Recensie: Hugo (16 februari)

Geen regisseur die zo vaak en duidelijk laat merken hoeveel hij van het medium film houdt als Martin Scorsese. Zijn documentaires over het onderwerp zijn talrijk (A Personal Journey with Martin Scorsese through American Movies, My Voyage to Italy en A Letter to Elia) maar met Hugo gaat Scorsese nog een stapje verder. Een familiefilm in 3D over -en een ode aan- de Franse grondleggers van de film.

Het contrast kan nauwelijks groter. De allereerste filmbeelden van de gebroeders Lumière en de openingsscène uit Hugo. Een 3D-shot waarbij we letterlijk door het Parijs van de jaren dertig vliegen eindigend op een treinstation in de Franse hoofdstad. Een cinematografisch kunststukje dat laat zien hoe ver we gekomen zijn in de afgelopen 116 jaar. Met Hugo wil Scorsese er voor zorgen dat we niet vergeten hoe het allemaal begon. En hij denkt daarbij ook aan de kleintjes.

In Hugo namelijk geen naargeestig eiland waar de grootste gekken ter wereld rondlopen of een doorgedraaide taxichauffeur. Nee, Hugo is een bijna sprookjesachtige familiefilm. Een film over de 12 jarige -op het treinstation van Parijs wonende- weesjongen Hugo Cabret, die probeert zijn overleden vaders werk als klokkenmaker voort te zetten. Niet alleen door er dagelijks voor te zorgen dat alle klokken op het station netjes op tijd lopen maar ook door een geheim project te vervolmaken.

Een avontuur waarbij Hugo kan rekenen op enkele trouwe medestanders maar ook te maken krijgt met hardnekkige vijanden. Tot die laatste categorie behoort zeker Sacha Baron Cohen als de stationsagent wiens levenswerk het is om het station te zuiveren van weeskinderen. Met zichtbaar plezier zet hij zijn bijna karikaturale maar voortreffelijke rol neer. Sowieso barst het in Hugo van de gedenkwaardige bijrollen. Zo is er Ben Kingsley als de chagrijnige speelgoedwinkeleigenaar en good old Christopher Lee als de wijze baas van een boekenwinkel. Dat de hoofdrolspelertjes Asa Butterfield als Hugo en Chloe Moretz als zijn partner in crime daar enigszins bij achterblijven is jammer maar begrijpelijk.

Toch is in Hugo het te vertellen verhaal slechts een kapstop. Een kapstop voor Scorsese om in deel twee zijn liefde voor film en haar grondleggers te uiten. De regisseur begint een niet te stuiten lofzang op filmpionier en goochelaar Georges Méliès. Een fraai vormgegeven en boeiende ode die vooral de cinefielen onder ons enorm zal bekoren. Ondanks al deze pracht en praal heeft deze kentering echter ook minder prettige gevolgen. Ingezette verhaallijnen worden niet meer afgerond, het familiegevoel verdwijnt uit de film en Scorsese verliest hoofdpersoon Hugo steeds verder uit het oog. Een Dickensiaans avontuur over een kind dat de dood van zijn vader probeert te verwerken, transformeert langzamerhand in een –weliswaar weergaloos vormgegeven- geschiedenisles over de kindertijd van de cinema. Interessant en absoluut de moeite waard maar wel duidelijk minder meeslepend dan het eerste deel.

Het maakt van Hugo een betoverend mooie 3D-film film die alleen al vanwege de fantastische vormgeving, de imposante bijrollen en het prachtige verhaal een bioscoopbezoek waard is. Tegelijkertijd is Hugo ook een film die je toch enigszins ontevreden achterlaat. Een film die zich teveel op de nostalgische filmliefhebber richt waardoor je het gevoel bekruipt dat er meer had ingezeten. Hugo is dan ook niet het zoveelste Scorsese meesterwerk geworden daarvoor lijdt de film teveel onder de grootse filmliefde van Scorsese zelf.

7.8/10