Whatever Works (Sneak Preview 9 november)

Woody Allen maakt als sinds 1992 minimaal één film per jaar. Die hoge productiviteit komt de kwaliteit jammer genoeg lang niet altijd ten goede. Whatever Works lijkt echter verassend genoeg lange tijd de concurrentie met Allens klassiekers Manhatten, Annie Hall en zijn beste film van dit decennium Match Point aan te kunnen. Met de nadruk op lijkt, want Whatever Works kan het niveau van het uitstekende eerste deel bij lange na niet tot het einde vasthouden.

Larry David! Liefhebbers van Curb Your Enthusiasm zullen meteen weten over wie ik het heb en ook de die hard fans van Seinfeld zullen zijn naam herinneren van de begingeneriek of aftiteling. Bij de meeste anderen gaat er waarschijnlijk geen belletje rinkelen. Dat zal na Whatever Works echter wel anders zijn. De keuze voor David als hoofdrolspeler blijkt namelijk een meer dan gouden keuze van regisseur Woody Allen. En voor de mensen die enigszins bekend zijn met Allens eigen acteerwerk gaat Whatever Works een feest der herkenning zijn.

Larry David doet in Whatever Works namelijk dat wat Woody Allen zelf jarenlang in zijn films deed. Het afvuren van een niet aflatende stroom aan bijtende monologen met een snelheid die je als kijker doet duizelen. Hij doet dat als Boris Yelnikoff. Een geniale maar extreem sarcastische en pessimistische man op leeftijd die  per toeval te maken krijgt met het overenthousiaste, spontane en ietwat domme tienermeisje Melodie St. Ann Celestine (Evan Rachel Wood). Aangezien Yelnikoff als bijna winnaar van de nobelprijs ook een hekel heeft aan domme mensen, wordt ook de naïve Melodie niet gespaard door de oude brompot.

Het zorgt voor hilarische dialogen waarbij Yelnikoff met zijn gevatte en niemand sparende teksten de show steelt. Zo heeft hij het over een concentratiekamp van twee weken voor kinderen zodat ze erachter komen waartoe de mens in staat is en zijn de schaaklessen die hij geeft absoluut geen pretje voor het zelfbeeld van zijn jonge studenten. Kortom een afschuwelijke man waarvoor je onherroepelijk een overdosis aan sympathie voelt. Mis gaan kan het dan ook nog maar nauwelijks en toch is dat wat er gebeurt.

De intrede van Patricia Clarkson na 45 minuten als de moeder van Melodie is namelijk het begin van het einde. David verliest zijn scherpe kantjes en de film vervalt langzamerhand in een standaard drama. Het is een gemiste kans die ervoor zorgt dat Woody Allen in plaats van een extra moderne klassieker zijn zoveelste zeer onderhoudende film op zijn cv mag bijschrijven.

Whatever Works draait vanaf 12 november in de bioscopen.