Filmmad’s mei en juni: de vijf films die je niet mag missen!

Na de uitstekende Oscarperiode en de relatief rustige maanden maart een april, komt het filmjaar 2012 nu definitief op gang. Met The Avangers gaf april in zijn laatste dagen al het startsein voor een jaar boordevol blockbusters, al blijven er ook voldoende minder bekende maar minstens zo interessante films in de bioscoop verschijnen. Hieronder de top vijf van films die je in mei en juni niet mag missen.

1. Á l’Aveugle: 17 mei

Er was de afgelopen 2,5 jaar altijd wel een aanwijsbare reden waarom een film een plek in deze lijst verdiende. Bij Á l’Aveugle is die er voor het eerst niet. Of het nu komt door de prachtige poster, het intrigerende verhaal van een rechercheur die tegen alle aanwijzingen in een blinde man verdenkt van een reeks gruwelijke moorden of dat de Fransen de laatste tijd een paar pareltjes op het witte doek toverden, ik weet het niet. Feit is dat ik razend nieuwsgierig ben naar deze Franse film en dat Á l’Aveugle daarom in deze lijst staat. Met het risico dat het de grootst misser tot dusverre is.

2. Prometheus: 31 mei

Een prequel van Alien maken. Alleen het idee al is te stom voor woorden en gedoemd te mislukken. Totdat je hoort dat Ridley Scott himself de regie op zich neemt. De maker van Alien die zelf de voorgeschiedenis van zijn wereldberoemde monster wil schetsen. Het maakt het al meteen een pak interessanter. Als dan ook nog Michael Fassbender en Noomi Rapaace (hadden beide afgelopen jaar een Oscar moeten winnen) de hoofdrollen spelen, blijft van de aanvankelijke scepsis ineens niets meer over.

3. Moonrise Kingdom: 31 mei

Ik heb een gigantisch zwak voor Wes Anderson. Zijn films zijn nooit perfect maar weten toch altijd weer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Of het nu gaat om het absurde maar hilarisch The Life Aquatic with Steve Zissou of zijn heerlijke animatiefilm Fantastic Mr. Fox van twee jaar geleden, Anderson verrast altijd. Met Moonrise Kingdom zal dat niet anders zijn.

4. De Rouille et d’Os: 14 juni

Heeft alles in zich om één van de beste films van 2012 te worden. Met een regisseur Jacques Audiard die alsmaar beter wordt (voorlopig hoogtepunt Un Prophete) en de hoofdrolspelers Matthias Schoenaerts (Rundskop) en de geweldige Française Marion Cotillard (o.a Inception) moet het toch wel heel gek lopen wil dit geen memorabele film worden.

5. Serbuan Maut: 28 juni

Van zijn subtiliteit zal Serbuan Maut het niet moeten hebben aan de trailer te zien. Een SWAT-team dat komt vast te zitten in een appartementencomplex boordevol gewapende drugsdealers en moordenaars, lijkt me daarentegen wel een garantie voor actie, heel veel actie. De eerste reacties spreken al van prachtig vormgegevens vechtscenes en de beste actiefilm sinds jaren. Dat wil ik niet missen.

Recensie: This Must Be the Place (26 april)

De nieuwe Paolo Sorrentino. Het is voor mij zoiets als de nieuwe Aronofsky of de nieuwe Nolan. Films van regisseurs die ik adoreer en bewonder en belangrijker nog, die me nooit teleurstellen. En gelukkig geldt dat – zij het in iets mindere mate – ook weer voor This Must Be the Place.

Le Conseguenze dell’Amore was mijn eerste kennismaking met Paolo Sorrentino en meteen was ik verkocht. Sindsdien is de film nooit meer uit mijn top 10 aller tijden verdwenen en dat zal ook in de toekomst niet gebeuren. Met Il Divo liet Sorrentino nog een tweede keer zien wat een briljant cineast hij is. Het levensverhaal van Andreotti was voor leken niet te volgen, maar dat werd meer dan goedgemaakt door het weergaloze samenspel van beeldenpracht en een fenomenale soundtrack. Nu is er dus This Must Be the Place, het eerste uitstapje van de Italiaan naar Amerika.

This Must Be the Place vertelt het verhaal van de excentrieke Cheyenne (Sean Penn). Een voormalige rockster die weinig plezier beleeft aan het leven en teert op zijn oude roem en het daarmee verdiende geld. Sociale contacten heeft de Robert Smith lookalike nauwelijks en zijn vader (een Auschwitz overlevende) heeft hij al dertig jaar niet meer gezien. Als hij echter net te laat bij diens sterfbed arriveert, besluit de oude rocker op zoek te gaan naar zijn vaders verleden en meer specifiek zijn kampbewaarder.

Wat volgt is een roadmovie die Cheyenne leidt langs een keurkorps aan zonderlinge figuren. This Must Be the Place springt daarbij van de hak op de tak en een rode draad ontdekken in de film is lastig. De rake en humoristische dialogen maken dat echter voor een groot goed, vooral ook door het imposante acteerwerk. Sean Penn is meer dan degelijk maar wordt regelmatig overklast door zijn tegenspelers. Vooral Judd Hirsch, Eve Hewson, Heinz Lieven en Harry Dean Stanton maken grote indruk.

Sorrentino zou Sorrentino echter niet zijn, als ook hij de film niet nog iets extra’s meegeeft. De Italiaan doet dat onder meer door zijn ongeëvenaarde camerawerk en gevoel voor belichting. Sorrentino bezit de gave om het alledaagse bijzonder te maken. Cheyenne die over straat loopt, een potje sjoelen in de kroeg, Sorrentino weet er een schoonheid aan mee te geven waar andere regisseurs alleen maar van kunnen dromen. Tel daar nog zijn talent voor het kiezen van de juiste soundtrack (ook deze is weer fantastisch) bij op en je hebt wederom een echte Sorrentino te pakken. This Must Be the Place is niet perfect en zeker niet voor iedereen weggelegd, maar iedereen die buiten de gebaande paden durft te treden zou Sorrentino een kans moeten geven. Zoveel is na vijf films van zijn hand wel duidelijk.

7.3/10

Beste Scandinavische tv-series

Nederland is in de ban van de Scandinavische series. Ze mogen hier dan nog steeds niet op tv zijn (dat duurt nog tot de zomer) toch gonst en zoemt het. De mond-tot-mond reclame doet zijn werk maar welke serie is nu eigenlijk de beste?

Op menig kantoor gaat de The Killing nog dagelijks van hand tot hand en is de serie bovendien voer voor discussie. Want wie is de moordenaar van Nanna Birk Larsen? Het is een kwestie van op de tenen lopen, want inschatten wat iemand wel of niet heeft gezien blijft lastig. Het is echter een twijfelend bestaan dat nooit lang duurt. De ene collega weet nog eerder hoe het afloopt met Sarah Lund en haar zoektocht naar de dader, dan de ander. En wie de smaak eenmaal te pakken heeft gaat zo snel mogelijk door met The Killing 2, The Bridge,  Borgen of Those who Kill.

Met een derde seizoen van The Killing en Borgen en een tweede voor The Bridge op komst zijn we voorlopig nog verzekerd van de razend spannende Zweedse en Deense topseries. Maar welke serie is nu eigenlijk de allerbeste? Hieronder het antwoord.

1. The Bridge

Zonder twijfel de winnaar. The Bridge is ijzingwekkend spannend en net wat subtieler dan The Killing. Tel daarbij op de fenomenale Saga Norén als de contactgestoorde en wereldvreemde teamleidster van de Zweden en haar absolute tegenpool Martin Rohde van de Deense politie en je hebt de beste Scandinavische serie tot nu toe.

2. The Killing

De aanstichter en zonder twijfel populairste serie uit deze reeks. The Killing zet de kijker constant op het verkeerde been en weet er met haar cliffhangers voor te zorgen dat niet verder kijken simpelweg geen optie is. Heel Denemarken vroeg zich maandenlang af wie Nanna Birk Larsen vermoordde en Nederland zal het niet anders zijn als The Killing komende zomer op de Nederlandse tv verschijnt.

3. Borgen 2

Een serie over politiek en media klinkt beduidend minder spannend dan de moord en doodslag verhalen uit de andere Scandinavische series. Toch is niets minder waar. De achterkamertjespolitiek, politieke karaktermoorden en zinderende televisie interviews zijn minstens zo verslavend en spannend in deze serie over de eerste vrouwelijke premier van Denemarken.

4. The Killing 2

Tien afleveringen minder dan seizoen één maar er zit maar bar weinig niveauverschil tussen The Killing 2 en de eerste kennismaking met Sarah Lund. Het ietwat teleurstellende slot en het inruilen van het politieke subplot voor de Afghaanse oorlog zorgen er echter voor dat The Killing 2 toch net wat lager scoort.

5. Borgen

De pluspunten winnen het ruim van de kritische nootjes maar een serie maken over enkel politiek en media bleek toch wat eng. Daarom besloten de makers er een fikse dosis persoonlijke drama’s in te verwerken. En laat dat nu net het grootste kritiekpunt op Borgen zijn. De serie is op zijn best als het politieke spel gespeeld wordt en heeft dat extra drama helemaal niet nodig. Gelukkig zagen ook de makers dat in het vervolg in.

6. Those Who Kill

Tussen al de bovenstaande pareltjes het bewijs dat niet alles van Deense makelij top is. De serie gaat de fout in door veel te veel de extremen op te zoeken en ook het uitgangspunt van op zichzelf staande afleveringen helpt niet. Vaak in één adem genoemd met The Killing, Borgen en The Bridge maar meer dan vermakelijk is Those Who Kill niet. Laat staan dat de serie de concurrentie ook maar enigszins met bovenstaande titels aan kan.

Jelle Brandt Corstius stopt als presentator Zomergasten

Groot Zomergastennieuws. Jelle Brandt Corstius stopt er mee. De presentator mag niet voor het derde jaar op rij de meest begeerde interviewbaan van Nederland op zich nemen. Op twitter zegt de presentator: “Twitterprimeurtje: ik ga dit jaar geen Zomergasten presenteren. Jammer! Ik wens mijn opvolg(st)er veel succes en plezier.”

Wat mij betreft toch een gemis want na Margriet van der Linden was Brandt Corstius een ware verademing. Bovendien werd hij ook steeds beter. Het enige leuke aan het afhaken van Brandt Corstius is dat het grote speculeren weer kan beginnen. Want wie gaat de rol van presentator overnemen? Meest gehoorde namen tot dusverre zijn Matthijs van Nieuwkerk, Jeroen Pauw en Twan Huys. Interessante namen, maar wat mij betreft komt alleen de laatste voor deze erebaan in aanmerking.

Recensie: Headhunters (Hodejegerne) (12 april)

Roger Brown is de meest succesvolle headhunter van Noorwegen. Om zijn exorbitante levensstijl te kunnen handhaven steelt hij daarnaast dure kunstwerken. Maar als dat eenmaal misgaat, volgt een achtbaanrit die zijn weerga niet kent.

Denemarken en Zweden leverden al langer films af die ook in Nederland doorbraken. Sinds een aantal jaren doet ook de derde Scandinavische broeder Noorwegen dat. Met het prachtige drama Troubled Water en het meer dan geslaagde King of Devil’s Island  bijvoorbeeld. De laatste troef in de Noorse opmars is Hodejegerne (Headhunters) over de succesvolle headhunter Roger Brown (Nikolaj Coster-Waldau). De met afstand meest aparte film die ik de laatste tijd zag.

Hodejegerne begint nog relatief rustig. De film neemt de tijd om de enigszins excentrieke Brown en zijn eveneens aparte manier van bijverdienen te introduceren. Tot zover niets raars. Dat verandert als hij Clas Greve ontmoet. Een uit Nederland afkomstige man die de perfecte kandidaat is om toekomstige baas van een groot bedrijf te worden. Belangrijkste probleem: hij toont wel erg veel interesse in de vrouw van Brown, Diana.

Wat volgt is de al eerder beschreven achtbaanrit vol bruut geweld en een flinke dosis zwarte humor die vooral in het middenstuk nog het meest doet denken aan een pijnlijk realistische filmische bewerking van Tom en Jerry. Waarin Clas Greve de rol van de kleine Jerry vertolkt en Roger Brown het minsten zo zwaar te verduren krijgt als de kater Tom uit de tekenfilmserie.

Een flinke korrel zout is daardoor wel gewenst bij Hodejegerne. Want de film neemt het bepaald niet nauw als het gaat om geloofwaardigheid. Het is ook meteen het grootste manco van Hodejegerne. Vooral richting einde is regisseur Marten Tyldum zelf de weg flink kwijt en weet hij blijkbaar niet meer goed of hij nu bezig is met een serieus drama of een over the top actiefilm. Gevolg is dat het einde op beide vlakken niet overtuigt. Het helpt Headhunters niet om zeep het is slechts een kritiekpunt op een film die vooral in het middenstuk laat zien dat de Noren hard bezig zijn om zich definitief aan de top van het Europese filmfirmament te nestelen.

7.3/10

Immigranten stuwen Frans gesproken film naar grote hoogte

De Franse film Intouchables werd de laatste weken bedolven onder de mediaaandacht. De Wereld Draait Door wijdde ruim de aandacht aan de publiekslieveling en werkelijk iedereen recensie liep over van de lovende woorden. Volkomen terecht, maar Intouchables is niet alleen. De Frans gesproken film is al een tijdje in topvorm.

De Franse film heeft een rijke geschiedenis, toch hoorde je de laatste jaren maar weinig over de Franstalige film. Oké Amelie veroverde begin deze eeuw nog menig filmliefhebber maar om nu te zeggen dat de Franse meesterwerkjes elkaar in rap tempo opvolgde, nee! Hoe anders is dat nu. De Franse filmindustrie floreert als nooit tevoren en ook Franstalige films die niet uit Frankrijk komen zijn bezig aan een opmars.

De vraag is natuurlijk waar die opkomst begon. Een exacte datum durf ik niet te geven, maar de belangrijkste reden voor de revival wel. De immigrant! Net als Nederland woedt er in Frankrijk een felle discussie (die door de tragische gebeurtenissen in Toulouse alleen maar heviger wordt)  over immigranten. Maar waar wij het in Nederland moeten doen met een enkele geslaagde (Rabat) en vooral ook veel flauwe films over dit onderwerp, durven de Franstaligen de positie van immigranten wel om te zetten in indrukwekkende films zoals Welcome, La Graine et le Mulet, Monsieur Lazhar, Le Havre en het al eerder genoemde Intouchables.

Welcome

Vanuit die gedachte moet La Haine waarschijnlijk als trendsetter gezien worden. Deze film uit 1995 schetste een ontluisterend en schijnbaar raak beeld van de Franse achterstandswijken vol immigranten. Toch doet de nieuwe generatie immigrantenfilms het anders. Daar waar in La Haine de heetgebakerde Algerijnse jongeren met hun aggressieve gedrag vooral aversie opriepen, zijn de hoofdrolspelers in de nieuwe lichting Franse films veel sympathieker. Het zorgt voor medeleven, medeleven met de duizenden immigranten in Calais en in het bijzonder Bilal de Koerdische jongen uit de film Welcome. Een zeventienjarige die niets meer wil dan een respectabel leven en daarvoor bereid is om zwemmend de bijna zeker tot zijn dood leidende oversteek naar Engeland te maken.

Of empathie voor Bachir Lazhar. De leraar en Algerijnse immigrant uit het Canadese (Fransgesproken) Monsieur Lazhar. Een film die haarfijn laat zien hoe een voorbeeldig man constant in onzekerheid leeft over het wel of niet krijgen van een verblijfsvergunning en ondertussen zelf maar moet zien om te gaan met zijn verdriet. Een situatie die hem dwingt tot liegen en er mede voor zorgt dat hij persoonlijke contacten tot een minimum beperkt. Het levert niet alleen een prachtige film op, maar weet ook op rake wijze het zware leven van een Franse immigrant te schetsen.

Le Havre

Maar ook de lach en vooral ontroering  zijn nooit ver weg. Monsieur Lazhar kent ondanks het zware onderwerp, talloze momenten van grote ontroering en dat geldt ook voor de vriendschappen tussen Bilal en zijn zwemleraar (Welcome) en Philippe en Driss (Intouchables). Die laatste film voegt daar nog iets aan toe. Een onbedaarlijke lach. Een geheim recept dat alle verschillen meteen doet verbleken. Als Philippe en Driss samen in lachen uitbarsten bestaan verschillen ineens niet meer en groeit er wederzijds respect. Humor als bindmiddel, het werkt voortreffelijk in Intouchables.

La Graine et le Mulet

Tel daar nog het eveneens Canadese en wederom Frans gesproken meesterwerk Incendies bij op, waarin de zoektocht van de tweeling Simon en Jeanne naar de roots van hun moeder uit het Midden-Oosten centraal staat en het moge duidelijk zijn dat de immigranten de Franse films vooral heel veel goed hebben gedaan. Met op 19 april nog Omar M’a Tuer op komst en ook daarna nog aardig wat veelbelovende Franse films in aantocht, lijkt er bovendien voorlopig nog geen einde aan de immigrantenfilm te komen. Gelukkig maar!