Recensie: Boardwalk Empire (Seizoen 3)

Nucky Thompson die het vuile werk dit keer niet liet opknappen maar zelf de trekker overhaalde. De dood van Jimmy Darmody was het klapstuk van het tweede Boardwalk Empire-seizoen. Grote vraag in seizoen drie: Wie wordt de nieuwe aartsvijand van Nucky Thompson?

Het is altijd een risico om één van je hoofdrolspelers voortijdig uit de serie te schrijven. Zeker als dat personage één van de weinigen is die niet in een hokje te plaatsen valt. Moeiteloos wist Michael Pitt met Jimmy Darmody een personage te creëren dat zich op het schemergebied van de sympathie bevond. Onervaren en laverend tussen een kille moordenaar en onbegrepen oorlogsveteraan. Zijn dood is derhalve een groot gemis al opent het einde van Darmody de deur voor een nieuwe groep maffioso van stand.

Belangrijkste nieuwe uitdager is zonder twijfel Gyp Rosetti. Een flamboyante, lichtgeraakte man die er vreemde hobby’s op nahoudt en bovenal hecht aan respect. En dat is nu net wat hij naar zijn zin te weinig krijgt. Want in het derde seizoen van Boardwalk Empire zit Nucky Thompson (Steve Buscemi) weer vast op zijn troon. Hij is de man die alles bepaalt en dat -door schade en schande wijs geworden- met beduidend minder compassie en respect doet dan voorheen.

Het is ook meteen de meest interessante wending in dit derde seizoen. Nucky Thompson was altijd al een keiharde crimineel, maar te zien kregen we dat niet. Wat dat betreft was het slot van het tweede seizoen een voorbode. Gedurende het derde seizoen ruilt Thompsen met regelmaat het masker van sympathieke crimineel in voor dat van de meedogenloze. Een broodnodige verandering bovendien, want op andere vlakken stagneert het leven op de Boardwalk.

Met name een aantal voorheen interessante bijpersonages begint te verpieteren. Zo is de kruistocht van Nucky Thompson’s vrouw Margaret om het zelfbewustzijn bij vrouwen te vergroten een uiterst moeizaam subplot dat niets toevoegt aan de serie. Ook de aanwezigheid van Nelson Van Alden begint dankzij een gebrek aan ontwikkeling steeds meer irritatie op te roepen. En omdat ook de verliefdheid van Nucky Thompson voor theaterdame Miss Kent en Gillian Darmody’s zoektocht naar een dubbelganger voor haar zoon, Boardwalk Empire weinig goeds brengen, veranderen veel bijpersonages gedurende het derde seizoen in hinderlijke onderbrekingen.

Dit alles moet goedgemaakt worden door de nieuwe ster aan het misdaadfirmament Gyp Rosetti. Hij slaagt daar behoorlijk in al lijkt het er lange tijd op dat de impulsieve Rosetti nauwelijks een bedreiging vormt voor de meer berekenende Thompson. Toch is het wel de tweestrijd om de macht en de drank tussen Rosetti en Thompson die Boardwalk Empire gedurende het derde seizoen interessant houdt. Dat en Richard Harrow. Éen van de weinigen bijrollen die wel blijft boeien. Jack Huston weet met zijn weinig uitbundige spel van de verminkte oud-leger man een steeds mysterieuzer en kleurrijker personage te maken. Bovendien blinkt de serie visueel nog steeds uit. De aankleding, setting en decors blijven een lust voor het oog en ook het acteerwerk van de hoofdrolspelers -Steve Buscemi voorop- is wederom meer dan voortreffelijk.

Deze positieve punten kunnen echter niet verbloemen dat het derde Boardwalk Empire seizoen voelt als een tussendoortje. De serie mist lange tijd de urgentie die de eerste twee seizoenen wel hadden. Pas in de laatste vier afleveringen van het derde seizoen, weet de serie de kijker dankzij een vernietigende knal weer helemaal voor zich te winnen. Dat Boardwalk Empire met het slot nog veel van de geleden schade herstelt, neemt niet weg dat het niveau veel te laat wordt opgeschroefd om van een memorabel seizoen te spreken. Laten we echter hopen dat het slechts de stilte voor de spreekwoordelijke storm blijkt. De voortekenen zijn alvast goed nu Al Capone En Arnold Rothstein zich eindelijk in de strijd om Atlantic City mengen.

7.5/10

Recensie: Get the Gringo (How I Spent My Summer Vacation) (12 juli)

Mel Gibson die vloekt, tiert en rookt tot hij er bij neervalt, ondertussen de ene rake oneliner na de andere afvurend op een ieder die hem dwarszit. Get the Gringo is een absolute jaren 90 B-actiefilm waarin Mel Gibson alle ruimte krijgt om zijn acteercarrière nog één keer op de rails te krijgen. En dat doet hij met verve.

Mel Gibson is bepaald niet bezig aan de beste filmperiode uit zijn leven. Het matige Edge of Darkness en het ronduit belachelijk The Beaver suggereerde zelfs dat het nooit meer goed zou komen met de man die furore maakte met films als Braveheart en de Lethal Weapon reeks. Met het schaamteloze Get the Gringo (dat in Amerika niet in de bioscoop maar meteen op betaal-tv komt) neemt de acteur echter zowaar revanche.

Get the Gringo begint met twee als clowns gemaskerde criminelen die vluchten – aan de grens tussen Mexico en de VS – voor de politie. Een achtervolging die een hardhandig einde krijgt, als de criminelen, samen met twee miljoen aan contanten, de grens tussen de VS en Mexico op wel heel ludieke wijze oversteken. Het gevolg: de corrupte Mexicaanse agenten besluiten dat Mel Gibson zijn tijd in een Mexicaanse gevangenis mag uitzitten.

In die gevangenis – die nog het meest wegheeft van een sloppenwijk – lopen vrouwen, kinderen en keiharde criminelen dwars door elkaar heen. De handel in drugs, drank, sigaretten en vrouwen weelt er tierig en de hele show wordt geleid door Javi, de rijkste crimineel van allemaal. In die gevangenis moet onze naamloze hoofdrolspeler zich staande houden en dat doet hij met behulp van een vroegwijze eveneens naamloze negenjarige jongen (Kevin Hernandez).

De wisselwerking tussen Hernandez een Gibson werkt uitstekend en de één-tweetjes tussen het duo zijn geslaagd. Toch is het vooral het meedogenloze dat de film echt leuk maakt. Get the Gringo is dan ook alles behalve een politiek correcte film. Mensen worden om het minste of geringste afgeschoten en vrouwen en kinderen hoeven niet op medelijden te rekenen als het gaat om het krijgen van klappen of erger. Dat de film ook qua dialogen geen blad voor de mond neemt, is helemaal een verademing en laat zien dat het direct op betaal-tv verschijnen van films ook zijn voordelen heeft.

Het zorgt er voor dat Get the Gringo van de eerste tot de laatste minuut heerlijk wegkijkt waarbij lef en sentiment moeiteloos in elkaar overlopen. Het zorgt er mede voor dat je verschillende ongeloofwaardige verhaallijnen – vooral de levertransplantatie scoort hoog op dit vlak – voor lief neemt. Maar de allerbelangrijkste conclusie na het zien van Get the Gringo is toch wel: Mel is (voorlopig) back.

7.7/10

The Hunger Games en Intouchables beginnen sterk in Nederland

The Hunger Games en Intouchables beleven in Nederland een vliegende start. De films zijn respectievelijk de best bezochte en de op een na best bezochte film van afgelopen weekend. Vooral het succes van Intouchables is opmerkelijk. De film draait maar in 45 bioscopen maar weet toch bijna de voltallige concurrentie achter zich te laten doordat meer dan 20.000 mensen de film in het weekend bezochten. Dat is nog wel ruim minder dan The Hunger Games. In Amerika beleefde de film al een sensationeel openingsweekend, dat enkel door The Dark Knight en één van de Harry Potters ooit werd overtreffen, maar ook in Nederland opent de film sterk. De verfilming van het populaire jeugdboek laat de Franse publiekslieveling (160.000) met een opbrengst van meer dan 570.000 euro ruim achter zich.

Alles wijst er kortom op dat we van The Hunger Games voorlopig nog niet af zijn.

Sundance 2012: Supermodellen op hun oude dag en onvoorwaardelijke familieliefde

Heuvel op lopend door de verlichte Main Street met uitzicht op de wapperende Sundance vlaggen en daarachter de besneeuwde bergtoppen van Park City. Een mooier festivalgevoel ken ik sinds afgelopen week niet. Het is dan ook weer eens wat anders dan voor het zesde jaar op rij het, overigens eveneens mooie, Schouwburgplein in Rotterdam bezoeken tijdens het IFFR.

Robert Redfords Sundance Film Festival. Ik kende het van naam maar had nooit ook maar een seconde gedacht er daadwerkelijk een keer rond te lopen. Toch was het de afgelopen paar dagen zover. Twee volle dagen mocht ik mij dankzij het winnen van een film 1 prijsvraag onderdompelen in het Mekka van de onafhankelijke film. Het was een ervaring om nooit te vergeten. En dat ook de drie wereldpremières nog de moeite waard bleken, was een welkome verrassing.

Na al een avondbezoek aan de beroemde Main Street gebracht te hebben en zowaar de voor mij alleen van tv of foto’s bekende Sundance gevel gespot te hebben, was het op de eerste volle dag voor About Face. Een documentaire over de supermodellen van weleer. Een uiterst vermakelijk inkijkje in de tijd van het toen nog als verderfelijk bestempelde modellenbestaan. Een tijd waarin de bomen tot in de hemel groeide en de 15- en 16-jarige meisjes zichzelf bijna zonder uitzondering uithongerden, volgooiden met drugs en genoten van vrije seks. Dat een dergelijke leefstijl problemen met zich meebrengt mag geen verrassing heten. De verhalen van de oudgedienden over de vele collega’s en vrienden die ze verloren aan drank, drugs en aids zijn indrukwekkend. Toch is About Face allesbehalve een deprimerende film. De voormalig supermodellen Isabella Rossellini, Paulina Porizkova, Jerry Hall, Beverly Johnson, Carmen Dell’Orefice, Christie Brinkley en Christy Turlington nemen zichzelf vooral niet te serieus en gaan verrassend luchtig om met het ouder worden en het daarbij behorende bij te stellen schoonheidsideaal.

Toch was niet About Face maar Luv de mooiste filmervaring van het festival. Een prachtig portret van een dertienjarige jongen die door zijn net uit de gevangenis vrijgekomen oom een dag op sleeptouw wordt genomen. De tocht vol geweld waarin levenslessen en het maken van keuzes centraal staan, is ontroerend, ontluisterend en humoristisch tegelijkertijd. Wat daarbij zeker helpt is de geheel zwarte cast die overdonderend goed speelt. Ook The Wire achtige beelden van Baltimore zijn een lust voor het oog. Toch is het vooral de elfjarige hoofdrolspeler Michael Rainey Jr. die de show steelt. Met overtuiging, passie en een mix van kinderlijke onschuldigheid en een veel te vroegwijze tiener speelt Rainey Jr. dit fascinerende personage dat voor een groot deel gebaseerd is op de jeugd van regisseur Sheldon Candis. Ook zijn oom gespeeld door rapper Common -die er eigenhandig voor zorgde dat andere acteurs werden overgehaald om mee te werken aan Luv- is imponerend. Omdat ook de oude vossen Dennis Haysberth en Danny Glover (de scene waarin de twee samen krab eten is weergaloos) indruk maken, is Luv een bijzonder geslaagde zwarte coming of age film geworden met nog een speciale vermelding voor de fantastische soundtrack.

Dat Luv het hoogtepunt zou blijven stond dus wel al vast. Zeker toen de Deense slotfilm Teddy Bear flink tegenviel. Het verhaal over een gigantische bodybuildende verschijning die ondanks zijn immense postuur klein wordt gehouden door zijn overbezorgde en claimende moeder, leek op papier nog wel interessant, maar maakte in de praktijk weinig indruk. Omdat ook de zoektocht naar liefde in het door sekstoerisme gedomineerde Thailand weinig boeiend wordt uitgevoerd, blijft Teddy Bear op een onvoldoende steken. Een mening waar de jury van het Sundance Film Festival het getuige de winst van de World Cinema Directing Award: Dramatic voor Teddy Bear, overduidelijk niet mee eens was.

Een onvoldoende die echter geen afbreuk doet aan de fantastische Sundance ervaring. Het was twee en een halve dag genieten van de overenthousiaste Amerikanen die intens meeleven met films en als het uitkomt zelfs spontaan beginnen te klappen tijdens een vertoning. Een enorm contrast met het om de kleinste tegenslagen kreunende en steunende –ook het enige minpunt- van het IFFR, het festival dat ik aanstaande woensdag met veel plezier nog een dagje aandoe.

About Face: 7.4/10

Luv: 8.3/10

Teddy Bear 4.1/10

Amerikaanse remake van King’s Speech

The King’s Speech bleek zoals verwacht de grote winnaar tijdens de Oscaruitreiking. Voor veel Amerikanen een gevoelige slag dat juist een Britse film er met de belangrijkste Amerikaanse filmprijzen van het jaar vandoor gaat. Zo ook voor de Amerikaanse tv-presentator en komiek Jimmy Kimmel. In zijn programma Jimmy Kimmel Live kondigde hij daarom een Amerikaanse remake aan.

Hieronder de trailer:

Transformers 2 brengt meeste geld op in Amerika

Een duidelijker voorbeeld van hoe treurig het gesteld is met de gemiddelde Amerikaanse bioscoopbezoeker is nauwelijks te bedenken. Ruim 400 miljoen dollar haalde Optimus Prime en zijn blikken vrienden in 2009 op. Een hele prestatie als je bedenkt hoe ongelofelijk slecht het eerste deel al was. Blijkbaar doet een schaars geklede Megan Fox die de ene na de andere sensuele pose aanneemt erg veel voor de verkoopcijfers. De Transformers blijven met de ruim 400 miljoen onder meer Harry Potter, Twilight 2 en Up voor.

Wereldwijd is de absolute nummer 1 niet Transformers. Harry Potter blijkt vooral in Europa een grootverdiener. Met 930 miljoen dollar wereldwijd blijft hij de Transformers bijna 100 miljoen voor. Een andere film die het fantastisch doet buiten Amerika is Avatar. De film lijkt hard op weg om richting het ultieme record van Titanic door te stomen. Al ruim 760 miljoen dollar waarvan bijna 500 miljoen buiten Amerika haalde de film op in amper twee weken.

Of Avatar, Titanic ooit gaat achterhalen is uiterst twijfelachtig. Daarvoor moet er nog ruim een miljard opgehaald worden. Morgenavond komt er echter zeker weer iets meer dan 10 euro bij, want dan ga ik het spektakelstuk eindelijk bekijken.