Recensie: Argo (8 november)

Ben Affleck was als acteur bepaald geen hoogvlieger. Als regisseur heeft Affleck wel een smetteloos blazoen. Met Argo vestigt hij zijn status van topregisseur nog maar eens.

De realiteit blijkt vaak opmerkelijker en ongeloofwaardiger dan de werkelijkheid. Want zeg nou zelf, zes ten dode opgeschreven Amerikanen die uit een brandend Iran worden gered door het maken van een nep sciencefiction film, dat klinkt bepaald niet geloofwaardig. Mocht Bill Clinton in 1997 niet hoogstpersoonlijk de details van operatie Argo onthuld hebben, dan had vermoedelijk geen mens de gelijknamige film serieus genomen.

Het geeft meteen een probleem van Argo weer. Het verhaal en ook de afloop zijn al bekend. Dat de film er desondanks in slaagt om de spanning tot een zinderend hoogtepunt te laten oplopen, maakt de prestatie van regisseur en hoofdrolspeler Ben Affleck alleen maar knapper. Dat het Argo lukt om gedurende twee uur te boeien, komt in de eerste plaats door de authentieke sfeersetting.

Affleck keert met Argo namelijk op indrukwekkende wijze dertig jaar teug in de tijd. Straten ogen oud en de jaren tachtig kleding met bijbehorende kapsels en snorren zorgen er voor dat de personages linea recta uit diezelfde jaren tachtig lijken te komen. Daarnaast heeft Affleck zijn basismateriaal goed bestudeerd. Iets wat pas echt opvalt als na afloop van de film de gelijkenis tussen de originele foto’s en de filmbeelden wel erg groot blijken. Als dan ook Jimmy Carter (Amerikaanse president ten tijde van de missie) in de epiloog nog een bijdrage aan de film levert, zit het qua realisme helemaal goed.

Toch is het sterkste punt van Argo zonder twijfel de cast. Die over de gehele lijn meer dan degelijk is en in John Goodman en Alan Arkin zijn uitblinkers kent. Het olijke duo geeft Argo net dat beetje lucht en humor dat het bloedserieuze verhaal nodig heeft. De manier waarop de twee plannen maken voor hun nepfilm zorgt voor een constante glimlach, maar neemt nooit de ernst van de situatie weg. Die ernst komt vooral terug in het tweede deel. Als Argo een paar tandjes bijzet en toewerkt na een zinderende climax. Dat de film daarbij af en toe een loopje neemt met de werkelijkheid, is de film vergeven.

Of Argo uiteindelijk de Oscarfavoriet is die de Amerikaanse recensenten er van maken, is voor ons Nederlanders nog moeilijk te beoordelen. Wel duidelijk is dat Ben Affleck na Gone Baby Gone en The Town met Argo wederom imponeert als regisseur. Het moet dan ook wel heel gek lopen wil Affleck in januari niet op zijn minst een Oscarnominatie voor beste regisseur krijgen.

8.3/10