Recensie: Cloud Atlas (29 november)

Zes verschillende verhalen in zes verschillende tijden, geregisseerd door drie verschillende regisseurs met acteurs en actrices die soms wel zes verschillende rollen spelen. Cloud Atlas een ambitieus project noemen is een understatement. Helaas gaat de film ook ten onder aan zijn eigen ambitie.

Af en toe gaat het goed. Zoals bij Lord of the Rings. Een boek dat onverfilmbaar zou zijn, maar uiteindelijk toch de hele wereld verbouwereerd achterlaat. Ook het in 2004 verschenen boek Cloud Atlas werd jarenlang als onverfilmbaar gezien. Zelfs schrijver David Mitchell geloofde lange tijd niet in een verfilming. Anno 2012 is hij er dan toch. Cloud Atlas de film. Helaas blijkt Cloud Atlas inderdaad zo onverfilmbaar als werd gevreesd.

Het grote probleem van Cloud Atlas zit hem in de basis. Het idee om de zes verschillende verhalen door elkaar heen te vertellen, klinkt goed maar brengt een aantal onoverkomelijke problemen met zich mee. Het belangrijkste: de binding met de personages ontbreekt. Cloud Atlas geeft je niet de tijd om mee te leven met de jonge componist die de wereld wil verbazen of de journaliste uit een ander verhaal die onderzoek doet naar een moord. Simpelweg omdat net op het moment dat je het verhaal wordt ingezogen, de overstap wordt gemaakt naar een andere vertelling.

Daar komt nog eens bij dat de keuze om de acteurs en actrices meerdere rollen te laten spelen ook niet goed uitpakt. Hoe sympathiek het idee ook is, in de praktijk leidt het vooral af. De verkleedpartijen worden alsmaar gekker waardoor menig personage verandert in een karikatuur in plaats van een protagonist van vlees en bloed. Een gevoel dat hoofdrolspelers als Tom Hanks en Halle Berry helaas ook niet weg kunnen nemen.

Toch is lang niet alles slecht aan Cloud Atlas. De schakelingen tussen het heden, de toekomst en het verleden verlopen regelmatig op bijna kunstzinnige wijze en lopen naadloos in elkaar over. Ook de voortdurende aanwezige muziek mag er zijn en ondanks de lange speelduur (172 minuten) verveelt de film geen moment. Dat is echter niet genoeg. Cloud Atlas was jarenlang onverfilmbaar en nu de film er dan is, kan er eigenlijk maar één conclusie getrokken worden. Cloud Atlas is inderdaad onverfilmbaar.

5.8/10

Filmtips november: De vijf films die je niet mag missen!

Het einde van het filmjaar nadert weer en dat is een periode waarin de grote titels elkaar in rap tempo opvolgen. Daarom dit keer niet de filmtips van een jaargetijde of meerdere maanden maar enkel de vijf films die je niet mag missen in november. Het venijn zit hem duidelijk in de staart.

Argo: 8 november

Als acteur was Ben Affleck jarenlang het lachertje van Hollywood. Als regisseur heeft hij die naam bepaald niet. Na het ijzersterke Gone Baby Gone en het nog beter The Town komt Affleck nu met Argo over een geheime Amerikaanse reddingsmissie. De eerste geluiden zijn goed en ik sluit dan ook niet uit dat Argo uiteindelijk één van de beste films van 2012 zal zijn.

Amour: 15 november

De winnaar van de Gouden Palm 2012. Na in 2010 met Das Weisse Band sloeg Michael Haneke dit jaar weer toe tijdens het Filmfestival van Cannes. Enorm benieuwd of het intieme drama Amour dan eindelijk de eerste Haneke gaat zijn die ook mij verbouwereerd achter laat. Ik hoop het van harte.

Looper: 29 november

Groots aangekondigd als de film die het fenomeen tijdreizen eindelijk eens wetenschappelijk juist aanpakt. Of de film dat waarmaakt kan ik natuurlijk nog niet beoordelen, maar waar de film wel zeker op kan bogen is een topcast. Met Joseph Gorden-Levitt als de tijdreizende huurmoordenaar en Bruce Willis als zijn oudere ik, neemt het vertrouwen in Looper in ieder geval flink toe.

Cloud Atlas: 29 november

Cloud Atlas heeft alles in zich om uit te groeien tot een meesterwerk of een totale mislukking. De zes epische verhalen die zich afspelen in verschillende tijden kunnen resulteren in ruim 160 minuten melodrama waar het valse sentiment van afspat of uitgroeien tot een epische film zoals ze nog maar zelden gemaakt worden. De cast met onder andere Tom Hanks, Hugh Grant en Halle Berry neigt naar het eerste, de regisseurs van dienst (Tom Tykwer en de Wachowski’s) en de ruim vijf minuten durende trailer voorspellen het tweede.

Populaire: 29 november

Bérénice Bejo brak vorig jaar door als de ster in de Franse Oscarwinnaar The Artist. Nu speelt ze de hoofdrol in Populaire, een film over een razendsnelle typiste die meedoet aan een wedstrijd sneltypen. Klinkt niet als een film die hoge ogen gaat gooien, maar daar denkt Harvey Weinstein anders over. De producer die in 2012 met een uitgekiende marketingcampagne het Franse The Artist aan meerdere Oscars hielp. Dat Weinstein ook Populaire al heeft aangekocht voor Amerika doet vermoeden dat hij met deze film dat kunststukje nog eens over wil doen. Reden genoeg om Populaire toch maar in de gaten te houden.

Bonustip

Rise of the Guardians: 28 november

De kerstman, tandenfee, het zandmannetje en de paashaas die samen de strijd aangaan met het kwaad. Het klinkt zo absurd dat ik het hier niet onvermeld wilde laten. Bovendien doen de trailer en de aanwezigheid van Guillermo del Toro als producer vermoeden dat het zelfs wel eens iets kan worden.

Filmmad’s Oscarmaanden: De films die je niet mag missen in januari en februari!

Na al dat terugblikken wordt het wel weer eens tijd om in de toekomst te kijken. 2012 is zojuist begonnen en dus wacht ons hopelijk weer een mooi filmjaar. Een filmjaar dat traditioneel aftrapt met de Oscars. 26 februari is het zover maar de Nederlandse bioscopen beginnen traditioneel vanaf begin januari met het programmeren van de grootste kanshebbers. Omdat deze maanden jaarlijks ontzettend veel moois brengen dit keer geen top 5 van films die je niet mag missen, maar liefst tien titels.

J. Edgar: 5 januari

Film die op papier alles in zich heeft om de grote winnaar te worden in februari. Een beroemde Amerikaan als onderwerp. Leonardo DiCaprio in de hoofdrol en Clint Eastwood als regisseur. Toch lijkt de film slechts een rol in de marge te gaan spelen in de Oscarrace. De recensies zijn wisselend en enkel DiCaprio lijkt een echte kanshebber voor een Oscar.

Tyrannosaur: 5 januari

Het debuut van Paddy Considine werd erg positief ontvangen en Peter Mullan kan mij altijd bekoren. Bovendien ziet de trailer er bijzonder interessant uit. Baal er nog steeds van dat Tyrannosaur op het Filmfestival in Rotterdam begin vorig jaar niet in mijn schema paste maar nu ga ik hem zeker wel meepikken.

Doodslag: 12 januari

Film die ik al lang in het vizier heb. Het actuele thema van een ambulancebroeder die het zwaar heeft tijdens zijn werk klinkt boeiend genoeg voor een film en Theo Maassen in die rol kon wel eens een schot in de roos blijken. Dat één van Neerlands beste acteurs Gijs Scholten van Aschat ook nog meespeelt in deze film helpt ook wel.

The Girl with the Dragon Tattoo: 19 januari

Lisbeth Salander blijft een van de beste boekenpersonages die ik ken. Ik hoop dan ook van harte dat David Fincher er in slaagt om haar net zo mysterieus, wereldvreemd en sterk  op het witte doek weet te toveren. Het moet in ieder geval nog een stuk beter kunnen dan de Scandinavisch versie.

War Horse: 2 februari

Oorlogspaard was één van mijn favoriete boeken als tiener. Het indrukwekkende oorlogsrelaas gezien door de ogen van een paard maakte destijds indruk. Het lijkt me ook een verhaal dat prima verfilmbaar al ligt vals sentiment nadrukkelijk op de loer. Zeker met een regisseur als Steven Spielberg aan het roer.

The Descendants: 2 februari

Daar is ie dan. Jaarlijks heb ik wel een film die volledig aan mijn aandacht ontsnapt totdat de betreffende film ineens een grote kanshebber voor de Oscar blijkt. The Descendants is die film. Ik had er tot een paar weken geleden nog nooit van gehoord maar inmiddels lijkt de film, met Clooney in de hoofdrol, samen met The Artist de grote favoriet voor de belangrijkste Oscar. Die van beste film.

Le Havre: 2 februari

Een kanshebber voor de Oscar van beste buitenlandse film deze Finse film over een arme schoenmaker die een vluchteling onder zijn hoede neemt en hem probeert te beschermen tegen de politie en uitzetting. Ik reken op een pareltje.

Extremely Loud and Incredibly Close: 9 februari

Ik heb mijn verwachtingen rondom deze film flink bijgesteld. Mijn enthousiasme kende geen grenzen toen ik hoorde dat er een verfilming kwam van één van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen. Het casten van Tom Hanks en Sandra Bullock vond ik al minder, de extreem sentimentele trailer maakte het er al niet beter. Nu de Golden Globes Extremely Loud en Incredibly Close beloonde met exact nul nominaties maak ik me op voor een immense teleurstelling. Toch kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om Extremely Loud and Incredibly Close niet mee te nemen in deze lijst.  

Hugo: 9 februari

De nieuwe Martin Scorsese. Het blijft iets om naar uit te kijken. Zeker als hij ook nog zo goed ontvangen wordt als Hugo. Een modern sprookje dat speelt in een Parijs treinstation in de jaren dertig van de vorige eeuw. Het is me nog steeds een raadsel waarom Hugo niet rond Kerstmis maar in februari wordt uitgebracht, maar aan de kwaliteit zal het niets afdoen. Ik verwacht hier veel van.

Shame: 9 februari

Steve McQueen overdonderde al met zijn debuut Hunger. Als de reacties uit Venetië niet gelogen blijken, is Shame zelfs nog beter. Een film over een dertigjarige seksverslaafde man die slecht één vrouw in zijn leven volkomen vertrouwt en dat is zijn zus. Shame belooft een echte acteursfilm te worden goed acteren kun je wel overlaten aan Michael Fassbender en Carey Mulligan.

Golden Globes nominaties: blunders en verrassingen

De Oscarkoorts slaat bij mij altijd pas echt toe als de nominaties voor de Golden Globes bekend worden gemaakt. Het kleine broertje van de Oscars is bepaald geen garanties voor de belangrijkste filmprijs, maar een graadmeter is het zeker. Dat The Artist, The Descendants en The Help het goed zou gaan doen stond vooraf wel vast, maar dat de Globes zo op veilig zouden spelen, verbaaast toch enigzins. De grootste blunders en verrassingen van dit jaar op een rijtje.

Ryan Gosling

Het was zonder twijfel het jaar van Ryan Gosling. Met hoofdrollen in The Ides of March en Crazy, Stupid, Love was 2011 al een groot succes, maar met Drive kwam daar zijn beste rol tot nu toe bij. Laten de Globes hem nu uitgerekend voor die rol niet genomineerd hebben. Zowel in de categorie drama als comedy/muscial is Gosling genomineerd als beste acteur. Maar het is dus nu al bekend dat de beste rol uit zijn nog prille carriere niet beloond wordt.

Drive

Niet alleen Gosling wordt overgeslagen, maar de film Drive zelfs in zijn geheel. Nu lag het wel in de lijn der verwachtingen dat een uit de kluiten gewassen cult-film niet genomineerd zou worden voor beste film, maar dat de film genegeerd wordt in de categorieën beste acteur, beste regie en beste originele soundtrack is niets minder dan een schande. Gelukkig is Albert Brooks nog wel in de race voor een Globe in de categorie beste bijrol. Al is dat niet veel meer dan een schrale troost.

Terence Malick en The Tree of Life

Blijkbaar liggen de Golden Globes en Terence Malick elkaar niet zo. Zijn vorige film The Thin Red Line sleepte in 1998 ook al nul nominaties in de wacht. Twee maanden later mocht de film wel zeven Oscarnominaties verwelkomen. Toch blijft het op zijn zachtst gezegd raar dat Brad Pitt als acteur in The Tree of Life (wel voor Moneyball) en Malick als regisseur, niet voorkomen op de lijst van Golden Globe genomineerden. 

Extremely Loud and Incredibly Close grote verliezer

Al een jaar geleden begon de buzz rond Extremely Loud and Incredibly Close en Oscargoud. Blijkbaar is er in de tussentijd iets goed misgegaan, want nul nominaties is een kleine ramp voor deze film. Regisseur Stephen Daldry en de acteurs Tom Hanks en Sandra Bullock, allen geliefd bij de Globes, krijgen nul op het request.

Spielberg onwaardig en weer geen Harry Potter

Met liefst twee grote films leek het een zekerheidje dat Spielberg zou gaan huishouden dit jaar. De oogst is echter schamel. Sterker nog, Spielberg behoort niet eens tot de beste vijf regisseurs van 2011. Een gevoelig verlies. Een schrale troost voor de regisseur. Zowel War Horse (drama) als Tintin (animatie) zijn wel genomineerd in de categorie beste film. Zonder één andere nominatie is War Horse wel al volkomen kansloos voor uiteindelijke winst. Ook kansloos is Harry Potter. De best bezochte film van 2011 en afsluiter van de Potter reeks heeft het inmiddels acht keer mogen proberen, maar het resultaat is iedere keer hetzelfde. Ook dit jaar slaat de jury de film over waardoor de Potter reeks definitief op nul Golden Globes blijft steken.

Tom Hanks en Sandra Bullock in Extremely Loud & Incredibly Close

Tom Hanks en Sandra Bullock lijken te gaan tekenen voor een rol in de verfilming van het beste boek van de laatste tien jaar Extremely Loud and Incredibly Close. Het meesterlijke boek van Jonathan Safran Foer over de negenjarige vroegwijze en hilarisch redenerende Oskar, lijkt me bij voorbaat bijna onverfilmbaar maar toch kijk ik al uit naar deze poging van regisseur Stephen Daldry. Nu wordt het met smart wachten op de onthulling wie de ondankbare en bijna onmogelijke taak krijgt om de rol van negenjarige Oskar succesvol te vertolken.

Voor de liefhebbers. Lees hier de eerste bladzijdes van het boek.

Toy Story 3

Ruim tien jaar na dato laat Pixar haar meest geliefde speelgoed alweer voor de derde keer tot leven komen. Een prima beslissing want de avonturen van Woody, Buzz Lightyear en hun vele vrienden vervelen nog lang niet. Sterker nog, dit derde en laatste deel mag zich zelfs kronen tot de beste film uit de trilogie.

Een studio als Pixar die originaliteit en vernieuwing hoog in het vaandel heeft staan moet wel een hele goede reden hebben om met een vervolg, laat staan een derde deel, van een film te komen. De (goede) redenen om zich hier bij Toy Story toch aan te wagen zijn talrijk. Allereerst is de basis dik in orde. Het principe van speelgoed dat tot leven komt als er niet met ze gespeeld wordt, is even simpel als briljant. Bovendien zijn de te beleven avonturen oneindig en is de ruimte voor verse speelgoedgezichten immens.  

Dat neemt niet weg dat de twee hoofdrolspelers van het eerste uur, Woody en Buzz Lightyear, nog steeds de centrale figuren zijn in deze Toy Story 3. We zijn inmiddels tien jaar verder en de jonge Andy is uitgegroeid tot een 17-jarige tiener die zich opmaakt om te gaan studeren aan een universiteit. Geen tijd meer voor speelgoed dus en de Space Ranger en cowboy maken zich ernstig zorgen over hun toekomst. Een gedeelte besluit dan ook de gang naar de kleuterschool maken waar ze na een warm onthaal door Lotso the Bear denken in een waar paradijs beland denken te zijn.

Na de eerste opwinding blijkt deze Lotso echter niets minder dan een ware tiran die op dictatoriale wijze de kleuterschool regeert. Reden genoeg voor onze helden om een ontsnappingspoging op poten te zetten waarbij de inbraak uit Mission Impossible met gemak verbleekt. Naast dit vermakelijke en actierijke verhaal valt er echter meer te genieten. Zo is er de werkelijk briljante openingsscène waarin verbluffende animatie op weergaloze wijze overgaat in ontroerende amateuristische geschoten home video beelden. Daarnaast bewijzen ook de nieuwkomers in het speelgoedarsenaal zich als aanwinsten. Vooral Barbie’s vriendje Ken zorgt voor enkele erg leuke intermezzo’s en de passage rond Chuckles the Clown levert zelfs het mooiste deel uit de film uit.

Het moge duidelijk zijn, Toy Story 3 is een film die wederom laat zien dat Pixar zijn gelijke nog steeds niet kent. De film laveert moeiteloos tussen humor, drama en ontroering (prachtige eindscéne) en schuwt ook de donkere momenten niet.  Het stemt dan ook enigszins deemoedig dat het einde van de Toy Story reeks nu dan echt aangekomen is. Gelukkig is Toy Story 3 een meer dan waardige afsluiter van de trilogie die de verwachtingen voor de volgende Pixar alleen maar weer hoger maakt.

8.6/10