Filmtips december: De vijf films die je niet mag missen!

De feestmaand is aanstaande. Een mooie gelegenheid om massaal films cadeau te doen, maar vergeet ook de bioscoop deze maand niet te bezoeken. Er komt in december namelijk weer meer dan voldoende moois uit. Hier de vijf films die je niet mag missen in december. Zoals gebruikelijk op volgorde van uitkomen.

The Hobbit: An Unexpected Journey: 13 december

Peter Jackson keert na bijna tien jaar terug naar midden aarde. Zonder twijfel één van de allergrootste bioscoopreleases van 2012. Ik blijf een beetje huiverig vanwege de geplande drie delen maar het weerzien met Gandalf en consorten en het vertrouwen in Peter Jackson winnen het van de twijfels. Ik kan niet wachten!

Ernest et Célestine: 13 december

Familiefilm die op het Cinekid festival met zowel de publieks- en juryprijs aan de haal ging. De Franse film gebaseerd op de Belgische kinderboeken over de onwaarschijnlijke vriendschap tussen een muis en een beer, kreeg bovendien veel lof voor de prachtige animatiestijl.

Seven Psychopaths: 13 december

Absurdistische film over de kidnapping van een hond die volledig uit de hand loopt. De uitstekende cast met onder meer Colin Farrell, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Tom Waits en Christopher Walken en de wetenschap dat Seven Psychopaths uit de koker komt van de mannen die eerder In Bruges maakten, belooft veel goeds.

The Broken Circle Breakdown: 13 december

Felix van Groeningen maakte eerder Steve + Sky en De Helaasheid der Dingen en dat is sowieso al reden genoeg om zijn volgende film in deze lijst op te nemen. The Broken Circle Breakdown belooft weer een zwaar en rauw drama van topkwaliteit te worden, zoals eigenlijk alleen de Belgen die maken.

Life of Pi: 20 december

Kitch of kunst? Welke kant Life of Pi gaat uitslaan durf ik nog niet te stellen. De trailer ziet er in ieder geval adembenemend mooi uit en ook regisseur Ang Lee verdien absoluut het voordeel van de twijfel. Blijft over de vraag of Life of Pi -over een 16-jarige jongen die na een schipbreuk in een reddingssloep eindigt met een hyena, zebra en tijger- het houdt bij prachtige beelden of dat de film ook qua drama nog iets te bieden heeft.

Filmtips november: De vijf films die je niet mag missen!

Het einde van het filmjaar nadert weer en dat is een periode waarin de grote titels elkaar in rap tempo opvolgen. Daarom dit keer niet de filmtips van een jaargetijde of meerdere maanden maar enkel de vijf films die je niet mag missen in november. Het venijn zit hem duidelijk in de staart.

Argo: 8 november

Als acteur was Ben Affleck jarenlang het lachertje van Hollywood. Als regisseur heeft hij die naam bepaald niet. Na het ijzersterke Gone Baby Gone en het nog beter The Town komt Affleck nu met Argo over een geheime Amerikaanse reddingsmissie. De eerste geluiden zijn goed en ik sluit dan ook niet uit dat Argo uiteindelijk één van de beste films van 2012 zal zijn.

Amour: 15 november

De winnaar van de Gouden Palm 2012. Na in 2010 met Das Weisse Band sloeg Michael Haneke dit jaar weer toe tijdens het Filmfestival van Cannes. Enorm benieuwd of het intieme drama Amour dan eindelijk de eerste Haneke gaat zijn die ook mij verbouwereerd achter laat. Ik hoop het van harte.

Looper: 29 november

Groots aangekondigd als de film die het fenomeen tijdreizen eindelijk eens wetenschappelijk juist aanpakt. Of de film dat waarmaakt kan ik natuurlijk nog niet beoordelen, maar waar de film wel zeker op kan bogen is een topcast. Met Joseph Gorden-Levitt als de tijdreizende huurmoordenaar en Bruce Willis als zijn oudere ik, neemt het vertrouwen in Looper in ieder geval flink toe.

Cloud Atlas: 29 november

Cloud Atlas heeft alles in zich om uit te groeien tot een meesterwerk of een totale mislukking. De zes epische verhalen die zich afspelen in verschillende tijden kunnen resulteren in ruim 160 minuten melodrama waar het valse sentiment van afspat of uitgroeien tot een epische film zoals ze nog maar zelden gemaakt worden. De cast met onder andere Tom Hanks, Hugh Grant en Halle Berry neigt naar het eerste, de regisseurs van dienst (Tom Tykwer en de Wachowski’s) en de ruim vijf minuten durende trailer voorspellen het tweede.

Populaire: 29 november

Bérénice Bejo brak vorig jaar door als de ster in de Franse Oscarwinnaar The Artist. Nu speelt ze de hoofdrol in Populaire, een film over een razendsnelle typiste die meedoet aan een wedstrijd sneltypen. Klinkt niet als een film die hoge ogen gaat gooien, maar daar denkt Harvey Weinstein anders over. De producer die in 2012 met een uitgekiende marketingcampagne het Franse The Artist aan meerdere Oscars hielp. Dat Weinstein ook Populaire al heeft aangekocht voor Amerika doet vermoeden dat hij met deze film dat kunststukje nog eens over wil doen. Reden genoeg om Populaire toch maar in de gaten te houden.

Bonustip

Rise of the Guardians: 28 november

De kerstman, tandenfee, het zandmannetje en de paashaas die samen de strijd aangaan met het kwaad. Het klinkt zo absurd dat ik het hier niet onvermeld wilde laten. Bovendien doen de trailer en de aanwezigheid van Guillermo del Toro als producer vermoeden dat het zelfs wel eens iets kan worden.

Waar is het rechtbankdrama gebleven?

Het spel tussen aanklager en getuige, advocaten die proberen alles en iedereen te slim af te zijn, juryleden die met elkaar in de clinch liggen en vooral verbale krachtmetingen om van te smullen. Dat waren de hoofdingrediënten van de grote rechtbankfilms van de vorige eeuw. Maar waar zijn ze gebleven?

Het is moeilijk aan te geven wanneer de laatste echt goede rechtbankfilm in de bioscopen verscheen. Was het Primal Fear (1996) met een weergaloze Edward Norton? Of heeft The Rainmaker van een jaar later de eer om de laatste film te zijn waarin het ‘Objection, your Honor’ overtuigend voor het voetlicht werd gebracht? Of heel misschien Al Pacino die met zijn raspende en allesoverheersende stem, de advocaat Keanu Reeves voor zijn karretje spande in The Devil’s Advocate.

Wanneer de laatste goede rechtbankfilm nu precies werd gemaakt is nauwelijks aan te geven, maar dat ergens eind jaren 90 begin 2000 de rechtbankfilm een serieuze knauw heeft opgelopen moge duidelijk te zijn. Maar waarom? Het is een vraag waarop ik maar slecht een goed antwoord kan vinden. Komt het doordat John Grisham en de verfilmingen van zijn boeken niet meer zo tot de verbeelding spreken, is het omdat de rechtbank van een bijna mythische plek is veranderd in een plek die we te goed kennen van tv?  Iets wat zeker geldt voor Amerika, waar menig zitting tegenwoordig live wordt uitgezonden op tv of op het internet?

Een pasklaar antwoord heb ik niet, enkel de constatering dat het wel weer eens tijd wordt voor een film waarbij rechter, getuige en advocaat weer schitteren. Want zeg nu zelf, wat was er mooier dan die elf juryleden die stuk voor stuk vielen voor Henry Fonda in 12 Angry Men of de manier waarop Judgment at Nuremberg je aan het denken zette over de schuld dan wel onschuld van de gewone Duitser tijdens de Tweede Wereldoorlog. Om nog maar niet te spreken van de weergaloze manier waarop advocaat Atticus Finch (Gregory Peck) opkwam voor de jonge zwarte man in To Kill a Mockingbird.

Veel meer dan een antwoord op de vraag uit de titel mag dit stuk dan ook gezien worden als een ode. Een ode aan mijn favoriete filmgenre en die klassieke rechtbankdrama’s van eind jaren ‘50, begin jaren ‘60 van de vorige eeuw. Die onvergetelijke stukken cinema waarin Henry Fonda, Charles Laughton, Gregory Peck, James Stewart en Spencer Tracy lieten zien hoe ongelofelijk goed zij als acteurs waren. In een genre waarbij de gemiddelde acteur genadeloos overklast werd door zijn betere collega. Hopelijk heb ik het fout en verschijnt er de komende jaren eindelijk weer een rechtbankklassieker. Tot die tijd zal mijn onderstaande top vijf niet veranderen en blijf ik uitkijken naar die nieuwe legendarische krachtmeting tussen advocaat en getuige.

1. Judgment at Nuremberg (1961)

2. To Kill a Mockingbird

3. 12 Angry Men (1957)

4. Anatomy of a Murder (1959)

5. Witness for the Prosecution (1957)

Het nieuwe uitmelken: 1 boek 2 films

Prequels, sequels, spin-offs en reboots. Het leek erop dat de Amerikaanse filmindustrie inmiddels wel alles verzonnen had om het medium film uit te melken. Think again. De nieuwe trend: een boekverfilming in meerdere delen uitbrengen.

Harry Potter begon er mee. Na zes delen vonden de filmbonzen het nog niet genoeg. Er moest en zou meer geld verdiend worden, maar hoe? J.K. Rowling had maar zeven delen geschreven. Wie uiteindelijk met het lumineuze idee kwam, zullen we wel nooit weten, maar feit is dat destijds uiteindelijk iemand besloot om de verfilming van het zevende boek in tweeën op te delen. Een financiële meesterzet die de filmstudio uiteindelijk meer dan één miljard euro opleverde.

Het mag geen verrassing zijn dat na deze geslaagde truc andere films het voorbeeld van Harry Potter volgden. Vooral de bij de tieners geliefde boekenseries springen massaal in het door Harry Potter gecreëerde gat. De Twilight reeks besloot om het derde en laatste boek  in twee filmdelen uit te brengen en ook The Hunger Games trilogie besloot om kijkers een jaartje langer in spanning te laten zitten door het vier films te maken van drie boeken.

Het is een ontwikkeling in de filmindustrie die ik verre van toejuich,  maar waarmee ik vrede kan hebben. Althans, zo lang het blijft bij de Harry Potters, Twilights en Hunger Games van deze wereld. Helaas, inmiddels is ook een andere boekverfilming voor deze strategie gevallen. The Hobbit: An Unexpected Journey gaat niet in de voorgenomen twee (wat al dubieus was) maar in liefst drie delen in de bioscoop verschijnen. En als dé film van 2012 meegaat in een dergelijke trend, moeten we ons echt grote zorgen gaan maken.

Allereerst grote zorgen omdat het simpelweg veel geld kost. Of erger nog, omdat het stomvervelend is om steeds een jaar op een vervolg te moeten wachten. De belangrijkste reden waarom het uitsmeren van boekverfilmingen echter tegenstaat is omdat het et de mogelijke doodsteek van de epische boekverfilming is.

Nu worden we al niet meer verwend als het gaat om vertellingen zoals -van ver voor mijn tijd- Gone with the Wind of Ben-Hur. Films waarbij je zittend in de bioscoopstoel nog echt de kans kreeg om weg te zinken in een verhaal. The Hobbit had -net als destijds The Lord of the Rings- alles in zich om ook weer één van die bijzondere bioscoopervaringen te worden. Eeuwig zonde, zeker omdat dergelijke films anno 2012 een zeldzaamheid zijn. Let wel, een zeldzaamheid, niet uitgestorven!

Wat ze zijn er nog. Al moet je even zoeken. Maar neem bijvoorbeeld The Green Mile (maar ook The Lord of the Rings trilogie, Australia, The Dark Knight en Dark Knight Rises). Ook zo’n film die mede door de lange speelduur onder je huid kruipt. Die je mee doet leven met de personages zoals een hap-slik-weg-film van 1,5 uur gewoonweg niet kan. De impact zou niet half zo groot zijn als er destijds iemand had bedacht dat het levensverhaal van John Coffey best na anderhalf uur onderbroken kon worden met het oog op een vervolg.

Daar komt nog eens bij dat bioscoop en televisie langzamerhand door elkaar beginnen te lopen. Maar films zijn -in een ideale filmwereld- het creatieve resultaat van een regisseur. Een man of vrouw die films maakt waar hij zichzelf aan verbindt en waar hij maanden zo niet jaren van zijn leven aan wijdt. De tv-serie heeft dat allemaal veel minder en is de meeste gevallen toch vooral formulewerk. Voorlopig blijft de combinatie tussen film en tv nog relatief duidelijk, maar onlangs zagen we al het Zweedse Mannen die Vrouwen Haten. Een mengelmoes tussen bioscoop en televisie die bij vlagen vervreemdend werkte. Of neem Stephen King’s De Donkere Toren. Zijn magnum opus waarvoor verregaande plannen waren om film en serie daadwerkelijk te mixen.

Het zijn ontwikkelingen die met argusogen gevolgd dienen te worden. Omdat het einde van de lange boekverfilming een groot gemis voor de het medium film zou zijn. Toch is het uitsterven van die lange boekverfilming niet zo ver weg als het lijkt. Te beginnen met The Hobbit: An Unexpected Journey. Want één ding is zeker, als The Hobbit weer een daverend kassucces wordt en de filmbonzen meer geld kunnen verdienen met opknippen van films, dan doen ze dat. En voor je het weet wordt dan de epische boekverfilming vervangen door de onnodige.

Filmmad’s najaar: De vijf films (+1) die je niet mag missen!

Het einde van de zomer komt langzaam in zicht. Traditioneel een periode dat ook de filmwereld wat gas terugneemt, om vervolgens in de feestmaanden weer groots uit te pakken. Veel kansen dus voor de wat kleinere films de komende twee maanden. Toch is er nog veel gesneuveld, want veelbelovende titels als Shadow Dancer, End of Watch, Barbara en The Angel’s Share hebben de uiteindelijk lijst net niet gehaald. Iets wat ook -tot mijn grote spijt- geldt voor de nieuwe Susanne Bier (maar heb geen vertrouwen in haar romantische komedie met Pierce Brosnan) Den Skaldede Frisør (Love Is All You Need) Hieronder de vijf films -op volgorde van uitkomen- die wel in de lijst van niet te missen films van september en oktober staan.

1. Detachment (13 september)

Veertien jaar na American History X is Tony Kaye dan eindelijk terug. Evenaren zal lastig worden maar als Detachment het niveau van American History X ook maar enigszins benadert, ben ik al dik tevreden. De voortekenen zijn alvast goed. Want de cast met Adrien Brody en Christina Hendricks belooft veel goeds en ook de plot over een leraar die van school naar school trekt klinkt veelbelovend.

2.Savages (27 september)

Oliver Stone die weer terugkeert naar midden jaren negentig? Het zou zomaar kunnen want de trailer van Savages doet op veel vlakken denken aan Natural Born Killers. Al is het maar door de hectische montage, het heftige kleurgebruik en de cast met jonkies Taylor Kitsch, Aaron Johnson en Blake Lively. Savages zal het meer van de vorm dan van de inhoud moeten hebben, maar met Oliver Stone aan het roer hoeft dat bepaald geen probleem te zijn.

3. Beasts of the Southern Wild (18 oktober)

De film waar ik het minst van weet is de film waar ik het meest naar uitkijk. Want eerlijk is eerlijk, ik heb totaal geen idee wat te verwachten van Beasts of the Southern Wild. Waarom dan toch in dit lijstje? Beasts of the Southern Wild won tijdens het Sundance Film Festival 2012 de hoofdprijs. Aangezien ik op dat festival aanwezig was en enorm benieuwd ben naar deze winnaar mag Beasts of the Southern Wild niet ontbreken. En mocht ik al twijfelen dan trekt dat hartverwarmende trailer me wel over de streep.

4. Killing Them Softly (18 oktober)

Een garantie voor goede films bestaat niet. Maar de aanwezigheid van Brad Pitt blijkt sinds een jaar of vijf aardig dicht in de buurt te komen van een garantie. Alleen daarom al staat Killing Them Softly hoog op mijn lijstje van 2012. Als Pitt dan ook nog hulp krijgt van Ray Liotta, James Gandolfini en regisseur Andrew Dominik -van het meesterlijke The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford- kan er maar heel weinig mis gaan.

5. Jagten (25 oktober)

Welke invloed heeft de leugen van een 5-jarig meisje op het dagelijks leven in een klein dorpje? Het is de vraag waarmee Jagten speelt. Het verhaal doet daarnaast enigszins denken aan het eveneens Scandinavische Anklaget. Als dat een voorbode is, ziet het er goed uit voor Jagten. Ook regisseur Thomas Vinterberg en hoofdrolspeler Mads Mikkelen wekken vertrouwen.

6. Skyfall (31 oktober)

De nieuwe James Bond. Je kunt het nauwelijks een tip noemen maar het blijft toch iets om naar uit te kijken. Daniel Craig neemt wederom de rol van Bond… James Bond voor zijn rekening en ook veel andere oudgedienden keren terug. Na Marc Forster -voor het teleurstellende Quantam of Solace- dit keer wederom een arthouse regisseur in de persoon van Sam Mendes. Erg benieuwd hoe dat, dit keer gaat uitwerken. De trailer ziet er alvast steengoed uit.

 

Stanley Kubrick: The Exhibition: Fascinerd lesje Kubrick

Stanley Kubrick is zonder twijfel één van de meest invloedrijke filmmakers aller tijden. Filmmuseum Eye benadrukt dat met een tentoonstelling die volledig gewijd is aan de oude en inmiddels overleden meester. Voor iedere filmliefhebber een absolute must.

Dertien films maakte Stanley Kubrick in zijn leven. Stuk voor stuk klassiekers en dat kan geen andere regisseur hem navertellen. Het maakt de indeling van de Stanley Kubrick tentoonstelling ook wel zo overzichtelijk. Je begint de reis bij Kubricks officieuze debuut Killer’s Kiss om elf films later met Kubricks laatste (Eyes Wide Shut) af te sluiten.

In de tussentijd wordt je op het grote scherm betoverd door de mooiste scènes uit al die meesterwerken, waarbij opvalt dat werkelijk iedere Kubrick film wel één of meerdere van die iconische scènes bevat. Alleen al genieten van al die prachtige beelden is de moeite waard, maar daarmee zou je de tentoonstelling te kort doen. Want wat te denken van al die legendarische attributen die de Kubrick tentoonstelling herbergt. Het hart van welke filmliefhebber gaat nu niet sneller kloppen als hij oog in oog staat met een heuse Oscar, de Born to Kill helm uit Full Metal Jacket of mooier nog de bijl van Jack Torrence uit The Shining? Het zijn momentjes die bij de ware liefhebber een grote glimlach op het gezicht toveren.

Ook de bakken vol achtergrondinformatie geven de Kubrick tentoonstelling bestaansrecht. Wat bijvoorbeeld te denken van de prachtige fotoserie van een taartgevecht uit de Dr. Strangelove film. Gepland als ontknoping, uiteindelijk gesneuveld maar het gevecht met ruim 3000 taarten levert geweldige foto’s op. Of de nooit gemaakte Kubrick films. Een film over de Jodenvervolging die niet doorging omdat Steven Spielberg net er voor met Schindler’s List uitkwam en natuurlijk de ultieme Napoleon verfilming die werd geschrapt omdat Kubrick nog niet de technische mogelijkheden had om in het donker met kaarslicht te filmen. Het zijn zomaar wat verhalen die menig bezoeker nog niet zal kennen.

Beetje bij beetje leer je Stanley Kubrick en zijn films onderweg beter door kennen en ga je de cineast zelfs nog meer waarderen. Één ding wordt tijdens de Kubrick tentoonstelling overduidelijk, Stanley Kubrick heeft de filmwereld definitief veranderd met zijn altijd controversiële films. Want of het nu ging om de antioorlogsfilm Paths of Glory, Lolita over een verboden liefde of het gewelddadige A Clockwork Orange, Kubricks nieuwe film was altijd veelbesproken. Die altijd aanwezige controverse wordt nadrukkelijk benadrukt in de tentoonstelling. Al is het maar door de persoonlijke brieven die Kubrick kreeg toegestuurd van verontruste organisaties en filmmaatschappijen.

Al met al is de Kubrick expo een belevenis voor iedere filmliefhebber. De herinneringen aan klassieke meesterwerken komen constant naar boven en eigenlijk wil je na afloop maar één ding. Killer’s Kiss, The Killing, Paths of Glory, Spartacus, Lolita, Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb,  2001: A Space Odyssey, A Clockwork Orange, Barry Lyndon, The Shining, Full Metal Jacket en Eyes Wide Shut nog een keer zien.

Filmmad’s zomer: de vijf films die je niet mag missen!

Het weer geeft nog een weinig zomerse indruk. Maar de lage temperaturen en aanhoudende regen zijn natuurlijk uitstekende excuses om deze zomer eens een aantal keer de bioscoop in te duiken. Hieronder de vijf bioscoopfilms in volgorde van uitkomen die je niet mag missen in juli en augustus.

1. Brave: 18 juli

Pixar, de studio die nooit een slechte film maakte. De studio die bekendstaat om zijn originaliteit en passie voor films. Zou het kunnen dat zelfs Pixar haar magie verliest? Met Cars 2 stelde Pixar voor het eerst teleur en ook de verhalen over Brave zijn weinig hoopgevend. Ik zie de film dan ook met angst en beven tegemoet maar geef de mannen en vrouwen van Pixar echter nog het voordeel van de twijfel. Daarvoor hebben ze te veel moois gemaakt.

2. The Dark Knight Rises: 20 juli

Eindelijk! Na de de Lord of the Rings trilogie nooit meer zo lang naar een film uitgekeken als naar The Dark Knight Rises. En dat terwijl hij eigenlijk alleen maar tegen kan vallen. Want wie kan in hemelsnaam Heath Ledger als The Joker overtreffen? Maar toch. De trailer ziet er geweldig uit, Tom Hardy is de meest veelbelovende acteur van het moment en ook voor Anne Hathaway heb ik een zwak. En dan vergeet ik nog het belangrijkste. Christoper Nolan staat wederom aan het roer. Dit kan en mag niet misgaan!

3. Holy Motors: 9 augustus

Geen idee wat ik aanmoet met deze film. Het bizarre plot is volledig abracadabra en de cast is ook een vreemde mengelmoes van acteurs en actrices die niet bij elkaar lijken te passen. Toch maakt de sfeervolle en experimentele trailer indruk. In ieder geval voldoende indruk om mee te mogen op dit lijstje.

4. The Expendables 2: 16 augustus

Het zal zeker niet de beste film van deze zomer worden maar who cares. Was The Expendables nog enigszins een gemankeerde film vanwege het ontbreken van Jean-Claude van Damme en vooral Arnold Schwarzenegger. Nu dit tweetal ‘back’ is kan de ode aan de oude actiehelden eindelijk echt beginnen.

5. To Rome with Love: 23 augustus

Woody Allen, Woody Allen en nog eens Woody Allen. Een overdaad aan Woody Allen ligt op de loer. Want Allen is niet alleen de regisseur van To Rome with Love, ook verschijnt hij na lange tijd weer eens als acteur in zijn eigen film. Met naast hem actrices als Ellen Page en Penelope Cruz en acteurs als Jesse  Eisenberg en Alec Baldwin belooft dat weer veel goeds. Bovendien heeft Allen met Midnight in Paris wel weer wat krediet verdient.

Bonustip:

Woody Allen: A Documentary: 26 juli

Niet de beste maar wel één van de meest fascinerende regisseurs op deze planeet. Woody Allen is een regisseur van meesterwerken en missers en beide maakt hij in grote getale. Het maakt van Allen de meest wisselvallige regisseur die ik ken maar ook een regisseur waarmee acteurs van over de hele wereld willen werken. Meer dan genoeg uitgangspunten voor een fascinerende documentaire over de regisseur die nu al decennia lang ieder jaar minimaal één film maakt.

 

Top 5 prequels

Filmprequels, ze stellen bijna altijd teleur. Toch komen er dit jaar twee prequels uit waarvan veel wordt verwacht. Eind dit jaar is er The Hobbit: An Unexpected Journey, de langverwachte voorganger van The Lord of the Rings trilogie. Die andere prequel komt aanstaande donderdag al uit. Prometheus een film van Ridley Scott die speelt ver voor Scott’s meesterk Alien. Of Prometheus de verwachtingen waar kan maken moet nog blijken, maar deze vijf prequels konden dat wel. Een top vijf van de beste filmprequels ooit gemaakt.

1. Casino Royale

Bond…. James Bond. Casino Royale liet zien dat ook een James Bond film nog steeds kan verrassen. Want wat is deze film goed! Op uitmuntende wijze laat de film zien hoe de beroemde geheim agent uitgroeit tot de James Bond zoals wij hem kennen. Mijn favoriete Bond aller tijden en daarmee natuurlijk ook de terechte nummer 1 in dit lijstje.

2. Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith

De indrukwekkende geboorte van Darth Vader. Het is een filmmoment wat me altijd zal bijblijven en alleen daarom al hoort Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith in deze lijst. Maar ook als geheel is deze derde Star Wars film met afstand de beste uit de nieuwe reeks en de enige die de vergelijking met de oude reeks aankan en die misschien zelfs wel overtreft.

3. Rise of the Planet of the Apes

Dé verrassing van 2011 deze film die zich afspeelt vóór klassieker Planet of the Apes. Stiekem vind ik Rise of the Planet of the Apes zelfs nog een tikkeltje beter dan zijn voorganger. Daar waar Planet of the Apes het vooral moest hebben van de meesterlijke plottwist aan het eind, is Rise of the Planet of the Apes een zeer vermakelijke  achtbaanrit, met indrukwekkende special effects en natuurlijk Andy Serkis.

4. Batman Begins

Een soortgelijk verhaal als bij Casino Royale. Ook Batman is een personage dat we al lang en breed kende, maar dat met Batman Begins ineens een achtergrond en herkomst kreeg. Een wat minder indrukwekkende uitwerking als bij Casino Royale maar gelukkig overtrof Christopher Nolan zich nog met The Dark Knight.

5. The Godfather 2

Prequel en sequel ineen daarom niet hoger. Maar het gaat hier echter om de helft waarin een jonge Robert de Niro laat zien waar de oude Don Vito (Marlon Brando) vandaan komt. Een prachtig stukje cinema dat bewijst dat The Godfather niet alleen één van de beste sequels aller tijden is maar zeker ook de beste prequel ooit.

House: The End

Dat was het dan. Na acht seizoenen trouw zijn belevenissen gevolgd te hebben, is het definitieve einde van dokter Gregory House dan daar. Niet letterlijk overigens want House krijgt helaas niet het gedroomde dodelijke einde, maar een kniesoor die daar over valt.

Mij zal House toch vooral bijblijven om die eerste seizoenen waarin we die nare, narcistische, arrogante, sadistische, altijd op zijn wandelstok steunende maar immer sympathieke dokter House en zijn team beetje bij beetje leerde kennen. Het waren acht seizoenen waarbij de serie ijzersterk begon een fantastisch middenstuk kenden maar richting einde aan magie verloor. Een tendens die gelukkig net op tijd werd ingezien door de makers waardoor de positieve gevoelens overheersen.

Allereerst positieve gevoelens over het op Sherlock Holmes gebaseerde personage House zelf. Nooit eerder heeft een personage me zo lang geboeid. En ook deze laatste weken kwam er steeds weer een glimlach naar boven als Hugh Laurie zijn team weer eens tegen elkaar uitspeelde, inspeelde op gevoelens van Foreman en Chase of Wilson voor de zoveelste keer verbaal de baas was. En toch zou je de serie ermee tekort doen door enkel Hugh Laurie te eren.

House heeft namelijk een keur een boeiende personages op het beeldscherm getoverd die soms kort en soms lang indruk maakte. Natuurlijk was er het gouden team van het begin. Foreman (Omar Epps), Chase (Jesse Spencer) en Cameron (Jennifer Morrison). Een trio dat fantastisch op elkaar ingespeeld raakte en dat een gevoelig verlies leed toen Cameron uiteindelijk de serie verliet al had dat wel het beste House seizoen tot gevolg.

Seizoen vier blijft voor mij namelijk het ultieme House seizoen. De bijna twintig afleveringen waarin Gregory House zijn nieuwe diagnostische team samenstelt, stellen de hoofdrolspeler in de gelegenheid om zijn rol van baasspeler, manipulator en charmante gek te perfectioneren. Dat het seizoen ook nog een aantal gedenkwaardige nieuwe personages oplevert (Taub, Kutner en vooral Amber en Thirteen) en de indrukwekkendste seizoensfinale uit acht seizoenen House tot gevolg had, maakt het helemaal af.

Jammer genoeg ging het daarna langzaam bergafwaarts met House. Vooral dankzij Olivia Wilde (Thirteen) en het psychiatrische kliniek subplot bleef seizoen zes nog lange tijd ouderwets goed, maar toen de heerlijke chemie tussen House en Cuddy (Lisa Edelstein) ook nog werd ingewisseld voor een relatie, bleek dat het begin van het einde.

De seizoenen zeven en acht waren simpelweg minder en bleven eigenlijk alleen echt interessant als dat andere House personage dat ik niet snel zal vergeten een hoofdrol speelde. Dr. James Wilson (een glansrol van Robert Sean Leopard). Ik ben de tel in de loop der jaren kwijtgeraakt, maar ik durf wel te stellen dat geen duo me vaker aan het lachen of ontroerd heeft weten te krijgen dan de eeuwige vrienden House en Wilson.

Met die twee op de motor het einde van Wilson tegemoet rijdend als einde kan ik daarom ook prima leven. Het waren acht seizoen die ik waarschijnlijk nooit meer zal herzien maar waarvan ik wel enorm vaak heb genoten. Het ga je goed House.

Beste Scandinavische tv-series

Nederland is in de ban van de Scandinavische series. Ze mogen hier dan nog steeds niet op tv zijn (dat duurt nog tot de zomer) toch gonst en zoemt het. De mond-tot-mond reclame doet zijn werk maar welke serie is nu eigenlijk de beste?

Op menig kantoor gaat de The Killing nog dagelijks van hand tot hand en is de serie bovendien voer voor discussie. Want wie is de moordenaar van Nanna Birk Larsen? Het is een kwestie van op de tenen lopen, want inschatten wat iemand wel of niet heeft gezien blijft lastig. Het is echter een twijfelend bestaan dat nooit lang duurt. De ene collega weet nog eerder hoe het afloopt met Sarah Lund en haar zoektocht naar de dader, dan de ander. En wie de smaak eenmaal te pakken heeft gaat zo snel mogelijk door met The Killing 2, The Bridge,  Borgen of Those who Kill.

Met een derde seizoen van The Killing en Borgen en een tweede voor The Bridge op komst zijn we voorlopig nog verzekerd van de razend spannende Zweedse en Deense topseries. Maar welke serie is nu eigenlijk de allerbeste? Hieronder het antwoord.

1. The Bridge

Zonder twijfel de winnaar. The Bridge is ijzingwekkend spannend en net wat subtieler dan The Killing. Tel daarbij op de fenomenale Saga Norén als de contactgestoorde en wereldvreemde teamleidster van de Zweden en haar absolute tegenpool Martin Rohde van de Deense politie en je hebt de beste Scandinavische serie tot nu toe.

2. The Killing

De aanstichter en zonder twijfel populairste serie uit deze reeks. The Killing zet de kijker constant op het verkeerde been en weet er met haar cliffhangers voor te zorgen dat niet verder kijken simpelweg geen optie is. Heel Denemarken vroeg zich maandenlang af wie Nanna Birk Larsen vermoordde en Nederland zal het niet anders zijn als The Killing komende zomer op de Nederlandse tv verschijnt.

3. Borgen 2

Een serie over politiek en media klinkt beduidend minder spannend dan de moord en doodslag verhalen uit de andere Scandinavische series. Toch is niets minder waar. De achterkamertjespolitiek, politieke karaktermoorden en zinderende televisie interviews zijn minstens zo verslavend en spannend in deze serie over de eerste vrouwelijke premier van Denemarken.

4. The Killing 2

Tien afleveringen minder dan seizoen één maar er zit maar bar weinig niveauverschil tussen The Killing 2 en de eerste kennismaking met Sarah Lund. Het ietwat teleurstellende slot en het inruilen van het politieke subplot voor de Afghaanse oorlog zorgen er echter voor dat The Killing 2 toch net wat lager scoort.

5. Borgen

De pluspunten winnen het ruim van de kritische nootjes maar een serie maken over enkel politiek en media bleek toch wat eng. Daarom besloten de makers er een fikse dosis persoonlijke drama’s in te verwerken. En laat dat nu net het grootste kritiekpunt op Borgen zijn. De serie is op zijn best als het politieke spel gespeeld wordt en heeft dat extra drama helemaal niet nodig. Gelukkig zagen ook de makers dat in het vervolg in.

6. Those Who Kill

Tussen al de bovenstaande pareltjes het bewijs dat niet alles van Deense makelij top is. De serie gaat de fout in door veel te veel de extremen op te zoeken en ook het uitgangspunt van op zichzelf staande afleveringen helpt niet. Vaak in één adem genoemd met The Killing, Borgen en The Bridge maar meer dan vermakelijk is Those Who Kill niet. Laat staan dat de serie de concurrentie ook maar enigszins met bovenstaande titels aan kan.