Recensie: Argo (8 november)

Ben Affleck was als acteur bepaald geen hoogvlieger. Als regisseur heeft Affleck wel een smetteloos blazoen. Met Argo vestigt hij zijn status van topregisseur nog maar eens.

De realiteit blijkt vaak opmerkelijker en ongeloofwaardiger dan de werkelijkheid. Want zeg nou zelf, zes ten dode opgeschreven Amerikanen die uit een brandend Iran worden gered door het maken van een nep sciencefiction film, dat klinkt bepaald niet geloofwaardig. Mocht Bill Clinton in 1997 niet hoogstpersoonlijk de details van operatie Argo onthuld hebben, dan had vermoedelijk geen mens de gelijknamige film serieus genomen.

Het geeft meteen een probleem van Argo weer. Het verhaal en ook de afloop zijn al bekend. Dat de film er desondanks in slaagt om de spanning tot een zinderend hoogtepunt te laten oplopen, maakt de prestatie van regisseur en hoofdrolspeler Ben Affleck alleen maar knapper. Dat het Argo lukt om gedurende twee uur te boeien, komt in de eerste plaats door de authentieke sfeersetting.

Affleck keert met Argo namelijk op indrukwekkende wijze dertig jaar teug in de tijd. Straten ogen oud en de jaren tachtig kleding met bijbehorende kapsels en snorren zorgen er voor dat de personages linea recta uit diezelfde jaren tachtig lijken te komen. Daarnaast heeft Affleck zijn basismateriaal goed bestudeerd. Iets wat pas echt opvalt als na afloop van de film de gelijkenis tussen de originele foto’s en de filmbeelden wel erg groot blijken. Als dan ook Jimmy Carter (Amerikaanse president ten tijde van de missie) in de epiloog nog een bijdrage aan de film levert, zit het qua realisme helemaal goed.

Toch is het sterkste punt van Argo zonder twijfel de cast. Die over de gehele lijn meer dan degelijk is en in John Goodman en Alan Arkin zijn uitblinkers kent. Het olijke duo geeft Argo net dat beetje lucht en humor dat het bloedserieuze verhaal nodig heeft. De manier waarop de twee plannen maken voor hun nepfilm zorgt voor een constante glimlach, maar neemt nooit de ernst van de situatie weg. Die ernst komt vooral terug in het tweede deel. Als Argo een paar tandjes bijzet en toewerkt na een zinderende climax. Dat de film daarbij af en toe een loopje neemt met de werkelijkheid, is de film vergeven.

Of Argo uiteindelijk de Oscarfavoriet is die de Amerikaanse recensenten er van maken, is voor ons Nederlanders nog moeilijk te beoordelen. Wel duidelijk is dat Ben Affleck na Gone Baby Gone en The Town met Argo wederom imponeert als regisseur. Het moet dan ook wel heel gek lopen wil Affleck in januari niet op zijn minst een Oscarnominatie voor beste regisseur krijgen.

8.3/10

Top 10 2011

Het leukste moment van het filmjaar. Het eindejaarslijstje. Na een fikse inhaalslag de laatste weken kan ik alleen maar concluderen dat 2011 een fantastisch filmjaar was. Dat zorgt ervoor dat het samenstellen van dit lijstje een hoog kill your darlings gehalte had. Zo heeft de grootste verrassing van 2011, Rise of the Planet of the Apes de top 10 niet gehaald. Ook andere films die de voorgaande jaren het eindejaarslijst moeiteloos gehaald zouden hebben, zoals Rundskop en The Ides of March, mogen uiteindelijk niet pronken met een plek in de lijst. En zelfs de beste Nederlandse film van het jaar Rabat, haalde de top 10 uiteindelijk niet. Welke films uiteindelijk wel tot de beste 10 van 2011 (alleen films die in 2001 in de bioscoop kwamen) behoren ziet u hieronder.

1. Drive

Daar is die dan. De beste film van 2011. En ondanks dat het top filmjaar was, heb ik niet lang hoeven twijfelen over deze nummer 1. Vanaf de openingsscéne waarin Ryan Gosling onder begeleiding van het nummer Nightcall door de straten van L.A. rijdt was ik verkocht. Drive is een modern meesterwerk dat alles in zich heeft om een ware klassieker te worden. Ryan Gosling speelt de beste rol in zijn nog prille carrieré en regisseur Nicolas Winding Refn maakt optimaal gebruik van licht, kleur, geluid, muziek, slow motions en het nachtelijke Los Angeles en zorgt op die manier voor een ongeëvenaarde sfeerschepping. Op Drive valt kortom helemaal niets aan te merken. Hier kun je alleen maar van genieten!

2. Black Swan

Toen ik de bioscoopzaal begin dit jaar verliet, had ik niet gedacht dat er nog een film in zou slagen om Black Swan van de eindejaarstroon te stoten. Want wat was ik onder de indruk van Black Swan. Natalie Portman verliest zichzelf helemaal in haar rol als ballerina en zet wat mij betreft de beste vrouwenrol ooit neer. Ook de regie is wonderschoon. Aranofsky slaagt er in werkelijkheid en realiteit feilloos door elkaar heen te laten lopen. Het laatste half uur waarin de uiteindelijke balletuitvoering en de meesterlijke muziek samenkomen zorgde bij mij dan ook voor minutenlang durende kippenvel en is wat mij betreft nog steeds het beste half uur film dat ik ooit gezien heb.

3. The Artist

De meest bijzondere film van 2011 was zonder twijfel The Artist. Want wie had aan het begin van het jaar kunnen vermoeden dat een Franse zwart/wit film in deze lijst zou staan? Oh ja, hij is ook nog stom ook. Maar ook anno 2011 blijkt de magie van de woordenloze film nog steeds aan te slaan. Critici liepen weg met de film en ik kan niet anders dan me daarbij aansluiten. De manier waarop Jean Dujardin een filmster neerzet die de overstap van de stomme film naar de geluidsfilm niet overleeft, is groots en het tegenspel van Bérénice Bejo is minstens zo indrukwekkend. Tel daarbij op de fantastische soundtrack en je hebt een weergaloze ode aan het oude Hollywood, die nog steeds door veel te weinig mensen is gezien.

4. Kokuhaku (Confessions)

Met afstand de minst bekende film uit deze eindejaarslijst, maar ook een film die absoluut niet mag ontbreken. Het uitgangspunt waarbij een lerares twee van haar leerlingen verdenkt van de moord op haar dochter, zorgt voor ijzingwekkende scénes in het klaslokaal waarbij niets is wat het lijkt. Toch is het vooral de visuele pracht en praal die na afloop bijblijft. Want wat ziet Confessions er adembenemend mooi uit. Het is doodzonde dat de film zich richting einde wat verliest in de vele plotwendingen, want anders had een notering in mijn top 10 aller tijden er zeker ingezeten. Nu moet Kokuhaku het doen met plek vier in de toplijst van 2011.

5. Warrior

Niet de meest vernieuwende film van 2011. En ook het verhaal over twee broers die elkaar treffen tijdens en vechtsport toernooi kennen we al. Toch is Warrior een blockbuster die de perfectie benadert. De actiescénes zien er geweldig uit, de film slaat niet door in sentiment en het acteerwerk is van absolute topklasse. Vooral Tom Hardy laat maar weer eens nadrukkelijk zien dat hij een acteur is om in de gaten te houden. 

6. A Separation

Meesterwerk dat dankzij het onovertroffen script laat zien hoe de kleinste leugens en misverstanden kunnen lijden tot een conflict van immense proporties. In A Separation is er geen goed en fout en regisseur Asghar Fahradi slaagt er daardoor in om voor een iedere beslissing en ieder personage begrip te kweken. Het maakt van A Separation een eerlijk drama dat extra inhoud krijgt dankzij het uitstekende acteerwerk van de hele cast.

7. Incendies

Film die bijna een jaar geleden op het Filmfestival in Rotterdam aankwam als een mokerslag en ook nu nog nadreunt. De zoektocht van de tweeling Jeanne en Simon door het verleden van hun overleden moeder, op zoek naar hun broer en vader waar ze het bestaan niet van kenden, is even indrukwekkend als pijnlijk. Regisseur Villeneuve slaagt er in om heden en verleden op prachtige wijze in elkaar over te laten vloeien en laat de kijker verbijsterd achter met de ontknoping.

8. Senna

Samen met Muhammed Ali: Through the Eyes of the World de beste sportdocu die ik ken. Het leven van Ayrton Senna is het vertellen dan ook meer dan waard. De medewerking van zijn grote rivaal Alain Prost geeft de docu nog net wat extra’s en de oude beelden van Senna in actie zijn prachtig om terug te zien. Dat het noodlottige ongeluk daar ook bijhoort is logisch en maakt van Senna een extra indrukwekkende ervaring.

9. The Tree of Life

Terence Malick is niet voor iedereen en dat geldt dus ook voor The Tree of Life. Kijkers die houden een duidelijk plot en niet houden van vorm boven inhoud, kunnen The Tree of Life dan ook beter overslaan. Voor alle andere is The Tree of Life een absolute must waarin fantastisch acteerwerk wordt afgewisseld met een overdonderende beeldenpracht en een ontroerend verhaal.

10. Queen: Days of our Lives

Twee documentaires hebben dit jaar de lijst gehaald. De eerste is deze docu over een van de beroemdste bands aller tijden Queen. De film geeft een fascinerend inkijkje in veertig jaar Queen. De verhalen achter de grote hits, het leven van frontman Freddie Mercury en natuurlijk de geweldige muziek alles klopt aan de documentaire.