Recensie: The Newsroom (HBO)

Aanzwellende violen, een dosis moralisme om bang van te worden en een gebrek aan creativiteit bij de makers omdat ze bestaande nieuwsfeiten gebruiken. Kort samengevat was dat de grote kritiek op de nieuwe HBO-serie The Newsroom. Volkomen terechte kritiek al moet er nu het eerste seizoen ten einde is, wel één kanttekening gemaakt worden: het werkt heel behoorlijk!

Subtiel is The Newsroom zeker niet. Maar daar waar menig recensent of kritische kijker sentiment en moralisme per definitie verwerpen, bewijst The Newsroom dat het nog altijd de uitwerking is die telt. En laat de serie nu net op dat laatste vlak prima scoren. Dat begint al met het razend interessante uitgangspunt. Want dat er veel mis is met het gekleurde nieuws in het hedendaagse Amerika moge duidelijk zijn. Praktisch iedere zender heeft zijn politieke voorkeur en laat die ook zeer nadrukkelijk doorklinken in de berichtgeving. Een situatie waar de The Newsroom fel aanstoot aan neemt en duidelijk tegen ageert. Reden voor de hoofdrolspelers in serie: Will McAvoy (Jeff Daniels) en Mackenzie MacHale (Emily Mortimer) om samen met hun nieuwsredactie de zaken helemaal anders aan te pakken. Pure journalistiek die zich strikt aan de feiten houdt.

Een dergelijk uitgangspunt hangt natuurlijk al aan elkaar van moralisme, waardoor The Newsroom verwijten dat het te moraliserend is, toch een beetje aanvoelt als de paus zwart maken omdat hij het rooms-katholieke te pas en te onpas verdedigt. The Newsroom kiest dan ook bewust voor de sentimentelere aanpak en slaagt daar in wonderwel. Toegegeven, het eerste seizoen van de serie balanceert regelmatig op het randje en valt er ook een aantal keren keihard overheen. Maar dat wordt goedgemaakt door een aantal memorabele scènes die de aanpak oplevert. Vooral de scene waarin de redactie onder begeleiding van Coldplays – Fix You onderlinge irritaties opzij zet vanwege groot nieuws, is een perfect voorbeeld van hoe kitsch, kunst kan worden.

Dat The Newsroom uiteindelijk toch overeind blijft, komt ook zeker door de uitstekende hoofdrolspelers. Jeff Daniels weet zich moeiteloos de rol van journalistiek zwaargewicht Will McAvoy eigen te maken en is als nieuwslezer een prima uithangbord van het tv-programma News Night. Ook de rol van zijn voormalige geliefde en News Night producer Mackenzie MacHale is –vooral in het begin van het seizoen- in goede handen. Emily Mortimer is overtuigend als de uitvoerend producent, die als enige McAvoy weet te beteugelen en de verbale confrontaties tussen de twee hoofdrolspelers laten duidelijk zien dat schrijver Aaron Sorkin (Oscarwinnaar voor The Social Network) nog steeds een uitstekende dialoogschrijver is. De venijnige steken onder water en de bijna altijd op de loer liggende humor, zorgen er mede voor dat The Newsroom ook nog eens ontzettend makkelijk wegkijkt.

Daarnaast doet Aaron Sorkin nog iets slims. Hij kiest om de serie te beginnen in 2010. Gevolg is dat bijna iedere uitzending zich richt op een groot nieuwsfeit uit de laatste twee jaar. Het olielek bij BP, de aanslag op congreslid Gabrielle Giffords of de dood van Osama Bin Laden, stuk voor stuk nieuwsfeiten die eenmalig dienen als rode draad. Het geeft The Newsroom urgentie en authenticiteit mee en creëert het gevoel dat de serie daadwerkelijk ergens over gaat. Bovendien legt het een stevige basis voor de nabije toekomst wanneer The Newsroom vermoedelijk overstapt naar verzonnen verhaallijnen.

Heel veel lof en hosanna voor The Newsroom dus, al heeft ook de serie ook echt wel zijn mindere passages. Dat zijn vooral de momenten aan het einde van het seizoen (de laatste vier afleveringen begaat de serie een aantal flinke missers) waarop er om onbegrijpelijke redenen voor gekozen wordt om door middel van te ver doorgevoerde uitbarstingen (vooral Mackenzie MacHale maakt zich hier schuldig aan) en slapstick, op geforceerde wijze humor en een enkele keer zelfs meligheid aan The Newsroom toe te voegen. De afleveringen waarin Will McAvoy onder invloed van drugs het nieuws leest en de ontwikkelingen rondom de stroomuitval in de opnamestudio, zijn daarvan de meest pijnlijke voorbeelden. Daarnaast mag ook niet onvermeld blijven dat niet alle acteurs het niveau van Jeff Daniels benaderen. Met name de momenten waarop Alison Pill aan het overacten slaat, zijn ronduit pijnlijk om te zien.

Het zijn deze punten van kritiek die The Newsroom ook van een echte topscore afhouden. Dat neemt niet weg dat HBO en Aaron Sorkin vooral veel complimenten verdienen in plaats van de bakken vol kritiek die recensenten over allebei uitstorten. Complimenten voor het lef om af te wijken van de gebaande HBO-paden en te kiezen voor aanzwellende violen. Zeker omdat The Newsroom de woorden sentimenteel en moraliserend bij vlagen zelfs een goede naam weet te bezorgen. Voorwaar geen kleine prestatie.

7.4/10

Recensie: The Expendables 2 (16 augustus)

Voor de tweede keer komen de actiehelden van weleer bij elkaar om aan de zijde van leider Sylvester Stallone de strijd aan te gaan met het gespuis van deze wereld. En dat zullen de tegenstanders weten ook. The Expendables 2 is bruter, leuker en vooral beter dan zijn voorganger.

Knokken kan Sylvester Stallone als de beste, regisseren gaat hem minder goed af. Gelukkig heeft Stallone dat inmiddels zelf ook door en concentreerde hij zich voor The Expendables 2 vooral op het afvuren van rake schoten en keiharde klappen. Een prima besluit, zeker omdat het rijtje eenmanslegers alleen maar groter is geworden sinds de eerste Expendables film. Zo zijn er grotere rollen voor Bruce Willis en Arnold Schwarzenegger en ook Jean-Claude van Damme sluit zich eindelijk aan bij het legertje oude actiehelden. Als bad guy -met de originele naam Vilain- is de ‘Muscles from Brussels’ volledig op zijn plaats in The Expendables 2. Met de altijd aanwezige zonnebril, zijn steenkolenengels en de voor Van Damme kenmerkende achterwaartse trap lijkt hij zelfs nooit weggeweest.

Toch is Van Damme niet de leukste aanwinst. Die eer is zonder twijfel weggelegd voor cultheld Chuck Norris. Het begint al met die geweldige introductie, waarbij Norris in zijn eentje een compleet leger wegvaagt. Het een-tweetje daarna tussen Stallone (Ik hoorde dat je bent gebeten door een cobra) en Norris (Klopt, na vijf dagen van ondraaglijke pijn stierf de cobra) geeft meteen weer dat deze actiehelden zichzelf bepaald niet te serieus nemen.

Dat blijft ook de grootste charme van het hele Expendables project. Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger, Bruce Willis, Jason Statham, Dolph Lundgrun, Chuck Norris en de andere teamleden hebben overduidelijk plezier in hun werk en maken zichzelf en elkaar voortdurend belachelijk. Het levert de ene leuke oneliner na de andere op, waarbij er zelfs niet geschroomd wordt om uit elkaars werk te citeren.

Toch is het ondanks alle leuke intermezzo’s vooral die actie die bijblijft. Al bij de bijna twintig minuten durende openingsscene maken Stallone en consorten de verwachtingen waar. De kogels en onploffingen vliegen je om de oren en het aantal doden is na een klein kwartiertje al niet meer te tellen. Dat de film in het vervolg enigszins gas terugneemt is geen ramp. Wel is het jammer dat de film deze rustpauze gebruikt om geforceerd op zoek te gaan naar de emotie en plot. Twee zaken die The Expendables 2 kan missen als kiespijn.

Een klein puntje van kritiek dat echter ruimschoots wordt goedgemaakt door de laatste drie kwartier van de film. De langgerekte confrontatie tussen de twee legertjes, is actie zoals actie hoort te zijn. De testosteron actiefilm is terug van weg geweest en dat blijkt bepaald geen straf. Dat de aaneenschakeling van explosies en doden ook nog eindigt met een uitstekend man tegen man gevecht tussen leider Sylvester Stallone en ‘Vilain’ Jean-Claude van Damme, maakt de film helemaal af en doet je nu al uitkijken na het derde film waarin deze legendarische cast weer samenkomt.

7.9/10

The best of Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone, Bruce Willis, Jean-Claude van Damme, Chuck Norris, Dolph Lundgren en Jason Statham

Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone, Bruce Willis, Jean-Claude van Damme, Chuck Norris, Dolph Lundgren en Jason Statham maken donderdag 16 augustus voor de tweede keer een comeback als The Expendables. Een ode aan de actiefilm- en helden van weleer. Bovenstaand zevental vergaarde wereldwijd roem als eenmanslegertjes in de bloeiperiode van de pure actiefilm eind jaren tachtig en begin jaren negentig (Jason Statham enkele jaren later). Het leverde meer slechte dan goede films af, maar welke vijf films uit de jaren tachtig en begin jaren negentig van deze eens zo geliefde actiehelden (maximaal 1 per actieheld) blijken ook vandaag de dag nog meer dan de moeite waard of sterker nog, heuse toppers.

1: Terminator 2: Judgment Day

Film uit 1991 die qua special effects en actie nog steeds fier overeind staat. Schwarzenegger is op dreef als de weinig spraakzame Terminator en Robert Patrick als T-1000 is bovendien een van de beste bad guys (of bad robot in dit geval) aller tijden. De manier waarop de vloeibare man steevast weer tot leven komt en de spectaculaire actiescènes, zijn ook anno 2012 nog indrukwekkend.

2. Die Hard: With a Vengeance

Enige actieheld uit dit rijtje die ook liet zien zwaardere rollen aan te kunnen. Voor deze lijst natuurlijk toch gekozen voor zijn beste actiefilm: Die Hard: With a Vengeance. De derde keer dat Willis in de huid kroop van John McClane en waarbij de hulp van Samuel L. Jackson en de tegenstand van Jeremy Irons er voor zorgden dat deze derde Die Hard film nog net wat beter was dan het eerste deel.

3. Hard Target

Jean-Claude van Damme maakte eigenlijk maar één echt goede actiefilm en dat is zonder twijfel de meest ondergewaardeerde uit dit rijtje. Hard Target is namelijk een film die eigenlijk op alle vlakken meer dan goed is. De actie is geslaagd, Van Damme is op dreef en vooral  de manier waarop John Woo dit alles en vooral de actie in beeld brengt is werkelijk prachtig.

4. First Blood

Met afstand de moeilijkste keuze, want Sylvester Stallone blijkt zowaar een hele reeks prima films gemaakt te hebben. Toch valt de keuze uiteindelijk op First Blood. Een pure actiefilm die verrassend genoeg ook qua verhaal en acteerwerk indruk maakt. Toch zijn het vooral de indrukwekkende actiescènes, het heerlijke guerrillawerk in de bossen en de spectaculaire ontploffingen die deze eerste John Rambo film zijn klassiekerstatus geven.

5. Lock Stock and Two Smoking Barrels

Als actieheld ben ik bepaald niet kapot van Jason Statham maar zijn eerste acteerklussen die balanceren op de rand van actie, drama en misdaad mogen er wel zijn. Daarom toch maar voor het heerlijke Lock Stock en Two Smoking Barrels gekozen. Een film die echter vooral bijblijft door de humor en bizarre situaties en daarom slechts op plek 5 staat.