluchten – aan de grens tussen Mexico en de VS – voor de politie. Een achtervolging die een hardhandig einde krijgt, als de criminelen, samen met twee miljoen aan contanten, de grens tussen de VS en Mexico op wel heel ludieke wijze oversteken. Het gevolg: de corrupte Mexicaanse agenten besluiten dat Mel Gibson zijn tijd in een Mexicaanse gevangenis mag uitzitten.

In die gevangenis – die nog het meest wegheeft van een sloppenwijk – lopen vrouwen, kinderen en keiharde criminelen dwars door elkaar heen. De handel in drugs, drank, sigaretten en vrouwen weelt er tierig en de hele show wordt geleid door Javi, de rijkste crimineel van allemaal. In die gevangenis moet onze naamloze hoofdrolspeler zich staande houden en dat doet hij met behulp van een vroegwijze eveneens naamloze negenjarige jongen (Kevin Hernandez).

De wisselwerking tussen Hernandez een Gibson werkt uitstekend en de één-tweetjes tussen het duo zijn geslaagd. Toch is het vooral het meedogenloze dat de film echt leuk maakt. Get the Gringo is dan ook alles behalve een politiek correcte film. Mensen worden om het minste of geringste afgeschoten en vrouwen en kinderen hoeven niet op medelijden te rekenen als het gaat om het krijgen van klappen of erger. Dat de film ook qua dialogen geen blad voor de mond neemt, is helemaal een verademing en laat zien dat het direct op betaal-tv verschijnen van films ook zijn voordelen heeft.

Het zorgt er voor dat Get the Gringo van de eerste tot de laatste minuut heerlijk wegkijkt waarbij lef en sentiment moeiteloos in elkaar overlopen. Het zorgt er mede voor dat je verschillende ongeloofwaardige verhaallijnen – vooral de levertransplantatie scoort hoog op dit vlak – voor lief neemt. Maar de allerbelangrijkste conclusie na het zien van Get the Gringo is toch wel: Mel is (voorlopig) back.

7.7/10