Recensie: The Hobbit: An Unexpected Journey (12 december)

De erfenis die Lord of the Rings naliet was immens. The Hobbit: An Unexpected Journey bezwijkt daar in het eerste deel onder. Gelukkig krabbelt The Hobbit uiteindelijk toch op.

Een literair meesterwerk tegenover een kinderboek. Het is in een notendop het verschil tussen The Lord of the Rings en The Hobbit. Althans als het op de boeken aankomt. Maar het is een verschil dat ook duidelijk terug is te zien in de films. Want waar in The Lord of the Rings het gevaar constant op de loer lag en de film serieus van toon bleek, is The Hobbit –over een groep dwergen die samen met de oude bekende Bilbo Baggins de strijd aangaan met een draak- een vele luchtigere en meer op humor gerichte film.

Het is in de ook meteen het grootste probleem van The Hobbit. De films is te grappig en te lollig. Vooral de dertien hoofdrolspelers vallen genadeloos door de mand. De scene waarin de dertien dwergen worden geïntroduceerd is zelfs zo infantiel en lollig dat de eindeloos durende scene alleen, al een vol punt aftrek zou rechtvaardigen.

Nu zijn de dertien dwergen sowieso het zwakste punt van The Hobbit. Meeleven met de dwergen is zelfs praktisch onmogelijk. Daarvoor zijn de personages te slecht en eendimensionaal uitgewerkt. Enkel de grote leider Thorin Oakenshield weet iets van empathie op te roepen, wat er met de rest gebeurt kan je als kijker weinig schelen. Daarnaast zorgen de dertien er met hun grappen en grollen voor dat iedere vorm van spanning en gevaar ontbreekt. Het maakt van The Hobbit een film die in de beginfase meer weg heeft van een padvinderstocht dan van een levensgevaarlijke reis waarbij het gevaar in vorm van trollen, orcs en zelfs een draak op de loer ligt.

Tot zover de niet malse kritiek op de beginfase en het dwergengilde. Toch weet The Hobbit de kijker na het teleurstellende begin voor zich te winnen en keert bij momenten zelfs de magie van weleer terug. Omslagpunt daarbij is de samenkomst tussen de oudgedienden Saruman, Gandalf, Galadriel en Elrond in Rivendel. De toon van de film wordt serieuzer, de dreiging reëler en de dwergen krijgen minder tijd op grappig te doen. Als dan ook Gollum nog terugkeert en in één van de beste scènes uit The Hobbit de confrontatie aangaat met Bilbo Baggins begint de herinnering aan het eerste deel zelfs enigszins te vervagen.

Grote complimenten daarbij voor Martin Freeman. De acteur die tot dusverre vooral bekend was van de serie The Office en als hulpje van Sherlock Holmes in de briljante BBC-serie Sherlock, is absoluut het hoogtepunt van de film. Freeman vertolkt de tegen wil en dank tot avonturier uitgroeiende Bilbo op weergaloze wijze en zorgt met zijn hoofdrol voor het enige punt waarop The Hobbit zijn illustere voorganger echt overklast.

Toch is het niet alleen Bilbo die ervoor zorgt dat in het tweede deel het oude Lord of the Rings gevoel weer bij vlagen terugkeert. De film ziet er adembenemend mooi uit, de bekende muziek zorgt een aantal keer voor kippenvel en ook Ian McKellen als Gandalf is weer volledig in zijn element. Tot slot verdient ook Peter Jackson lof. In de spectaculaire actiescènes onder de grond toont hij zijn ware vakmanschap maar ook in de al eerder genoemde ontmoeting tussen Bilbo en Gollum laat hij zijn kwaliteiten zien. Op prachtige wijze neemt hij daar de tijd om zijn personages uit te diepen en echt tot leven te wekken.

Het moge duidelijk zijn. De lat lag hoog, heel hoog na The Lord of the Rings trilogie. Peter Jackson zette met die reeks de standaard voor het fantasygenre en niemand had het hem kwalijk genomen als hij met de elf Oscars op zak de deur naar Midden-Aarde had dichtgetrokken. Toch durfde Peter Jackson het aan om terug te keren naar de plek die hem wereldfaam bezorgde. Alleen dat lef verdient al een compliment. Het levert niet de gedroomde opvolger op, maar toch biedt het tweede deel hoop. Hoop op een groots vervolg. Tenzij die kleine dwergen wederom roet in het eten gooien.

7.2/10

Filmtips december: De vijf films die je niet mag missen!

De feestmaand is aanstaande. Een mooie gelegenheid om massaal films cadeau te doen, maar vergeet ook de bioscoop deze maand niet te bezoeken. Er komt in december namelijk weer meer dan voldoende moois uit. Hier de vijf films die je niet mag missen in december. Zoals gebruikelijk op volgorde van uitkomen.

The Hobbit: An Unexpected Journey: 13 december

Peter Jackson keert na bijna tien jaar terug naar midden aarde. Zonder twijfel één van de allergrootste bioscoopreleases van 2012. Ik blijf een beetje huiverig vanwege de geplande drie delen maar het weerzien met Gandalf en consorten en het vertrouwen in Peter Jackson winnen het van de twijfels. Ik kan niet wachten!

Ernest et Célestine: 13 december

Familiefilm die op het Cinekid festival met zowel de publieks- en juryprijs aan de haal ging. De Franse film gebaseerd op de Belgische kinderboeken over de onwaarschijnlijke vriendschap tussen een muis en een beer, kreeg bovendien veel lof voor de prachtige animatiestijl.

Seven Psychopaths: 13 december

Absurdistische film over de kidnapping van een hond die volledig uit de hand loopt. De uitstekende cast met onder meer Colin Farrell, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Tom Waits en Christopher Walken en de wetenschap dat Seven Psychopaths uit de koker komt van de mannen die eerder In Bruges maakten, belooft veel goeds.

The Broken Circle Breakdown: 13 december

Felix van Groeningen maakte eerder Steve + Sky en De Helaasheid der Dingen en dat is sowieso al reden genoeg om zijn volgende film in deze lijst op te nemen. The Broken Circle Breakdown belooft weer een zwaar en rauw drama van topkwaliteit te worden, zoals eigenlijk alleen de Belgen die maken.

Life of Pi: 20 december

Kitch of kunst? Welke kant Life of Pi gaat uitslaan durf ik nog niet te stellen. De trailer ziet er in ieder geval adembenemend mooi uit en ook regisseur Ang Lee verdien absoluut het voordeel van de twijfel. Blijft over de vraag of Life of Pi -over een 16-jarige jongen die na een schipbreuk in een reddingssloep eindigt met een hyena, zebra en tijger- het houdt bij prachtige beelden of dat de film ook qua drama nog iets te bieden heeft.

Het nieuwe uitmelken: 1 boek 2 films

Prequels, sequels, spin-offs en reboots. Het leek erop dat de Amerikaanse filmindustrie inmiddels wel alles verzonnen had om het medium film uit te melken. Think again. De nieuwe trend: een boekverfilming in meerdere delen uitbrengen.

Harry Potter begon er mee. Na zes delen vonden de filmbonzen het nog niet genoeg. Er moest en zou meer geld verdiend worden, maar hoe? J.K. Rowling had maar zeven delen geschreven. Wie uiteindelijk met het lumineuze idee kwam, zullen we wel nooit weten, maar feit is dat destijds uiteindelijk iemand besloot om de verfilming van het zevende boek in tweeën op te delen. Een financiële meesterzet die de filmstudio uiteindelijk meer dan één miljard euro opleverde.

Het mag geen verrassing zijn dat na deze geslaagde truc andere films het voorbeeld van Harry Potter volgden. Vooral de bij de tieners geliefde boekenseries springen massaal in het door Harry Potter gecreëerde gat. De Twilight reeks besloot om het derde en laatste boek  in twee filmdelen uit te brengen en ook The Hunger Games trilogie besloot om kijkers een jaartje langer in spanning te laten zitten door het vier films te maken van drie boeken.

Het is een ontwikkeling in de filmindustrie die ik verre van toejuich,  maar waarmee ik vrede kan hebben. Althans, zo lang het blijft bij de Harry Potters, Twilights en Hunger Games van deze wereld. Helaas, inmiddels is ook een andere boekverfilming voor deze strategie gevallen. The Hobbit: An Unexpected Journey gaat niet in de voorgenomen twee (wat al dubieus was) maar in liefst drie delen in de bioscoop verschijnen. En als dé film van 2012 meegaat in een dergelijke trend, moeten we ons echt grote zorgen gaan maken.

Allereerst grote zorgen omdat het simpelweg veel geld kost. Of erger nog, omdat het stomvervelend is om steeds een jaar op een vervolg te moeten wachten. De belangrijkste reden waarom het uitsmeren van boekverfilmingen echter tegenstaat is omdat het et de mogelijke doodsteek van de epische boekverfilming is.

Nu worden we al niet meer verwend als het gaat om vertellingen zoals -van ver voor mijn tijd- Gone with the Wind of Ben-Hur. Films waarbij je zittend in de bioscoopstoel nog echt de kans kreeg om weg te zinken in een verhaal. The Hobbit had -net als destijds The Lord of the Rings- alles in zich om ook weer één van die bijzondere bioscoopervaringen te worden. Eeuwig zonde, zeker omdat dergelijke films anno 2012 een zeldzaamheid zijn. Let wel, een zeldzaamheid, niet uitgestorven!

Wat ze zijn er nog. Al moet je even zoeken. Maar neem bijvoorbeeld The Green Mile (maar ook The Lord of the Rings trilogie, Australia, The Dark Knight en Dark Knight Rises). Ook zo’n film die mede door de lange speelduur onder je huid kruipt. Die je mee doet leven met de personages zoals een hap-slik-weg-film van 1,5 uur gewoonweg niet kan. De impact zou niet half zo groot zijn als er destijds iemand had bedacht dat het levensverhaal van John Coffey best na anderhalf uur onderbroken kon worden met het oog op een vervolg.

Daar komt nog eens bij dat bioscoop en televisie langzamerhand door elkaar beginnen te lopen. Maar films zijn -in een ideale filmwereld- het creatieve resultaat van een regisseur. Een man of vrouw die films maakt waar hij zichzelf aan verbindt en waar hij maanden zo niet jaren van zijn leven aan wijdt. De tv-serie heeft dat allemaal veel minder en is de meeste gevallen toch vooral formulewerk. Voorlopig blijft de combinatie tussen film en tv nog relatief duidelijk, maar onlangs zagen we al het Zweedse Mannen die Vrouwen Haten. Een mengelmoes tussen bioscoop en televisie die bij vlagen vervreemdend werkte. Of neem Stephen King’s De Donkere Toren. Zijn magnum opus waarvoor verregaande plannen waren om film en serie daadwerkelijk te mixen.

Het zijn ontwikkelingen die met argusogen gevolgd dienen te worden. Omdat het einde van de lange boekverfilming een groot gemis voor de het medium film zou zijn. Toch is het uitsterven van die lange boekverfilming niet zo ver weg als het lijkt. Te beginnen met The Hobbit: An Unexpected Journey. Want één ding is zeker, als The Hobbit weer een daverend kassucces wordt en de filmbonzen meer geld kunnen verdienen met opknippen van films, dan doen ze dat. En voor je het weet wordt dan de epische boekverfilming vervangen door de onnodige.

Trailer: The Hobbit: An Unexpected Journey

De terugkeer naar Middle Earth. Het is een gebeurtenis waar ik al ruim een jaar naar uitkijk, en die nu langzaam dichterbij begint te komen. Want op 13 december is het zover. Dan keren Bilbao, Elrond en natuurlijk Gandalf met The Hobbit: An Unexpected Journey eindelijk terug in de bioscoop. Drie maanden waarin de verwachtingen alsmaar hoger zullen worden, zeker naarmate de trailers weer binnen komen druppelen. Hieronder de woensdag onthulde en (voorlopig) laatste.

Top 5 prequels

Filmprequels, ze stellen bijna altijd teleur. Toch komen er dit jaar twee prequels uit waarvan veel wordt verwacht. Eind dit jaar is er The Hobbit: An Unexpected Journey, de langverwachte voorganger van The Lord of the Rings trilogie. Die andere prequel komt aanstaande donderdag al uit. Prometheus een film van Ridley Scott die speelt ver voor Scott’s meesterk Alien. Of Prometheus de verwachtingen waar kan maken moet nog blijken, maar deze vijf prequels konden dat wel. Een top vijf van de beste filmprequels ooit gemaakt.

1. Casino Royale

Bond…. James Bond. Casino Royale liet zien dat ook een James Bond film nog steeds kan verrassen. Want wat is deze film goed! Op uitmuntende wijze laat de film zien hoe de beroemde geheim agent uitgroeit tot de James Bond zoals wij hem kennen. Mijn favoriete Bond aller tijden en daarmee natuurlijk ook de terechte nummer 1 in dit lijstje.

2. Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith

De indrukwekkende geboorte van Darth Vader. Het is een filmmoment wat me altijd zal bijblijven en alleen daarom al hoort Star Wars: Episode III – Revenge of the Sith in deze lijst. Maar ook als geheel is deze derde Star Wars film met afstand de beste uit de nieuwe reeks en de enige die de vergelijking met de oude reeks aankan en die misschien zelfs wel overtreft.

3. Rise of the Planet of the Apes

Dé verrassing van 2011 deze film die zich afspeelt vóór klassieker Planet of the Apes. Stiekem vind ik Rise of the Planet of the Apes zelfs nog een tikkeltje beter dan zijn voorganger. Daar waar Planet of the Apes het vooral moest hebben van de meesterlijke plottwist aan het eind, is Rise of the Planet of the Apes een zeer vermakelijke  achtbaanrit, met indrukwekkende special effects en natuurlijk Andy Serkis.

4. Batman Begins

Een soortgelijk verhaal als bij Casino Royale. Ook Batman is een personage dat we al lang en breed kende, maar dat met Batman Begins ineens een achtergrond en herkomst kreeg. Een wat minder indrukwekkende uitwerking als bij Casino Royale maar gelukkig overtrof Christopher Nolan zich nog met The Dark Knight.

5. The Godfather 2

Prequel en sequel ineen daarom niet hoger. Maar het gaat hier echter om de helft waarin een jonge Robert de Niro laat zien waar de oude Don Vito (Marlon Brando) vandaan komt. Een prachtig stukje cinema dat bewijst dat The Godfather niet alleen één van de beste sequels aller tijden is maar zeker ook de beste prequel ooit.

The Dark Knight Rises en Hobbit trailers (eindelijk)

Nu al staan 25 juli en 13 december bij iedere filmliefhebber met rood aangestipt. Dat zijn de data waarop de twee grootste filmevenementen van 2012 gaan plaatsvinden. Het derde en laatste deel uit Christopher Nolans Batman trilogie en de langverwachte comeback van Bilbao Ballings en Gandalf in The Hobbit: An Unexprected Journey. Wat The Dark Knight Rises betreft kunnen de mensen in Amerika en Canada al genieten van een zes minuten durende proloog in de bioscoop, wij Nederlanders moeten het doen met de onderstaande trailer die vandaag onthuld werd. Ook niet verkeerd dacht ik zo. En ook de trailer van The Hobbit ziet er bijzonder veelbelovend uit.

The Dark Knight Rises

The Hobbit: An Unexpected Journey

Poll

Het nieuwe filmjaar staat alweer voor de deur en er belooft weer erg veel moois te verschijnen komend jaar. Maar naar welke film wordt eigenlijk het meest uitgekeken?