Recensie: The Hobbit: An Unexpected Journey (12 december)

De erfenis die Lord of the Rings naliet was immens. The Hobbit: An Unexpected Journey bezwijkt daar in het eerste deel onder. Gelukkig krabbelt The Hobbit uiteindelijk toch op.

Een literair meesterwerk tegenover een kinderboek. Het is in een notendop het verschil tussen The Lord of the Rings en The Hobbit. Althans als het op de boeken aankomt. Maar het is een verschil dat ook duidelijk terug is te zien in de films. Want waar in The Lord of the Rings het gevaar constant op de loer lag en de film serieus van toon bleek, is The Hobbit –over een groep dwergen die samen met de oude bekende Bilbo Baggins de strijd aangaan met een draak- een vele luchtigere en meer op humor gerichte film.

Het is in de ook meteen het grootste probleem van The Hobbit. De films is te grappig en te lollig. Vooral de dertien hoofdrolspelers vallen genadeloos door de mand. De scene waarin de dertien dwergen worden geïntroduceerd is zelfs zo infantiel en lollig dat de eindeloos durende scene alleen, al een vol punt aftrek zou rechtvaardigen.

Nu zijn de dertien dwergen sowieso het zwakste punt van The Hobbit. Meeleven met de dwergen is zelfs praktisch onmogelijk. Daarvoor zijn de personages te slecht en eendimensionaal uitgewerkt. Enkel de grote leider Thorin Oakenshield weet iets van empathie op te roepen, wat er met de rest gebeurt kan je als kijker weinig schelen. Daarnaast zorgen de dertien er met hun grappen en grollen voor dat iedere vorm van spanning en gevaar ontbreekt. Het maakt van The Hobbit een film die in de beginfase meer weg heeft van een padvinderstocht dan van een levensgevaarlijke reis waarbij het gevaar in vorm van trollen, orcs en zelfs een draak op de loer ligt.

Tot zover de niet malse kritiek op de beginfase en het dwergengilde. Toch weet The Hobbit de kijker na het teleurstellende begin voor zich te winnen en keert bij momenten zelfs de magie van weleer terug. Omslagpunt daarbij is de samenkomst tussen de oudgedienden Saruman, Gandalf, Galadriel en Elrond in Rivendel. De toon van de film wordt serieuzer, de dreiging reëler en de dwergen krijgen minder tijd op grappig te doen. Als dan ook Gollum nog terugkeert en in één van de beste scènes uit The Hobbit de confrontatie aangaat met Bilbo Baggins begint de herinnering aan het eerste deel zelfs enigszins te vervagen.

Grote complimenten daarbij voor Martin Freeman. De acteur die tot dusverre vooral bekend was van de serie The Office en als hulpje van Sherlock Holmes in de briljante BBC-serie Sherlock, is absoluut het hoogtepunt van de film. Freeman vertolkt de tegen wil en dank tot avonturier uitgroeiende Bilbo op weergaloze wijze en zorgt met zijn hoofdrol voor het enige punt waarop The Hobbit zijn illustere voorganger echt overklast.

Toch is het niet alleen Bilbo die ervoor zorgt dat in het tweede deel het oude Lord of the Rings gevoel weer bij vlagen terugkeert. De film ziet er adembenemend mooi uit, de bekende muziek zorgt een aantal keer voor kippenvel en ook Ian McKellen als Gandalf is weer volledig in zijn element. Tot slot verdient ook Peter Jackson lof. In de spectaculaire actiescènes onder de grond toont hij zijn ware vakmanschap maar ook in de al eerder genoemde ontmoeting tussen Bilbo en Gollum laat hij zijn kwaliteiten zien. Op prachtige wijze neemt hij daar de tijd om zijn personages uit te diepen en echt tot leven te wekken.

Het moge duidelijk zijn. De lat lag hoog, heel hoog na The Lord of the Rings trilogie. Peter Jackson zette met die reeks de standaard voor het fantasygenre en niemand had het hem kwalijk genomen als hij met de elf Oscars op zak de deur naar Midden-Aarde had dichtgetrokken. Toch durfde Peter Jackson het aan om terug te keren naar de plek die hem wereldfaam bezorgde. Alleen dat lef verdient al een compliment. Het levert niet de gedroomde opvolger op, maar toch biedt het tweede deel hoop. Hoop op een groots vervolg. Tenzij die kleine dwergen wederom roet in het eten gooien.

7.2/10

Recensie: The Killing 3 (Forbrydelsen III)

Sarah Lund is terug. Na de moord op Nanna Birk Larsen en de nasleep van een onfrisse militaire missie in Afghanistan, komt de Deense speurneus ditmaal midden in de wereld van de Deense multinationals terecht. Overbodig om te zeggen dat ook dit keer het wachten op een volgende aflevering een ware marteling is.

Een man die de gangen van een verlaten boorschip doorrent om te ontsnappen aan zijn mysterieuze belager. De camera die steeds weer een hoek omgaat, de kijker in spanning achterlatend wat er in de volgende gang te zijn. Het is de openingsscène van The Killing 3 en blijft de grote charme van de serie. Die ondraaglijke spanning die alsmaar verder wordt opgevoerd. Eindigend in een cliffhanger die -begeleid door het inmiddels bekende deuntje- alweer doet verlangen naar de volgende aflevering. De makers van The Killing beheersen het als de beste en The Killing 3 overklast op dat vlak zelfs het eerste seizoen.

Allereerst dankzij het scenario en de sfeerschepping. De schrijvers van The Killing laten wederom op imponerende wijze meerdere verhaallijnen in elkaar overlopen. De kijker altijd gissend achterlatend hoe een ontvoering, meerdere moorden en de politieke strijd om het premierschap nu exact in elkaar zullen vallen. Het is die overlap en de daarbij horende twijfel in combinatie met het gure en onheilspellende Denemarken en de Scandinavische somberheid die The Killing 3 haar ongekende spanning en sfeer meegeeft.

In The Killing 3 draait het om de ontvoering van Emilie Zeuthen. De dochter van de Deense CEO Robert Zeuthen. Zij wordt gekidnapt net nadat de kranten vol staan met het nieuws dat het miljardenbedrijf van Zeuthen vanwege de financiële crisis wil verhuizen naar Azië. Een nieuwtje dat ook de zittende premier in een lastig parket brengt, omdat hij zijn lot heeft verbonden aan het behoud van de werkgelegenheid. Als dan ook nog drie mannen op een bijna verlaten boorschip het leven laten en een oude moordzaak opduikt, kan Sarah Lund aan haar puzzel beginnen.

Het moge duidelijk zijn, veel is vertrouwd in The Killing 3. Moord, doodslag, Sarah Lund en een familie onder emotionele hoogspanning, het zijn elementen die wel al kennen uit eerdere seizoenen. Ook de politieke strijd speelt weer een nadrukkelijke rol in deze derde Killing en met Lennart Brix heeft Sarah Lund nog steeds dezelfde baas. Het is ook het enige puntje van kritiek dat je op dit laatste seizoen van The Killing kunt hebben. De makers vallen –vooral in de slotfase- teveel terug op in het verleden bewandelde paden. Toch zou je The Killing 3 tekort doen door het een goed gelukte herhalingsoefening te noemen.

Neem alleen al de verandering die Sarah Lund zelf doormaakt. De detective in haar bekende wollen trui, die door haar obsessieve manier van werken haar familie en sociale leven zwaar verwaarloost. Een iconisch personage -gespeeld door de wederom sublieme Sofie Gråbøl- dat behoort tot de beste vrouwelijke hoofdrollen ooit. In dit derde seizoen is het niet de kijker die zich stoort aan haar asociale gedrag, maar het is Lund zelf die doorheeft dat er iets moet veranderen. Zelfs als dat betekent dat ze het door haar geliefde speurwerk vaarwel moet zeggen. Een switch die je als kijker begrijpt en de hoofdrolspeelster zelfs gunt, totdat duidelijk wordt welke invloed de verandering op haar werk heeft.

Want Lund is nog steeds de koppig einzelgänger die zich niets aantrekt van collega’s of meerderen. Gecombineerd met haar sores thuis blijkt dat al snel een levensgevaarlijke combinatie. Lund mag dan ook blij zijn dat ze tijdens het onderzoek hulp krijgt van twee mannen. Allereerst het talentvolle broekie Asbjørn Juncker die vanuit de provincie eindelijk aan het echte werk mag beginnen en Mathias Borch (Nikolaj Lie Kaas) een ervaren agent van het DSIS (Department of Homeland Security) met wie Sarah Lund al een geschiedenis heeft.

Vooral die laatste is een absolute aanwinst voor de serie. De in eigen land veelgeprezen Lie Kaas imponeerde in het verleden al in meesterwerkjes als Open Hearts en Reconstruction en overtuigt –ondanks dat zijn personage het minst uitgediept wordt- ook in The Killing 3. Vooral zijn scenes samen met Sofie Gråbøl zijn regelmatig ijzersterk. Maar daar houdt het uitstekende acteerwerk niet op. Ook Olaf Johannessen als premierskandidaat Kristian Kamper en Anders W. Berthelsen en Helle Fagralid als de ouders van het ontvoerde meisje, leveren niets minder dan topprestaties waardoor de subplots altijd blijven boeien.

Kortom, niets dan lof voor dit derde seizoen van The Killing. Daar komt nog bij dat het hier om het laatste seizoen gaat. Het geeft de serie een extra dimensie die de spanning nog eens verder opvoert. Al is het maar omdat je, je als kijker toch vanaf de allereerste seconde de vraag stelt of Sarah Lund een lang-en-gelukkig leven tegemoet gaat, of dat de makers een ander, meer naargeestig einde, voor haar in petto hebben. Het antwoord daarop zult u zelf moeten achterhalen.

Op het slot in zijn algemeenheid valt wel het een en ander aan te merken. Het is slordig, ongeloofwaardig en bepaalde wendingen zijn simpelweg te abrupt. Daarmee doet The Killing 3 zichzelf tekort. Het is ook de reden dat het slotseizoen ondanks de talloze pluspunten als geheel het niveau van het eerste seizoen uiteindelijk niet haalt. Wel mogen we gerust concluderen dat The Killing reeks met The Killing 3 stopt op een hoogtepunt. Een voornemen dat vele filmreeksen en series zich in het verleden maakten, maar waar er maar weinig in slaagden. The Killing wel en dat is een prestatie op zich. Het is het waardige en grootse slot dat een serie die qua spanning op eenzame hoogte staat verdient. En één ding is zeker, je nagels hoef je na The Killing 3 niet meer te knippen.

8.2/10

Recensie: The Bridge

Recensie: Borgen

Recensie: Borgen 2

Recensie: Boardwalk Empire (Seizoen 3)

Nucky Thompson die het vuile werk dit keer niet liet opknappen maar zelf de trekker overhaalde. De dood van Jimmy Darmody was het klapstuk van het tweede Boardwalk Empire-seizoen. Grote vraag in seizoen drie: Wie wordt de nieuwe aartsvijand van Nucky Thompson?

Het is altijd een risico om één van je hoofdrolspelers voortijdig uit de serie te schrijven. Zeker als dat personage één van de weinigen is die niet in een hokje te plaatsen valt. Moeiteloos wist Michael Pitt met Jimmy Darmody een personage te creëren dat zich op het schemergebied van de sympathie bevond. Onervaren en laverend tussen een kille moordenaar en onbegrepen oorlogsveteraan. Zijn dood is derhalve een groot gemis al opent het einde van Darmody de deur voor een nieuwe groep maffioso van stand.

Belangrijkste nieuwe uitdager is zonder twijfel Gyp Rosetti. Een flamboyante, lichtgeraakte man die er vreemde hobby’s op nahoudt en bovenal hecht aan respect. En dat is nu net wat hij naar zijn zin te weinig krijgt. Want in het derde seizoen van Boardwalk Empire zit Nucky Thompson (Steve Buscemi) weer vast op zijn troon. Hij is de man die alles bepaalt en dat -door schade en schande wijs geworden- met beduidend minder compassie en respect doet dan voorheen.

Het is ook meteen de meest interessante wending in dit derde seizoen. Nucky Thompson was altijd al een keiharde crimineel, maar te zien kregen we dat niet. Wat dat betreft was het slot van het tweede seizoen een voorbode. Gedurende het derde seizoen ruilt Thompsen met regelmaat het masker van sympathieke crimineel in voor dat van de meedogenloze. Een broodnodige verandering bovendien, want op andere vlakken stagneert het leven op de Boardwalk.

Met name een aantal voorheen interessante bijpersonages begint te verpieteren. Zo is de kruistocht van Nucky Thompson’s vrouw Margaret om het zelfbewustzijn bij vrouwen te vergroten een uiterst moeizaam subplot dat niets toevoegt aan de serie. Ook de aanwezigheid van Nelson Van Alden begint dankzij een gebrek aan ontwikkeling steeds meer irritatie op te roepen. En omdat ook de verliefdheid van Nucky Thompson voor theaterdame Miss Kent en Gillian Darmody’s zoektocht naar een dubbelganger voor haar zoon, Boardwalk Empire weinig goeds brengen, veranderen veel bijpersonages gedurende het derde seizoen in hinderlijke onderbrekingen.

Dit alles moet goedgemaakt worden door de nieuwe ster aan het misdaadfirmament Gyp Rosetti. Hij slaagt daar behoorlijk in al lijkt het er lange tijd op dat de impulsieve Rosetti nauwelijks een bedreiging vormt voor de meer berekenende Thompson. Toch is het wel de tweestrijd om de macht en de drank tussen Rosetti en Thompson die Boardwalk Empire gedurende het derde seizoen interessant houdt. Dat en Richard Harrow. Éen van de weinigen bijrollen die wel blijft boeien. Jack Huston weet met zijn weinig uitbundige spel van de verminkte oud-leger man een steeds mysterieuzer en kleurrijker personage te maken. Bovendien blinkt de serie visueel nog steeds uit. De aankleding, setting en decors blijven een lust voor het oog en ook het acteerwerk van de hoofdrolspelers -Steve Buscemi voorop- is wederom meer dan voortreffelijk.

Deze positieve punten kunnen echter niet verbloemen dat het derde Boardwalk Empire seizoen voelt als een tussendoortje. De serie mist lange tijd de urgentie die de eerste twee seizoenen wel hadden. Pas in de laatste vier afleveringen van het derde seizoen, weet de serie de kijker dankzij een vernietigende knal weer helemaal voor zich te winnen. Dat Boardwalk Empire met het slot nog veel van de geleden schade herstelt, neemt niet weg dat het niveau veel te laat wordt opgeschroefd om van een memorabel seizoen te spreken. Laten we echter hopen dat het slechts de stilte voor de spreekwoordelijke storm blijkt. De voortekenen zijn alvast goed nu Al Capone En Arnold Rothstein zich eindelijk in de strijd om Atlantic City mengen.

7.5/10

Recensie: Cloud Atlas (29 november)

Zes verschillende verhalen in zes verschillende tijden, geregisseerd door drie verschillende regisseurs met acteurs en actrices die soms wel zes verschillende rollen spelen. Cloud Atlas een ambitieus project noemen is een understatement. Helaas gaat de film ook ten onder aan zijn eigen ambitie.

Af en toe gaat het goed. Zoals bij Lord of the Rings. Een boek dat onverfilmbaar zou zijn, maar uiteindelijk toch de hele wereld verbouwereerd achterlaat. Ook het in 2004 verschenen boek Cloud Atlas werd jarenlang als onverfilmbaar gezien. Zelfs schrijver David Mitchell geloofde lange tijd niet in een verfilming. Anno 2012 is hij er dan toch. Cloud Atlas de film. Helaas blijkt Cloud Atlas inderdaad zo onverfilmbaar als werd gevreesd.

Het grote probleem van Cloud Atlas zit hem in de basis. Het idee om de zes verschillende verhalen door elkaar heen te vertellen, klinkt goed maar brengt een aantal onoverkomelijke problemen met zich mee. Het belangrijkste: de binding met de personages ontbreekt. Cloud Atlas geeft je niet de tijd om mee te leven met de jonge componist die de wereld wil verbazen of de journaliste uit een ander verhaal die onderzoek doet naar een moord. Simpelweg omdat net op het moment dat je het verhaal wordt ingezogen, de overstap wordt gemaakt naar een andere vertelling.

Daar komt nog eens bij dat de keuze om de acteurs en actrices meerdere rollen te laten spelen ook niet goed uitpakt. Hoe sympathiek het idee ook is, in de praktijk leidt het vooral af. De verkleedpartijen worden alsmaar gekker waardoor menig personage verandert in een karikatuur in plaats van een protagonist van vlees en bloed. Een gevoel dat hoofdrolspelers als Tom Hanks en Halle Berry helaas ook niet weg kunnen nemen.

Toch is lang niet alles slecht aan Cloud Atlas. De schakelingen tussen het heden, de toekomst en het verleden verlopen regelmatig op bijna kunstzinnige wijze en lopen naadloos in elkaar over. Ook de voortdurende aanwezige muziek mag er zijn en ondanks de lange speelduur (172 minuten) verveelt de film geen moment. Dat is echter niet genoeg. Cloud Atlas was jarenlang onverfilmbaar en nu de film er dan is, kan er eigenlijk maar één conclusie getrokken worden. Cloud Atlas is inderdaad onverfilmbaar.

5.8/10

Filmtip van de week: Let the Right One In

Een verademing tussen al het vampiergeweld dat de de laatste jaren de bioscopen overspoelt. Let the Right One In is een fascinerende mix van een jeugddrama, coming of age- en horrorfilm. Het zijn vooral de afstandelijke manier van filmen, het acteerwerk van de kinderen en de sfeervolle setting  die Let the Right One In haar kracht geeft. Dat de film in Nederland werd uitgeroepen tot de beste film van 2009 was enigszins overdreven maar een aanrader is Let the Right One In zeker.

Let the Right One In (vrijdag 30 november, 20.40 uur, Canvas)

Recensie: Looper (29 november)

Film en tijdreizen, het is een combinatie die al jaren samen gaat. Looper zet die traditie voort. Dit keer echter geen ingewikkelde plotwendingen, chaos of een onbegrijpelijke uitleg. Looper is voor een tijdreisfilm namelijk verrassend begrijpelijk.

Looper draait dan ook niet om tijdreizen, het is eerder bijzaak. Een manier om het verhaal te vertellen van Joe (Joseph Gorden-Levitt), een zogenaamde Looper. Een huurmoordenaar die gebruik maakt van -het in de toekomst verboden- tijdreizen om zijn slachtoffers te liquideren. Een even simpele als effectieve door de maffia bedachte oplossing, omdat het wegwerken van lijken dankzij de modernste snufjes in de toekomst praktisch onmogelijk is.

Doelwitten worden via tijdmachines dertig jaar terug in de tijd gezonden waar een Looper staat te wachten om hem of haar naar de eeuwige jachtvelden te zenden en zich en passant van het lichaam te ontdoen. Het klinkt allemaal ingewikkelder dan het in Looper blijkt. Dat komt vooral omdat de film de eerste tien minuten gebruikt om het hierboven geschetste principe haarfijn uit de doeken te doen.

Na die introductie is Looper een film die nauwelijks nog woorden vuilmaakt aan het begrip tijdreizen, maar zich vooral richt op de personages.  En dan met name de al eerder genoemde Joe. Een enigszins zelfingenomen jongeman die het in het leven aardig voor elkaar heeft. Dat verandert als hij tijdens een opdracht ineens tegenover zijn oudere ik (Bruce Willis) staat. Een seconde twijfel later is de oudere Joe gevlogen en zit de woedende maffia achter hen beide aan.

Het zijn die twee versies van Joe die de film dragen. Vooral Joseph Gordon-Levitt maakt indruk als de jongere versie –door protheses lijkt hij zelfs op Bruce Willis- van de twee. Hij laat met zijn ingetogen spel nog maar eens zien een alleskunner te zijn, die definitief toe is aan grote hoofdrollen. De oude rot Willis houdt zich prima staande tegenover Gordon-Levitt prima en doet op de automatische piloot wat hij goed kan. Omdat ook Emily Blunt, Jeff Daniels en Pierce Gagnon prima werk leveren, valt op het acteerwerk weinig af te dingen.

Daarnaast mag ook Rian Johnson niet onvermeld blijven. De eigenzinnige regisseur liet met Brick en The Brothers Bloom al zien dat hij wel houdt van een experimentje en ook in Looper is zijn hand weer duidelijk zichtbaar. Het contrast tussen de scènes op het platteland en de stad werken uitstekend en ook de manier waarop heden en toekomst in elkaar overlopen is vervreemdend en verfrissend tegelijk.

Ook schakelt Johnson op een aantal momenten bewust een paar tandjes terug. Het levert sfeervolle en beklijvende scènes op die smaken naar meer. Helaas stelt Looper op dat punt teleur. Dat meer komt nooit. Looper kabbelt voort, maar krijgt niet de climax die de film verdient. Dat zit hem vooral in het scenario. In plaats van dat Looper zich volledig focust op de relatie tussen de jonge en oude Joe, richt de film zich al snel op de zoektocht naar een toekomstig maffiakopstuk. Een zoektocht die beduidend minder interessant is, dan de vraag hoe het is om jezelf te vermoorden.

Looper is uiteindelijk een prima film. Maar ook een film waarbij het gevoel dat er zoveel meer had ingezeten overheerst. Het blijft nu bij een uitstekend idee dat niet de gedroomde uitwerking krijgt. Een conclusie die al gold voor Brick en The Brothers Bloom. En ook daar was het, het scenario dat rammelde. Hopen dus dat Johnson in de toekomst met net zoveel passie en frisse ideeën films blijft maken, maar daarbij wel de hulp krijgt van een goede schrijver. Dan kon Johnson’s volgende film wel eens een meesterwerkje blijken.

7.3/10

Filmtips december: De vijf films die je niet mag missen!

De feestmaand is aanstaande. Een mooie gelegenheid om massaal films cadeau te doen, maar vergeet ook de bioscoop deze maand niet te bezoeken. Er komt in december namelijk weer meer dan voldoende moois uit. Hier de vijf films die je niet mag missen in december. Zoals gebruikelijk op volgorde van uitkomen.

The Hobbit: An Unexpected Journey: 13 december

Peter Jackson keert na bijna tien jaar terug naar midden aarde. Zonder twijfel één van de allergrootste bioscoopreleases van 2012. Ik blijf een beetje huiverig vanwege de geplande drie delen maar het weerzien met Gandalf en consorten en het vertrouwen in Peter Jackson winnen het van de twijfels. Ik kan niet wachten!

Ernest et Célestine: 13 december

Familiefilm die op het Cinekid festival met zowel de publieks- en juryprijs aan de haal ging. De Franse film gebaseerd op de Belgische kinderboeken over de onwaarschijnlijke vriendschap tussen een muis en een beer, kreeg bovendien veel lof voor de prachtige animatiestijl.

Seven Psychopaths: 13 december

Absurdistische film over de kidnapping van een hond die volledig uit de hand loopt. De uitstekende cast met onder meer Colin Farrell, Woody Harrelson, Sam Rockwell, Tom Waits en Christopher Walken en de wetenschap dat Seven Psychopaths uit de koker komt van de mannen die eerder In Bruges maakten, belooft veel goeds.

The Broken Circle Breakdown: 13 december

Felix van Groeningen maakte eerder Steve + Sky en De Helaasheid der Dingen en dat is sowieso al reden genoeg om zijn volgende film in deze lijst op te nemen. The Broken Circle Breakdown belooft weer een zwaar en rauw drama van topkwaliteit te worden, zoals eigenlijk alleen de Belgen die maken.

Life of Pi: 20 december

Kitch of kunst? Welke kant Life of Pi gaat uitslaan durf ik nog niet te stellen. De trailer ziet er in ieder geval adembenemend mooi uit en ook regisseur Ang Lee verdien absoluut het voordeel van de twijfel. Blijft over de vraag of Life of Pi -over een 16-jarige jongen die na een schipbreuk in een reddingssloep eindigt met een hyena, zebra en tijger- het houdt bij prachtige beelden of dat de film ook qua drama nog iets te bieden heeft.

Recensie: Argo (8 november)

Ben Affleck was als acteur bepaald geen hoogvlieger. Als regisseur heeft Affleck wel een smetteloos blazoen. Met Argo vestigt hij zijn status van topregisseur nog maar eens.

De realiteit blijkt vaak opmerkelijker en ongeloofwaardiger dan de werkelijkheid. Want zeg nou zelf, zes ten dode opgeschreven Amerikanen die uit een brandend Iran worden gered door het maken van een nep sciencefiction film, dat klinkt bepaald niet geloofwaardig. Mocht Bill Clinton in 1997 niet hoogstpersoonlijk de details van operatie Argo onthuld hebben, dan had vermoedelijk geen mens de gelijknamige film serieus genomen.

Het geeft meteen een probleem van Argo weer. Het verhaal en ook de afloop zijn al bekend. Dat de film er desondanks in slaagt om de spanning tot een zinderend hoogtepunt te laten oplopen, maakt de prestatie van regisseur en hoofdrolspeler Ben Affleck alleen maar knapper. Dat het Argo lukt om gedurende twee uur te boeien, komt in de eerste plaats door de authentieke sfeersetting.

Affleck keert met Argo namelijk op indrukwekkende wijze dertig jaar teug in de tijd. Straten ogen oud en de jaren tachtig kleding met bijbehorende kapsels en snorren zorgen er voor dat de personages linea recta uit diezelfde jaren tachtig lijken te komen. Daarnaast heeft Affleck zijn basismateriaal goed bestudeerd. Iets wat pas echt opvalt als na afloop van de film de gelijkenis tussen de originele foto’s en de filmbeelden wel erg groot blijken. Als dan ook Jimmy Carter (Amerikaanse president ten tijde van de missie) in de epiloog nog een bijdrage aan de film levert, zit het qua realisme helemaal goed.

Toch is het sterkste punt van Argo zonder twijfel de cast. Die over de gehele lijn meer dan degelijk is en in John Goodman en Alan Arkin zijn uitblinkers kent. Het olijke duo geeft Argo net dat beetje lucht en humor dat het bloedserieuze verhaal nodig heeft. De manier waarop de twee plannen maken voor hun nepfilm zorgt voor een constante glimlach, maar neemt nooit de ernst van de situatie weg. Die ernst komt vooral terug in het tweede deel. Als Argo een paar tandjes bijzet en toewerkt na een zinderende climax. Dat de film daarbij af en toe een loopje neemt met de werkelijkheid, is de film vergeven.

Of Argo uiteindelijk de Oscarfavoriet is die de Amerikaanse recensenten er van maken, is voor ons Nederlanders nog moeilijk te beoordelen. Wel duidelijk is dat Ben Affleck na Gone Baby Gone en The Town met Argo wederom imponeert als regisseur. Het moet dan ook wel heel gek lopen wil Affleck in januari niet op zijn minst een Oscarnominatie voor beste regisseur krijgen.

8.3/10

Recensie: Skyfall (31 oktober)

‘De beste Bond ooit’, werd Skyfall in meerdere recensie genoemd. De beste Bond is Skyfall uiteindelijk niet, maar hij komt aardig in de buurt.

Het heeft even geduurd voordat Skyfall het levenslicht zag. Door financiële problemen bij de filmstudio moesten we liefst vier jaar wachten op de nieuwe James Bond. En dat na het wat tegenvallende Quantum of Solace. Skyfall zorgt er echter voor dat de vier Bondloze jaren zo vergeten zijn. Sterker nog, het feestelijke Bondjaar (onze geliefde superspion bestaat dit jaar 50 jaar) had zich geen beter cadeau kunnen wensen.

Dat Skyfall niet zal teleurstellen weet je eigenlijk al na een kleine tien minuten. De sensationele openingsscène zet meteen de toon voor wat volgt. Het spectaculaire motorritje over de daken dat eindigt boven op een trein kan kan dan ook moeiteloos in het -toch al rijkgevulde- rijtje memorabele Bond-openingen. Ook zorgt de scene er voor dat de twijfels rondom regisseur Sam Mendes meteen verdwijnen. Want de openingsscène bewijst één ding overduidelijk, arthouse-regisseur Sam Mendes weet wel raad met actie. Een vraag die na het mislukte avontuur van Marc Forster met Quantum of Solace toch leefde bij veel liefhebbers.

Een ander punt waarop Skyfall hoog scoort is de bad guy. Javier Bardem liet in No Country of Old Men al zien dat hij met zijn kleine spel levensgevaarlijk, gestoord en bloedstollend eng kan overkomen en doet dat kunststukje in Skyfall nog eens over. Met name de introductie (pas na een uur) van de voormalig MI6 agent Silva is mysterieus en beklijvend tegelijk en laat duidelijk zien tot welke gruweldaden de man in staat is. In het bijna anderhalf uur dat volgt laat Bardem vervolgens zien waarom de blonde cyberterrorist, die niets liever wil dan wraak nemen op zijn oude baas M (Judi Dench), een plekje verdient in de eregalerij van Bond bad guys.

Die wraakactie op M is ook meteen de rode draad in Skyfall. Want de film af doen als een hap-slik-weg actiefilm zou Skyfall geen recht doen. De 23e Bond zet wat dat betreft de lijn die met Casino Royale werd ingezet voort. De zonder emotie door het leven gaande James Bond, is sinds de introductie van Daniel Craig verleden tijd en ook in Skyfall is Bond weer opvallend menselijk. Verbitterend, boos en  teleurgesteld -maar altijd met voldoende stijl en waardigheid- is de James Bond die we in Skyfall te zien krijgen en dat maakt de charismatische womanizer overduidelijk interessanter.

Cruciaal daarin is de rol van de eerder genoemde M, wiens relatie met James Bond in Skyfall onder zware druk komt te staan. De één-tweetjes tussen Bond, Silva en M zijn ook zonder twijfel de beste momenten uit Skyfall. Omdat Sam Mendes ook cinematografisch nog eens topwerk aflevert -vooral de spiegelscène is adembenemend mooi- blijft er weinig te klagen over. Toch is er één punt van kritiek dat Mendes zich mag aanrekenen. De climax van Skyfall!

Hoe goed deze jubileum Bond ook mag zijn, het slot doet afbraak aan de film. De als een kruising van Home Alone en MacGyver opgezette grande finale is slordig, ondoordacht en past niet bij James Bond. Dat de uitvoering vervolgens uitstekend is, kan er toch niet voor zorgen dat Skyfall enigszins onbevredigend eindigt en daardoor Casino Royale niet van de troon kan stoten als beste Bond ooit. Een conclusie die niet onverlet laat dat Skyfall aantoont dat de Bondreeks zich sinds Casino Royale opnieuw heeft uitgevonden. Al is het maar vanwege de onvoorspelbaarheid, dat ook de mensen die James Bond liefheeft de film niet zonder meer overleven.

8.0/10

Filmtips november: De vijf films die je niet mag missen!

Het einde van het filmjaar nadert weer en dat is een periode waarin de grote titels elkaar in rap tempo opvolgen. Daarom dit keer niet de filmtips van een jaargetijde of meerdere maanden maar enkel de vijf films die je niet mag missen in november. Het venijn zit hem duidelijk in de staart.

Argo: 8 november

Als acteur was Ben Affleck jarenlang het lachertje van Hollywood. Als regisseur heeft hij die naam bepaald niet. Na het ijzersterke Gone Baby Gone en het nog beter The Town komt Affleck nu met Argo over een geheime Amerikaanse reddingsmissie. De eerste geluiden zijn goed en ik sluit dan ook niet uit dat Argo uiteindelijk één van de beste films van 2012 zal zijn.

Amour: 15 november

De winnaar van de Gouden Palm 2012. Na in 2010 met Das Weisse Band sloeg Michael Haneke dit jaar weer toe tijdens het Filmfestival van Cannes. Enorm benieuwd of het intieme drama Amour dan eindelijk de eerste Haneke gaat zijn die ook mij verbouwereerd achter laat. Ik hoop het van harte.

Looper: 29 november

Groots aangekondigd als de film die het fenomeen tijdreizen eindelijk eens wetenschappelijk juist aanpakt. Of de film dat waarmaakt kan ik natuurlijk nog niet beoordelen, maar waar de film wel zeker op kan bogen is een topcast. Met Joseph Gorden-Levitt als de tijdreizende huurmoordenaar en Bruce Willis als zijn oudere ik, neemt het vertrouwen in Looper in ieder geval flink toe.

Cloud Atlas: 29 november

Cloud Atlas heeft alles in zich om uit te groeien tot een meesterwerk of een totale mislukking. De zes epische verhalen die zich afspelen in verschillende tijden kunnen resulteren in ruim 160 minuten melodrama waar het valse sentiment van afspat of uitgroeien tot een epische film zoals ze nog maar zelden gemaakt worden. De cast met onder andere Tom Hanks, Hugh Grant en Halle Berry neigt naar het eerste, de regisseurs van dienst (Tom Tykwer en de Wachowski’s) en de ruim vijf minuten durende trailer voorspellen het tweede.

Populaire: 29 november

Bérénice Bejo brak vorig jaar door als de ster in de Franse Oscarwinnaar The Artist. Nu speelt ze de hoofdrol in Populaire, een film over een razendsnelle typiste die meedoet aan een wedstrijd sneltypen. Klinkt niet als een film die hoge ogen gaat gooien, maar daar denkt Harvey Weinstein anders over. De producer die in 2012 met een uitgekiende marketingcampagne het Franse The Artist aan meerdere Oscars hielp. Dat Weinstein ook Populaire al heeft aangekocht voor Amerika doet vermoeden dat hij met deze film dat kunststukje nog eens over wil doen. Reden genoeg om Populaire toch maar in de gaten te houden.

Bonustip

Rise of the Guardians: 28 november

De kerstman, tandenfee, het zandmannetje en de paashaas die samen de strijd aangaan met het kwaad. Het klinkt zo absurd dat ik het hier niet onvermeld wilde laten. Bovendien doen de trailer en de aanwezigheid van Guillermo del Toro als producer vermoeden dat het zelfs wel eens iets kan worden.