Filmtips december: De vijf films die je niet mag missen!

De feestmaand is aanstaande. Een mooie gelegenheid om massaal films cadeau te doen, maar vergeet ook de bioscoop deze maand niet te bezoeken. Er komt in december namelijk weer meer dan voldoende moois uit. Hier de vijf films die je niet mag missen in december. Zoals gebruikelijk op volgorde van uitkomen.

The Hobbit: An Unexpected Journey: 13 december

Peter Jackson keert na bijna tien jaar terug naar midden aarde. Zonder twijfel één van de allergrootste bioscoopreleases van 2012. Ik blijf een beetje huiverig vanwege de geplande drie delen maar het weerzien met Gandalf en consorten en het vertrouwen in Peter Jackson winnen het van de twijfels. Ik kan niet wachten!

Ernest et Célestine: 13 december

Familiefilm die op het Cinekid festival met zowel de publieks- en juryprijs aan de haal ging. De Franse film gebaseerd op de Belgische kinderboeken over de onwaarschijnlijke vriendschap tussen een muis en een beer, kreeg bovendien veel lof voor de prachtige animatiestijl.

Seven Psychopaths: 13 december

Absurdistische film over de kidnapping van een hond die volledig uit de hand loopt. De uitstekende cast met onder meer Colin Farrell, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Tom Waits en Christopher Walken en de wetenschap dat Seven Psychopaths uit de koker komt van de mannen die eerder In Bruges maakten, belooft veel goeds.

The Broken Circle Breakdown: 13 december

Felix van Groeningen maakte eerder Steve + Sky en De Helaasheid der Dingen en dat is sowieso al reden genoeg om zijn volgende film in deze lijst op te nemen. The Broken Circle Breakdown belooft weer een zwaar en rauw drama van topkwaliteit te worden, zoals eigenlijk alleen de Belgen die maken.

Life of Pi: 20 december

Kitch of kunst? Welke kant Life of Pi gaat uitslaan durf ik nog niet te stellen. De trailer ziet er in ieder geval adembenemend mooi uit en ook regisseur Ang Lee verdien absoluut het voordeel van de twijfel. Blijft over de vraag of Life of Pi -over een 16-jarige jongen die na een schipbreuk in een reddingssloep eindigt met een hyena, zebra en tijger- het houdt bij prachtige beelden of dat de film ook qua drama nog iets te bieden heeft.

Recensie: Get the Gringo (How I Spent My Summer Vacation) (12 juli)

Mel Gibson die vloekt, tiert en rookt tot hij er bij neervalt, ondertussen de ene rake oneliner na de andere afvurend op een ieder die hem dwarszit. Get the Gringo is een absolute jaren 90 B-actiefilm waarin Mel Gibson alle ruimte krijgt om zijn acteercarrière nog één keer op de rails te krijgen. En dat doet hij met verve.

Mel Gibson is bepaald niet bezig aan de beste filmperiode uit zijn leven. Het matige Edge of Darkness en het ronduit belachelijk The Beaver suggereerde zelfs dat het nooit meer goed zou komen met de man die furore maakte met films als Braveheart en de Lethal Weapon reeks. Met het schaamteloze Get the Gringo (dat in Amerika niet in de bioscoop maar meteen op betaal-tv komt) neemt de acteur echter zowaar revanche.

Get the Gringo begint met twee als clowns gemaskerde criminelen die vluchten – aan de grens tussen Mexico en de VS – voor de politie. Een achtervolging die een hardhandig einde krijgt, als de criminelen, samen met twee miljoen aan contanten, de grens tussen de VS en Mexico op wel heel ludieke wijze oversteken. Het gevolg: de corrupte Mexicaanse agenten besluiten dat Mel Gibson zijn tijd in een Mexicaanse gevangenis mag uitzitten.

In die gevangenis – die nog het meest wegheeft van een sloppenwijk – lopen vrouwen, kinderen en keiharde criminelen dwars door elkaar heen. De handel in drugs, drank, sigaretten en vrouwen weelt er tierig en de hele show wordt geleid door Javi, de rijkste crimineel van allemaal. In die gevangenis moet onze naamloze hoofdrolspeler zich staande houden en dat doet hij met behulp van een vroegwijze eveneens naamloze negenjarige jongen (Kevin Hernandez).

De wisselwerking tussen Hernandez een Gibson werkt uitstekend en de één-tweetjes tussen het duo zijn geslaagd. Toch is het vooral het meedogenloze dat de film echt leuk maakt. Get the Gringo is dan ook alles behalve een politiek correcte film. Mensen worden om het minste of geringste afgeschoten en vrouwen en kinderen hoeven niet op medelijden te rekenen als het gaat om het krijgen van klappen of erger. Dat de film ook qua dialogen geen blad voor de mond neemt, is helemaal een verademing en laat zien dat het direct op betaal-tv verschijnen van films ook zijn voordelen heeft.

Het zorgt er voor dat Get the Gringo van de eerste tot de laatste minuut heerlijk wegkijkt waarbij lef en sentiment moeiteloos in elkaar overlopen. Het zorgt er mede voor dat je verschillende ongeloofwaardige verhaallijnen – vooral de levertransplantatie scoort hoog op dit vlak – voor lief neemt. Maar de allerbelangrijkste conclusie na het zien van Get the Gringo is toch wel: Mel is (voorlopig) back.

7.7/10

Gastbijdrage movieinsiders

Het was afgelopen zaterdag weer zover. Ik ben weer een keertje gaan buurten bij de collega’s van movieinsiders.nl voor een gastbijdrage aan hun podcast. Naast ruime aandacht voor Tim Burtons, Dark Shadows en een top vijf van de beste regisseur/acteur samenwerkingen ook ruim aandacht voor de klassieker The Battle of Algiers.

Klik hier om de podcast te luisteren.

Update: Inmiddels staat ook de bonusaflevering online waarin gediscussieerd wordt over de 3D films en La Vita e Bella. Kunst of goedkoop effectbejag?

Eerste drie zomergastenfilms bekend

De keuzefilms van de eerste twee Zomergasten, Marc-Marie Huijbregts, Dick Swaab en Step Vaessen, zijn bekend. Marc-Marie trapt af met het Franse drama Chére Inconnue een film waar ik nog nooit van gehoord, laat staan gezien heb en die me ook nauwelijks aanspreekt. Dick Swaab gaat voor een interessantere titel met het prachtige en ontroerende drama The Diving Bell and the Butterfly. Een film waarin het waargebeurde verhaal wordt verteld van Jean-Dominique Bauby een man die na een beroerte enkel nog zijn linker ooglid kan bewegen. Een bijzonder verhaal dat ondanks de wat trage vertelstijl nog lang bijblijft. Step Vaessen dan tot slot gaat voor een bekendere film.  Het filmdebuut van Anton Corbijn, Control. Een prima film maar een weinig spectaculaire keuze en een film die zo ongeveer iedereen wel al gezien heeft.

Dark Knight Rises teaser (Eindelijk!!)

Nadat er de afgelopen maanden talloze fake teasers en trailer uitkwamen is zojuist dan eindelijk de teaser van de nieuwe Batman The Dark Knigt Rises onthuld. Veel nietszeggender en saaier worden ze niet maar het is in ieder geval een begin in opmaat naar de grande Batman finale die de komende zomer de bioscoop gaat veroveren.

Klik hier om de teaser te bekijken.

True Grit

De nieuwe film van de broertjes Coen was jarenlang iets om naar uit te kijken. Toch lijkt het beroemde regisseursduo de weg een beetje kwijt. De laatste tien jaar maakte Joel en Ethan liefst acht films waarvan eigenlijk alleen No Country for Old Men het echt in zich heeft om een Coen klassieker te worden. Het was hopen dat True Grit weer wat van die oude magie op het grote scherm wist te toveren.

De voortekenen waren alvast positief. Niemand minder dan Jeff Bridges speelt namelijk de hoofdrol in True Grit. En laat dat nu net de acteur zijn die ook de hoofdrol speelde in de beste film van de broertjes Coen -tot dusver- The Big Lebowski. Bridges is ook in True Grit weer op zijn plaats. Hij zet de rol van de begenadigd schutter Rooster Cogburn met verve neer en weet van de dronkenlap met slechte manieren toch een zeer aimabel persoon te maken. Dat hij daarbij enigzins op de automatische piloot lijkt te varen is daardoor niet zo’n probleem.

De spil van True Grit is echter Hailee Steinfeld. Zij speelt de veertienjarige Mattie Ross die Bridges inhuurt om haar vermoorde vader te wreken. De vroegwijze Ross zorgt met haar grote mond en lekkere one-liners voor de nodige humor maar overtuigt toch niet helemaal. De rol van de stoere heldin met een grote mond doet wat gekunsteld aan en ook tijdens de dialogen oogt het niet allemaal even naturel.

Hoewel de film dus duidelijk zijn minpuntjes heeft is True Grit een prima film geworden. Het oeroude wraakverhaal doet zijn werk, de weidse landschappen en rustieke bossen zien er wonderschoon uit en ook het klassieke westerneinde inclusief shoot out is uitstekend. Het maakt van True Grit een film die lekker wegkijkt en de moeite waard is maar die de vergelijking met bijvoorbeeld Miller’s Crossing en The Big Lebowski wederom niet aankan.

7.1/10

Blue Valentine

Ryan Gosling voor het eerst sinds The Notebook weer in een romantisch drama. Ik vraag me af hoeveel mensen door deze informatie op het verkeerde been zijn gezet. Want wie een tweede The Notebook verwacht komt met Blue Valentine ernstig bedrogen uit.

Blue Valantine is namelijk geen liefelijk romantisch drama over een pas ontluikende liefde, maar een ongemakkelijke en nare film over een relatie in verval. Dat zorgt voor een akelig realistische film die op pijnlijke wijze laat zien hoe sleur en een uit elkaar groeiende man en vrouw wanhopig met elkaar proberen te overleven.

Dat realisme is echter tegelijkertijd ook meteen het manco van de film. Ondanks het uitstekende acteerwerk van Gosling en de voor een Oscar genomineerde Michelle Williams heeft Blue Valentine ook een aantal saaie passages. De talloze ruzietjes om niks en de voortdurende onderlinge spanningen en irritaties worden al snel een herhaling van zetten.

Gelukkig heeft regisseur Derek Cianfrance dit ook begrepen want iedere keer als je definitief dreigt af te haken, pompt hij met geslaagde flashbacks weer wat vers bloed in de film. De terugblikken waarin de twee tortelduifjes elkaar leren kennen en verliefd worden zijn prettige en noodzakelijke intermezzo’s die het contrast met de bittere werkelijkheid alleen maar duidelijker maken.

En daar ben ik achteraf dolblij mee. Blue Valentine heeft namelijk een meesterlijke laatste scéne in petto die diepe indruk maakt. De daaropvolgende prachtige aftiteling zorgde er zowaar voor dat ik eventjes helemaal om was en bijna de minpuntjes uit de bijna twee uur daarvoor vergat. Jammer genoeg voor Blue Valentine bleef het echter bij bijna.

6.6/10

Chaplinraadsel ontrafeld

Experts hebben het raadsel omtrent de vrouw die in de stomme film The Circus (1928) van Charlie Chaplin met een mobieltje lijkt te bellen, ontrafeld. Ze blijkt niet in een telefoon te praten, maar in een hoorapparaat, dat destijds zo groot was dat het leek op de eerste modellen mobiele telefoons.

Eerder zorgde de scène in de zwart-witfilm voor verwarring. De vrouw met een hoed loopt langs een circuszebra en lijkt druk in gesprek op haar telefoon. Een Ierse filmmaker stelde dat het om een tijdreizigster moest gaan. Anderen dachten dat de vrouw tandpijn had en een zak ijs tegen haar wang hield. Het hoorapparaat was toen enkele decennia daarvoor uitgevonden en had nog het formaat ‘koelkast’.

The American trailer

Anton Corbijn is bezig aan zijn tweede film The American en dat maakt nieuwsgierig. Hieronder de trailer van deze film over een huurmoordenaar die zich opmaakt voor zijn laatste klus, met George Clooney en Thekla Reuten in de hoofdrollen.

Steve Martin en Alec Baldwin presenteren Oscars

Eergisteren werd bekend gemaakt dat Hugh Jackman de Oscars niet voor een tweede keer zou presenteren. Vandaag werd duidelijk wie dat wel gaan doen. Steve Martin en Alec Baldwin zijn gevraagd om het Oscargala aan elkaar te praten en op te leuken. Geen personen waar ik warm of koud van wordt maar we zullen het resultaat wel zien volgend voorjaar.