Recensie: The Hobbit: An Unexpected Journey (12 december)

De erfenis die Lord of the Rings naliet was immens. The Hobbit: An Unexpected Journey bezwijkt daar in het eerste deel onder. Gelukkig krabbelt The Hobbit uiteindelijk toch op.

Een literair meesterwerk tegenover een kinderboek. Het is in een notendop het verschil tussen The Lord of the Rings en The Hobbit. Althans als het op de boeken aankomt. Maar het is een verschil dat ook duidelijk terug is te zien in de films. Want waar in The Lord of the Rings het gevaar constant op de loer lag en de film serieus van toon bleek, is The Hobbit –over een groep dwergen die samen met de oude bekende Bilbo Baggins de strijd aangaan met een draak- een vele luchtigere en meer op humor gerichte film.

Het is in de ook meteen het grootste probleem van The Hobbit. De films is te grappig en te lollig. Vooral de dertien hoofdrolspelers vallen genadeloos door de mand. De scene waarin de dertien dwergen worden geïntroduceerd is zelfs zo infantiel en lollig dat de eindeloos durende scene alleen, al een vol punt aftrek zou rechtvaardigen.

Nu zijn de dertien dwergen sowieso het zwakste punt van The Hobbit. Meeleven met de dwergen is zelfs praktisch onmogelijk. Daarvoor zijn de personages te slecht en eendimensionaal uitgewerkt. Enkel de grote leider Thorin Oakenshield weet iets van empathie op te roepen, wat er met de rest gebeurt kan je als kijker weinig schelen. Daarnaast zorgen de dertien er met hun grappen en grollen voor dat iedere vorm van spanning en gevaar ontbreekt. Het maakt van The Hobbit een film die in de beginfase meer weg heeft van een padvinderstocht dan van een levensgevaarlijke reis waarbij het gevaar in vorm van trollen, orcs en zelfs een draak op de loer ligt.

Tot zover de niet malse kritiek op de beginfase en het dwergengilde. Toch weet The Hobbit de kijker na het teleurstellende begin voor zich te winnen en keert bij momenten zelfs de magie van weleer terug. Omslagpunt daarbij is de samenkomst tussen de oudgedienden Saruman, Gandalf, Galadriel en Elrond in Rivendel. De toon van de film wordt serieuzer, de dreiging reëler en de dwergen krijgen minder tijd op grappig te doen. Als dan ook Gollum nog terugkeert en in één van de beste scènes uit The Hobbit de confrontatie aangaat met Bilbo Baggins begint de herinnering aan het eerste deel zelfs enigszins te vervagen.

Grote complimenten daarbij voor Martin Freeman. De acteur die tot dusverre vooral bekend was van de serie The Office en als hulpje van Sherlock Holmes in de briljante BBC-serie Sherlock, is absoluut het hoogtepunt van de film. Freeman vertolkt de tegen wil en dank tot avonturier uitgroeiende Bilbo op weergaloze wijze en zorgt met zijn hoofdrol voor het enige punt waarop The Hobbit zijn illustere voorganger echt overklast.

Toch is het niet alleen Bilbo die ervoor zorgt dat in het tweede deel het oude Lord of the Rings gevoel weer bij vlagen terugkeert. De film ziet er adembenemend mooi uit, de bekende muziek zorgt een aantal keer voor kippenvel en ook Ian McKellen als Gandalf is weer volledig in zijn element. Tot slot verdient ook Peter Jackson lof. In de spectaculaire actiescènes onder de grond toont hij zijn ware vakmanschap maar ook in de al eerder genoemde ontmoeting tussen Bilbo en Gollum laat hij zijn kwaliteiten zien. Op prachtige wijze neemt hij daar de tijd om zijn personages uit te diepen en echt tot leven te wekken.

Het moge duidelijk zijn. De lat lag hoog, heel hoog na The Lord of the Rings trilogie. Peter Jackson zette met die reeks de standaard voor het fantasygenre en niemand had het hem kwalijk genomen als hij met de elf Oscars op zak de deur naar Midden-Aarde had dichtgetrokken. Toch durfde Peter Jackson het aan om terug te keren naar de plek die hem wereldfaam bezorgde. Alleen dat lef verdient al een compliment. Het levert niet de gedroomde opvolger op, maar toch biedt het tweede deel hoop. Hoop op een groots vervolg. Tenzij die kleine dwergen wederom roet in het eten gooien.

7.2/10

Filmtips december: De vijf films die je niet mag missen!

De feestmaand is aanstaande. Een mooie gelegenheid om massaal films cadeau te doen, maar vergeet ook de bioscoop deze maand niet te bezoeken. Er komt in december namelijk weer meer dan voldoende moois uit. Hier de vijf films die je niet mag missen in december. Zoals gebruikelijk op volgorde van uitkomen.

The Hobbit: An Unexpected Journey: 13 december

Peter Jackson keert na bijna tien jaar terug naar midden aarde. Zonder twijfel één van de allergrootste bioscoopreleases van 2012. Ik blijf een beetje huiverig vanwege de geplande drie delen maar het weerzien met Gandalf en consorten en het vertrouwen in Peter Jackson winnen het van de twijfels. Ik kan niet wachten!

Ernest et Célestine: 13 december

Familiefilm die op het Cinekid festival met zowel de publieks- en juryprijs aan de haal ging. De Franse film gebaseerd op de Belgische kinderboeken over de onwaarschijnlijke vriendschap tussen een muis en een beer, kreeg bovendien veel lof voor de prachtige animatiestijl.

Seven Psychopaths: 13 december

Absurdistische film over de kidnapping van een hond die volledig uit de hand loopt. De uitstekende cast met onder meer Colin Farrell, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Tom Waits en Christopher Walken en de wetenschap dat Seven Psychopaths uit de koker komt van de mannen die eerder In Bruges maakten, belooft veel goeds.

The Broken Circle Breakdown: 13 december

Felix van Groeningen maakte eerder Steve + Sky en De Helaasheid der Dingen en dat is sowieso al reden genoeg om zijn volgende film in deze lijst op te nemen. The Broken Circle Breakdown belooft weer een zwaar en rauw drama van topkwaliteit te worden, zoals eigenlijk alleen de Belgen die maken.

Life of Pi: 20 december

Kitch of kunst? Welke kant Life of Pi gaat uitslaan durf ik nog niet te stellen. De trailer ziet er in ieder geval adembenemend mooi uit en ook regisseur Ang Lee verdien absoluut het voordeel van de twijfel. Blijft over de vraag of Life of Pi -over een 16-jarige jongen die na een schipbreuk in een reddingssloep eindigt met een hyena, zebra en tijger- het houdt bij prachtige beelden of dat de film ook qua drama nog iets te bieden heeft.

Recensie: Sherlock (BBC 2012 – Season 2)

1: Sherlock – A Scandal in Belgravia 

De BBC startte vorig jaar met een driedelige moderne bewerking van de Sherlock Holmes verhalen. Het oude personage vertaald naar het moderne London in een wereld vol mobiele telefoons. Het bleek een gouden zet, die bovenal smaakte naar meer. Ruim een jaar later is Sherlock terug en het was het wachten waard. De eerste aflevering van het -wederom driedelige- tweede seizoen is vermoedelijk het beste wat ik ooit op seriegebied gezien heb.

Neem alleen al de locatie. Het moderne en drukke London is een personage op zich waarin Holmes opvallend goed past.  Ook de subtiel gebruikte maar ijzersterke soundtrack blijft een genot om naar te luisteren. Wat ook niet is veranderd: Benedict Cumberbatch is wederom subliem als de irritante, arrogante maar immer charmante Holmes. Aartsvijand Moriarty krijgt ook wat meer screentime maar het is Lara Pulver als Irene Adler die van het scherm spat. De krachtmetingen in intelligentie tussen Holmes en Adler zijn zinderend en de manier waarop ze elkaar verbaal steeds weer te slim af zijn, komt voort uit een razend knap staaltje schrijf- en acteerwerk. Het lijkt bijna onmogelijk maar hopelijk kan de rest van het seizoen ook maar enigzins in de buurt komen van A Scandal in Belgravia.

2: Sherlock – The Hounds of Baskerville

“I knew what effect it had on a superior mind, so I needed to try it on a average one.” 

Sherlock Holmes en zijn heerlijk oneliners, alleen daarom al is deze serie meer dan de moeite waard. Maar eerlijk is eerlijk, zoals ik al een beetje vreesde, A Scandal in Belgravia evenaren zit er helaas niet in. Nu is The Hounds of Baskerville ook een verhaal dat zich moeilijk naar deze moderne tijd laat vertalen. Het beroemdste Sherlock Holmes boek over het beest in de bossen dat mensen verschuurt vertelt een universeel verhaal,  maar ook een verhaal waar de moderne technieken weinig aan toevoegen. Daarnaast mist deze tweede aflevering tegengewicht. Werd Sherlock in A Scandal in Belgravia nog tot het uiterste getest door Irene Adler, deze week blijft een dergelijke confrontatie uit.

Maar ondanks deze minpuntjes ook nu weer vooral heel veel lof, want wat is deze serie verschrikkelijk goed. Benedict Cumberbatch als Sherlock en Martin Freeman als Watson, het blijft een ongeëvenaard duo. Zeker nu Watson in The Hounds of Baskerville veel nadrukkelijker aanwezig is en Holmes te kampen krijgt met twijfel. Een geslaagde afwisseling van de vertrouwde rollen die gelukkig wel maar eenmalig bleek. Maar ook de manier waarop de makers de zware taak op zich hebben genomen om The Hounds of Baskerville naar 2012 te halen (er meer over zeggen zou het een en ander verpesten) verdient bewondering. Ook The Hounds of the Baskerville was kortom weer topvermaak. Nu maar hopen dat de confrontatie met aartsvijand Moriarty een gedenkwaardige afsluiter van seizoen twee wordt.

3. Sherlock – The Reichenbach Fall

Moriarty! De confrontatie tussen de twee aartsvijanden Sherlock en Moriarty, eindelijk was het zover. En het is moeilijk om niet in superlatieven te vervallen. Want vanaf de allereerste John Watson-zin: “My best friend, Sherlock Holmes……. is dead,” tot aan het allerlaatste shot, er valt werkelijk niets op The Reichenbach Fall aan te merken. Sterkste punt is zonder twijfel de aanwezigheid van Moriarty. Wat een meesterlijk personage. Andrew Scott is weergaloos als de briljante maniak en de scene waarin hij inbreekt in de Tower of London -onder begeleiding van Nina Simone’s Sinner Man- is niets minder dan fantastisch.  

Toch zijn het vooral de confrontaties tussen Sherlock Holems en Jim Moriarty die bijblijven. De manier waarop het duo elkaar, onder het genot van een kopje thee, de loef probeert af te steken met geestige vindingrijkheden en raadseltjes, bezorgt je een constante grijns die tijdens het kijken van Sherlock sowieso maar moeilijk van je gezicht verdwijnt. Als dan ook de grande finale niet teleurstelt dan kun je maar één ding doen. Een diepe buiging maken voor de makers en cast van Sherlock. Want als dit tweede Sherlock seizoen iets heeft bewezen, dan is het wel dat het personage Sherlock Holmes nog steeds opnieuw uitgevonden kan worden. Voor mij heeft Sherlock op seriegebied een nieuwe standaard gezet en het genre naar een hoger plan getild. En ik reken er eigenlijk niet op dat hier de komende jaren nog iets of iemand overheen komt.

A Scandal in Belgravia: 9.6/10

The Hounds of Baskerville: 8.4/10

The Reichenbach Fall: 9.7/10