Filmtip van de week: Let the Right One In

Een verademing tussen al het vampiergeweld dat de de laatste jaren de bioscopen overspoelt. Let the Right One In is een fascinerende mix van een jeugddrama, coming of age- en horrorfilm. Het zijn vooral de afstandelijke manier van filmen, het acteerwerk van de kinderen en de sfeervolle setting  die Let the Right One In haar kracht geeft. Dat de film in Nederland werd uitgeroepen tot de beste film van 2009 was enigszins overdreven maar een aanrader is Let the Right One In zeker.

Let the Right One In (vrijdag 30 november, 20.40 uur, Canvas)

Let Me In

Slechts twee jaar nadat het Zweedse pareltje Let the Right One In in de bioscopen verscheen, is de Amerikaanse remake er al. Het moet wel bijna een record zijn. Vooraf was een gezonde dosis scepsis dan ook op zijn plaats. Maar naar het zien van Let Me In blijft er maar weinig van die twijfel over.

Opvallendste aan Let Me In is zonder twijfel hoe akelig trouw de film aan het origineel blijft. Het gruwelijke en tegelijkertijd ontroerende verhaal over de vriendschap tussen een vampier en een twaaljarige jongen kent exact dezelfde opbouw als de Zweedse voorganger. Sterker nog, een groot deel van de scénes zijn qua setting en verloop exacte kopieën van Let the Right One In, alleen dan met andere acteurs. En laat dat nu net één van de weinige punten zijn, waarop Let Me In haar veelbekroonde voorganger nipt de baas is. Kodi Smit-McPhee (Owen) en Chloe Moretz (Abby) leveren topprestaties als de twee eenlingen die naar vriendschap hunkeren. Vooral Moretz weet prachtig de balans te bewaren tussen het twaalfjarige meisje enerzijds en de wijzere, oudere vampier in haar aan de andere kant.

Daarnaast trapt Let Me In niet in de valkuil om zwart wit te worden. De film kent buiten de drie pestende klasgenootjes geen alleen maar goede of foute karakters. De impact van Let Me In wordt er alleen maar groter door. De hoofdrolspelers doen afschuwelijke dingen die toch begrip oproepen. En de personages die het einde van de film niet halen, zijn niet irritant, dom of slecht zoals zo vaak in horrorfilms. Maar zijn gewone mensen van vlees en bloed, die enkel op het verkeerde moment op de verkeerde plek zijn. Het zorgt voor een prachtig dilemma waarbij iedere kijker anders partij zal kiezen.

Dat Let Me In uiteindelijk zo trouw blijft aan het orgineel is meteen de grootste kwaliteit als ook het grootste manco van de film. Het origineel is qua plot en thematiek zo sterk dat ook Let Me In op deze punten uitstekend scoort. Door Let the Right One In echter letterlijk te kopieren, voegt deze remake -buiten de uitstekende hoofdrolspelers-  niets toe aan het origineel. Het maakt van Let Me In een uitstekende film, maar voor degene die het origineel gezien hebben ook een totaal overbodige.

7.5/10