Filmtips november: De vijf films die je niet mag missen!

Het einde van het filmjaar nadert weer en dat is een periode waarin de grote titels elkaar in rap tempo opvolgen. Daarom dit keer niet de filmtips van een jaargetijde of meerdere maanden maar enkel de vijf films die je niet mag missen in november. Het venijn zit hem duidelijk in de staart.

Argo: 8 november

Als acteur was Ben Affleck jarenlang het lachertje van Hollywood. Als regisseur heeft hij die naam bepaald niet. Na het ijzersterke Gone Baby Gone en het nog beter The Town komt Affleck nu met Argo over een geheime Amerikaanse reddingsmissie. De eerste geluiden zijn goed en ik sluit dan ook niet uit dat Argo uiteindelijk één van de beste films van 2012 zal zijn.

Amour: 15 november

De winnaar van de Gouden Palm 2012. Na in 2010 met Das Weisse Band sloeg Michael Haneke dit jaar weer toe tijdens het Filmfestival van Cannes. Enorm benieuwd of het intieme drama Amour dan eindelijk de eerste Haneke gaat zijn die ook mij verbouwereerd achter laat. Ik hoop het van harte.

Looper: 29 november

Groots aangekondigd als de film die het fenomeen tijdreizen eindelijk eens wetenschappelijk juist aanpakt. Of de film dat waarmaakt kan ik natuurlijk nog niet beoordelen, maar waar de film wel zeker op kan bogen is een topcast. Met Joseph Gorden-Levitt als de tijdreizende huurmoordenaar en Bruce Willis als zijn oudere ik, neemt het vertrouwen in Looper in ieder geval flink toe.

Cloud Atlas: 29 november

Cloud Atlas heeft alles in zich om uit te groeien tot een meesterwerk of een totale mislukking. De zes epische verhalen die zich afspelen in verschillende tijden kunnen resulteren in ruim 160 minuten melodrama waar het valse sentiment van afspat of uitgroeien tot een epische film zoals ze nog maar zelden gemaakt worden. De cast met onder andere Tom Hanks, Hugh Grant en Halle Berry neigt naar het eerste, de regisseurs van dienst (Tom Tykwer en de Wachowski’s) en de ruim vijf minuten durende trailer voorspellen het tweede.

Populaire: 29 november

Bérénice Bejo brak vorig jaar door als de ster in de Franse Oscarwinnaar The Artist. Nu speelt ze de hoofdrol in Populaire, een film over een razendsnelle typiste die meedoet aan een wedstrijd sneltypen. Klinkt niet als een film die hoge ogen gaat gooien, maar daar denkt Harvey Weinstein anders over. De producer die in 2012 met een uitgekiende marketingcampagne het Franse The Artist aan meerdere Oscars hielp. Dat Weinstein ook Populaire al heeft aangekocht voor Amerika doet vermoeden dat hij met deze film dat kunststukje nog eens over wil doen. Reden genoeg om Populaire toch maar in de gaten te houden.

Bonustip

Rise of the Guardians: 28 november

De kerstman, tandenfee, het zandmannetje en de paashaas die samen de strijd aangaan met het kwaad. Het klinkt zo absurd dat ik het hier niet onvermeld wilde laten. Bovendien doen de trailer en de aanwezigheid van Guillermo del Toro als producer vermoeden dat het zelfs wel eens iets kan worden.

Oscartime!

Wie er zondagavond als de grote winnaar van het podium stapt, lijkt nauwelijks meer de vraag. The Artist gaat de Oscaruitreiking met de winst van een stuk of vijf van de gouden beeldjes domineren en de rest moet het doen met de kruimels en kruimeltjes. Toch belooft de Oscaruitreiking een spannende avond te worden. Want wie wordt de beste acteur? Of nog moeilijker te voorspellen, wie gaat er na vanavond voor een jaar door het leven als beste actrice. Daarom toch een voorbeschouwing aan de hand van de tien meest tot de verbeelding sprekende categorieën.

Beste Film:

Zoals gezegd The Artist gaat met deze prijs aan de haal. Volkomen terecht overigens. Een ode aan de stomme film die ontzettend leuke momenten afwisselt met ontroerende scenes die nog lang bijblijven. Een meesterwerkje en een speciale vermelding voor de leukste Jack Russel ter wereld Uggie. Daar kunnen de twee enige overgebleven (verre) outsiders The Descendants en The Help echt niet tegenop.

Verwachte winnaar: The Artist

Gehoopte winnaar: The Artist

Beste Regisseur:

Een ijzersterk bezette categorie waarin het echter gek moet lopen wil de minst bekende naam uit het rijtje, Michel Hazanavicius voor The Artist, er niet met de Oscar vandoor gaan. En daarmee laat hij toch echt (op volgorde van de grootste kans) Woody Allen. Martin Scorsese, Alexander Payne en Terrence Malick achter zich. Wie had dat een jaar geleden durven te voorspellen.

Verwachte winnaar: Michel Hazanavicius

Gehoopte winnaar: Michel Hazanavicius

Beste Mannelijke Hoofdrol:

Niet alle categorieën zijn even voorspelbaar. Bij de beste mannelijke hoofdrol ontbreekt Michael Fassbender en zijn er slechts twee kandidaten voor winst. Maar valt de keuze uiteindelijk op de sympathieke nieuwkomer (Jean Dujardin uit The Artist) of gunnen de leden van de Academy George Clooney eindelijk zijn eerste Oscar. Dat is de grote vraag. Dujardin is licht favoriet maar ik sluit niet uit dat men tegen de peilingen in voor de oudgediende gaat.

Verwachte winnaar: Jean Dujardin

Gehoopte winnaar: Jean Dujardin of Gary Oldman

Beste Vrouwelijke Hoofdrol:

Ook weer zo’n spannende categorie. Dat Meryl Streep deze prijs ging winnen stond volgens menigeen al maanden vast, maar ineens was daar Viola Davis als de belangrijkste uitdaagster. Bij de gokkantoren is de The Help actrice inmiddels zelfs licht favoriet. Ik reken er echter toch op dat de stemmers het na dertig jaar wel weer eens tijd vinden voor La Streep. Mijn persoonlijke favoriet Rooney Mara is helaas kansloos voor de titel van beste actrice.

Verwachte winnaar: Meryl Streep

Gedroomde winnaar: Rooney Mara

Beste Mannelijke Bijrol:

Albert Brooks leek lange tijd de enige uitdager van Christian Plummer te worden. De schok was dan ook groot toen hij bij de nominaties compleet genegeerd werd. Een schande, maar goed nieuws voor Plummer, want de keus wordt zo wel heel erg makkelijk. Christian Plummer gaat op zijn oude dag zowaar een Oscar winnen en het is hem gegund. Al had Nick Nolte hem ook absoluut verdiend.

Verwachte winnaar: Christian Plummer

Gehoopte winnaar: Nick Nolte

Beste Vrouwelijke Bijrol:

Ook hier hoeft niet gewacht te worden tot het bekende ‘and the winner is’ of het soortgelijke ‘and the Oscar goed to’ klinkt. Daaropvolgend zal namelijk zonder twijfel de naam van Octavia Spencer klinken. Een prima winnaar wat mij betreft, al had Jessica Chastain als de nieuwe ster aan het firmament de Oscar op basis van het hele jaar nog ietsjes meer verdiend. Mijn favoriet is ook in deze categorie weer kansloos.

Verwachte winnaar: Octavia Spencer

Gehoopte winnaar: Bérénice Bejo

Best Bewerkte Script:

Wederom een sterk bezette categorie waar de twee minste uitdagers om onbegrijpelijke redenen gaan strijden om de winst. Vermoedelijk zal The Descendants die strijd winnen van het eveneens wat overgewaardeerde Moneyball-script, maar wat mij betreft mogen allebei de scripts nog niet in de schaduw staan van Hugo en Tinker Tailor Soldier Spy.

Verwachte winnaar: The Descendants

Gehoopte winnaar: Tinker Tailor Soldier Spy

Beste Originele Script:

Vermoedelijk het beste script in deze lijst is dat van A Separation. Maar een nominatie is voor het script van een niet Engelstalige film al winst op zich. Daarom zal het hier gaan tussen The Artist en Woody Allens Midnight in Paris. En hoewel The Artist de grote winnaar gaat zijn aan het einde van de avond kon hij het in deze categorie wel eens gaan afleggen tegen de stomme zwart-wit film.

Verwachte winnaar: Midnight in Paris

Gehoopte winnaar: A Separation

Beste Niet Engelstalig Film:

Een volkomen terechte Belgische nominatie in deze categorie voor Rundskop. Toch zal Rundskop kanonnenvoer blijken voor het prachtige A Separation. Die film was al maanden favoriet en dankzij de nominatie voor beste script, kan het niet anders of A Separation wint de Oscar voor beste niet Engelstalige film. En terecht!

Verwachte winnaar: A Separation

Gehoopte winnaar: A Separation

Beste Animatie Film:

Voor het eerst sinds heel lang dat geen enkele Pixar genomineerd is in deze categorie. Heb sowieso slechts één film uit deze categorie gezien. Inhoudelijk kan ik er dus geen zinnig woord over zeggen. Wel is het duidelijk dat Rango deze Oscar gaat ophalen.

Verwachte winnaar: Rango

Gehoopte winnaar: –

Top 10 2011

Het leukste moment van het filmjaar. Het eindejaarslijstje. Na een fikse inhaalslag de laatste weken kan ik alleen maar concluderen dat 2011 een fantastisch filmjaar was. Dat zorgt ervoor dat het samenstellen van dit lijstje een hoog kill your darlings gehalte had. Zo heeft de grootste verrassing van 2011, Rise of the Planet of the Apes de top 10 niet gehaald. Ook andere films die de voorgaande jaren het eindejaarslijst moeiteloos gehaald zouden hebben, zoals Rundskop en The Ides of March, mogen uiteindelijk niet pronken met een plek in de lijst. En zelfs de beste Nederlandse film van het jaar Rabat, haalde de top 10 uiteindelijk niet. Welke films uiteindelijk wel tot de beste 10 van 2011 (alleen films die in 2001 in de bioscoop kwamen) behoren ziet u hieronder.

1. Drive

Daar is die dan. De beste film van 2011. En ondanks dat het top filmjaar was, heb ik niet lang hoeven twijfelen over deze nummer 1. Vanaf de openingsscéne waarin Ryan Gosling onder begeleiding van het nummer Nightcall door de straten van L.A. rijdt was ik verkocht. Drive is een modern meesterwerk dat alles in zich heeft om een ware klassieker te worden. Ryan Gosling speelt de beste rol in zijn nog prille carrieré en regisseur Nicolas Winding Refn maakt optimaal gebruik van licht, kleur, geluid, muziek, slow motions en het nachtelijke Los Angeles en zorgt op die manier voor een ongeëvenaarde sfeerschepping. Op Drive valt kortom helemaal niets aan te merken. Hier kun je alleen maar van genieten!

2. Black Swan

Toen ik de bioscoopzaal begin dit jaar verliet, had ik niet gedacht dat er nog een film in zou slagen om Black Swan van de eindejaarstroon te stoten. Want wat was ik onder de indruk van Black Swan. Natalie Portman verliest zichzelf helemaal in haar rol als ballerina en zet wat mij betreft de beste vrouwenrol ooit neer. Ook de regie is wonderschoon. Aranofsky slaagt er in werkelijkheid en realiteit feilloos door elkaar heen te laten lopen. Het laatste half uur waarin de uiteindelijke balletuitvoering en de meesterlijke muziek samenkomen zorgde bij mij dan ook voor minutenlang durende kippenvel en is wat mij betreft nog steeds het beste half uur film dat ik ooit gezien heb.

3. The Artist

De meest bijzondere film van 2011 was zonder twijfel The Artist. Want wie had aan het begin van het jaar kunnen vermoeden dat een Franse zwart/wit film in deze lijst zou staan? Oh ja, hij is ook nog stom ook. Maar ook anno 2011 blijkt de magie van de woordenloze film nog steeds aan te slaan. Critici liepen weg met de film en ik kan niet anders dan me daarbij aansluiten. De manier waarop Jean Dujardin een filmster neerzet die de overstap van de stomme film naar de geluidsfilm niet overleeft, is groots en het tegenspel van Bérénice Bejo is minstens zo indrukwekkend. Tel daarbij op de fantastische soundtrack en je hebt een weergaloze ode aan het oude Hollywood, die nog steeds door veel te weinig mensen is gezien.

4. Kokuhaku (Confessions)

Met afstand de minst bekende film uit deze eindejaarslijst, maar ook een film die absoluut niet mag ontbreken. Het uitgangspunt waarbij een lerares twee van haar leerlingen verdenkt van de moord op haar dochter, zorgt voor ijzingwekkende scénes in het klaslokaal waarbij niets is wat het lijkt. Toch is het vooral de visuele pracht en praal die na afloop bijblijft. Want wat ziet Confessions er adembenemend mooi uit. Het is doodzonde dat de film zich richting einde wat verliest in de vele plotwendingen, want anders had een notering in mijn top 10 aller tijden er zeker ingezeten. Nu moet Kokuhaku het doen met plek vier in de toplijst van 2011.

5. Warrior

Niet de meest vernieuwende film van 2011. En ook het verhaal over twee broers die elkaar treffen tijdens en vechtsport toernooi kennen we al. Toch is Warrior een blockbuster die de perfectie benadert. De actiescénes zien er geweldig uit, de film slaat niet door in sentiment en het acteerwerk is van absolute topklasse. Vooral Tom Hardy laat maar weer eens nadrukkelijk zien dat hij een acteur is om in de gaten te houden. 

6. A Separation

Meesterwerk dat dankzij het onovertroffen script laat zien hoe de kleinste leugens en misverstanden kunnen lijden tot een conflict van immense proporties. In A Separation is er geen goed en fout en regisseur Asghar Fahradi slaagt er daardoor in om voor een iedere beslissing en ieder personage begrip te kweken. Het maakt van A Separation een eerlijk drama dat extra inhoud krijgt dankzij het uitstekende acteerwerk van de hele cast.

7. Incendies

Film die bijna een jaar geleden op het Filmfestival in Rotterdam aankwam als een mokerslag en ook nu nog nadreunt. De zoektocht van de tweeling Jeanne en Simon door het verleden van hun overleden moeder, op zoek naar hun broer en vader waar ze het bestaan niet van kenden, is even indrukwekkend als pijnlijk. Regisseur Villeneuve slaagt er in om heden en verleden op prachtige wijze in elkaar over te laten vloeien en laat de kijker verbijsterd achter met de ontknoping.

8. Senna

Samen met Muhammed Ali: Through the Eyes of the World de beste sportdocu die ik ken. Het leven van Ayrton Senna is het vertellen dan ook meer dan waard. De medewerking van zijn grote rivaal Alain Prost geeft de docu nog net wat extra’s en de oude beelden van Senna in actie zijn prachtig om terug te zien. Dat het noodlottige ongeluk daar ook bijhoort is logisch en maakt van Senna een extra indrukwekkende ervaring.

9. The Tree of Life

Terence Malick is niet voor iedereen en dat geldt dus ook voor The Tree of Life. Kijkers die houden een duidelijk plot en niet houden van vorm boven inhoud, kunnen The Tree of Life dan ook beter overslaan. Voor alle andere is The Tree of Life een absolute must waarin fantastisch acteerwerk wordt afgewisseld met een overdonderende beeldenpracht en een ontroerend verhaal.

10. Queen: Days of our Lives

Twee documentaires hebben dit jaar de lijst gehaald. De eerste is deze docu over een van de beroemdste bands aller tijden Queen. De film geeft een fascinerend inkijkje in veertig jaar Queen. De verhalen achter de grote hits, het leven van frontman Freddie Mercury en natuurlijk de geweldige muziek alles klopt aan de documentaire.

Recensie: The Artist

Hij stond al in mijn lijstje van niet te missen films maar toen afgelopen donderdag ook nog eens de kranten een ware sterrenregen (nog nooit heb ik een film zo goed besproken zien worden) over The Artist uitstortte, kon ik niet anders dan zo snel mogelijk naar de bioscoop rennen. En wat is alle lof terecht. The Artist is zonder twijfel en met overmacht de beste romantische komedie van het jaar.

Om maar meteen een bekentenis te doen. Ik ben geen groot fan van de stomme film. Buster Keaton kan ik enorm waarderen en een enkele Chaplin is magisch, maar dan hebben we het qua indrukwekkende stomme films wel gehad. Gelukkig is er The Artist. Want wat is deze ode aan de stomme film een pareltje. Lef kan regisseur Michel Hazanavicius niet 0ntzegd worden. Want in deze tijd van 3-D geweld een stomme film uitbrengen die zich afspeelt in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, lijkt op het eerste oog een zelfmoordmissie die wel moet slagen.

Toch weet Hazanavicius vanaf de eerste seconde het gebrek aan woorden om te zetten in een voordeel. Grote rol is daarbij weggelegd voor hoofdrolspeler Jean Dujardin (George Valentin). Hij weet met zijn charisma en innemende glimlach het publiek meteen voor zich te winnen en kreeg op het Filmfestival van Cannes dan ook volkomen terecht de prijs voor beste acteur. Maar ook zijn tegenspeelster Bérénice Bejo (Peppy Miller) spat van het scherm als de nieuwe ster aan het filmfirmament. Vooral de scenes waarin de twee samen te zien zijn stuk voor stuk pareltje. Zoals de eindeloos herhaalde opnames van hun eerste scene samen, waarin de liefde zichtbaar opbloeit.

Dat alles was echter zonder al te veel waarde geweest als niet ook de soundtrack overdonderde. Gelukkig hebben de makers begrepen hoe belangrijk muziek is bij een stomme film. Het repeterende deuntje uit de film blijft ook de uren en dagen na de film in je hoofd rondspoken en ook de andere muziekstukken missen hun uitwerking niet. Hazanavicius weet bovendien ook filmisch indruk te maken. De scene in spiegelbeeld is een pareltje dat je meerdere keren op het verkeerde been zet en het moment waarop hoofdrolspeelster Peppy Miller zichzelf streelt met de jas van haar grote voorbeeld Valentin is onbeschrijfelijk mooi.

Het maakt van The Artist een heerlijke ongecompliceerde film die uitblinkt dankzij het acteerwerk, de uitstekende soundtrack en die nog één extra troef in handen heeft in de vorm van het onafscheidelijke hondje (Uggie) van hoofdrolspeler George Valentin. Gelukkig werd ook hij in Cannes beloond voor zijn hilarische en ontroerende rol met de Palm Dog Award. Korotm Oscars kunnen en mogen The Artist in februari niet ontgaan.

8.9/10