Recensie: Looper (29 november)

Film en tijdreizen, het is een combinatie die al jaren samen gaat. Looper zet die traditie voort. Dit keer echter geen ingewikkelde plotwendingen, chaos of een onbegrijpelijke uitleg. Looper is voor een tijdreisfilm namelijk verrassend begrijpelijk.

Looper draait dan ook niet om tijdreizen, het is eerder bijzaak. Een manier om het verhaal te vertellen van Joe (Joseph Gorden-Levitt), een zogenaamde Looper. Een huurmoordenaar die gebruik maakt van -het in de toekomst verboden- tijdreizen om zijn slachtoffers te liquideren. Een even simpele als effectieve door de maffia bedachte oplossing, omdat het wegwerken van lijken dankzij de modernste snufjes in de toekomst praktisch onmogelijk is.

Doelwitten worden via tijdmachines dertig jaar terug in de tijd gezonden waar een Looper staat te wachten om hem of haar naar de eeuwige jachtvelden te zenden en zich en passant van het lichaam te ontdoen. Het klinkt allemaal ingewikkelder dan het in Looper blijkt. Dat komt vooral omdat de film de eerste tien minuten gebruikt om het hierboven geschetste principe haarfijn uit de doeken te doen.

Na die introductie is Looper een film die nauwelijks nog woorden vuilmaakt aan het begrip tijdreizen, maar zich vooral richt op de personages.  En dan met name de al eerder genoemde Joe. Een enigszins zelfingenomen jongeman die het in het leven aardig voor elkaar heeft. Dat verandert als hij tijdens een opdracht ineens tegenover zijn oudere ik (Bruce Willis) staat. Een seconde twijfel later is de oudere Joe gevlogen en zit de woedende maffia achter hen beide aan.

Het zijn die twee versies van Joe die de film dragen. Vooral Joseph Gordon-Levitt maakt indruk als de jongere versie –door protheses lijkt hij zelfs op Bruce Willis- van de twee. Hij laat met zijn ingetogen spel nog maar eens zien een alleskunner te zijn, die definitief toe is aan grote hoofdrollen. De oude rot Willis houdt zich prima staande tegenover Gordon-Levitt prima en doet op de automatische piloot wat hij goed kan. Omdat ook Emily Blunt, Jeff Daniels en Pierce Gagnon prima werk leveren, valt op het acteerwerk weinig af te dingen.

Daarnaast mag ook Rian Johnson niet onvermeld blijven. De eigenzinnige regisseur liet met Brick en The Brothers Bloom al zien dat hij wel houdt van een experimentje en ook in Looper is zijn hand weer duidelijk zichtbaar. Het contrast tussen de scènes op het platteland en de stad werken uitstekend en ook de manier waarop heden en toekomst in elkaar overlopen is vervreemdend en verfrissend tegelijk.

Ook schakelt Johnson op een aantal momenten bewust een paar tandjes terug. Het levert sfeervolle en beklijvende scènes op die smaken naar meer. Helaas stelt Looper op dat punt teleur. Dat meer komt nooit. Looper kabbelt voort, maar krijgt niet de climax die de film verdient. Dat zit hem vooral in het scenario. In plaats van dat Looper zich volledig focust op de relatie tussen de jonge en oude Joe, richt de film zich al snel op de zoektocht naar een toekomstig maffiakopstuk. Een zoektocht die beduidend minder interessant is, dan de vraag hoe het is om jezelf te vermoorden.

Looper is uiteindelijk een prima film. Maar ook een film waarbij het gevoel dat er zoveel meer had ingezeten overheerst. Het blijft nu bij een uitstekend idee dat niet de gedroomde uitwerking krijgt. Een conclusie die al gold voor Brick en The Brothers Bloom. En ook daar was het, het scenario dat rammelde. Hopen dus dat Johnson in de toekomst met net zoveel passie en frisse ideeën films blijft maken, maar daarbij wel de hulp krijgt van een goede schrijver. Dan kon Johnson’s volgende film wel eens een meesterwerkje blijken.

7.3/10

Filmtips november: De vijf films die je niet mag missen!

Het einde van het filmjaar nadert weer en dat is een periode waarin de grote titels elkaar in rap tempo opvolgen. Daarom dit keer niet de filmtips van een jaargetijde of meerdere maanden maar enkel de vijf films die je niet mag missen in november. Het venijn zit hem duidelijk in de staart.

Argo: 8 november

Als acteur was Ben Affleck jarenlang het lachertje van Hollywood. Als regisseur heeft hij die naam bepaald niet. Na het ijzersterke Gone Baby Gone en het nog beter The Town komt Affleck nu met Argo over een geheime Amerikaanse reddingsmissie. De eerste geluiden zijn goed en ik sluit dan ook niet uit dat Argo uiteindelijk één van de beste films van 2012 zal zijn.

Amour: 15 november

De winnaar van de Gouden Palm 2012. Na in 2010 met Das Weisse Band sloeg Michael Haneke dit jaar weer toe tijdens het Filmfestival van Cannes. Enorm benieuwd of het intieme drama Amour dan eindelijk de eerste Haneke gaat zijn die ook mij verbouwereerd achter laat. Ik hoop het van harte.

Looper: 29 november

Groots aangekondigd als de film die het fenomeen tijdreizen eindelijk eens wetenschappelijk juist aanpakt. Of de film dat waarmaakt kan ik natuurlijk nog niet beoordelen, maar waar de film wel zeker op kan bogen is een topcast. Met Joseph Gorden-Levitt als de tijdreizende huurmoordenaar en Bruce Willis als zijn oudere ik, neemt het vertrouwen in Looper in ieder geval flink toe.

Cloud Atlas: 29 november

Cloud Atlas heeft alles in zich om uit te groeien tot een meesterwerk of een totale mislukking. De zes epische verhalen die zich afspelen in verschillende tijden kunnen resulteren in ruim 160 minuten melodrama waar het valse sentiment van afspat of uitgroeien tot een epische film zoals ze nog maar zelden gemaakt worden. De cast met onder andere Tom Hanks, Hugh Grant en Halle Berry neigt naar het eerste, de regisseurs van dienst (Tom Tykwer en de Wachowski’s) en de ruim vijf minuten durende trailer voorspellen het tweede.

Populaire: 29 november

Bérénice Bejo brak vorig jaar door als de ster in de Franse Oscarwinnaar The Artist. Nu speelt ze de hoofdrol in Populaire, een film over een razendsnelle typiste die meedoet aan een wedstrijd sneltypen. Klinkt niet als een film die hoge ogen gaat gooien, maar daar denkt Harvey Weinstein anders over. De producer die in 2012 met een uitgekiende marketingcampagne het Franse The Artist aan meerdere Oscars hielp. Dat Weinstein ook Populaire al heeft aangekocht voor Amerika doet vermoeden dat hij met deze film dat kunststukje nog eens over wil doen. Reden genoeg om Populaire toch maar in de gaten te houden.

Bonustip

Rise of the Guardians: 28 november

De kerstman, tandenfee, het zandmannetje en de paashaas die samen de strijd aangaan met het kwaad. Het klinkt zo absurd dat ik het hier niet onvermeld wilde laten. Bovendien doen de trailer en de aanwezigheid van Guillermo del Toro als producer vermoeden dat het zelfs wel eens iets kan worden.

Recensie: The Expendables 2 (16 augustus)

Voor de tweede keer komen de actiehelden van weleer bij elkaar om aan de zijde van leider Sylvester Stallone de strijd aan te gaan met het gespuis van deze wereld. En dat zullen de tegenstanders weten ook. The Expendables 2 is bruter, leuker en vooral beter dan zijn voorganger.

Knokken kan Sylvester Stallone als de beste, regisseren gaat hem minder goed af. Gelukkig heeft Stallone dat inmiddels zelf ook door en concentreerde hij zich voor The Expendables 2 vooral op het afvuren van rake schoten en keiharde klappen. Een prima besluit, zeker omdat het rijtje eenmanslegers alleen maar groter is geworden sinds de eerste Expendables film. Zo zijn er grotere rollen voor Bruce Willis en Arnold Schwarzenegger en ook Jean-Claude van Damme sluit zich eindelijk aan bij het legertje oude actiehelden. Als bad guy -met de originele naam Vilain- is de ‘Muscles from Brussels’ volledig op zijn plaats in The Expendables 2. Met de altijd aanwezige zonnebril, zijn steenkolenengels en de voor Van Damme kenmerkende achterwaartse trap lijkt hij zelfs nooit weggeweest.

Toch is Van Damme niet de leukste aanwinst. Die eer is zonder twijfel weggelegd voor cultheld Chuck Norris. Het begint al met die geweldige introductie, waarbij Norris in zijn eentje een compleet leger wegvaagt. Het een-tweetje daarna tussen Stallone (Ik hoorde dat je bent gebeten door een cobra) en Norris (Klopt, na vijf dagen van ondraaglijke pijn stierf de cobra) geeft meteen weer dat deze actiehelden zichzelf bepaald niet te serieus nemen.

Dat blijft ook de grootste charme van het hele Expendables project. Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger, Bruce Willis, Jason Statham, Dolph Lundgrun, Chuck Norris en de andere teamleden hebben overduidelijk plezier in hun werk en maken zichzelf en elkaar voortdurend belachelijk. Het levert de ene leuke oneliner na de andere op, waarbij er zelfs niet geschroomd wordt om uit elkaars werk te citeren.

Toch is het ondanks alle leuke intermezzo’s vooral die actie die bijblijft. Al bij de bijna twintig minuten durende openingsscene maken Stallone en consorten de verwachtingen waar. De kogels en onploffingen vliegen je om de oren en het aantal doden is na een klein kwartiertje al niet meer te tellen. Dat de film in het vervolg enigszins gas terugneemt is geen ramp. Wel is het jammer dat de film deze rustpauze gebruikt om geforceerd op zoek te gaan naar de emotie en plot. Twee zaken die The Expendables 2 kan missen als kiespijn.

Een klein puntje van kritiek dat echter ruimschoots wordt goedgemaakt door de laatste drie kwartier van de film. De langgerekte confrontatie tussen de twee legertjes, is actie zoals actie hoort te zijn. De testosteron actiefilm is terug van weg geweest en dat blijkt bepaald geen straf. Dat de aaneenschakeling van explosies en doden ook nog eindigt met een uitstekend man tegen man gevecht tussen leider Sylvester Stallone en ‘Vilain’ Jean-Claude van Damme, maakt de film helemaal af en doet je nu al uitkijken na het derde film waarin deze legendarische cast weer samenkomt.

7.9/10

The best of Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone, Bruce Willis, Jean-Claude van Damme, Chuck Norris, Dolph Lundgren en Jason Statham

Arnold Schwarzenegger, Sylvester Stallone, Bruce Willis, Jean-Claude van Damme, Chuck Norris, Dolph Lundgren en Jason Statham maken donderdag 16 augustus voor de tweede keer een comeback als The Expendables. Een ode aan de actiefilm- en helden van weleer. Bovenstaand zevental vergaarde wereldwijd roem als eenmanslegertjes in de bloeiperiode van de pure actiefilm eind jaren tachtig en begin jaren negentig (Jason Statham enkele jaren later). Het leverde meer slechte dan goede films af, maar welke vijf films uit de jaren tachtig en begin jaren negentig van deze eens zo geliefde actiehelden (maximaal 1 per actieheld) blijken ook vandaag de dag nog meer dan de moeite waard of sterker nog, heuse toppers.

1: Terminator 2: Judgment Day

Film uit 1991 die qua special effects en actie nog steeds fier overeind staat. Schwarzenegger is op dreef als de weinig spraakzame Terminator en Robert Patrick als T-1000 is bovendien een van de beste bad guys (of bad robot in dit geval) aller tijden. De manier waarop de vloeibare man steevast weer tot leven komt en de spectaculaire actiescènes, zijn ook anno 2012 nog indrukwekkend.

2. Die Hard: With a Vengeance

Enige actieheld uit dit rijtje die ook liet zien zwaardere rollen aan te kunnen. Voor deze lijst natuurlijk toch gekozen voor zijn beste actiefilm: Die Hard: With a Vengeance. De derde keer dat Willis in de huid kroop van John McClane en waarbij de hulp van Samuel L. Jackson en de tegenstand van Jeremy Irons er voor zorgden dat deze derde Die Hard film nog net wat beter was dan het eerste deel.

3. Hard Target

Jean-Claude van Damme maakte eigenlijk maar één echt goede actiefilm en dat is zonder twijfel de meest ondergewaardeerde uit dit rijtje. Hard Target is namelijk een film die eigenlijk op alle vlakken meer dan goed is. De actie is geslaagd, Van Damme is op dreef en vooral  de manier waarop John Woo dit alles en vooral de actie in beeld brengt is werkelijk prachtig.

4. First Blood

Met afstand de moeilijkste keuze, want Sylvester Stallone blijkt zowaar een hele reeks prima films gemaakt te hebben. Toch valt de keuze uiteindelijk op First Blood. Een pure actiefilm die verrassend genoeg ook qua verhaal en acteerwerk indruk maakt. Toch zijn het vooral de indrukwekkende actiescènes, het heerlijke guerrillawerk in de bossen en de spectaculaire ontploffingen die deze eerste John Rambo film zijn klassiekerstatus geven.

5. Lock Stock and Two Smoking Barrels

Als actieheld ben ik bepaald niet kapot van Jason Statham maar zijn eerste acteerklussen die balanceren op de rand van actie, drama en misdaad mogen er wel zijn. Daarom toch maar voor het heerlijke Lock Stock en Two Smoking Barrels gekozen. Een film die echter vooral bijblijft door de humor en bizarre situaties en daarom slechts op plek 5 staat.

Filmmad’s zomer: de vijf films die je niet mag missen!

Het weer geeft nog een weinig zomerse indruk. Maar de lage temperaturen en aanhoudende regen zijn natuurlijk uitstekende excuses om deze zomer eens een aantal keer de bioscoop in te duiken. Hieronder de vijf bioscoopfilms in volgorde van uitkomen die je niet mag missen in juli en augustus.

1. Brave: 18 juli

Pixar, de studio die nooit een slechte film maakte. De studio die bekendstaat om zijn originaliteit en passie voor films. Zou het kunnen dat zelfs Pixar haar magie verliest? Met Cars 2 stelde Pixar voor het eerst teleur en ook de verhalen over Brave zijn weinig hoopgevend. Ik zie de film dan ook met angst en beven tegemoet maar geef de mannen en vrouwen van Pixar echter nog het voordeel van de twijfel. Daarvoor hebben ze te veel moois gemaakt.

2. The Dark Knight Rises: 20 juli

Eindelijk! Na de de Lord of the Rings trilogie nooit meer zo lang naar een film uitgekeken als naar The Dark Knight Rises. En dat terwijl hij eigenlijk alleen maar tegen kan vallen. Want wie kan in hemelsnaam Heath Ledger als The Joker overtreffen? Maar toch. De trailer ziet er geweldig uit, Tom Hardy is de meest veelbelovende acteur van het moment en ook voor Anne Hathaway heb ik een zwak. En dan vergeet ik nog het belangrijkste. Christoper Nolan staat wederom aan het roer. Dit kan en mag niet misgaan!

3. Holy Motors: 9 augustus

Geen idee wat ik aanmoet met deze film. Het bizarre plot is volledig abracadabra en de cast is ook een vreemde mengelmoes van acteurs en actrices die niet bij elkaar lijken te passen. Toch maakt de sfeervolle en experimentele trailer indruk. In ieder geval voldoende indruk om mee te mogen op dit lijstje.

4. The Expendables 2: 16 augustus

Het zal zeker niet de beste film van deze zomer worden maar who cares. Was The Expendables nog enigszins een gemankeerde film vanwege het ontbreken van Jean-Claude van Damme en vooral Arnold Schwarzenegger. Nu dit tweetal ‘back’ is kan de ode aan de oude actiehelden eindelijk echt beginnen.

5. To Rome with Love: 23 augustus

Woody Allen, Woody Allen en nog eens Woody Allen. Een overdaad aan Woody Allen ligt op de loer. Want Allen is niet alleen de regisseur van To Rome with Love, ook verschijnt hij na lange tijd weer eens als acteur in zijn eigen film. Met naast hem actrices als Ellen Page en Penelope Cruz en acteurs als Jesse  Eisenberg en Alec Baldwin belooft dat weer veel goeds. Bovendien heeft Allen met Midnight in Paris wel weer wat krediet verdient.

Bonustip:

Woody Allen: A Documentary: 26 juli

Niet de beste maar wel één van de meest fascinerende regisseurs op deze planeet. Woody Allen is een regisseur van meesterwerken en missers en beide maakt hij in grote getale. Het maakt van Allen de meest wisselvallige regisseur die ik ken maar ook een regisseur waarmee acteurs van over de hele wereld willen werken. Meer dan genoeg uitgangspunten voor een fascinerende documentaire over de regisseur die nu al decennia lang ieder jaar minimaal één film maakt.

 

IFFR doet niet aan klantenbinding, Sundance here I come

Eind januari. Jaarlijks het sein om weer volop in IFFR sferen te komen. Maar niet dit jaar. In 2012 wordt Rotterdam verruild voor Utah.  Woensdag 25 januari vlieg ik naar Amerika om het Sundance Film Festival te bezoeken. Dankzij de winst van een Film1 prijsvraag staat deze trip naar Robert Redford’s festival op het programma. Een bliksembezoek weliswaar (zaterdag vlieg ik alweer terug) maar daardoor niet minder leuk.

Welke films er precies bezocht gaan worden is nog niet duidelijk en of ik een glimp van de aanwezige gasten waaronder Bruce Willis en Kirsten Dunst ga opvangen weet ik ook nog niet, maar dat ik er ontzettend veel zin in heb staat wel vast. Meer nieuws over het Sundance Film Festival volgt ongetwijfeld de komende weken, maar toch even terug naar het IFFR. Het festival waaraan ik mijn hart heb verpand en dat ik jaarlijks met heel veel plezier bezoek. De tijgerpassen van de afgelopen jaren heb ik netjes bewaard en de talloze bijzondere filmervaringen die ik er heb meegemaakt staan nog in mijn geheugen gegrift.

Toch lijkt er in Rotterdam een kentering plaats te vinden. Want het IFFR doet er dit jaar wel alles aan om de bezoeker tegen zich in het harnas te jagen. Vooral de manier waarop ze de maatregelen aankondigen is triest. Als je de prijzen van kaartjes verhoogt met twee euro naar 11 euro (duurder dan een regulier bioscoopkaartje) en en passant de tijgerpas -die het festival voor de veelbezoekers nog betaalbaar hield- afschaft, kom dan niet met een verhaal over het vereenvoudigen van het ticketsysteem.

Allereerst omdat het grote onzin is. Aan het oude systeem was werkelijk niets ingewikkeld. Kaartjes voor een film kosten negen euro. Bezoekers die veel films wilden zien, konden er voor kiezen om een tijgerpas (10 euro) te kopen, waardoor kaartjes in plaats van negen euro, slechts 6,50 kosten. Dit jaar wordt het pas echt ingewikkeld. Zo worden kaartjes voor films waarbij regisseurs of acteurs te gast zijn duurder dan films waarbij dat nie het geval is. Verder wordt ieder tiende ticket gratis, komt er een last minute kassa waar de ticketprijzen ook weer afwijken en kun je ook nog eens tigerfriend worden voor 35 euro (vanaf volgend jaar zelfs 50 euro) waardoor je weer een andere prijs betaalt. Bepaald geen vereenvoudiging lijkt me. Maar zoals gezegd het is vooral de communicatie die irriteert. Als de prijzen dan duurder worden, zeg dat dan gewoon en ga niet beweren dat het festival er “niet duurder maar wel duidelijk op wordt,” zoals zakelijk directeur Janneke Staarink in het AD deed.

Dankzij een gigantische meevaller heb ik er dit jaar dus niet al teveel last van. Sterker nog, omdat Sundance wacht en dat bezoek geheel gratis is, heb ik nog wel wat geld over om in de tweede week het IFFR nog met een bezoekje te vereren. Voor de komende jaren zie ik het echter somber in. 10 á 15 films bezoeken lijkt niet meer mogelijk en ook jammer, mijn verzameling tijgerpassen lijkt nu al compleet.

Rekensommetje

Om het prijsverschil toch even duidelijk te maken een rekensom op basis van mijn filmprogramma van de afgelopen twee jaar. In 2001 bezocht ik zes films, kosten: 39 euro plus tien euro voor de tijferpas. Dit jaar zouden die zes films me maar liefst 66 euro kosten. Dat is bijna drie euro per film extra. 2010 was qua kosten nog desatreuzer geweest. De negen films die ik toen bezocht kosten inclusief tijgerpas 64,50 euro. Dit jaar zouden die tien films me 99 euro kosten. Een verschil van ruim drie euro per film.

Filmmad’s zomer: De Vijf Films die je niet mag missen deze zomer!

Jaws zette in 1975 de toon door midden in de zomer meer dan 100 miljoen dollar binnen te halen. Sindsdien is de zomer het toneel van de blockbusters … tenminste tot dit jaar. Het programma voor de nakende filmzomer is namelijk niet anders dan uiterst pover en teleurstellend te noemen. Met pijn en moeite presenteert filmmad hieronder dan toch de vijf films die, op volgorde van uitkomen, absoluut niet gemist mogen worden deze zomer.

1. Robin Hood: 13 Mei  

Ridley Scott en Russel Crowe slaan na Gladiator de handen wederom ineen. Ditmaal voor de zoveelste verfilming van het leven van de man die stal van de rijken en gaf aan de armen. Het is nog maar de vraag of het wereldberoemde verhaal van Robin Hood niet al vaak genoeg is verteld. Wat echter niet wegneemt dat ik een grenzeloos vertrouwen heb in het duo Scott-Crowe, waardoor Robin Hood wel een fantastische film en een grandioos bioscoopspektakel moet worden.

2. The Ghost Writer: 20 mei

Roman Polanski was de laatste maanden veel, enorm veel in het nieuws. Slechts zelden ging het echter over zijn nieuwste film The Ghost Writer. En dat is bijzonder jammer want er is nochtans alle reden toe. The Ghost Writer werd namelijk bijna unaniem lovend ontvangen op het filmfestival van Cannes. Daarnaast heeft de cineast inmiddels zo’n imposant oeuvre op zijn naam staan dat de nieuwe Polanski, zelfs zonder de lovende kritieken, al meer dan genoeg reden is om een bioscoopkaartje te kopen.

3. Toy Story 3: 28 juli

Ik mag dag geen fan zijn van remakes, sequels en prequels voor Toy Story 3 schuif in mijn principes graag even opzij. Aangezien Toy Story 2 namelijk één van de weinige films was waarbij het tweede deel ronduit beter was dan het origineel, heb ik stiekem erg hoge verwachtingen van dit derde deel van de belevenissen van Woody en Buzz Lightyear.

4. Inception: 12 augustus

Met afstand de film waar ik het meest naar uitkijk dit jaar. Vanaf zijn duizelingwekkend goede debuut Following, maakt Christopher Nolan al de ene prachtfilm na de andere. Inception gaat daarop geen uitzondering worden. De prachtcast aangevoerd door Leonardo DiCaprio en het plot dat nu al maandenlang angstvallig geheim wordt gehouden maken de verwachtingen dan ook alleen maaar groter.

5. The Expendables: 19 augustus

Film die nu al bijna de cultstatus te pakken heeft dankzij een cast met jaren 80 en 90 actiehelden als Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger, Bruce Willis, Dolph Lundgrun, Danny Trejo en Eric Roberts (Jammer genoeg geen Jean-Claude Van Damme, Steven Seagal en Chuck Norris). Of deze mannen van vergane glorie tezamen een fatsoenlijke film gaan maken betwijfel ik ten zeerste maar als vijfde en laatste tip voor de zomer kan het net.