IFFR doet niet aan klantenbinding, Sundance here I come

Eind januari. Jaarlijks het sein om weer volop in IFFR sferen te komen. Maar niet dit jaar. In 2012 wordt Rotterdam verruild voor Utah.  Woensdag 25 januari vlieg ik naar Amerika om het Sundance Film Festival te bezoeken. Dankzij de winst van een Film1 prijsvraag staat deze trip naar Robert Redford’s festival op het programma. Een bliksembezoek weliswaar (zaterdag vlieg ik alweer terug) maar daardoor niet minder leuk.

Welke films er precies bezocht gaan worden is nog niet duidelijk en of ik een glimp van de aanwezige gasten waaronder Bruce Willis en Kirsten Dunst ga opvangen weet ik ook nog niet, maar dat ik er ontzettend veel zin in heb staat wel vast. Meer nieuws over het Sundance Film Festival volgt ongetwijfeld de komende weken, maar toch even terug naar het IFFR. Het festival waaraan ik mijn hart heb verpand en dat ik jaarlijks met heel veel plezier bezoek. De tijgerpassen van de afgelopen jaren heb ik netjes bewaard en de talloze bijzondere filmervaringen die ik er heb meegemaakt staan nog in mijn geheugen gegrift.

Toch lijkt er in Rotterdam een kentering plaats te vinden. Want het IFFR doet er dit jaar wel alles aan om de bezoeker tegen zich in het harnas te jagen. Vooral de manier waarop ze de maatregelen aankondigen is triest. Als je de prijzen van kaartjes verhoogt met twee euro naar 11 euro (duurder dan een regulier bioscoopkaartje) en en passant de tijgerpas -die het festival voor de veelbezoekers nog betaalbaar hield- afschaft, kom dan niet met een verhaal over het vereenvoudigen van het ticketsysteem.

Allereerst omdat het grote onzin is. Aan het oude systeem was werkelijk niets ingewikkeld. Kaartjes voor een film kosten negen euro. Bezoekers die veel films wilden zien, konden er voor kiezen om een tijgerpas (10 euro) te kopen, waardoor kaartjes in plaats van negen euro, slechts 6,50 kosten. Dit jaar wordt het pas echt ingewikkeld. Zo worden kaartjes voor films waarbij regisseurs of acteurs te gast zijn duurder dan films waarbij dat nie het geval is. Verder wordt ieder tiende ticket gratis, komt er een last minute kassa waar de ticketprijzen ook weer afwijken en kun je ook nog eens tigerfriend worden voor 35 euro (vanaf volgend jaar zelfs 50 euro) waardoor je weer een andere prijs betaalt. Bepaald geen vereenvoudiging lijkt me. Maar zoals gezegd het is vooral de communicatie die irriteert. Als de prijzen dan duurder worden, zeg dat dan gewoon en ga niet beweren dat het festival er “niet duurder maar wel duidelijk op wordt,” zoals zakelijk directeur Janneke Staarink in het AD deed.

Dankzij een gigantische meevaller heb ik er dit jaar dus niet al teveel last van. Sterker nog, omdat Sundance wacht en dat bezoek geheel gratis is, heb ik nog wel wat geld over om in de tweede week het IFFR nog met een bezoekje te vereren. Voor de komende jaren zie ik het echter somber in. 10 á 15 films bezoeken lijkt niet meer mogelijk en ook jammer, mijn verzameling tijgerpassen lijkt nu al compleet.

Rekensommetje

Om het prijsverschil toch even duidelijk te maken een rekensom op basis van mijn filmprogramma van de afgelopen twee jaar. In 2001 bezocht ik zes films, kosten: 39 euro plus tien euro voor de tijferpas. Dit jaar zouden die zes films me maar liefst 66 euro kosten. Dat is bijna drie euro per film extra. 2010 was qua kosten nog desatreuzer geweest. De negen films die ik toen bezocht kosten inclusief tijgerpas 64,50 euro. Dit jaar zouden die tien films me 99 euro kosten. Een verschil van ruim drie euro per film.